Γυφτόκαστρο 2016.

Εχω καιρό να γράψω αλλά αυτό δε θα μπορούσα να το αφήσω αδημοσίευτο. Πάμε λοιπόν.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Ηταν Οκτώβριος του '10 όταν με τον Σάββα και τη Λίνα είχαμε ανεβεί πρώτη φορά στο Γυφτόκαστρο. Η πρώτη μεγάλη διαδρομή από τότε που ξεκινήσαμε. Εκείνη τη πορεία μπορείτε να τη δείτε εδώ. Τότε είχα κέφια και έγραφα πιο πολλά. Έχει και φωτογραφίες.

Έτσι όταν και φέτος τέθηκε το θέμα που θα πάμε κατά την "ετήσια συνέλευσή μας" (εδώ γελάνε) η κορυφή του Γυφτόκαστρου έμοιαζε με ιδανική απάντηση. Καθώς το βλογ δεν είναι ορειβατικό, εφόσον θέλετε πραγματικά χρήσιμες πληροφορίες για τη διαδρομή καλύτερα να επισκευτείτε τη σελίδα του Hellas Path που προσφέρει καλύτερη ορειβατική ενημέρωση με περιγραφές, POIs και χάρτη.

Η αφεντιά μου λοιπόν, ο Ηλίας, ο Σάββας, ο Σταμάτης, ο Τάσος και ο Χρήστος φτάσαμε στο Δασικό Χωριό του Ερύμανθου κατά τις 9¨30 το βράδυ της Παρασκευής. Τακτοποίημα, άναμμα τζάκι, και ψιλή κουβεντούλα για την αυριανή διαδρομή γύρω από το τραπέζι με τις ομελέτες. Όχι ότι μπορέσαμε να κοιμηθούμε αλλά κάναμε μία προσπάθεια άλλοι στα κρεβάτια, άλλος σε καναπέ και άλλος στωματσάδα. Ο Χρήστο είχε αναλάβει χρέη θαλαμοφύλακα και φρόντιζε για τη τροφοδοσία του τζακιού. Εντάξει,  όχι και πολυ επιτυχημένα αφού το πρωί που σηκωθήκαμε βρήκαμε μόνο τις στάχτες αλλά δεν είχε ιδιαίτερο κρύο καθώς τα καλοριφεράκια έκαναν σχετικά καλή δουλειά. Πάντως πρός υπεράσπισή του είναι αρκετά δύσκολο να κρατήσεις αναμμένη φωτιά με βρεγμένα ξύλα. Και εκεί πάνω η υγρασία βαρούσε κόκκινο. Από τη μιά ο Νοτιάς και από την άλλη η συνεχής βροχή τι να σου κάνει και το καημένο το τζάκι.

Και μιας και πίασαμε τη κουβέντα για το κατάλλημα. Πολύ ώραίο το Δασικό Χωριό του Ερύμανθου, Πήραμε το σπιτάκι Νο 6 το οποίο ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, καθαρό, τακτοποιημένο και με καθαρά σεντόνια, κουβέρτες κτλ αλλά είχε και 2-3 βασικές ελείψεις που καλό θα είναι να διορθωθούν. Ας πούμε το θερμοσίφωνο και το ψυγείο ήταν εκτός λειτουργίας. Και τουλάχιστον 3 μπρίζες επίσης. Τώρα θα μου πείς τι τις θές τι μπρίζες στο βουνό. Ε! όταν είσαι 6 άτομα (προσεχώς 8) με κινητά, GPS, φωτ. μηχανές, ρακαλάκια και  τζακι που δεν ανάβει άρα χρειάζεσαι και τα  2 καλοριφέρ, τότε όσο νάναι αυτές οι 3 μπρίζες είναι πολύτιμες. Τέλος πάντων.

