Ιταλία μέρος 1ο - Ρώμη για ένα δίωρο.

Αυτή την ανάρτηση δεν είχα σκοπό να τη γράψω. Άλλαξα όμως γνώμη όταν με πήρε τηλέφωνο ο Χρήστος και με ρώτησε τα σχετικά. Σκέφτηκα ότι αφού υπάρχει έστω και ένας που θα τον ενδιέφερε να μάθει τότε αξίζει να κάτσω να γράψω. Μη περιμένετε να διαβάσετε έναν ταξιδιωτικό οδηγό. Στο Internet υπάρχουν ένα σωρό και είναι λεπτομερής και καλογραμμένοι. Εδώ θα δείτε μία περιγραφήγια το πώς πέρασα εγώ τις ελάχιστες στη κυριολεξία ώρες που είχα στη διάθεσή μου. Ιδού λοιπόν :

Αυτή τη φορά ο δρόμος μου με έφερε στην Ιταλία. Στην αρχή σχεδίαζα να περάσω μια ολόκληρη Κυριακή στη πόλη των Δόγηδων αλλά ένα λάθος στο κλείσιμο των εισιτηρίων με έκανε να σπάσω τη μέρα στη μέση, και καθώς ουδέν κακόν αμιγές καλού αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτώ έστω και για ελάχιστη ώρα, 2 από τις ομορφότερες και συναρπαστικές πόλεις στο πλανήτη, τη Ρώμη και τη Βενετία.

Το αεροπλάνο αναχώρησε στις 6:00 από το Μακεδονία της Θεσσαλονίκης και αφού πετύχαμε μια υπέροχη Ανατολή, μετά από 2 παρά κάτι ώρες πτήσης προσγειώθηκε κατά στις 07:00 τοπική στο αεροδρόμιο Leonardo Da Vinci στο Fumicino . Το Fumicino είναι μια μικρή κωμόπολη καμία 40αριά και βάλε χιλιόμετρα δυτικά της Ιταλικής πρωτεύουσας. Το άλλο αεροδρόμιο είναι το Ciampino που βρίσκεται πιο κοντά στη Ρωμη αλλά βλέπεις η Alitalia δε το χρησιμοποιεί για τις διεθνής πτήσεις.

Ανατολή πάνω από την Ιταλία

Ευρισκόμενος λοιπόν στο Fumicino είχα στη διάθεσή μου 7 ώρες μέχρι την επόμενή μου πτήση. Λοιπόν, ξεκίνα τους υπολογισμούς. Βγάλε τις δυο ώρες που χρειάζονται για να πας κέντρο και να γυρίσεις πίσω, τη μιάμιση ώρα πριν από το boarding και τουλάχιστον μία ώρα για τις αναμονές και τα ψαξίματα των λεωφορείων ο καθαρός χρόνος που είχα στη διάθεση δε ξεπερνούσε τις δυόμιση ώρες για να περιηγηθώ στην Αιώνια Πόλη.

Ακόμα όμως και αυτός ο προγραμματισμός όμως αποδείχτηκε λάθος καθώς η αναμονή του λεωφορείου προς τη πόλη ξεπέρασε από μόνη της τη 1 ώρα λόγω καθυστέρησης και αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει το άγχος. Εννοείται βέβαια ότι δε θα ανέτρεπε τον σχεδιασμό. Στο κάτω-κάτω θα έπαιρνα ταξί για την επιστροφή (… σκεφτόμουν πριν μάθω το κόστος της ταρίφας από το κέντρο της Ρώμης στο
Fumicino …48 euro παρακαλώ).

Βέβαια υπάρχει και ο φθηνότερος και αρκετά γρήγορος τρόπος με το Leonardo Express το τρένο δηλαδή που συνδέει το αεροδρόμιο με το κεντρικό σταθμό αλλά και διάφοροι άλλοι τρόποι που μπορείτε να τους δείτε μαζεμένους εδώ αλλά και σε πολλές άλλες σελίδες στο internet.

