Ο Δρόμος του Νερού

Το e-mail ήρθε από τον Χρήστο και μιλούσε για το wood water wild festival  στη Καβάλα.

Οι αθλητές της "ομάδας" μας δήλωσαν αμέσως συμμετοχή στον αγώνα δρόμου των 19 χιλιομέτρων  ενώ το μη αγωνιστικό τμήμα, η αφεντιά μου δηλαδή, πήρε την οικογένεια και πήγαν για … scouting όπως πολύ εύστοχα σχολίασε ο Χρήστος.

Πραγματικά η πανέμορφη περιοχή πάνω από τη Καβάλα  προσφέρεται τόσο για καλλιτεχνικές και αθλητικές δραστηριότητες όσο και για οικογενειακές στιγμές μέσα στη φύση.

Τα νερά που κάποτε ύδρευαν τη πόλη της Καβάλας (Νεάπολη). Οι Ρωμαϊκές αλλά και Οθωμανικές εγκαταστάσεις υδροδότησης, που κατέληγαν στο αξιοθαύμαστο αψιδωτό Ρωμαϊκό Υδραγωγείο που δεσπόζει στην είσοδο της πόλης, το θαυμάσιο μονοπάτι που φτάνει μέχρι τη Παλαιά Καβάλα,  οι παλιοί νερόμυλοι,  οι νεροτριβές και τα πετρογέφυρα του παρελθόντος αλλά και σύγχρονες ξύλινες γεφυρούλες, τα μονοπάτια, οι κουπαστές και σκαλιά σκαμμένα στους βράχους μαζί και την εντυπωσιακή χαραδρογέφυρα της Εγνατίας, αποτελούν το σκηνικό του πανέμορφου τοπίου.

 Με ελάχιστη μελέτη της περιοχής, των χαρτών και των μονοπατιών και βοηθούμενος από το πλούσιο υλικό που υπάρχει στο διαδίκτυο οργάνωσα τη δική μας εκδρομή που περιλάμβανε μόνο ένα πολύ μικρό μέρος από τη διαδρομή των 19 χιλιομέτρων του αγώνα δρόμου που ξεκινάει μέσα από τη πόλη και μέσω του μονοπατιού καταλήγει στη Παλαιά Καβάλα.

 Αφήσαμε το αυτοκίνητο πάνω στο δρόμο Αμυγδαλεώνα – Παλαιάς Καβάλας σε μια από τις εισόδους του Μονοπατιού που οδηγεί πολύ γρήγορα στο Παλιό Νερόμυλο δίπλα στο ρέμα. Ένας χώρος αναψυχής με πλούσια βλάστηση και συνεχές τραγούδισμα από το νερό, με ξύλινα γεφυράκια, ένα μικρό θεατράκι και στημένες πλατφόρμες για flying fox και άλλες δραστηριότητες.

Μέχρι και το Στρουμφοχωριό βρήκαμε κάτω από τα σκαλοπάτια :

Αλλά και ένα "πτυσσόμενο" κορμό δέντρου : 

Μετά

Πριν

Περνώντας το γεφυράκι το μονοπάτι σε πάει μέχρι το χωρίο της Παλαιάς Καβάλας (αν πάρεις τη κατάλληλη στροφή) περπατώντας δίπλα από το ποταμάκι, ανεβαίνοντας χωμάτινε σκάλες και διασχίζοντας ξύλινες γέφυρες.

Η διαδρομή μας δε κράτησε πολύ όμως είδαμε ένα σωρό όμορφα μέρη και τη φύση στα καλύτερά της. Φανταστείτε τι έχετε να δείτε όσοι κάνετε το σύνολο του Δρόμου του Νερού.

 

Αν σας ενδιαφέρει η μικρή δική μας διαδρομή θα τη βρείτε στο trimble outdoors.

Στις παρακάτω σελίδες όμως μπορείτε να βρείτε ότι χρειάζεστε. 

Η σελίδα του ΕΟΣ Καβάλας

Η σελίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου της Παλαιάς Καβάλας

Η σελίδα από το Hellas Paths

Αλλά βέβαια θα ήταν αδικία να μην αναφέρουμε ότι υπάρχουν ένα σωρό άλλες σελίδες που παρουσιάζουν την ομορφιά της περιοχής.

