3η Θηλιά: Σιρόκο - Στήριγμα - Τρίγωνο

Σάββατο 28-07-2012

Σήμερα ήταν η σειρά για τη τρίτη «θηλιά». Δηλαδή τη τρίτη κυκλική διαδρομή στα υψώματα πάνω από τα Μοναστήρια της Παναγίας, που ξεκινάει και τελειώνει στο ίδιο σημείο.

Σκοτάδι ακόμα λίγο πριν τις 5:30 τα ξημερώματα ξεκινήσαμε με τον Τάσο παίρνοντας την ανηφόρα για το Σιρόκο. Στη συνέχεια θα πηγαίναμε στο Στήριγμα και τέλος θα κατεβαίναμε από το Τρίγωνο. Είχα παει στο Σιρόκο πριν από μια εβδομάδα και μου ήταν σχετικά γνωστό παρ’ όλα αυτά όμως είχα ήδη προσχεδιάσει τη διαδρομή στο trimble outdoors και την είχα κατεβάσει στο κινητό.

Ήταν ακόμα σκοτάδι και δεν μπορώ να πω ότι είχε ιδιαίτερη δροσιά. Κάθε μικρό αεράκι ήταν καλοδεχούμενο καθ όλη τη διάρκεια της ανηφόρας. Ελπίζαμε να δροσίσει ψηλότερα που θα άνοιγε ο ορίζοντας. Όταν φτάσαμε στο Σιρόκο είχε ξημερώσει για τα καλά. Περάσαμε τα πρώτα σπίτια και απέναντι αριστερά μας και λίγο ψηλότερα φάνηκε το Στήριγμα.  Από το σημείο που βρισκόμασταν είχαμε 2 εναλλακτικές. Η μία είναι η άσφαλτος προς το Διάφορο και στη συνέχει Στήριγμα και η 2^η είναι ο χωματόδρομος αριστερά που τελικά αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε γλυτώνοντας έτσι 3-4 χιλιόμετρα.  

Το Στηριγμα απο το χωματόδρομο κοντά στο Σιρόκο

Στο χωματόδορομο εκτός από μία βρυσούλα και ένα μικρό ρυάκι η διαδρομή δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο. Κάποια καπνοχώραφα δεξιά και αριστερά και στο βάθος το Τσάλ. 

Βρυσούλα στο χωματόδρομο

Ρυάκι στο χωματόδρομο Σιρόκο - Στήριγμα

Σε λιγότερο από  20 λεπτά ήμασταν  κάτω από τα σπίτια στο Στήριγμα όπου και συναντήσαμε 2 γυναίκες φορτωμένες με μπόγους καπνών που μας έδειξαν το δρόμο. Το Στήριγμα είναι ένας οικισμός που αποτελείται από καμία 15αρια σπίτια, παλιά αλλά και καινούργια, χτισμένα στην πλαγιά του βουνού. Έτσι ερχόμενοι από το χωματόδρομο χαμηλά, βρεθήκαμε κάτω από τα σπίτια και θα έπρεπε να ανεβούμε μια τραχιά ανηφόρα για περίπου 50 μέτρα για να βγούμε στο επίπεδο του ασφαλτόδρομου. Απέναντι από ένα παλιό σπίτι με πέτρινες πλάκες στην οροφή κάναμε μια στάση για να πάρουμε μία ανάσα.   

Παλιό σπίτι στο Στηριγμα

 Τις πλάκες που χρησιμοπούν αντί για κεραμύδια τις φτιάχνουν από τους βράχους της περιοχής που είναι πολύ μαλακοί και εύκολοι στην επεξεργασία.

Από κει και πέρα τα  πάνω από 2 χιλιόμετρα προς το Τρίγωνο ήταν ένας κατηφορικός ασφαλτόδρομος έχοντας από τα δεξιά μας μια καταπληκτική εικόνα του βουνού με τις ιζηματογενείς στρώσεις και στα αριστερά μας τους καταπράσινους λόφους που όπου είναι σκαρφαλωμένα τα πομακοχώρια της περιοχής και βέβαια πάντα στο βάθος το Τσάλ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις τις στρώσεις στη πλαγιά του βουνού. Καμία φωτογραφία δε βγήκε καλή λόγω του οπίσθιου φωτισμού και για αυτό δανείστηκα μια κάτοψη από το google earth  για να πάρετε μία ιδέα. Πάντως αξίζει το κόπο μια βολτίτσα εκεί πάνω. Άλλωστε με αυτοκίνητο δε θα χρειαστεί πολύ ώρα. Εκτός αν σας προβληματίζουν οι στροφές.

Πομακοχώρια και στο βάθος Τσάλ.