Μέσω διαδικτύου είχα ήδη κανονίσει τη μεταφορά μου. Υπάρχουν πολλές εταιρίες για αυτό αλλά αν βάλεις στο gοοgle "bus from Fumicino to Rome" το πρώτο που βγάζει είναι η εταιρία terravision η οποία με 8 ευρώ σε πάει Ρώμη και σε ξαναφέρνει στο αεροδρόμιο αν κλείσεις Ιντερνετικά. Μπορείς να κλείσεις και από το αεροδρόμιο αλλά λίγο πιο ακριβά. Η στάση βρίσκεται μετά το terminal 3 τέρμα δεξιά όπως βγαίνεις από το κτήριο των αφίξεων και το διαδικτυακό εισιτήριο πρέπει να είναι τυπωμένο και όχι σε κάποια οθόνη κινητού γιατί ο υπάλληλος θα πρέπει να κόψει ένα απόκομμα για να επιτρέψει την επιβίβαση.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε και μετά από 45 – 50 λεπτά φτάσαμε στο Roma Termini δηλαδή τον κεντρικό σταθμό της Ρώμης που αποτελεί βασικό κόμβο για όλες τις μεταφορές της πόλης. Τι κεντρικός σταθμός θα ήταν θα ήταν αλλιώς;

Roma termini - το μεγάλο κτήριο δεξιά
Εκεί είναι και η αφετηρία αλλά και ο τερματισμός των περιηγητικών λεωφορείων. Μιας και η Ρώμη είναι αγαπημένος τουριστικός προορισμός και προσελκύει εκατομμύρια κόσμο κάθε χρόνο, υπάρχουν και εδώ αρκετές εταιρίες που κάνουν τουριστικούς γύρους  σε διάφορα πακέτα ανάλογα το χρόνο και τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Υπάρχουν ημερήσια εισιτήρια από 15 euro το άτομο, 24ωρα εισιτήρια από 22 ευρώ το άτομο, παιδικά με κάποιες καλές εκπτώσεις και κάποια ειδικά που σου επιτρέπουν να συνδυάσεις τη περιήγηση με είσοδο σε κάποια μουσεία. Αν έχεις σκοπό και πολύ χρόνο για μουσεία καλύτερα να προτιμήσεις το τελευταίο γιατί συνήθως η αναμονή στην ουρά είναι μεγάλη. 
 
Mέσα από το site της teravision είχα κλείσει με την City Sightseeing δηλαδή τα κόκκινα ανοιχτά λεωφορεία και ακριβώς 9:00 ήμουν πρώτος στη σειρά. Η «λεωφορειοσυνοδός» μας εφοδίασε με ένα χάρτη της διαδρομής και με ένα ζευγάρι κόκκινα ακουστικά απ’ όπου θα μπορούσαμε να ακούμε τη περιγραφή διαδρομής σε 9 παρακαλώ γλώσσες της Ελληνικής βεβαίως εξαιρουμένης.
 
Η χρήση του περιηγητικού λεωφορείου είναι hop on – hop off δηλαδή “πήδα πάνω – πήδα κάτω» περίπτωση. Κάνει μια διαδρομή 100 λεπτών περνώντας από διάφορα αξιοθέατα και κάνει κάποιες στάσεις όπου μπορείς να κατέβεις (hop off), να επισκεφτείς ότι θέλεις, να κάνεις όση ώρα θέλεις  και να πάρεις (hop on) ένα από τα επόμενα ανοιχτά λεωφορεία της ίδιας εταιρίας που κάνουν το ίδιο δρομολόγια και σταματούν στις ίδιες στάσεις με κάποια χρονική διαφορά κάθε όλη τη διάρκεια της ημέρας.
 