Και βέβαια κλείνοντας πρέπει οπωσδήποτε να ρίξετε μια ματιά στο παρακάτω βίντεο με την αδεια του δημιουργού του βέβαια.  

 Δες το video

 

Μέλτη 2014

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Αυτή τη φορά σειρά είχε η κορυφή Μέλτη. Πρόκειται για τη κορυφή Βορειοδυτικά της Ξάνθης, που φαίνεται ψηλά και μακριά στο βάθος, αριστερά του Αυγού, πάνω από τα λατομεία της Χρύσας. Το εν λόγω βουνό γνωστό ακόμα και ως «Μισκίν Τεπέ» ( ο λόφος του τεμπέλη, αν μπορώ να βασιστώ στη μετάφραση του google) ή ακόμα και σαν «πριονωτό» λόγω των τριών μικρών κορυφών στη πλαγία του, που αν τις κοιτάξεις προφίλ από δεξιά δίνουν την αίσθηση δοντιών πριονιού. Η παρακάτω φώτο είναι τραβηγμένη από τα αριστερά αλλά το πίασατε το νόημα έτσι;

Η διαδρομή ξεκινάει από το Ψυχολογικό Κέντρο στη Χρύσα διασχίζοντας το ρέμα. Εναλλακτικά υπάρχει και 2^η αφετηρία πάνω από το γήπεδο της Χρύσας αλλά εμείς – Αλέξης, Ηλίας, Σάββας, Σταμάτης, Τάσος, Χρήστος και η αφεντιά μου- επιλέξαμε τη διαδρομή από το  Hellas Path  του Κυριάκου Αγακίδη. Αφού υπάρχει αυτή δεν υπάρχει λόγος να σας αναφέρω τη δικιά μου στο Trimble Outdoors. Πολύ σύντομα μετά το ανέβασμα από το ρέμα το μονοπάτι χωρίζεται και στα δεξιά είναι αυτό που πάει προς Κρωμνικό, Γαλάνη κτλ αλλά δεν ήταν αυτό που εμείς θέλαμε αν ακολουθήσουμε.

Η συνολική πορεία χωρίζεται σε 2 βασικά κομμάτια. Το κατέβασμα μέχρι τη κοίτη του ρέματος της Χρύσας και την … ανηφόρα. Μιλάμε για πολύ ανηφόρα αφού από τη κοίτη μέχρι και τη κορυφή (υψόμετρο 970m) μιλάμε για απόσταση σχεδόν 3.5 χλμ με υψομετρική διαφορά περίπου 800 μέτρα.

 Η όλη διαδρομή έχει κάποιες εδαφολογικές διαφορές αφού στο ρέμα έχει χώμα μετά ξεκινάει συμπαγής βράχο και συνεχίζει με πέτρες, διάσπαρτα δέντρα, σάρες, δασάκι, και χόρτα με το μεγαλύτερο μέρος να είναι βέβαια βραχώδες. Δε χρειάζεται να ανεβείς στη Μέλτη για να το καταλάβεις αυτό αφού η γκριζάδα του τοπίου φαίνεται και από μακριά. Αν και το μονοπάτι είναι σχεδόν μια ευθεία γραμμή και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανεβαίνεις με ΒΔ κατεύθυνση, έχει και  σήμανσή  με κόκκινη μπογιά και έτσι έχεις τη παρηγοριά ότι δε κάνεις άσκοπα μέτρα φεύγοντας από τη πορεία σου.

Στα δεξιά μόνιμα ο γκρεμός που καταλήγει στο ρέμα της Χρύσας που όσο ανεβαίναμε τόσο βάθαινε. Σε μερικά σημεία είναι βραχώδης και άγριος και σε κάποια άλλα δασώδης αλλά σε κάθε περίπτωση τρομακτικός. Κάποιες φορές το χαμηλό βαρομετρικό έκανε το τοπίο ακόμα πιο τρομακτικό.

