Αχλαδόβουνο / Τσάλ

Το συζητούσαμε εδώ και καιρό. Αλλά “πότε ο Γιάννης δε μπορεί πότε ο κwl@ς του πονεί” το αφήναμε. Τελικά μόλις είδαμε ότι πάει να σφίξει ο καιρός το αποφασίσαμε. Ο λόγος για την ανάβαση στη κορυφή του Αχλαδόβουνου ή στη καθομιλουμένη, το περίφημο «Τσάλ».

Προσωπικά είχα τις αντιρρήσεις μου. Ευτυχώς όμως ο Σάββας και ο Αλέξης όχι μόνο επέμεναν αλλά κατάφεραν να με πείσουν κιόλας και έτσι το Σάββατο 12/11/11 ξεκινήσαμε πολύ πρωί για να εκμεταλλευτούμε ακόμα και το πρώτο φως καθώς υπήρχαν υποχρεώσεις που δεν μας επέτρεπαν πολύωρη απουσία αλλά και γιατί δε ξέραμε το συνολικό χρόνο για το ανεβοκατέβασμα.

Πήραμε τον χωματόδρομο πάνω από το Πίλημα, για να φτάσουμε στο πλάτωμα σε υψόμετρο περίπουτ 600 μέτρων πριν τις ανηφόρες του Τσάλ εκεί που υπάρχει μία ποτίστρα για ζώα. Μία απόσταση περίπου 2 και κάτι χιλιομέτρων σε ένα κακοτράχαλο δρόμο που μας ανάγκασε να αφήσουμε το ένα αυτοκίνητο καμία 500αρια μέτρα πριν το πλάτωμα και να χάσουμε και λίγο από τον χρόνο μας. Από το σημείο εκείνο ο χωματόδρομος οδηγεί σε μια πλαστική κυνηγετική καλύβα και στη συνέχεια στο Μακάριο.

Φτάσαμε στο πλάτωμα αφού είχε ξημερώσει για τα καλά , με θερμοκρασία γύρω στους 1-2 βαθμούς και καμία 6-7 μποφόρ ανέμους. Πριν τις 7:00 ξεκινήσαμε την πορεία. Μέχρι τη κορυφή είναι μια ευθεία δρόμος που λένε,  αλλά σχεδόν συνέχεια ανηφορικός. Άλλωστε από τα περίπου 600  μέτρα να φτάσεις στα 1400 είναι κάπως.

Πλάτωμα

Προετοιμαστήκαμε και κουκουλωθήκαμε όσο πιο καλά μπορούσαμε. Γάντια, σκούφους, κουκούλες. Με τέτοιο αέρα σε τέτοιες θερμοκρασίες δε παίζεις. Στα GPS είχαμε τη διαδρομή του Νίκου Κρούπη από το Hellas Paths. Βέβαια ο Νίκος την  έκανε ανάποδα τη διαδρομή  καθώς έκανε διάσχιση από το Γέρακα πρός τη Ξάνθη αλλά η καταγεγραμμένη πορεία στο κομμάτι που αφορά το Αχλαδόβουνο / Τσαλ είναι ίδια. Στο τέλος αποδείχτηκε ότι δεν είχαμε να κάνουμε με μία δύσκολη διαδρομή αλλά είναι καλό να έχεις τη σιγουριά και τα στίγματα αν πρόκειται να πας κάπου πρώτη φορά. Στην αρχή μπερδευτήκαμε λίγο και πήραμε μια άλλη κατευθυνση που μας έβγαλε σε ένα καλντεριίμι για καμιά 100αρια μέτρα. Το αντιληφθήκαμε σχετικά γρήγορα και επιστρέψαμε. Τελικα ουδέν κακό αμιγές καλού αφού αυτό το καντερίμι θα αποτελέσει αρχή για μία επόμενη διαδρομή.

