Να τη πήρε το ποτάμι;

Κυριακή 24/03/2013

Ήθελα από καιρό να πάω στο Μονοπάτι της Ζωής για να ελέγξω τη κρύπτη. Για όποιον δε ξέρει η κρύπτη ανήκει στο geocaching και περισσότερα στοιχεία για αυτό το παιχνίδι μπορείτε να βρείτε εδώ. Ηθελα λοιπόν να πάω από καιρό. Βλέπεις με τις βροχές του φετινού χειμώνα φοβόμουν ότι ο Κόσυνθος δε θα ήταν και πολύ ευγενικός μαζί της.

Τελικά με βόλεψε τη παραμονή το Ευαγγελισμού. Κυριακή πρωί και τι καλύτερο από μια βόλτα στο ποτάμι. 9:00 το πρωί ανοίγει τις πύλες του το Μονοπάτι … 9 και 10 περνούσα εγώ από κει. Παρόλα αυτά δεν ήμουν ο πρώτος καθώς ήδη είχε κανα δύο επισκέπτες πρωί - πρωί. Γιατί όχι άλλωστε. Το Κυριακάτικο πρωινό ήταν ότι πρέπει για βολτίτσα.  

Πέρασα τη παλιά δεξαμενή, ανέβηκα τα σκαλάκια και βάδισα πάνω στις τσιμεντένιες πλάκες του παλιού καναλιού. Στα δεξιά μου ο Κόσυνθος έρεε βιαστικά. Παρόλο που είχε να βρέξει 3-4 μέρες το ποτάμι κατέβαζε αρκετό νερό από τα ορεινά.

Τελειώνοντας το τσιμεντένιο μονοπάτι έπρεπε να μπω πλέον μέσα στο κανάλι και να περπατώ πάνω στα σπασμένα τσιμέντα, στα βράχια και στα χώματα. Σαν να άλλαξε όψη η διαδρομή από τη τελευταία φορά που τη περπάτησα. Πρέπει να έγινε και μια μικρή κατολίσθηση που χάλασε τη βατότητα καθώς κάποιοι μικροί βράχοι έδειχναν να έχουν μετακινηθεί. Και βεβαίως σκουπίδια, πολλά σκουπίδια που είχαν παρασυρθεί σε όλο το διάβα του ποταμού μέχρι να φτάσουν να καρφωθούν σε ένα βράχο ή σε κάποια κλαδιά. Σε μερικά σημεία μάλιστα σε αρκετά μεγάλο ύψος. Σκέφτηκα ότι αυτό δε θα ήταν καθόλου καλό για τη κρύπτη μου.

Βέβαια δε θα έβγαζα φώτο τα σκουπίδια, προτιμώ να σας δείξω κάποιες πιο όμορφες εικόνες.

 

Μετά το κλειστό καναλάκι, για να φτάσεις μέχρι τη κρύπτη κάποιες φορές πρέπει να περπατάς πάνω στο χτιστό ντουβαράκι, κάποιες πάνω στα βράχια και κάποιες κατεβαίνεις στο επίπεδο της κοίτης και περπατάς σχεδόν μέσα στο νερό. Και φτάνεις εκεί που αν δεν είσαι αγριοκάτσικο ή master των αναρριχήσεων δεν είναι και τόσο εύκολο να προχωρήσεις (καλά υπερβάλω, δεν είναι και τόσο απρόσιτο απλά πλέον δεν υπάρχει βατότητα) και βλέπεις ένα υπέροχο θέαμα να απλώνεται μπροστά σου. Το παλιό φράγμα υδροληψίας τίγκα στο νερό να δημιουργεί έναν υπέροχο καταρράκτη και από τη δύναμη που πέφτει το νερό σχηματίζει σταγονίδια που δημιουργούν ένα μικρό συννεφάκι πάνω από το φράγμα. Η βοή από το νερό που έπεφτε δημιουργούσε ένα απόκοσμο περιβάλλον στο φαράγγι του Κόσυνθου. Ναι Χρήστο βοή μπόλικη .

Σε αυτό το σημείο να κάνω πάσα και στο βιντεάκι του Σάββα. Όχι η σκηνή δεν είναι από τον Κόσυνθο αλλά από το Νέστο.  Ασχετο αλλά τι Λωζάνη τι Κοζάνη που λένε.