Κοντά στα «δόντια» της πλαγιάς η διαδρομή κάνει κάποια μικρά πλατώματα πιο βατού και με λιγότερη ανηφόρα εδάφους και είναι ευκαιρία να ξεκουραστούν κάπως τα πόδια από το συνεχές ανέβασμα (όχι τίποτα εξαιρετικό αλλά τέλος πάντων). Η πρώτη ομάδα - Αλέξης, Ηλίας, Σάββας, Σταμάτης – ακόμα και ο Χρήστος που είχε ξεκινήσει πιο αργά, μας έφτασε και μας ξεπέρασε φτάνοντας τους πρώτους, είχαν ήδη από την αρχή ξεμακρύνει , και αρχίσαμε να τους χάνουμε καθώς αυτοί έφταναν στα πλατώματα πίσω από τις κορυφούλες, και εμείς είχαμε μείνει πιο πίσω. Χάσαμε γρήγορα οπτική επαφή και σε αυτό συντέλεσε και η ομίχλη καθώς ένα δροσερό σύννεφο μας έκανε παρέα σχεδόν σε όλη τη διαδρομή. Από δω και πέρα η επικοινωνία γινόταν μόνο με ασύρματο.

 

Η ομίχλη δε μας επέτρεψε να θαυμάσουμε τη θέα καθώς ανεβαίναμε. Προσπαθούσαμε να βρούμε κάποιο παράθυρο μέσα από το σύννεφο για να ρίξουμε κάποια κλεφτή ματιά προς τη Ξάνθη ή να βγάλουμε κάποια φωτογραφία. Από την άλλη το σύννεφο ήταν ευεργετικό καθώς μας χάριζε δροσιά και έκανε το τοπίο πιο «απόμακρο» και μυστηριώδες if you know what I mean. 

 

Η πρώτη ομάδα είχε φτάσει ήδη στη κορυφή όπου επίσης πέτυχαν πολύ ομίχλη, και αποφάσισε να πάει προς το Μαύρο Ίσιωμα.. Εκτός από τη περιπέτεια τους - ξέρουν αυτοί :) - είχαν και την τύχη να συναντήσουν και ένα ζευγάρι μαύρα άγρια άλογα στα λιβάδια πίσω από τα βουνά.

Εμείς μπήκαμε στο δασάκι. Χαμηλή βλάστηση, θάμνοι και βελανιδιές πήραν τη θέση του βραχώδους εδάφους. Δεν είναι μεγάλο και είναι εύκολο και γρήγορο να το διασχίσεις χάρη στα σημάδια. Με την έξοδο από το δασάκι υπάρχει οπτική επαφή με τη κορυφή. Όλη η υπόλοιπη διαδρομή είναι χορταριασμένη.

Η κορυφή είναι σχεδόν μυτερή και έχει πολύ μικρή επιφάνεια. Δεν έχει υψομετρικό, έχει όμως ένα μικρό μετταλικό μπλε εκκλησάκι. Στα αριστερά, σε ένα βράχο που έχει μια μπλε επιγραφή που δεν έβγαλα νόημα, υπάρχει μια σκισμένη από τους αέρηδες Βυζαντινή σημαία στερεωμένη σε ένα πρόχειρο ιστό καρφωμένο τους βράχους. Στα δεξιά ένα ς άλλος βράχος στέκει γαντζωμένος στη κορυφή πάνω από τον δασωμένο γκρεμό βάθους σχεδόν 800 μέτρων. Ότι πρέπει για φωτογραφία. Από τη κορυφή η θέα θα πρέπει να είναι φανταστική. Σίγουρα θα βλέπεις το Μαύρο Ίσιωμα, το Τσάλ, τη Τρύφαινα, το Αυγό, τη Βιστονίδα, τη Ξάνθη και τη Θάσο και γιατί όχι και μακρύτερα όταν δεν έχει την ομίχλη που πετύχαμε εμείς (τη γκαντεμιά μου μέσα). 

 

Τέλος πάντων ακόμα και που δεν είχε θέα η εμπειρία ήταν μοναδική. Ξεκουραστήκαμε λίγο με το Τάσο, και βγάλαμε φωτογραφίες, όσο δηλαδή το επέτρεπε η ομίχλη. Ακόμα πάντως και έτσι είχε τη φάση του. Και πάλι προσπαθούσαμε να δούμε κάτι μέσα από τα κενά. Έβλεπες το σύννεφα να κινούνται τόσο γρήγορα μπροστά σου αλλά και στο βάθος και να εναλλάσσουν κενά με πυκνά σημεία που έχανες την ευκαιρία να βγάλεις φωτογραφία.  Μέχρι να βγάλεις το Αυγό χανόταν το Μαύρο Ίσιωμα, μέχρι να βγάλεις το Τσάλ (που λέει ο λόγος δηλαδή γιατί εμείς Τσάλ δεν είδαμε) χανόταν η Ξάνθη.