Και πήραμε την ανηφόρα. Κάπου κάπου βλέπαμε και τα κόκκινα σημάδια. Όσο περπατούσαμε προς τη πρώτη ράχη αφήναμε πίσω το αυτοκίνητο και το πλάτωμα που πλέον άρχισε να διαγράφεται διαφορετικά από ψηλά. Σε λίγο είχαμε ξεμακραίνει τόσο όσο να χάσουμε από τα μάτια μας το αυτοκίνητο αλλά να έχουμε «πιάτο» μπροστά μας όλο το πλάτωμα και το χωματόδρομο προς το Μακάριο και στο βάθος τη πίσω πλευρά του Αυγού σε μία οπτική που δεν την είχα ξαναδεί.

Αυγό από τη πλευρά του Πλατώματος

 Κάποια στιγμή, λίγο μετά το ξεκίνημα, όσο ακόμα και οι 3 ήμασταν μαζί , στο βάθος φάνηκε η κορυφή του Τσάλ και μας φάνηκε να βρίσκεται κάτι σαν «2-3 βουνά παρά πέρα». Στην όλη διαδρομή ήταν όπως όταν ανεβαίναμε στο Καρπούζι.  Βλέπω μπροστά μου τη κορυφή μίας ραχούλας. Σκέφτομαι ότι μόλις την ανέβω θα έχει κάποιο ίσιωμα για να πάρω μία ανάσα, Όταν όμως πλησιάζω αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που έβλεπα δεν είναι κορυφή που την ακολουθεί κάποιο ίσιωμα αλλά απλά ένα ενδιάμεσο σημείο προς μία ακόμα ανηφόρα. Και πάει λέγοντας. Μόνο σε κάποιο σημείο λίγο πριν το προτελευταίο ύψωμα μπόρεσα να πάρω κάποια ανάσα για καμία 100αρια μέτρα ισιάδας.

Αλλη μία ράχη

Λίγο το χάζεμα, λίγο οι φωτογραφίες, λίγο η ελλειπής φυσική κατάσταση με έκαναν να μείνω πίσω. Ο Σάββας με τον Αλέξη με ρίχνανε ένα ολόκληρο βουνό. Όταν εγώ έπιανα τη μία κορυφή, αυτούς τους έβλεπα να φτάνουν στην επόμενη. Χρονικά η απόσταση ήταν περίπου 1 τέταρτο της ώρας και η επικοινωνία γινόταν με ασύρματους μικρής εμβέλειας. Σε κάποιες φωτογραφίες  αν βλέπετε μια μαύρη και μια μπλε φιγούρα στη πλαγία αυτοί είναι. Θέλει καλό zoom και υψηλή ανάλυση για να τους καταλάβετε.

Αφού λοιπόν δεν υπήρχε περίπτωση να τους προλάβω άρχισα περισσότερο χάζεμα. Πίσω το Αυγό, παραδίπλα το Ενδιάμεσο και δίπλα από αυτό η Μελτή (Μισκίν Τεπέ), αριστερά το Μαύρο Ίσιωμα, μπροστά η ανηφόρα και Δεξιά το Μοσχόρεμα και στο βάθος τα υπόλοιπα βουνά με τα Πομακοχώρια που λόγω του κρύου και του αέρα δε μπήκα στο κόπο να αναρωτηθώ ποια ήταν. Η διαδρομή καθαρά ορεινή με ενδιαφέρουσες συναντήσεις όπως ένα κοπάδι αγελάδες που έβοσκαν σε υψόμετρο 800 – 900 μέτρων αλλά και ενδιαφέροντα ευρήματα όπως κάποια σαλιγκάρια σε σχήμα κογχυλιού της θάλασσας ή κάποια ορύγματα παρόμοια με αυτά του Αυγού ή ακόμα πιο συναρπαστικό : ένα παλιοκαιρίσιο, σκουριασμένο βλήμα. Ειδικά για το βλήμα διαβάστε στην επόμεν ανάρτηση.