Τέλος πάντων συνεχίζω: Σε εκείνο το σημείο είχα τοποθετήσει τη κρύπτη GC3N9RD   . Όπως πιθανόν να θυμάστε και από την ανάρτηση Geocaching time, Το Μονοπάτι της Ζωής είχα θεωρήσει ότι μια βαθιά σχισμή στο βράχο (που τελικά αποδείχτηκε όχι αρκετά βαθιά) θα ήταν το κατάλληλο σημείο. Δυστυχώς οι χειρότεροι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Το πέτρινο καπάκι που είχα βάλει για να κρύψω και να προστατέψω τη κρύπτη έλειπε και βέβαια μαζί με αυτό έλειπε και η ίδια η κρύπτη. 

Το βαμμένοπράσινο κουβαδάκι από μονόκιλο γιαούρτι (shick)  που περιείχε το log και άλλα καλούδια είχε εξαφανιστεί.  Αν κρίνω από το σκουπιδιαριό που είχε σκαρφαλώσει σε κάποια κλαδιά ψηλότερα στην απέναντι όχθη τότε θα πρέπει κάποια στιγμή μέσα στο χειμώνα ο Κόσυνθος να φούσκωσε και να παρέσυρε ότι βρήκε στο πέρασμά του. Βέβαια υπάρχει πάντα και η περίπτωση η κρύπτη να έπεσε θύμα κάποιου geomuggle αλλά εγώ σαφώς προτιμώ την πιο «επική» εκδοχή,  του να έχει παρασυρθεί από το ρέμα. Θέλω να πιστεύω ότι το κουβαδάκι ταξιδεύει μέσα στο νερό και κάποια στιγμή θα ξεβραστεί κάπου και θα έχω πάλι νέα του.

Δε μπορούσα πλέον να κάνω και πολλά. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες και κάποια video και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Εκεί παρατήρησα καλύτερα τη «καταστοφή» που είχε προκαλέσει η πλημμύρα. Όπως πχ ένας σκελετός από ποδήλατο σφηνωμένος στα βράχια ή ένας κορμός δέντρου σφηνωμένος σε κάποια άλλα βράχια … 2 1/2 μέτρα ψηλά.

 

Σε όλη τη διαδρομή κοιτούσα και μήπως το κουβαδάκι έχει πιαστεί πουθενά σε κανένα βράχο ή σε κανένα κλαδί. Μάταια όμως. Δε βαριέσαι. Ότι έγινε, έγινε.  Επιστρέφοντας στο σπίτι θα έπρεπε  να δηλώσω στο geocaching.com ότι η κρύπτη δεν είναι ενεργή. Όχι ότι θα πήγαινε κανένας να τη ψάξει αλλά έπρεπε να ακολουθηθούν οι κανονισμοί του παιχνιδιού.

Δευτέρα 25/03/2013

Την επόμενη μέρα ξύπνησα αρκετά πρωί. Έπρεπε βλέπεις να ετοιμάσω τη νέα κρύπτη διότι δε θα έπρεπε να μείνει άδεια για πολύ καιρό η σχισμή στο βράχο.Αυτή τη φορά διάλεξα ένα μικρότερο δοχείο για να μπορέσω να το ασφαλίσω καλύτερα ελπίζοντας ότι σε μελλοντική πλημμύρα δε θα έχει την ίδια κατάληξη. Το έβαψα και αυτό πράσινο και ελπίζω να μην είναι τελικά το χρώμα που φέρνει την ατυχία. Κόλλησα και ένα αυτοκόλλητο απ' έξω με τα στοιχεία της κρύπτης για να ενημερώσω κάποιο πιθανό geomuggle που ίσως τη βρεί κατά λάθος. Δυστυχώς λόγω του μεγέθους δε μπορούσα να βάλω κάποιο δωράκι μέσα και έτσι τα μόνα που χώρεσαν είναι το log book και κάποιες οδηγίες σε μικρά ρολλάκια και ένα μολυβάκι  για το loggarisma.

Έφτασα κατά τις 9:30  στο Μονοπάτι και  δε με πήρε πολύ να διασχίσω τα 750 μέτρα μέχρι το βράχοπριν το φράγμα-καταρράκτη.

Έβαλα μερικά κλαδάκια μέσα στη σχισμή για να ισιώσω το έδαφος και να μη κατρακυλήσει το δοχείο. Τοποθέτησα το κουτάκι μέσα έβαλα από πάνω μια μικρή πέτρα και πάνω μια μεγαλύτερη που να δένει στο περιβάλλον και να μη προκαλεί υποψίες.

 

 Έβγαλα και πάλι μερικές φωτογραφίες και έστειλα και τις συντεταγμένες σε κάνα 2 φιλαράκια έτσι για να ξέρουν που βρίσκομαι. 