Το ανάγλυφο της περιοχής από το google earth

Φτάσαμε περίπου 200 μέτρα έξω από το το Τρίγωνο. Άλλη διασταύρωση εκεί και πάλι 2 εναλλακτικές. Δεξιά Κουτσομύτης και Γοργόνα ενώ ευθεία έβγαινε στο χωριό. Κανένας ενδοιασμός . Ο προγραμματισμός της διαδρομής επέβαλε να πάμε στο Τρίγωνο για να αφήσουμε την άλλη κατεύθυνση για την επόμενη φορά. Στο καπνοχώραφο πάνω στη διασταύρωση ρωτήσαμε ένα ντόπιο για να επιβεβαιώσουμε αν ο δρόμος που είχαμε προσχεδιάσει ήταν ασφάλτινος ή χωμάτινος και αν  θα μας έβγαζε κάποια στιγμή στο κεντρικό. Μέχρι το χωρίο ήταν άσφαλτος από κει και μετά ένας σχετικά βατός χωματόδρομος.

Ενα περίεργο πράμα με τις πινακίδες εκεί πάνω. Ολες γέρνουν

 Και το Τρίγωνο είναι όπως τα περισσότερα χωριά εκεί πάνω. Ελάχιστα σπίτια και τίποτα περισσότερο. Σε όλα αυτά τα χωριά-οικισμούς δεν υπάρχει ούτε η λεγόμενη πλατεία του χωριού, ούτε μαγαζιά. Οι ορεσίβιοι κάτοικοι κάνουν τις προμήθειές τους από πλανόδιους που περνάνε από τα χωριά τους ή από τη πόλη και για αυτό τους πετυχαίνουμε με φορτωμένες καρότσες στα αγροτικά τους όταν φεύγουν από τα super markets της Ξάνθης.

Περάσαμε ξώφαλτσα από τον οικισμό. Όπως μας είπε ο άνθρωπος που συναντήσαμε ο ασφαλτόδρομος πήγαινε μόνο μέχρι το χωριό. Δε χρειαστήκαμε πολύ ώρα να προσπεράσουμε τα λιγοστά σπίτια. Περίπου 500 μέτρα πιο έξω ο δρόμος περνούσε έξω από ένα μαντρί. Δε θα το ανέφερα αν δεν είχαμε μια ατυχή συνάντηση με ένα τσούρμο τσομπανόσκυλα που είχαν τη δική τους άποψη για τη χρήση του δρόμου. Γρήγορα ήρθαμε αντιμέτωποι με τον αρχηγό της αγέλης ο οποίος με πειστικό αλλά όχι και τόσο δημοκρατικό γαύγισμα,  προσπάθησε να μας «εξηγήσει» ποιος κάνει κουμάντο στη περιοχή. Σαφώς δε θέλαμε να σφετεριστούμε τη περιοχή του. Να περάσουμε μόνο θέλαμε. Μετά από τις «διαπραγματεύσεις»,  οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα να στραβώσει το μπαστουνάκι μου από τη πρόσκρουση στο έδαφος, συνεχίσαμε τη πορεία μας ευχόμενοι να μην έχουμε παρόμοιου είδους συναντήσεις παρακάτω. Καθόλη τη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων»  προσπάθησα να τραβήξω video για να κρατήσω ζωντανή τη στιγμή. Τώρα γιατί είναι ανάποδα μη με ρωτάτε.

Ευτυχώς η συνέχεια στο χωματόδρομο δεν ήταν εξίσου συγκλονιστική. Και ευτυχώς που είχα προσχεδιασμένη τη διαδρομή και έτσι αποφύγαμε κάποιες λάθος στροφές στις διασταυρώσεις που συναντήσαμε. Η πορεία κυρίως κατηφορική (οι κάποιες ανηφόρες σε ορισμένα σημεία που δε μας έριχναν το ηθικό).

Ο χωματόδρομος μετά το Τρίγωνο

Κάτι λιγότερο από μία ώρα και φτάσαμε και πάλι στον ασφαλτόδρομο ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται το γήπεδο του χωριού. Εκεί δυστυχώς μία άσχημη εικόνα που δε ταιριάζει στην ομορφιά του ορεινού τοπίου και στην ομορφιά των συναισθημάτων. Ο κάδος εκεί και τα σκουπίδια γύρω γύρω. Ντροπή! και όχι μόνο αυτό. Γεμάτη και η πλαγιά από αυτή την ασχήμια.

χωρίς λόγια

Πήραμε τη κατηφόρα και πάνω σε μία «φουρκέτα» πετύχαμε ακόμα μία βρύση πολύ προσεγμένη και με μπόλικες γλάστρες με βασιλικούς και τριαντάφυλλα. 

 Λίγο πιο κάτω η διασταύρωση με τον δρόμο Ξάνθης Σταυρούπολης. Κάναμε ακόμα 1 ½ χιλιόμετρο μέχρι το σημείο που αφήσαμε το αυτοκίνητο του Τάσου και «η σεμνή τελετή έλαβε τέλος».

Σύμφωνα με το Trimble Outdoors κάναμε σχεδόν 12 χιλιόμετρα σε κάτι λιγότερο από 3 ώρες συμπεριλαμβανομένων των φωτογραφιών, της ξεκούραση και των «διαπραγματεύσεων» με τη σκυλοπαρέα. Μια ακόμα όμορφη βολτίτσα στα κοντινά ορεινά της πόλης μας που μας χάρησε αν μη τι άλλο έντονες στιγμές. Όπως είπαμε η διαδρομή είναι αναρτημένη στο Trimble Outdoors.

Καλές διαδρομές. 