Στη διαδρομή υπάρχουν και πάλι ερείπια από κάτι που φαίνεται σαν τοίχος. Ίδια σχεδόν με τα ερείπια που είχαμε δει στο Ενδιάμεσο. Να πεις ότι είναι ερείπια από αρχαία ή βυζαντινά οχυρωματικά έργα, ξέρω γώ ρε παιδί μου, δε το λες. Να πεις ότι είναι πιο σύγχρονη κατασκευή που εξυπηρετεί κάτι (τι άραγε;) και πάλι δε το λές. Τι στο καλό είναι τελικά, πότε χτίστηκαν και τι εξυπηρετούν δεν έχω καταλάβει. Όποιος έχει καταλάβει ας μας πεί και μας που δε ξέρουμε.

Ερείπια Τοίχους

  Αφού πέρασα ακόμα μια ράχη άρχισα να μπαίνω στη «Πολική Ζώνη». Θερμοκρασία υπό του μηδενός και η χοντρή πάχνη να μοιάζει με χιόνι πάνω στο έδαφος, στα φυτά και στα λιγοστά δέντρα. Υψόμετρο σίγουρα πάνω από 1000 μέτρα. Η θέα μπροστά μου εντυπωσιακή. Ένα κατάλευκο πέπλο να έχει καλύψει όλη τη περιοχή μέχρι τη κορυφή. Η πάχη που είχε γίνει πάγος πάνω στα δέντρα έδινε μία  εντυπωσιακή εικόνα. Πάνω στη διαδρομή ένα ακόμα «Δέντρο του Βοριά» πολεμάει να σταθεί όρθιο στο αγιάζι. Εκεί ψηλά ο παγωμένος αέρας στη κυριολεξία «ξύριζε» και κάπου φοβήθηκα μην επηρεαστούν οι μπαταρίες του κινητού και σβήσει το GPS ή να μη μπορέσω να βγάλω καμία φώτο ή video. «Σκυλί» όμως το κινητάκι μου δε με απογοήτευσε και ιδού το αποτέλεσμα.

 

 Οι δύο συνοδοιπόροι μου είχαν αρχίσει ήδη να ανεβαίνουν το κώνο του Τσάλ όταν εγώ είχα φτάσει στη προτελευταία κορυφή. Και πάλι μία μπλε και μια μαύρη φιγούρα αυτή τη φορά σε φόντο κάτασπρο είχαν αφήσει το μονοπάτι που οδηγεί προς το Γέρακα (μάλλον)  και έκοβαν προς τη κορυφή. Μια ακόμα καταπληκτική εικόνα που δυστυχώς δεν είναι δυνατό να αποδοθεί σε μία φωτογραφία. Δείτε απλά το μεγαλείο της φύσης και αν μπορέσετε να διακρίνετε 2 όρθια pixel … αυτοί είναι.

Αχλαδόβουνο ή αλλιώς Τσαλ

 Σε κανένα τέταρτο έφτανα και ’γω κορυφή. Τους βρήκα μέσα σε ένα όρυγμα σαν κάστρο που προστάτευε από τον αέρα. Μια τρύπα σκαμμένη στο βουνό με πετρόχτιστους τοίχους. Η πιο πολυτελής και κυρίως χρήσιμη κατασκευή τη δεδομένη στιγμή.  Δε γνωρίζω ποιοι το έφτιαξαν αλλά ας είναι καλά οι άνθρωποι όπου και να είναι.  Η όλη διαδρομή σύμφωνα με τα στοιχεία του GPS κράτησε  2ώρες, 3 λεπτά, και 45 δευτερόλεπτα (βγάλε ένα τέταρτο περίπου για τους άλλους 2) και η απόσταση κάτι περισσότερο από 5 χιλιόμετρα.