Εγώ βέβαια μην έχοντας τη πολυτέλεια του χρόνου δεν κατέβηκα σε καμία στάση και απλάθαύμαζα τα αξιοθέατα από τη «ταράτσα». Και τι αξιοθέατα. Δεν την ονομάζουν άδικα Αιώνια Πόλη. Η Ρώμη είναι ένα τεράστιο ανοιχτό μουσείο. Όντας πρωτεύουσα μιας από της ισχυρότερες αυτοκρατορίες που γνώρισε η ανθρωπότητα,  της Ρωμαϊκής,  και καθώς είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έδρα του Παπισμού (Βατικανό) και με δεδομένη της αγάπης των Ιταλών για τη τέχνη και τη φινέτσα, η Αιώνια Πόλη έχει προικιστεί με υπέροχα κτήρια, καταπληκτικά  αγάλματα, φημισμένους ναούς, όμορφους πύργους, τεράστια τείχη,  καταπράσινα πάρκα, πολύβουες πλατείες, σκαλιστές γέφυρες, ενδιαφέροντα μουσεία και εκατομμύρια γραμμές που περιγράφουν τα κάλλη της σε βιβλία, περιοδικά και άλλα. 
 
Η περιήγηση ξεκινά από την εκκλησία Santa Maria Maggiore κοντά στο Roma Termini. Ο Ναός είναι η μεγαλύτερη Καθολική Εκκλησία σε όλη την Ιταλία που είναι αφιερωμένη την Παναγία και χτίστηκε από τον Πάπα Σίξτο τον 3ο περίπου το 430μΧ. Πρόκειται για ένα πραγματικά τεράστιο Ναό που το μεγαλείο του μπορείς να το δεις ακόμα και από το εξωτερικό του. 

Santa Maria di Maggiore

Η φωνή από το ακουστικό προειδοποίησε ότι πλησιάζουμε προς το Anfiteatro Flavio και πραγματικά αυτό που αντίκρισα, όταν πήραμε τη στροφή, δε μπορούσα ούτε να το φανταστώ. Μπροστά μου το περίφημο αρχαίο αμφιθέατρο που λόγω του ασύλληπτου μεγέθους του τόσο σε ύψος όσο και σε πλάτος, δίκαια ονομάζεται Κολοσσαίο. Ένα εντυπωσιακό κτήριο που σε κάνει να χάνεις την έννοια του μεγέθους και στην όψη του γεμίζεις με θαυμασμό και δέος για αυτό που αντικρίζεις. Το κομμάτι που έχει
διασωθεί σχεδόν απείραχτο και μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε πώς ακριβώς ήταν στην αρχαιότητα. Άκου λοιπόν : έχει 48 μέτρα ύψος και 4 ορόφους παρακαλώ που άμα κάνεις τη διαίρεση βγαίνει 12 μέτρα ο κάθε όροφος δηλαδή μια αναγωγή στα σημερινά δεδομένα σημαίνει ότι έχει το ύψος μίας 12οροφης πολυκατοικίας της σύγχρονης εποχής. Και όλα αυτά πριν από 2000 χρόνια. Εδώ και χρόνια βρίσκεται σε φάση συντήρησης και οι σκαλωσιές του χαλάνε τη πρόσοψη αλλά ακόμα και αυτές είναι ένα σημάδι του μεγαλείου του αν αναλογιστείς πόσες σκαλωσιές χρειάστηκαν για να καλύψουν ένα μικρό μόνο μέρος της περιμέτρου.

                       

Το Ελληνικό στοιχείο δε θα μπορούσε να λείπει φυσικά με τις κολώνες Ιωνικού και Κορινθιακού ρυθμού να στηρίζουν το θηριώδες μέγεθός του. Ένα Κολοσσαίο κτίσμα που προκαλεί έναν Κολοσσιαίο θαυμασμό. Για να κλείσω αυτό το σημείο: δείτε στις φωτογραφίες πόσο ελάχιστοι φαίνονται οι τουρίστες μπροστά στο μεγαλείο του κτηρίου (και πόσο μεγάλο το κεφάλι του μπροστινού μου που τελικά δε μπόρεσα να αποφύγω έτσι που κουνούσε το λεωφορείο).

Ορίστε και μια φωτογραφία χωρίς κεφάλια. Από το Ιντερνετ βεβαίως βεβαίως.

Στρίβοντας δεξιά και ακολουθώντας τον ημικυκλικό περιμετρικά δρόμο του Κολοσσαίου είναι η Αψίδα του Μεγάλου Κωνσταντίνου για τον Θρίαμβό του για τη Νίκη στη Μιλβία Γέφυρα. Διαβάστε το άρθρο στη wikipedia, για τη προσωπικότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, είναι πολύ ενδιαφέρον.

Ως γνωστών η Ρώμη είχε χτιστεί πάνω σε 7 λόφους. Λίγο πιο κάτω από το Κολοσσαίο και την Αψίδα ανάμεσα στους λόφους του Αβεντίνου και του Παλατίνου συναντήσαμε το Circus Maximus  δηλαδή τον Ιππόδρομο της Αρχαίας Ρώμης που με μήκος 621μ και πλάτος 118μ χωρούσε 150.000 θεατές (χωρίς τους τζαμπατζήδες στους γύρω λόφους) και ήταν το μεγαλύτερο στάδιο ολόκληρης της Αυτοκρατορίας. Εκεί λάμβαναν χώρα οι σπουδαιότερες αρματοδρομίες της εποχής. Ο στίβος του διατηρείται ακόμα και στις μέρες μας αλλά όχι και οι κερκίδες του. Καθώς τώρα πρόκειται για μία τεράστια αλάνα ενταγμένη στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο, χωρίς όμως ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία, καθώς δεν έχουν μείνει ούτε καν οι κερκίδες παρά μόνο ένας πύργος μεσαιωνικής οχείρωσης στην δυτική του πλευρά,  το μεγαλύτερο μέρος του Circus Maximus είναι ανοιχτό στο κοινό και οι Ρωμαίοι τον χρησιμοποιούν για διάφορες υπαίθριες δραστηριότητες και εκδηλώσεις, για βόλτες, και για jogging. Για σκέψου πώς είναι να τρέχεις στον μεγαλύτερο αρχαίο Ρωμαϊκό Ιππόδρομο, εκεί που κάποτε οι αρχαίοι ηνίοχοι αγωνιζόταν μέχρι θανάτου μερικές φορές υπό το βλέμμα του Καίσαρα.

Το circus Maximus όπως το φωτογράφησα εγώ

Το circus Maximus όπως ήταν το 1978

Το circus Maximus στην αρχαιότητα

Όψη από τη Δυτική Πλευρά και ο Μεσαιωνικός Πύργος

Στη συνέχεια περάσαμε εμπρός από το Teatro Marcello  το μεγαλύτερο θέατρο της Αρχαίας Ρώμης στολισμένο αλλά και στηριγμένο από κίονες Δωρικού και Ιωνικού ρυθμού και στη βάση και στο 1ο όροφο και μάλλον Κορινθιακού ρυθμού στο 2ο όροφο που δε σώζεται. Μάλιστα έξω από το κτίσμα, προς τη πλευρά του δρόμου υπάρχουν ακόμα 3 τεράστιες κολώνες Κορινθιακού ρυθμού που προκαλούν το θαυμασμό με το μέγεθος και τη τεχνοτροπία τους. Πάντως αστεία είναι η σύγχρονη παρέμβαση στο αρχαίο μνημείο με φανερή τη προσθήκη ενός σύγχρονου 2ου ορόφου με τούβλα, παράθυρα και καμινάδες. Πάλι καλά που δε το σοβάντισαν και δε το έβαψαν ακριλικό πλαστικό στο εξωτερικό του.

Teatro Marcello

Ανηφορίζοντας τη Via dei Teatro di Marcello αφήναμε πίσω την αρχαιολογική περιήγηση και πλησιάζαμε στη Piazza Venezia, μια από τις πολλές piazza (πλατείες) της Ρώμης και κεντρικός κόμβος του Ρωμαϊκού κυκλοφοριακού χάους. Η πλατεία πήρε το όνομά της από το παραδιπλανό Pallazo Venezia  που χτίστηκε από κάποιον Βενετσιάνο που αργότερα έγινε ο Πάπας Πίος ο 4ος και κάποια στιγμή ήταν η πρεσβεία της Δημοκρατίας της Βενετίας στη Ρώμη. 

Προς τη Piazza Venezia

Στη πλατεία κυριαρχεί το μνημείο του Vitorio Emmanuele ΙΙ 1ου Βασιλιά της ενωμένης Ιταλίας που οι μισοί Ιταλοί τον θεωρούν ήρωα που ένωσε την Ιταλία σε ένα κράτος και οι άλλοι μισοί τον βρίζουν που έβαλε στο ίδιο κράτος τον πλούσιο και αναπτυγμένο Βορρά με τον υποανάπτυκτο και φτωχό Νότο. Το μνημείο είναι ένα τεράστιο παραλληλόγραμμο κτήριο στις παρυφές του λόφου του Καπιτολίνο που η εμπρός όψη του είναι γεμάτη αγάλματα και κίονες Ελληνικού ρυθμού και πάλι με 2 προεξοχές που θυμίσουν Αρχαίο Ελληνικό Ναό. Στην οροφή δεξιά και αριστερά έχει 2 μπρούτζινα αγάλματα που παριστάνουν τη φτερωτή Νίκη σε άρμα που το σέρνουν 4 άλογα. Το μνημείο πιθανόν να το έχε δει σε ιστορικά φιλμ της εποχής του φασισμού κοντά στο 1940 λόγω του ότι ο Μουσολίνι είχε απευθύνει ένα πύρινο λόγο προς τους Ιταλούς για να μπούνε στο πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας. Ακόμα και αυτό το μνημείο πάντως έχει διχάσει τους Ιταλούς λόγω του μεγέθους του και του σχήματός του. Οι μισοί το θεωρούν μεγαλειώδες και οι άλλοι μισοί ένα κουτί πάνω σε παλούκια.

Piazza Venezia και το μνημείο του Vitorio Emmanuelle II

Συνεχίσαμε και κατευθυνθήκαμε προς το Βατικανό. Άλλος ένας λόγος της μεγαλοσύνης της Ρώμης. Πάπες, Καρδινάλιοι, επίσκοποι, και άλλοι χάρισαν στη πόλη περίτεχνες εκκλησίες, παλάτια και άλλα κτήρια αλλά και ιστορία που συμβάλουν στη φήμη της.

Καθώς πλησιάζαμε στο μυαλό μου ερχόταν όλα αυτά που κατά καιρούς έχω διαβάσει για το Βατικανό, τους Πάπες και τις ιστορικές στιγμές , τις διαπλοκές και τις μάχες στο πέρασμα των αιώνων. Ένιωθα σαν τους ήρωες των μυθιστορημάτων του Dan Brown και σκεφτόμουν ότι σε λίγο όλα αυτά θα ζωντανέψουν μπροστά μου. Μάτια όμως …

Δυστυχώς λόγω κάποιας εκδήλωσης που έπαιρνε μέρος ο Πάπας δεν επιτρεπόταν η διέλευση των λεωφορείων κοντά στη Πλατεία του Αγίου Πέτρου  και έτσι έχασα τη μεγάλη ευκαιρία να θαυμάσω τον κυριότερο λόγο που είχα επιλέξει αυτό τον τρόπο περιήγησης. Αν και υπήρχε στάση εκεί κοντά για να πηδήξω κάτω και να πάω με τα πόδια, λόγω χρόνου, δε το διακινδύνευσα και δυστυχώς το λεωφορείο μας πέρασε μερικά τετράγωνα μακρύτερα και έτσι είχα μόνο την ευκαιρία για μια φευγαλέα ματιά στη Βασιλική του  Άγιου Πέτρου. Ακόμα και αυτή η φευγαλέα ματιά όμως ήταν ελλιπής λόγω της γιαγιάς με το βαμμένο ξανθό μαλλί. Άσε που βγήκε και στραβιά η φωτογραφία.

Στο βάθος (πολύ όμως) ο Άγιος Πέτρος

Αν και το Βατικανό από μόνο του είναι ικανό να γεμίσει όχι μία αλλά πολλές αναρτήσεις στο blog, εν τούτοις μένοντας με τη κρυάδα και την απογοήτευση, δε μού ‘ρχεται να γράψω τίποτα άλλο.

Και αφού δε μπόρεσα να θαυμάσω τον Άγιο Πέτρο έριξα όλη μου τη προσοχή σε ένα άλλο μνημείο που αναφέρεται από τον Dan Brown, στο Castel Sant’ Angelo  . Το κυκλικό αρχαίο κτήριο που ξεκίνησε σαν μαυσωλείο του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ανδριανού και διετέλεσε μετ’ έπειτα κατοικία Παπών, κάστρο, αλλά και φυλακή για αν καταλήξει μουσείο και παρατηρητήριο για τους τουρίστες τη σήμερον ημέρα. Λέγεται ότι το δοχείο με τις στάχτες του Ανδριανού φυλάσσεται στο θησαυροφυλάκιο το Castello. Στη κορυφή του ένα τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ, κατασκευασμένο το 1753, απ’ όπου πήρε και το όνομά του. 

Castel Sant' Angelo

Το Κάστρο των Αγγέλων βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Τίβερη και αν βρίσκεσαι από την άλλη πλευρά για να πάς μπορείς να διασχίσεις τη Ponte Sant’ Angelo δηλαδή τη Γέφυρα των Αγγέλων με τα αγάλματα 8 Αγγέλων να προστατεύουν τη πρόσβαση.

Ponte Sant' Angelo

Στη δεξιά πλευρά του Κάστρου βρίσκεται το Παλάτι της Ιταλικής Δικαιοσύνης, Το Ανώτερο Δικαστήριο της χώρας, το Corte di Cassasione  λες και βγήκε κατευθείαν από τα χέρια του Leonardo Da Vinci και του Michelangelo. Ένα ολόλευκο κτήριο πραγματικό γλυπτό με τη σμιλευμένη του πρόσοψη , τα σκαλιστά αγάλματα, τις μετώπες και τις κολώνες του Ιωνικού αυτή τη φορά ρυθμού. Καθώς με το λεωφορείο περνούσα από την απέναντι όχθη του ποταμού, παρ’ όλο που έκοβαν τη θέα κάποια δέντρα, είχα την ευκαιρία να έχω μια πανοραμική άποψη αυτού του καταπληκτικού κτηρίου από μακριά. Πραγματικά η ομορφιά του και η εντύπωση του δίνει δε μπορεί να περιγράφει για αυτό δείτε τη φωτογραφία για αν καταλάβετε πεί τίνος πρόκειται.

Το Παλάτι της Δικαιοσύνης της Ιταλίας

Εκείνο το μέρος διάλεξε και ένα νιόπαντρο ζευγάρι για φωτογράφιση. 
Ε! Αφού θελαν φωτογραφίες ορίστε.

Να και ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο που περιμένει στα φανάρια.

Κινούμασταν στην Ανατολική όχθη του Τίβερη και κατευθυνόμασταν προς το τα τέλος της περιήγησης. Το κόκκινο λεωφορείο πλησίαζε προς τη πασίγνωστη και πιο όμορφη Fontana του κόσμου, το σιντριβάνι των 3 δρόμων, τη περίφημη Fontana Trevi  . Βέβαια στα στενά δρομάκια της Piazza di Trevi δε μπορεί να κινηθεί το τεράστιο όχημα οπότε ακόμα μία φορά απέτυχα να δώ με τα μάτια μου αυτό το θαύμα της μπαρόκ τεχνοτροπίας. Μεγάλη απογοήτευση αλλά υπόσχεση για επιστροφή.

Φωτογραφία της Fontana di Trevi από το internet

Συνεχίσαμε προς τη Piazza Barberini  στο κέντρο της. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι συνήθιζαν να χτίζουν κρήνες στο τέλος των υδραγωγείων που έφερναν νερό στις κατοικημένες περιοχές. Τη συνήθεια αυτή συνέχισαν και όλοι οι επόμενοι κυβερνήτες και Πάπες και έτσι υπάρχουν πολλές κρήνες στην Ιταλική πρωτεύουσα τουλάχιστον 500 χρόνια παλιέ. Τώρα πλέον αποτελούν τουριστικά σημεία αναφοράς για τη κάθε περιοχή. Η συγκεκριμένη Κρήνη του Τρίτωνα  δημιουργήθηκε για τον Πάπα Ουρβανό Η΄ το 1642, λίγο μετά την ολοκλήρωση του ανακτόρου του, του Παλάτσο Μπαρμπερίνι, που σήμερα στεγάζει την Έκθεση Αρχαίας Τέχνης

H Κρήνη του Τρίτωνα

Από τη piazza Barberini κατηφορίζει η περίφημη via Veneto πού είναι από τις πιο φημισμένες και ακριβές περιοχές της Ρώμης. Απλησίαστα για τους περισσότερους κοινούς θνητούς café, εστιατόρια και ξενοδοχεία η via Veneto διατηρεί την ομορφιά της με τα πανύψηλα δέντρα και τα μεγάλα πεζοδρόμια και κάποια από την αίγλη της δεκαετίας του ’60 όταν εκεί σύχναζαν αστέρες και σκηνοθέτες του Hollywood και της Cinecita με του paparazzi να καταγράφουν τη κάθε τους κίνηση. Η περίφημη “Dolce Vita” του Frederico Fellini καταγράφει εκείνη την εποχή και διαραματίζεται κατά κύριο μέρος στη Via Veneto 

Η Via Veneto

Μαρμάρινη πλάκα στη Via Veneto αφιερωμένη στη Dolce Vita

Εκεί κοντά και η άλλη φημισμένη πλατεία της Ρώμης η περίφημη Piazza di Spania  με τη φημισμένη Skalinata  Η πλατεία χτίστηκε το 1647 πήρε το όνομά της το 1870 από την πρεσβεία της Ισπανίας στο τότε Παπικό κράτος και το κτήριο της πρεσβεία εξακολουθεί να λειτουργεί από τότε. Αποτελεί ένα από τα κυριότερα σημεία συνάντησης στη Ρώμη και στα 138 σκαλιά της περίφημης Skalinata  ξεκουράζονται ντόπιοι και τουρίστες μετά από τις πολύωρες περιηγήσεις στην Αιώνια Πόλη. Ιδίως την άνοιξη η Skalinata  θυμίζει κρεμαστούς κήπους με τα πολύχρωμα ρούχα των ανθρώπων που κάθονται στα σκαλιά. Λέγεται ότι μερικές φορές είναι αδύνατον να βρεθεί χώρος για να καθίσεις. Στη βάση της άλλο ένα συντριβάνι η Κρήνη του σαπιοκάραβου κατασκευασμένη το 1627 από τον περίφημο Bernini . Δυστυχώς και η Piazza di Spania έμεινε ανολοκλήρωτο όνειρο στην ολιγόωρη παρουσία μου στη Ρώμη. Αλλά σιγουράκι για την επόμενη φορά. 

Skalinata και η Κρήνη του Σαπιοκάραβου

Πιο πάνω η Villa Borghesse  που είναι το μεγαλύτερο δημόσιο πάρκο της Ρώμης με σημεία αναψυχής, μουσεία, μία λίμνη με το Ιερό του Ασκληπιού παρακαλώ , café και εστιατόρια. Προσοχή αν έχετε σκοπό να επισκεφτείτε τα μουσεία φροντίστε να κλείσετε εισιτήρια από πριν λόγω των πολλών επισκεπτών και του μικρού χρόνου που επιτρέπεται η παρουσία στο χώρο.

Ιερό του Ασκληπιού στη Βίλα Μποργκέζε στη Ρώμη, που έχτισε το 1605 ο καρδινάλιος
Σκιπίων Βοργίας, ανιψιός του Πάπα Παύλου Ε΄ (από το youthmagazine).

Εκεί κοντά και η Piazza del Popolo η Πλατεία του Λαού δηλαδή με τον αυθεντικό Αρχαίο Αιγυπτιακό Οβελίσκο που το 1589, ο Πάπας Σίξτος Ε΄ μετέφερε από το Circus Maximus στο κέντρο της πλατείας. Ο οβελίσκος των 23,2 μέτρων χτίστηκε στην Αίγυπτο το 1300 π.Χ. και μεταφέρθηκε στη Ρώμη από τον Ναό του Ήλιου στην Ηλιούπολη το 10 π.Χ. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο. Ο οβελίσκος αρχικά στήθηκε στο Circus Maximus  για να τιμήσουν την κατάκτηση της Αιγύπτου, αλλά φαίνεται ότι έπεφτε μακριά από την αισθητική του Πάπα Σίξτου και αποφάσισε να τον αλλάξει σημείο.

Τελειώνοντας τη περιήγηση περάσαμε δίπλα από τη εκκλησία Santa Maria della Vittoria  που θα μπορούσε να ίσως μεταφραστεί και σαν Παναγιά της Νίκης. Χτισμένη πριν από το 1600 έγινε πασίγνωστη και όπως αναφέρεται αύξησε την επισκεψιμότητά της από την αναφορά του Dan Brown στο βιβλίο του Angels and Demons ( Illuminati ) λόγω του αγάλματος του Bernini “Η έκσταση της Αγίας Τερέζας”  . Η περιγραφή της έκστασης θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ακατάλληλη δια ανηλίκους. Ψάξτε να βρείτε τη περιγραφή. Εγώ δε γράφω τέτοια στο blog μου. 

Η έκσταση της Αγίας Τερέζας. Bernini 1652

Τελειώνοντας την περιήγηση και πλησιάζοντας και πάλι προς το Roma Termini περάσαμε και πάλι δίπλα από ένα σιντριβάνι τη περίφημη κρήνη των Ναιάδων  Με θέμα δανεισμένο από την Ελληνική μυθολογία η Fontana delle Naiadi είναι από τις πιό νέες κρήνες της Ιταλική πρωτεύουσας καθώς κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά και πάλι ακολούθησε τη παράδοση της κατασκευής κρηνών σε σχέση με τη κατασκευή υδραγωγείων όπως και στην αρχαιότητα. Βρίσκεται στο κέντρο και καταλαμβάνει σχεδόν ολόκληρη τη κυκλικής Πλατεία Δημοκρατίας και κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της είχε προκαλέσει σκάνδαλο με την απεικόνιση γυμνών Ναϊάδων που πλατσούριζαν και να λιάζονται στα νερά.

Κρήνη των Ναϊάδων

Η περιήγηση τελείωσε. Φτάνοντας στο Roma Termini έτρεξα να ξαναβρώ τη στάση των λεωφορείων terravision για το αεροδρόμιο. Προσοχή,  για να μη περιμένετε στη σειρά άδικα,  εκεί δε φτάνει μόνο να έχει τυπωμένο το εισιτήριο αλλά θα πρέπει να πας μέσα στο terravision café να το επικυρώσεις και να πάρεις ένα απόκομμα το οποίο θα πρέπει να δώσεις στον εισπράκτορα πριν την επιβίβαση.

Αφήνοντας τη Ρώμη είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία ο θαυμασμός και ο ενθουσιασμός για όσα μπόρεσα να δω από την οροφή του λεωφορείου, από την άλλη η απογοήτευση για όσα ο ελάχιστος χρόνος μου στέρησε και δε μπόρεσα να θαυμάσω. 

Στις κρήνες της Ρώμης γενικά υπάρχει το έθιμο οι τουρίστες να πετάνε κέρματα και να κάνουν μία ευχή. Λένε ότι οι περισσότερες ευχές έχουν να κάνουν με τον έρωτα αλλά και με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουν στη Ρώμη. Εγώ δε χρειάστηκε να πετάξω κανέναν κέρμα. Την υπόσχεση για επιστροφή στη Ρώμη όμως την έδωσα για να μπορέσουμε να ζήσουμε με την οικογένεια όλα αυτά που η έλλειψη χρόνου μου στέρησε. Αν όλα πάνε καλά Ιούλιος 2015 Roma ... ξανά.



Η συνέχεια έχει ίδια μέρα Βενετία. 7 σελίδες word γέμισα όμως οπότε Βενετία προσεχώς.