Υ.Γ

Για να μη ξεχνιώμαστε. Την ίδια ώρα ο Χρήστος και ο Σάββας είχαν πάει πρός τα Ανατολικά με τα ποδήλατα. Δεν είχαμε συνεννοηθεί και έτσι άλλος για Τρίγωνο τράβηξε και άλλος για Αμαξάδες. 52 χιλιόμετρα γράψανε στους χωματόδρομους πάνω από τα Σήμαντρα. ΕΔΩ μπορείτε να δείτε τη ποδηλατική τους διαδρομή.

Και πάλι λοιπόν

Καλές διαδρομές.

Μεγάλη Θηλιά

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

 

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι τα δόντια μου «κροτάλιζαν» καθώς διέσχιζα με το μηχανάκι το φαράγγι του Κόσυνθου  μετά το άλσος, Η πρωινή δροσιά ενισχυόταν λόγω της ταχύτητας και καθώς κοντομάνικος ένιωσα το κρύο να με τρυπάει. Άλλωστε πάντα τα σημεία που διασχίζει ο Κόσυνθος έχουν μερικούς βαθμού θερμοκρασίας χαμηλότερους από άλλα σημεία της πόλης. Και ας είναι και Ιούλιος. Μάλλον έφταιγε το πολύ πρωινό της ώρας -λίγο μετά τις 5 τα ξημερώματα - μίας και ο ήλιος δεν είχε ακόμα εμφανιστεί.

Με κατεύθυνση το 5.5χλμ (το σημείο που ενώνεται ο επαρχιακός δρόμος της Σταυρούπολής με τη κατηφόρα από το Μοναστήρι Παναγίας Καλαμούς) ήθελα να ξεκινήσω όσο πιο νωρίς γίνεται τη διαδρομή μου για να μη με πετύχει ο καλοκαιρινός Ξανθιώτης Ήλιος. Έφτασα, πάρκαρα και ξεκίνησα στις 05:24 σύμφωνα με τα στατιστικά του του trimble outdoors.

Στόχος «η Μεγάλή Θηλία» δηλαδή η ανηφόρα προς τα μοναστήρια, περπάτημα στο χωματόδρομο από πάνω  παραπλεύρως της «Μικρής Θηλιάς», Λιβάδι - Ποδηλατική Πίστα Τουριστικές Κατοικίες, Διάφορο, Σιρόκο, Επαρχιακή Οδός  Ξάνθης Σταυρούπολης και επιστροφή στο σημείο εκκίνησης. Είχα προετοιμάσει τη διαδρομή στο google maps και υπολόγισα ότι θα χρειαζόμουν έως και 4 ώρες για να διασχίσω τα περίπου 12 χιλιόμετρα ανηφόρας και χωματόδρομου.

Είχα πολύ δρόμο μπροστά μου και πήρα την ανηφόρα μέσα στο σκοτάδι. Το λυκόφως επέτρεπε να μη χρησιμοποιήσω φακό. 

Η ανηφόρα πρός τη Καλαμού

Άλλωστε το έδαφος ήταν βατό. Ασφαλτόδρομος έστω και κατεστραμμένος. Καθόλη την ανηφόρα στα δεξιά μου ο ορεινός όγος Αυγού – Μακάριου – Τσάλ που βυθιζόταν μέσα στο Κόσυνθο. Είχε ξημερώσει μέχρι να ανεβώ. Άλλωστε υψηλότερα το φώς είναι περισσότερο από ότι πιο χαμηλά. Η ανηφόρα είναι κάτι περισσότερο από 2 χιλιόμετρα αλλά τελικά αποδείχτηκε πολύ γλυκιά και δε με κούρασε καθόλου. Είχα ήδη διασχίσει το πιο ανηφορικό κομμάτι της διαδρομής με κέρδος τουλάχιστον 15 λεπτά από τον αρχικό προγραμματισμό. Καλός Οιωνός. Μια φωτογραφία του Μοναστηριού πάνω στο ξημέρωμα. Μεγάλη η Χάρη Της και να μας βοηθάει. 

Μοναστήρι Παναγίας Καλαμούς

Πήρα το χωματόδρομο αριστερά. Σε κανένα 10λεπτο είχα φτάσει στο σημείο που έχει θέα προς τη πόλη. Σε εκείνο το σημείο άκουσα τον ήχο  call από το ρακαλάκι. Γνώριμος ήχος. Είναι το σημάδι ότι και ο Χρήστος έχει ξεκινήσει τη διαδρομή του με το ποδήλατο. Προς τα πού? Θα το μάθαινα πολύ σύντομα. Η πρώτη επαφή φωνής δεν ήταν πολύ καθαρή. Μάλλον ήταν μακριά. Η δεύτερη επαφή όμως πεντακάθαρη. «Είμαστε περίπου στη μέση μεταξύ των 2 Μοναστηριών» και μετά 2^η φωνή μέσα από το ρακαλάκι. Ήταν του Σάββα «Συνέχισε την ίδια πορεία και κάποια στιγμή θα βρεθούμε». Οι μάγκες ξεκίνησαν και αυτοί πρωί-πρωί με τον ίδιο σκοπό αλλά λόγω του ποδηλάτου είχαν μεγαλύτερες φιλοδοξίες για μια μεγαλύτερη διαδρομή.