Το "φρουριο"/ορυγμα της Κορυφής

Το GPS έδειχνε 1418μ. Πάνω στη κορυφή ένας μικρός πέτρινος σωρός που πιθανόν στα σπλάχνα του να έκρυβε κάποιο βιβλίο επισκεπτών όπως στο Αυγό αλλά ποιος είχε όρεξη να το ψάξει. Δύο μέτρα πιο πέρα το υψομετρικό. Μια τσιμεντένια κολώνα με ένα ιστό σημαίας αλλά δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το ύφασμα που θα αντέξει το χειμώνα στο Τσάλ. Η θέα από κει συναρπαστική. Όση μπορέσαμε να δούμε δηλαδή γιατί ο αέρας δεν επέτρεπε να πολυχαρούμε τη «κατάκτηση». Βλέπαμε αφ ‘υψηλού όλες τις γνωστές τριγύρω κορυφές Αυγό, Μελτή, Μαύρο Ίσιωμα, Γρόνθος,  Καρπούζι και τα πομακοχώρια και στο βάθος κάτι που μάλλον ήταν η Σταυρούπολη. Στην απέναντι κορυφή το πάρκο κεραιών με τους πυλώνες να έχουν καλυφθεί από τη πάχνη-χιόνι έδιναν μια ακόμα υπέροχη πρωτόγνωρη εικόνα. Μία – δυο βιαστικές φωτογραφίες δίπλα στο υψομετρικό και ένα πανοραμικό βίντεο ήταν ότι πρόλαβα να τραβήξω και ανασκουμπωθήκαμε για την επιστροφή.

Υψομετρικό και Τύμβος

Κεραίες στην απέναντι κορυφή

Στη κατηφόρα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο ήλιος είχε ανέβει λίγο ψηλότερα και η θερμοκρασία είχε αρχίσει να κερδίζει μερικούς βαθμούς. Το ζόρι και πάλι ήταν μέχρι να περάσουμε τη «Πολική Ζώνη». Από κει και κάτω η όλη διαδρομή ήταν ένας κρύος μεν  αλλά ευχάριστος ορεινός περίπατος με μία κάποια κούραση από τη ταλαιπωρία της ανηφόρας.

Ο Αλέξης λόγω της πίεσης του χρόνου άνοιξε το βήμα για να προλάβει να επιστρέψει και τον χάσαμε στη κατηφόρα. Σε τελική ανάλυση έκανε την μεγαλύτερη περπατητή διαδρομή καθώς θα έπρεπε να  διανύσει και την απόσταση μέχρι το σημείο που είχε το αυτοκίνητο. Ένα τηλεφώνημα προς το τέλος επιβεβαίωσε ότι όλα πήγαν καλά.

Στη κατηφόρα είχα και την ευκαιρία να πραγματοποιήσω επαφές ασυρμάτου μέσω του αναμεταδότη R2 με υπόλοιπους συναδέλφους ραδιοερασιτέχνες που έτυχε να βρίσκονται στο κύκλωμα το Σάββατο το πρωί. Μια ακόμα καλή παρέα λοιπόν προστέθηκε δια ασυρμάτου δια ασυρμάτου στη δική μας και μας κράτησε συντροφιά σχεδόν μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Έτσι έλαβε τέλος η διαδρομή προς το Τσάλ. Θεωρώ ότι πήγαμε την πιο κατάλληλη εποχή. Παρόλο το κρύο, οι  κακές καιρικές συνθήκες δεν είναι και οι χειρότερες για την περιοχή. Αργότερα το χειμώνα τα πράγματα αγριεύουν στα 1400 μέτρα υψόμετρο. Είχαμε όμως την  ευκαιρία να πάρουμε μια εικόνα από το χειμερινό Τσάλ. Ίσως την επόμενη φορά, κάποια άλλη εποχή του χρόνου, να αλλάξω γνώμη και να θεωρήσω αυτή σαν καλύτερη. Μέχρι τότε όμως δε νομίζω να μπορέσω να ξεχάσω π.χ την εικόνα των 2 συνοδοιπόρων μου στη κάτασπρη πλαγιά του βουνού. Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να το ζήσω και βοήθησε όλα να πάνε καλά.

 Αν κάποιος ξέρει οτιδήποτε για την Ιστορία του Τσαλ, των κατασκευών, (τοίχοι, ορύγματα, κτλ) ή των γύρω βουνών, καλό θα ήταν να το μοιραστει με όλους μας. Οπότε το mail baxygr@gmail.com ειναι ανοιχτό σε όλους .

Η διαδρομή με geotagging φωτογραφίες και στατιστικά στοιχεία  είναι αναρτημένη στο Trimble Outdoors. Ρίξτε μια ματία και εκεί. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον.