Άγρια Ομορφιά

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Το προσκλητήριο ήταν ανοιχτό. Τελικά ο μόνος που ανταποκρίθηκε ήταν ο Χρήστος ο συνάδελφος και πολύ καλός φωτογράφος που για τις φωτογραφίες του έχουμε γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση.

Η διαδρομή γνωστή. Ιερατική, διασταύρωση, ανατολικό μονοπάτι, Μακάριο (Μάκακλαρ). Έχει άλλωστε περιγραφεί δύο φορές σε παλαιότερες αναρτήσεις. Δείτε την και στο Trimble Outdoors

Αφού λοιπόν πήραμε την πρώτη ανηφόρα , στρίψαμε δεξιά και μετά πάλι αριστερά ακολουθώντας το στενό μονοπάτι μέσα από θάμνους βελανιδιάς για να περάσουμε από τη καλύβα του βοσκού και να πάρουμε το μονοπάτι αντίκρυ από τη Καλαμού, το λεγόμενο και Ανατολικό.

Μπροστά ο Σάββας στη μέση ο Χρήστος πίσω εγώ. Φτάνοντας στο «οροπέδιο», μια πλατιά βραχώδη κορυφή με διάσπαρτους λίγους θάμνους και μερικά αραιά δέντρα, αρχίσαμε να παίρνουμε τη μικρή κατηφόρα που βγάζει σε ένα καταπράσινο πλάτωμα όπου υπάρχει η παρατημένη, τυλιγμένη με πλαστικό φιλμ καλύβα του βοσκού.

Ξαφνικά ο Σάββας γυρνάει σε μας και χαμηλόφωνα λέει : «Κάντε ησυχία,  ετοίμασε τη μηχανή… τα Άλογα.»

Δε πίστευα στα μάτια μου. Το περίφημο κοπάδι των Άγριων Αλόγων των βουνών μας (εγώ τα ξέρω σαν τα Άγρια Άλογα των Λιβερών) σε απόσταση αναπνοής μπροστά μας. Ένα πουλαράκι, που μόλις μας κατάλαβε, χωρίς να τρομάξει ιδιαίτερα , σηκώθηκε στα πόδια του και πήγε κοντά στη μαμά του, ένα άλλο εκεί δίπλα έβοσκε χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα, ένας αρσενικός με πλούσια χαίτη μας κοίταζε και μελετούσε κάθε μας κίνηση, ακόμα δύο ποιο αριστερά πίσω από τους θάμνους και ένα τελευταίο που το είδαμε λίγο πιο πάνω στο μονοπάτι.

Σύνολο 7 άλογα. Έξι ενήλικα και ένα μικρό σε απόσταση λιγότερη από 10 μέτρα ανεχόταν τη παρουσία μας όμως είχαν πάντα το νου τους να εξαφανιστούν αν αντιλαμβανόταν απειλή. 

Παλιότερα ήταν περισσότερα. Μερικές αναφορές μιλάνε για 20 και 30 άλογα πο κινούνται στη περιοχή του Νεστου από το Κρωμνικό και τα  Λιβερά μέχρι όπως αποδείχηκε σχεδόν πάνω από τη Ξάνθη. Παρατήθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους όταν ερημώθηκαν τα ορεινά χωριά. Από τότε και αυτά στον αγώνα της επιβίωσης αλλά τουλάχιστον ελεύθερα. Μερικές φορές έχουν πέσει και θύματα της κακίας και της αμυαλοσύνης του ανθρώπου όπως πρόσφατα που πυροβολήθηκαν 2 από αυτά γιατί λέει κάνουν ζημία στα χωράφια αλλά και για να αποτελέσουν δόλωμα για τους Λύκους αφού μετά τη θανάτωσή τους περιελούστηκαν με δηλητήριο. Το τελικό αποτέλεσμα εκτός από τα 2 νεκρά Άλογα, να θανατωθούν άλλα 6 ή 7 σπάνια αρπακτικά πουλιά. Δείτε σχετικά άρθρα εδώ , εδώ αλλά και αλλού. 

Ο Χρήστος ετοίμασε τη φωτογραφική μηχανή και πήγε προσεκτικά πίσω από κάτι θάμνους  για να έχει καλύτερο οπτικό πεδίο.  Ο Σάββας και εγώ μείναμε μερικά μέτρα πιο πίσω, σε έναν άλλο θάμνο και μείναμε να τα θαυμάζουμε. Τι τεράστια τύχη ήταν αυτή. Αυτά τα υπέροχα ζώα έχουν αποκτήσει μία θρυλική υπόσταση διότι μόνο από μακριά είναι πιθανό να τα δεις, αφού εξαφανίζονται σε κάθε ανθρώπινη παρουσία και μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία αναφορά  για κάποιον που τα έχει πλησιάσει ή φωτογραφίσει από τόσο κοντά.