Θέα πρός τη πόλη από το χωματόδρομο

Διέσχισα από δεξιά τη «Μικρή Θηλιά» και έφτασα στη κορυφή πέρνοντας το δρόμο προς το «Λιβάδι» και τη πίστα τοy Mountain Bike. Κάποια χρόνια  πριν δεν είχα καταλάβει τον απέραντο κόσμο που κρύβεται πίσω από το λόφο των Μοναστηριών της Ξάνθης. Εδώ και λίγο καιρό που ασχολούμαι με αυτό το νέο hobby δεν παύω να εντυπωσιάζομαι όσες φορές και να βρεθώ εδώ πάνω. Φωτογραφία και συνέχεια.

 

Εντωμεταξύ είχε χαθεί η επαφή με τους ποδηλάτες. Η επικοινωνία στο βουνό δεν είναι και το πιο εύκολο πράμα κυρίως όταν ο εξοπλισμός δε βοηθάει. Τα ενδιάμεσα υψώματα και η απόσταση είναι αποτρεπτικοί παράγοντες για μία καλή επαφή. Ξανά ακουστήκαμε σχεδόν στις Τουριστικές Κατοικίες. Για την ακρίβεια όχι μόνο ξανακουστήκαμε αλλά βρεθήκαμε. Όταν μετά το λιβάδι εγώ πήρα τον αριστερό δρόμο για τις Τουριστικές, αυτοί πήραν τον δεξί. Το ενδιάμεσο λοφάκι δεν επέτρεπε την επικοινωνία και βρεθήκαμε και οι 3 στο χωματόδρομο πάνω από το χωριό Διάφορο ακριβώς κάτω από το συγκρότημα των Τουριστικών Κατοικιών. Άδειο όπως πάντα.

Διάφορο από ψηλά

Ταπαμε λιγάκι, ανταλλάξαμε τις πληροφορίες μας, αλληλοενημερωθήκαμε για την υπόλοιπη διαδρομή που ο καθένας ήθελε να τραβήξει και ξαναξεκινήσαμε. Εγώ προς το Διάφορο και οι 2 ποδηλάτες… εκεί υπήρχε μια διαφορά απόψεων. Ο Χρήστο ήθελε να παρασύρει τον Σάββα σε ακόμα μία από τις συνηθισμένες τεράστιες διαδρομές του ενώ ο Σάββας τον συγκρατούσε για μία πίο κοντινή απόσταση που θα επέτρεπε και την γρήγορη επιστροφή. Άλλωστε το Σάββατο είναι μέρα αφιερωμένη στην Οικογένεια και σε διάφορες άλλες υποχρεώσεις και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος της πρωινής εκκίνησης εκτός από τον ήλιο.

Τους είδα να χάνονται στα υψώματα πάνω από το Διάφορο μετά τη «Πέτρινη Βρύση». Βασικά τσιμεντένια αλλά λέμε τώρα.

Πέτρινη βρύση

 Ακολούθησα για λίγο την ίδια πορεία όταν κατάλαβα ότι θα έπρεπε να είχα πάρει στα αριστερά έναν άλλο μικρό χωματόδρομο για αν βγώ μέσα στο Διάφορο. Δε βαριέσαι! Ποτέ δεν είναι αργά. Διέσχισα κάθετα ένα λοφάκι και ένα πλάτωμα γεμάτο φτέρες, πέρασα μέσα από ένα μικρό δασάκι και βρέθηκα στο χωματόδρομο που οδηγούσε σε κάποιες στάνες και έπειτα στο Διάφορο. Εκεί έξω συνάντησα και κάτι ντόπιους βοσκούς και επαλήθευσα τη διαδρομή.

Μαντρί στο Διάφορο

 Να ‘μαι λοιπόν στο Διάφορο. Ένα μικρό χωριουδάκι, οικισμός θα έλεγα καλύτερα με το πολύ 10-12 σπίτια σκαρφαλωμένα πάνω στη πλαγιά. Κάθε αυλή και μαχτσές, κάθε πλάτωμα και μαντρί, κάθε ισιάδα και καπνοχώραφο. Κάνα δυο γυναίκες μάζευαν καπνό εκείνη την ώρα. Σε όλη τη διαδρομή μέσα από τον οικισμό και ανάλογα με τη κατεύθυνση του αέρα, έντονη η … ¨βουκολική” μυρουδιά . Βγήκα στον ασφαλτόδρομο και κατευθύνθηκα προς τη διασταύρωση. Στα αριστερά  το Σιρόκο, Στα δεξιά Στήριγμα, Γοργόνα και πάει λέγοντας. 

Διαστάυρωση όπως την βλέπεις όταν έρχεσαι από Σιρόκο

Ακόμα μια επαφή με τους ποδηλάτες πριν πάρω τη κατηφόρα για το Σιρόκο. «Είμαστε στη κορυφή, Πανέρια, Λατινίτσα σε καμία ώρα θα ξαναβγούμε στην άσφαλτο». Τα χε καταφέρει λοιπόν ο Χρήστος. Μπορεί να μην έκαναν καμία τεράστια διαδρομή αλλά πήγαν αρκετά  μακριά. Λίγο πιο κάτω από τη Σμίνθη για να καταλάβετε.