 

Μέσα από τον ασύρματο μάθαμε ότι οι υπόλοιποι δε θα γυρίσουν από το ίδιο σημείο αλλά θα κατεβούν να συναντήσουν το μονοπάτι του Κρωμνικού και θα επιστρέψουν κάνοντας κύκλο.  Αν και τους ζηλέψαμε για τη περιπέτεια, εμείς για Μαύρο Ίσιωμα και κύκλο ούτε λόγος. Οπότε κα πήραμε τη κατηφόρα. Την επίπονη να τονίσω κατηφόρα κυρίως για όσους έχουν θέμα με τα γόνατα. Ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά ψηλά αλλά αυτό δε μας επηρέασε και πολύ γιατί τουλάχιστον μέχρι τα 3/5 της διαδρομής εμείς είχαμε το σύννεφο. Τόσο που κάποια στιγμή φοβηθήκαμε ότι θα μας βρέξει αλλά το ευτυχώς το κράτησε. Τουλάχιστον τώρα που είχαμε φάτσα τη πόλη και όλο το Νότο είχαμε πιο ενδιαφέρουσα θέα όταν άνοιγε το «παράθυρο». 

 Στη κατάβαση η σημασία και η χρησιμότητα των σημαδιών είναι μεγαλύτερη (τουλάχιστον αυτό ένιωσα εγώ-μαζί με κάτι σουβλιές στα γόνατα). Ακολουθώντας τα σημάδια κάνεις τη μικρότερη δυνατή διαδρομή αποφεύγοντας άσκοπες βόλτες δεξιά και αριστερά. Δε μας έφτανε που είχαμε τη μεγάλη κλίση, τα ταλαιπωρημένα πόδια, την υπόνοια για κράμπα και το ρολόι που έτρεχε … γλιστρούσαν και τα πόδια πάνω στις πέτρες.  Είχαμε κατεβεί πλέον αρκετά χαμηλά και είχαμε αφήσει το σύννεφο πίσω μας. Η φανταστική θέα της περιοχής μας, που πλέον είχαμε ανεμπόδιστα μπροστά μας, δε καταγράφεται σε καμιά φωτογραφία. Πρέπει να ανεβείς εκεί ψηλά για να ο νιώσεις. Βέβαια η όλη κατάσταση της κατεβασιάς ήταν μονόδρομος και « αφρίζ’ ξε-αφρίζ’ εγώ θα σε φάω» που λέει και το γνωστό ανέκδοτο οπότε με ζόρισμα ή χωρίς θα έπρεπε να κατεβούμε και έτσι φτάσαμε και πάλι μέχρι τη κοίτη του ρέματος. Τα περίπου 10 μέτρα σχεδόν κάθετης ανηφόρας στη πλαγιά του ρέματος, μου φάνηκαν πολύ περισσότερα μέχρι να βγω στην επιφάνεια. Κάτι εργάτες που δούλευαν σε παρακείμενη οικοδόμοι αναρωτιόταν από πού ξεφυτρώσαμε.  Η «σεμνή τελετή» έλαβε τέλος. 

 

Για τη Μέλτη δε χρειάζεται να έχεις «πνευμόνια». «Πόδια» χρειάζεται να έχεις. «Πόδια» και όσο το δυνατό λιγότερα κιλά. Τώρα θα μου πεις αφού δε τα έχεις τι τα θές  και πας? Έλα μου ντε!  Αλλά αν άφηνα αυτά τα μικροπροβλήματα να με σταματήσουν δε θα είχα την ευκαιρία να ζήσω μαζί με τον Τάσο (και νοητά με τους άλλους) τη  υπέροχη αυτή διαδρομή και τη καταπληκτική εμπειρία.

Μέχρι την επόμενη φορά, καλές διαδρομές.