Η «Άγρια Ομορφιά» μπροστά μας. Τίτλος της παρούσας ανάρτησης δανεισμένος από το τίτλο που έδωσε ο Χρήστος στο Φωτογραφικό Ταξίδι.  Η φωτογραφία έχει συλλέξει πάνω από 4 σελίδες σχόλια και πραγματικά αξίζει τόσο για το καλιτεχνικό της ύφος όσο και για το θέμα που όσο και να ψάξετε δε θα βρείτε αλού. Εδώ ολόκληρο Google  έχει όλο και όλο 10 φωτογραφίες αλλά καμία από τόσο κοντά. 

Με την άδεια του Χρήστου βάζω και γω εδώ μία άλλη φώτο. Είναι ο αρσενικός που δε πήρε τα μάτια του από πάνω μας. Κοιτάξτε και θαυμάστε. Δεν είναι σαν να ποζάρει?

Ο Άγρυπνος Φύλακας του κοπαδιού

 Σταθήκαμε  πάνω από 10 λεπτά εκεί. Τα κοιτούσαμε και μας κοιτούσαν και όταν αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να τα απαλλάξουμε από τη παρουσία μας με αργά και ήρεμα βήματα περάσαμε από δεξιά τους για να μην τα ενοχλήσουμε περισσότερο.

Συνεχίσαμε στο ανατολικό μονοπάτι πιο ξεκούραστοι πλέον. Η αναπάντεχη συνάντηση μας πήρε τη κούραση και έδωσε φτερά στα πόδια. Αυτό φάνηκε και από την αλλαγή στη διάθεση που πλέον έγινε πιο ευχάριστη και οι κουβέντες μας (κυρίως σε σχέση με τα άλογα) έγιναν πιο ζωηρές.

Πήραμε και το καλντερίμι και βγήκαμε στα νεκροταφεία. Αυτό το μακάβριο αξιοθέατο, τα καλυμμένα πηγάδια και ο μεγάλος νερόλακκος – που αυτή τη φορά ήταν γεμάτος … νερό - είναι  τα πρώτα που συναντά κανείς όταν έρχεται στο Μακάριο από τη πλευρά της Ιερατικής.

Νερόλακος

 Πήγαμε λίγο μέχρι τα ερείπια. Ο Χρήστος δε σταμάτησε να φωτογραφίζει το τοπίο. Όπως λέεί και ο Σάββας μπορεί να περάσει 100 φορές από ένα σημείο όμως μόνο κάποιος με φωτογραφικό μάτι μπορεί να διακρίνει τη λεπτομέρεια που μπορεί να αποτελέσει ένα θαυμάσιο θέμα για φωτογραφία. Όπως για παράδειγμα η άλλη Φώτο του Φωτογραφικού Ταξιδιού. Η «Βουνίσια Άνοιξη»  είναι άλλη μια καταπληκτική αποτύπωση. Άλλη μια υπέροχη ματιά του Χρήστο.

Επί το Έργω!

Η ώρα περνούσε και δεν είχαμε πολύ περισσότερη στη διάθεσή μας. Πήραμε τον ίδιο δρόμο για την επιστροφή. Κάπου μέσα μου ήλπιζα να ξανασυναντήσουμε τα Άλογα . Δυστυχώς η ελπίδα μου διαψεύστηκε καθώς είχαν φροντίσει να εξαφανιστούν και πάλι λες και έπρεπε να επαληθεύσουν τον θρύλο τους ότι δηλαδή δεν είναι εύκολο να τα συναντήσεις. 

Περισσότερες Φώτο για το Μακάριο μπορείτε να δείτε σε παλαιότερες αναρτήσεις στο blog, από παλαιότερες επισκέψεις μας εδώ  και εδώ και κάτι λίγα  εδώ 

Τι θα μας μείνει από αυτή τη μέρα? Εκτός από την υπέροχη διαδρομή και την υπέροχη παρέα φυσικά η συνάντηση με τα θρυλικά Άγρια Άλογα των Λιβερών  που βρέθηκαν στο διάβα μας  (ή εμείς βρεθήκαμε στο δικό τους?) και μετέτρεψαν αυτή την έτσι και αλλιώς πανέμορφη εκδρομή σε μια μοναδική εμπειρία. 

Κλείνοντασ πάρτεκαι μαι φωτο απο το μισοχιονισμενο Τσάλ αφού  εντελώς χιονισμένο δε το προλάβαμε όσο και αν το ... μελετούσαμε.

Τσάλ panorama