Σιρόκο. Μεγαλύτερο χωριό. Περισσότερα καπνοχώραφα, περισσότεροι άνθρωποι στα χωράφια. Μια καλημέρα σε όλους. Κάποιος παππούς μάλιστα με προέτρεψε με την Ελληνοπομάκικη προφορά του «Να μαζέψεις ρίγανη ρε!». Την άλλη φορά, δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό τώρα. Παρακάτω ακόμα περισσότεροι άνθρωποι πάνω στο δρόμο. Περίμεναν τον φούρναρη νε περάσει και να τους αφήσει ψωμί. Ένα μπλε φορτηγάκι, ποιος ξέρει από ποιο χωριό, κάνει τη διανομή του ψωμιού όπως γίνεται σε πολλά χωρία και στη πεδιάδα. Δεξιά πάνω στο δρόμο μια ακόμα βρύση με μία Ελληνοτουρκική πινακίδα να πληροφορεί ότι το νερό δε είναι πόσιμο. Γιατί άραγε?

Βρύση με ΜΗ ποσιμο νερό στο Σιρόκο

Βγήκα από το χωριό όταν με προσπέρασε ένα φορτηγάκι με οικοδομικά υλικά. Πήγε περίπου 30 μέτρα πιο κάτω, σταμάτησε, έβαλε όπισθεν με πλησίασε και ο οδηγός περίπου 30 χρονών με ρώτησε με πολύ πιο καθαρά Ελληνικά αν θέλω να με κατεβάσει κάτω. Τον ευχαρίστησα αλλά αρνήθηκα αφού ήθελα να κάνω όλη τη βόλτα περπατώντας όπως το είχα σχεδιάσει. «Σιγουρα;» με ξαναρωτάει! «Σίγουρα!» του απαντάω «... και Ευχαριστώ!» -«Εντάξει όπως θέλεις!»και έφυγε. Κοίταξα το  GPS για να σιγουρευτώ ότι δε θα το μετανιώσω που δε δέχτηκα τη προσφορά του. Εντάξει! Η ώρα και η απόσταση που απομένουν με δικαίωσαν. Ευτυχώς!

Ο δρόμος πλέον μόνο κατηφορικός. Εύκολος, βατός, άσφαλτος, χωρίς αυτοκίνητα και κίνηση. Μια ωραία βολτίτσα. Σε ένα σημείο δεξιά ένας μικρός χώρος πικ – νικ. Βρυσούλα, τραπεζάκι με παγκάκια, χώρος για σούβλα, ψησταριά, σκιά ότι πρέπει για μια οικογενειακή εξόρμηση για τζιζμπίζια.

Λίγο πιο κάτω όχι μακρία από το κεντρικό δρόμο μια εικόνα που δε πίστευα ότι θα μπορούσα να δώ στη Ξάνθη. Όχι γιατί η περιοχή μας δεν με έχει συνηθίσει σε τέτοιες ομορφιές αλλά γιατί νόμιζα ότι σε εκείνο το σημείο δεν υπήρχε  κάτι τόσο όμορφο. Σαν σε Αλπικό τοπίο (πώς μου ήρθε άραγε αυτό ο συνειρμός) στο βάθος μία γκρεμισμένη γέφυρα στο Κόσυνθος και δεξιά προς βορρά  το ξενοδοχείο Αγριανή με τον ανατολικό του τοίχο να έχει πνιγεί από αναρριχώμενο κισσό σαν ένα καταπράσινο πέπλο. Πίσω στο φόντο όλη η πρασινάδα του βουνού που διακόπτει η κοίτη του χείμαρρου και δεξιά και αριστερά η κατάφυτη φύση χωρίς τίποτα το τεχνητό χωρίς τίποτα το ανθρώπινο. Ακόμα και οι 2 κατασκευές που ανέφερα ήταν πλήρως εναρμονισμένες με το τοπίο.  Η όλη περιοχή λουσμένη από ένα λαμπερό Ήλιο δημιουργούσε μια εικόνα και ένα τοπίο υπέροχο. Έβγαλα ένα σωρό φωτογραφίες, μακρινές, κοντινές, με zoom, με μεγάλη ανάλυση κτλ σε μία προσπάθεια να φυλακίσω τη στιγμή. Μάταια όμως κανένα τεχνητό μέσο δε πρόκειται ποτέ να αποδώσει τέτοια ομορφιά. Αυτό πρέπει να το δεις ζωντανά.Στη παρακάτω φωτογρφία αφησα την ανάλυση όπως είναι. Κάντε μεγένθυση για να δείτε τι εννοώ. Δυστυχώς καμία camera και κανένα monitor δε πρόκειται να αποδώσουν τη πραγματικότητα. Θα πάρετε όμως μια ιδέα.

Πράσινη Ομορφιά

Εντυπωσιασμένος άφησα το σημείο και συνέχισα τη κατηφόρα. Βγήκα στο δρόμο και πήγα προς το σημείο που είχα αφήσει το μηχανάκι. Δυο γουλιές νερό και κλήση στον ασύρματο. Που να είναι άραγε οι ποδηλάτες? Αυτοί κατεβαίνοντας το δρόμο της Σμίνθης πέρασαν από τα κοντινά Πομακοχώρια, βγήκαν στο 8ο χιλιόμετρο και κατευθυνόταν προς τη Ξάνθη. Δεν ήταν μακριά και σε 2 λεπτά τους είδα να παίρνουν τη τελευταία στροφή μπροστά από το βενζινάδικο και να έρχονται προς το μέρος μου. Τέλειος συγχρονισμός. Τα ξανάπαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες,  συνεννοηθήκαμε για την υπόλοιπη μέρα, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αυτοί με τα ποδήλατα εγώ με το μηχανάκι.

Αυτή η συνύπαρξη στον ίδιο δρόμο 2 ποδηλάτων και μίας μηχανής είχε σαν αποτέλεσμα ένα όμορφο πιστεύω video αναρτημένο στο youtube διαθέσιμο μόνο στους … μυημένους. Μια υπέροχη βόλτα έκλεινε με το καλύτερο τρόπο.

Τη διαδρομή του Χρήστου και του Σάββα μπορείτε να τη δείτε εδώ. Τη δική μου μικρότερη διαδρομή εδώ:

Τις εμπειρίες και τις ομορφιές που συναντήσαμε θα μπορέσετε να τις βρείτε μόνο άμα κάνετε τις ίδιες διαδρομές. Το  video μη το ψάχνετε εκτός αν είστε … μυημένος οπότε απλά ρωτήστε.

Α! και κάτι τελευταίο. Η αποτύπωση της διαδρομής στη «Μεγάλη Θηλιά» δε μοιάζει λίγο με το περίγραμμα του χάρτη του Νομού Ξάνθης? Τυχαίο?

Καλές διαδρομές.

Μακάριο και πάλι - Αποστολή εξετελέσθη-

Τα μήνυμα απεστάλλει σε 5 εκλεκτούς … Βασικά σε 5 που ήταν πιο πιθανό να έρθουν. Στον Αλέξη, στο Σάββα, στο Χρήστο, στον Τάσο και στον Γιάννη. 

Προορισμός το Μακάριο (Μάκακλαρ), αποστολή μυστική. Το μόνο που μπορώ να πώ : είναι πράσινο και νοστιμίζει τις μπριζόλες.  Τίποτα άλλο. 

Θέλαμε να ξεκινήσουμε νωρίς. Το ραντεβού ήταν 5:50 στην Ιερατική. Θέλαμε να ξεκινήσουμε όσο πιο νωρίς γίνεται, ακόμα και πάνω στο ξημέρωμα για να προλάβουμε τον ήλιο πριν αρχίζει να μας ταλαιπωρεί. Τελικά  από του παραλήπτες του μηνύματος εμφανίστηκε μόνο ένας. Οι υπόλοιποι με τον έναν ή άλλον τρόπο είχαν ενημερώσει για το "ακυρον". Κυρίως ο  Γιάννης που οφείλω να ενημερώσω ότι έκανε τη καλύτερη επιλογή. 

Ξεκινήσαμε λοιπόν με τον Αλέξη από το γνωστό μονοπάτι προς το Αυγό. 

Αλέξης off road

Εκεί, λίγο μετά την ανηφόρα του Αγίου Κωνσταντίνου υπάρχει η λεγόμενη διασταύρωση προς το Τσάλ, δια μέσω Μακαρίου βεβαίως βεβαίως.Η διαδρομή και το τοπίο γνωστό. Στα αριστερά μας για λίγη ώρα τα Αυγό όπου με χαρά είδα και πάλι τη μεγάλη σημαία να κυματίζει μετά την αποκατάσταση του ιστού που είχε πέσει από τους βοριάδες. Μη ξεχνάμε  όταν πριν από 2 εβδομάδες πήγαμε τη νυχτερινή ο ιστός ήταν ακόμα κάτω.

"Αυγό" από το μονοπάτι για Μακάριο

 Μάλιστα κάποιος κατέβαινε το Αυγό με κατεύθυνση το "Δεντρο του Βορρά" εκέινη την ώρα.

Ελπίζαμε να πετύχουμε και τα άγρια άλογα αλλά δε μας έκαναν τη χάρη. 

Δεν έχω να πω πολλά για τη συγκεκριμένη διαδρομή. Άλλωστε τα έχω ξανααναφέρει σε προηγούμενες αναρτήσεις. Εκεί θα βρείτε πιο λεπτομερείς περιγραφές, περισσότερες φωτογραφίες  και χάρτης εδώ, εδώ και εδώ.

Άλλωστε τι να μετρήσει μια απλή διαδρομή στο Μακάριο όταν την ίδια ώρα ο Χρήστος έγραφε 63 και βάλε χιλιόμετρα ποδήλατο σε διαδρομέςάγνωστες ακόμα και στους καταδρομείς. Είχαμε μιλήσει με το ρακαλάκι κάποια στιγμή πρίν χαθεί στα άδυτα το ορεινού όγκου.

Ασε που και την επόμενη μας έβαλε τα γυαλιά με ανάβαση στο Αυγό και κατάβαση στο Μακάριο για επιστροφή. Μέχρι την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές δεν είχε ανεβάσει τη νέα διαδρομή. Αμα την ανεβάσει θα τη βάλω σε επόμενη ανανέωση της παρούσας ανάρτησης.

Τέλος πάντων με τον Αλέξη ολοκληρώσαμε την αποστολή, πήραμε 2-3 ματσάκια και πήραμε τη κατηφόρα. Θέλαμε να ξεκινήσουμε νωρίς για να μη μας πετύχει ο ήλιος. Το μετανιώσαμε όμως. Άλλωστε από τις 5:20 είχε ήδη ξημερώσει.  Θα έπρεπε να ξεκινήσουμε σαφώς νωρίτερα.

 

Αν σώνει και καλά θέλετε να δείτε και τα στατιστικά αυτής της διαδρομής δεν έχετε παρά να πάτε στο trimble outdoors και ορίστε και μία φώτο από τη περίφημη λακούβα το Μακάριου. Με το νερό σκέτος υδροβιώτοπος : βατράχια, κουνούπια, μύγες μπάμποουρες κτλ.

Σχεδόν υδροβιότοπος

Καλές διαδρομές.

Υ.Γ.

Τι; Ακόμα δε καταλάβατε τη "μυστική αποστολη";

Νυχτερινή Ανάβαση

Παρασκευή 29/06/12 πρός Σάββατο 30/06/12

 

Μερικές φορές δε θέλει πολύ κουβέντα και προγραμματισμό. Δυο λόγια και ένα τηλεφώνημα!

 

-«Πάμε?»

-«Πάμε!» 

Και ας είναι και 10 και τέταρτο το βράδυ. Προορισμό? Αυγό.

Γρήγορα – γρήγορα μια μικρή προετοιμασία, να ξέρεις τώρα,  ένα μπουκάλι νερό, ένα μπαστουνάκι για να διώχνει τα φίδια και κανένας φακός.

Οπως πάντα ο Σάββας είχε πιο "ώριμη προετοιμασία". Ακόμα και αν συναντούσαμε το μεγαλύτερό μας εφιάλτη 

Ξεκινήσαμε με το Σάββα και το Τάσο από την Ιερατική. Με τους φακούς στα χέρια μπήκαμε στο δασάκι και ξεκινήσαμε την ανηφόρα. Ο δικός μου φακός παρέδωσε γρήγορα το πνεύμα αλλά ευτυχώς ο Τάσος είχε αναπληρωματικό και έτσι ουδέν πρόβλημα. Η βραδινή πορεία δεν είναι τίποτα το φοβερό. Γνωστή η διαδρομή αλλά θέλει λίγο προσοχή μη σκουντουφλάς στις πέτρες.

Όσο γνωστή πάντως και να είναι σου δημιουργεί εκείνο το περίεργο αίσθημα ότι περπατάς μέσα στο σκοτάδι και ίσως λίγο μέσα στο άγνωστο. Αυτό άλλωστε είναι και το τριπάκι. Αυτού του είδους ο φόβος κάνει το εγχείρημα πιο συναρπαστικό. Πάντως καμία σχέση όταν ήμασταν στο ίδιο σημείο το χειμώνα και ξεκινούσαμε τη διαδρομή μας πολύ πρωί μέσα στο σκοτάδι με το κρύο κα τον αέρα να λυσσομανάει. Τώρα το ελαφρύ αεράκι ήταν δροσιστικό και καλοδεχούμενο.

Μας πήρε 23 λεπτά να ανεβούμε στο «μπαλκόνι» εκεί που είναι το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Δεν είναι και η καλύτερη επίδοση αλλά για μέσα στο σκοτάδι μια χαρά είναι. Εκεί στο «μπαλκόνι» παίρνεις μια πρώτη ιδέα για το τι θα αντικρίσεις όταν φτάσεις στη κορυφή.  

Συνεχίσαμε το συνηθισμένο μονοπάτι. Στη διαδρομή είχαμε και μια συνομιλία μέσω ασυρμάτου με τον συνάδελφο ραδιοερασιτέχνη τον Χρήστο τον 7MTU. Σε αυτό το κύκλωμα δε χρειάζεται να γνωρίζεσαι με τον άλλον (αν και τελικά αποδείχτηκε ότι γνωριζόμασταν). Αρκεί μόνο να κάνεις μια κλήση και πάντα θα υπάρχει κάποιος να ανταποκριθεί. Και μάλιστα στη περίπτωση που είσαι νυχτερινός στο βουνό είναι καλό να γνωρίζεις ότι υπάρχει υποστήριξη από κάποια βάση για πάν ενδεχόμενο. Και ας μη ξεχνάμε ε? ακόμα και από άτομα που ίσως ούτε καν γνωρίζεις.

Είχαμε και άλλη παρέα στη διαδρομή. Προφανώς οι φακοί ήταν ευδιάκριτοι στη πόλη και έτσι είχαμε κάποιον να μας «σημαδεύει» με ένα πράσινο laser. Ας είναι καλά, laser αυτός; φακούς εμείς.Αν προσέξετε καλά στο videaki φαίνετα κάπου μια πράσινη λάμψη. Αυτό είναι.

 

Πιάσαμε το τελευταίο δασάκι. Είχα καιρό να ανεβώ στο Αυγό και η ανηφόρα μου φάνηκε λίγο κουραστική. Μάλιστα έχει ξηλωθεί και η γνωστή «κουπαστή» και όσο να είναι ήθελε λίγη παραπάνω προσπάθεια. Αλλά μικρό το κακό. Σάμπως και κανονικά που πήγαινα, και με τη «κουπαστή» δε μου έβγαινε η γλώσσα έξω? 

Κορυφή. Αυτή τη θέα πρώτη φορά την είδα. Διαμαντάκια τα φώτα της πόλης κάτω μας. Ολόκληροι δρόμοι σχηματισμένοι με φωτεινές κουκίδες. Ο επαρχιακός προς Κιμμέρια, η Εθνική προς το Ζυγό, ο Περιφερικός, η Εγνατία… Μέσα στη πόλη δε ήταν εύκολο να  ξεχωρίσουμε τις τοποθεσίες. Μόνο κάποια χαρακτηριστικά σημεία που τα ξέραμε από τις προηγούμενες φορές. Αμυδρά το Ρολόι της Πλατείας με τον πύργο κεραιών του ΟΤΕ παραδίπλα και ο δρόμος της «βόλτας» λίγο πριν τη πλατεία Αντίκα, ίσα-ίσα που ξεχώριζαν μέσα στη πληθώρα των φώτων. Ο 7MTU είχε δει τους φακούς μας και μας έκανε και ο ίδιος κάποια φωτεινά σήματα μορς.

Δυστυχώς είχε συννεφάκι. Πέρα από τα περίχωρα της πόλης δε μπορούσαμε να διακρίνουμε άλλα φώτα. Κρίμα γιατί θα μπορούσαμε να δούμε τα φώτα της Θάσου και γιατί όχι και της Σαμοθράκης. 

 

Μέσα στο χειμώνα μια παρέα είχε στήσει ένα μεγάλο ιστό με μια μεγάλη σημαία που κυμάτιζε και φαινόταν ακόμα και από τη πόλη. Δυστυχώς λόγω του ύψους και του βάρους του ιστού και λόγω των ανέμων που πιάνει η κορυφή του Αυγού, ο ιστός δεν άντεξε. Με λύπη μας τον είδαμε να κείτεται χάμω. Λυπήθηκα είναι η αλήθεια. Θα ήθελα πολύ να δώ τη σημαία να κυματίζει. Τα λαχταρούσα κάθε φορά που έστρεφα το βλέμμα εκεί ψηλά αλλά δυστυχώς δε μπορούσα να ανεβώ. Τώρα που κατάφερα να πάω εγώ η σημαία δεν υπήρχε πλέον.

Οι φωτογραφίες δεν είναι δυνατόν να αποδώσουν τη καταπληκτική εικόνα που είδαμε οι τρείς μας. Πρέπει να ανεβείς νύχτα για να νιώσεις αυτή τη μοναδική εμπειρία «Νύχτα στο Αυγό». Και μιλώντας για φωτογραφίες, θα πρέπει να έχεις καλή μηχανή για να μπορέσεις να δώσεις κάτι καλό. Η μηχανή από το κινητό όσο καλή και να είναι δε μπορεί να αποδώσει στο σκοτάδι. Παρόλα αυτά ιδού μερικές φώτο έστω και θαμπές, έστω και σκοτεινές. Πρωταγονιστικό ρόλο? Τα φοσφορούχα στα ρούχα των συνοδοιπόρων μου.

Πήραμε τη κατηφόρα. Και πάλι στη παρέα μας ο Χρήστος ο 7MTU. Είπαμε:  ήταν καραούλι στη βάση μη συμβεί τίποτα. Ευτυχώς δε συνέβη. Όταν μάλιστα κατεβήκαμε και φτάσαμε και πάλι στην αλάνα της Ιερατικής ο Χρήστος ήταν εκεί. Είχε έρθει για να «γνωριστούμε». Αν και τελικά αποδείχτηκε ότι και οι τρείς μας τον γνωρίζαμε υπό διαφορετικές περιστάσεις ο καθένας. Τα είπαμε για λίγο και «δια ζώσης» και καληνυχτιστήκαμε. 

Σε αυτή την ανάρτηση δε περιέγραψα την ομορφιά της διαδρομής – την έχω περιγράψει τόσες φορές και που να τη δεις άλλωστε μέσα στο σκοτάδι- ούτε έβγαλα όμορφες φωτογραφίες και video. Προσπάθησα να περάσω κάποια από τα συναισθήματα που δημιουργεί η νυχτερινή ανάβαση στο Αυγό και να μεταφέρω κάποιες εικόνες όπως τις ένοιωσα εκείνο το βράδυ.

Έτσι για το τυπικό δείτε επίσης τη διαδρομή και στο  trimbleoutdoors

Καλές διαδρομές.