Σηκωθήκαμε λοιπόν και μετά "τα πρωινά μας καθήκοντα" όπως λέγαμε και στο Δημοτικό, πήραμε το πρωινό μας. Εκεί πάνω μας πέτυχε και ο Γιώργος, Ιατρός το επάγγελμά εκ Θεσσαλονίκης. Η παρέα είχε επεκταθεί και εκτός  Ξάνθης. Σε λίγο κατεφθασε και ο Αλέξης, από Ξάνθη ερχόμενος αυτός. Έτσι συμπληρώθηκε η οκτάδα και ξεκινήσαμε.

Επιβιβαστήκαμε στα 2 "Jeeps" ... Honda βεβαίως,  βεβαίως του Σάββα και του Σταμάτη και φτάσαμε στο σημείο που το Hellas Path περιγράφει ώς : "διασταύρωση με κτίσμα του Δασαρχείου και κιόσκι."

Ποετοιμασία, σφίξιμο σακίδια, επιβεβαίωση ότι δεν ξεχάσαμε τίποτα και άνοδος. Εδώ δε χρειάζεται να πώ  πολλά γιατί η όλη διαδρομή είναι όπως τη διαβάσαμε. Ανηφόρες, μονοπάτια, ξέφωτα, δάση, διασταυρώσεις, παγκάκια, σημάδια κτλ αλλά και όπως δεν τη διαβάσαμε, λάσπες, πάγοι, χίονια, ομίχλη, αέρας, κρύο κτλ.


Περάσαμε τη πρώτη ανηφοροκατηφόρα και συναντήσαμε τον δασικό δρόμο που τον περπατάς για καμία 500αρια μέτρα μέρι που φτάνεις στα ενυπωσιακά βράχια στα αριστερά σου και σε λίγο στα  περίφημα "σκαλάκια"

Μέχρι εκεί η διαδρομή δεν έχει ιδιαίτερες δυσκολίες. Μετά τα "σκαλάκια" η διαδρομή γίνεται πιό δύσκολή και όσο ανεβαίναμε ακόμα δυσκολότερη λόγω της λάσπης και του παγωμένου χιονού αλλά και της ανηφόρας. Η ομίχλη δε μας πείραζε. Έκρυβε μέν τη θέα αλλά ενίσχυε το μυστήριο. Ουαου!!

Μέχρι και η λίμνη που συναντάς στα αριστερά σου ανεβαίνοντας είχε παγώσει. Άνετα περπατούσες επάνω και ο Σταμάτης είπε να το δοκιμάσει.

Παρένθεσις : Κάποια στιγμή ο Χρήστος έπρεπε να ξανακατεβεί σχεδόν μέχρι το σημείο που ξεκινήσαμε τη πεζοπορία. Πήρε ένα ρακαλάκι μαζί του, του δώσαμε και την ευχή μας, είπαμε και καλή αντάμωση στη κορυφή (γιά κάποιο λόγο αυτός κατάλαβε τη κορυφή Κούλα αλλά εκεί εγώ κάπου το έχασα :) και πήρε τη κατηφόρα. Κλείνει η παρένθεσις.

Αφού χρειάστηκε να κάνουμε μια αναδιάρθρωση, λίγο σημάζεμα τα σακίδια, λίγο να πιούμε νεράκι, λίγο να ντυθούμε καλύτερα, λίγο να τσιμπίσουμε και τίποτα, η διαδρομή συνεχίστηκε μέσα στη λασπούρα και τους πάγους, με αρκετά γλυστρίματα, τούμπες και "φέτες" που αν μή τι άλλο αποτελούσαν και αυτά μέρος της διασκέδασης. Για τους άλλους βέβαια, όχι για αυτόν που έπεφτε.

Κάπου κατα κεί συναντήσαμε και τα περίφημα "μανιτάρια κατσαρόλες". Εϊναι ένα παράδειγμα για το τι μπορεί να δημιουργήσει η φύση όταν δεν έχει κέφια. Κάτι μεγάλα μανιτάρια, που βρήκαν εύφορο έδαφος σε μία περιοχή γεμάτη από "σουβενίρ" αγελάδων, καρφωμένα μέσα στη γή σαν βλήματα όλμου που δεν έσκασαν, με σχήμα τέτοιο που να μαζέυουν το νερό. Χρώμα σκουριασμένου σίδερου και το νερό μέσα τους μια σκέτη αηδία. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Ιδού η φωτογραφία αυτών των σιχαμάτων.

Τον Οκτώβριο του '10 αυτή η περιοχή ήταν από τις πιό όμορφες της διαδρομής. Πολύ όμορφη θέα με τη κορυφή μπροστά μας πεντακάθρο το μονοπάτι, το μάρι έφτανε μέχρι τη συνοριακή πυραμίδα που δε θυμάμαι το νούμερό της και έβλεπες μέχρι και τον πύργο του Παμπόροβο πέρα από τα σύνορα. Τώρα όμως με την ομίχλη και υπό τις παρούσεσ συνθήκες έβλεπες μόνο λίγο πιο πέρα.

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε μέχρι τους πρόποδες της κορυφής. Οι μπροστινοί είχαν ήδη πάρει την ανηφόρα και είχαν περάσει τη μέση ενώ οι 2 Γιώργηδες είχαν μείνει "ελαφρώς" πίσω.

Η κορυφή ήταν η τελευταία πρόκληση. Δεν είναι απότομη αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες τα περίπου 100 μέτρα ανάβαση και τα 700 απόσταση έμοιζαν αρκετά τυρρανικά. Το μονοπάτι είναι ακριβώς η συνοριογραμμή. 'Ενας αποψιλωμένος διάδρομος χωρίζει την Ελλάδα από τη Βουλγαρία. Δεξιά τα Ελληνικά δέντρα, αριστερά τα Βουλγάρικα. Λίγο πρίν τη κορυφή κάποια ορύγματα που θυμίζουν τις παλιές εποχές.

Η τυρράνια εδώ ήταν το ίδιο το ανέβασμα. Το χίονι είχε δημιουργήσει μία παγωμένη κρούστα την οποία πατούσες και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Όταν όμως σήκωνες το ένα πόδι για να περπατήσεις τότε όλο το βάρος (και τι βάρος ε;) συγκεντρωνόταν στο ένα πόδι και αυτό βουλαζε θριαμβευτικά μέχρι και 20 εκατοστά πολλές φορές. Το τι θα έβρισκε εκέι κάτω όταν βούλιαζε ας μη το αναφέρω και στεναχωρήσω τον Γιώργη τον Θεσσαλονικιό.

Βήμα - βούλιαγμα και βούλιαγμα - βήμα πήγε όλη η διαδρομή.

Λίγο πρίν φτάσουμε στη κορυφή το μάτι μου πήρε το Χρήστο μέσα στην ομίχλη που μας είχε προλάβει εντομεταξύ. Αυτό που είπε όταν μας πλησίασε ήταν αυτό που περιγράφει ακριβώς όλη αυτή τη περιπέτετεια. "Έχω ανέβει 4 φορές στο γυφτόκαστρο αλλά σαν και αυτή τη φορά ποτέ".  Όοταν το λέει αυτό ένας ανεμοδαρμένος, θαλασσοπνιγμένος και περπατημένος των ακράιων καταστάσεων καταλαβαίνεις που είχαμε μπλέξει.

Όμως πλέον είχαμε φτάσει. Μπροστά μας η καλύβα, λίγο πιο πέρα ο ιστός της Ελληνοβουλγαρικής συνεργασίας σε κάποιο project και οι 2 πυραμίδες η Ελληνική και η Βουλγάρικη. Οι άλλοι είχαν προλάβει και βγήκαν και φωτογραφία άμα λάχει.

 Και από θέα ... ανύπαρκτη. Η ομίχλη τα είχε καλύψει όλα και δε βλέπαμε τίποτα. Αλλά και να βλέπαμε σιγά μη καθόμασταν εκεί στο αγιάζι για να θαυμάσουμε τη θέα. Ταμπουρωθήκαμε στη καλύβα που τη δεδομένη στιγμή ήταν ένα πραγματικό παλάτι αφού έκοβε τον αέρα και είναι και κάτι ξύλινα παγκάκια για να κάτσεις και ένα τραπέζι να ακουμπήσεις τη προίκα σου.

Ξαποστάσαμε αλλά όχι για πολύ, έπρεπε να πάρουμε τη κατηφόρα. Ίσα ίσα τσιμπίσαμε κάτι, αλλάξαμε και κάλτσες, αν και ξέραμε ότι και πάλι θα ξαναγεμίσουν χίονια τα μποτάκια ήταν. Είχε δίκιο ο Σταμάτης "Οτι και να είναι θα είναι πιο στεγνά από πρίν". Α! έβαλα και μια κρύπτη εκέι πάνω. Τώρα που το σκέφτομαι αρκετά πρόχειρα και ελπίζω να μη τη πάρει κανένας muggle.

Και πήραμε τη κατηφόρα. Ότι διαβάσατε μέχρι τώρα στο αντίστροφο.

Βήμα, βούλιαγμα, γλύστριμα, πάγος, ομίχλη, ψιλόβροχο, μονοπάτι, "φέτα" ... όλα.

Η διαφορά ήταν ότι η μπροστινή ομάδα έφυγε σφαίρα για τα αυτοκίνητα. Το σχέδιο ήταν να πάνε μέχρι το χωριό να προετοιμαστούν και να γυρίσει ο Σταμάτης με το "Jeeps" με συνοδηγό το Χρήστο να πάρει εμάς τους υπόλοιπους από τα Σκαλάκια.

Είχαμε επικοινωνία με τα ρακαλάκια και όταν μας συνάντησαν  είχαμε μια ζωντανότατη περιγραφή της διαδρομής από τον Χρήστο που εξιστορούσε τη δυσκολία της διαδρομής αφού από τις βροχές και τα χιόνια ο δασικός δρόμος είχε γίνει σχεδόν απροσπέλαστος. Νεροφαγιές, πεσμένα βράχια, πεσμένα δέντρα και άλλα τα διαπιστώσαμε και μόνοι μας στην επιστροφή. Εκεί θα κόλωνε ο καθένας.  Όχι όμως και ο driver Σταμάτης.

 

Φτάσαμε στον Ερύμανθο και η ανάρτηση κοντεύει στο τέλος της.  Φαγητό στη ταβέρνα του Δασικού Χωριού, και απόσυρση για ξεκούραση και ανασκόπηση της διαδρομής.

Την επόμενη μέρα λές και ήταν άλλος κόσμος. Χαρά Θεού. Το Δασικό Χωριό έλαμπε κάτω από τις ακτίνες του ήλιου λές και χθές δεν ήμασταν στο ίδο μέρος που είχαμε φάει όλο αυτό το κρύο.

Ξεκινήσαμε τη κατηφόρα και όταν περάσαμε τον λειβαδίτη η τελευταία είκόνα έτσι για να "δέσει το γλυκό". ¨ολες οι κορυφές πρός τα Νότια να ξεπροβάλουν πάνω από ένα παχύ σύνεφο που κάλυπτε τα χωριά και τον Νέστο. Χθές ήμασταν μέσα στο σύνεφο, σήμερα από πάνω. Κλέινω με μία πολύ όμορφη φωτογραφία από τη καταπληκτική θέα που συναντήσαμε.

 

Εάν θέλετε να δείτε χάρτη και τις τοποθεσίες που τραβήχτηκαν κάποιες φωτοφραφίες μπορείτε να δείτε στο trimbleoutdoors

Μια υπέροχη παρέα, μια καταπληκτική δισδρομή και μία αξέχαστη εμπειρία. Τυχεροί που τα ζήσαμε.

Όσο για το 2017; Θα δούμε. Αρκεί να  έχει χιόνια, πάγους, ομίχλες και βροχή. Δε θα μας χαλάσει εμάς την διασκέδαση μια χειμωνιάτικη καλοκαιρία.