Στην επιστροφή με πήρε τηλέφωνο Ο Χρήστος που ετοιμαζόταν για τα δικά του 42 ποδηλατικά χιλιόμετρα. Τι να σε κάνω ρε Χρηστάρα δεν ανέβασες τίποτα να σε κάνω link.

Οταν έφτασα σπίτι «ξεκλείδωσα» τον αποκλεισμό της κρύπτης και  πλέον είναι ενεργή και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μπορείτε να δείτε την επίσημη σελίδα εδώ.

Ένα διήμερο στο φαράγγι του Θεού Κόσυνθου. Το ποτάμι αλλάζει μορφές ανάλογα την εποχή και άμα λάχει κάνει και κάποια ανακαίνιση στις όχθες του ανάλογα με τα κέφια του. Ο κρυφός καταρράκτης είναι εκπληκτικός και πανέμορφος. Η κρύπτη στη θέση της για κάθε επισκέπτη

Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Βόλτα στα γνωστά και στα καινούργια

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Αυτή τη φορά η Κυριακάτικη βόλτα με το Τάσο ήταν στη πεπατημένη. Εκτός από ένα σημείο, όλη η υπόλοιπη διαδρομή την είχαμε ξανακάνει αλλά κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο, βλέπεις κάτι διαφορετικό.

Ξκινήσαμε από τη γέφυρα του Κόσυνθου στο Σαμακώβ. Διασχίσαμε τη γειτονιά και ανεβήκαμε το πλακόστρωτο μέχρ το παρατηρητήριο κάτω από τις "κεραίες" . Ενα συνεφάκι πήγαινε πρός τη Ξάνθη μέσα από το ποτάμι και ήταν μια καλή ευκαιρία για μια πρώτη φωτογραφία γύρω στις 6¨45 το πρωί.

Συνεχίσαμε, βγήκαμε στη υδατοδεξαμενή και ανεβήκαμε πρός το μοναστήρι της Αρχαγγελίωτισας. Απόλυτη ηρεμία εκεί πάνω και ο μοναδικός ήχος από το ρυάκι ποου κυλάει στα δεξιά της ανηφόρας. Ακριβώς πάνω στο "πέταλο" εκεί που στρίβεις πρός το μοναστήρι, αρχίζει το μονοπάτι πρός τη ποδηλατική πίστα. Δεν είχε τύχει να το περπατήσουμε μέχρι τώρα αλλά ήρθε και η δική του ώρα. 

Το μονοπάτι έχει χαρτογραφηθεί και έχει σημανθεί από μια πρωτοβουλία του 7ου γυμνασίου Ξάνθης. Έτσι πινακίδες έχουν τοποθετηθεί τόσο στην αρχή του όσο και κατα μήκος για αν δίνουν πληροφορίες στους περιπατητές.

Το μονοπάτι μέχρι ένα σημείο είναι πσιλοκατσάβραχο αλλά καμία δυσκολία στο περπάτημα. Έχεις σχεδόν συνέχεια στα δεξιά σου το ρυάκι που λόγω εποχής είχε νερό και σε μερικά σημεία έδινε πολύ όμορφες εικόνες έτσι όπως κυλούσε μέσα από δέντρα και όπως έπεφτε πάνω στα βράχια.

Πάνω στο μονοπάτι συναντήσαμε και ένα κιτρινόμαυρο φιλαράκο που παρόλοπου τον ενοχλήσαμε δεν μας αρνήθηκε μερικές πόζες.

Κάποια στιγμή το μονοπάτι ανοίγει και γίνεται πιο βατό. Στα δεξιά και στο βάθος σε μία ανοιχτοσιά μία βρύση σαν από το πουθενά. Πάνω ψηλά περνάει ο δρόμος που οδηγεί προς το Πάρκο κεραιών και στα Κιμμέρια και πρός τα βόρια συνεχίζει το μονοπάτι.

Συνεχίζοντας και σε πολύ λίγα μέτρα πιο πάνω το μονοπάτι συναντίεται εμ το δρόμο και ακρίβώς πάνω στη συνάντηση μιά ακόμα βρύση πιο μεγάλη, καλυμένη με μεγάλα καφέ ανοιχτά πλακάκια.
Από δώ και πάνω τη διαδρομή την έχουμε ξανακάνει όταν με μεγαλύτερη παρέα φτάσαμε  μέχρι σχεδόν το Διάφορο. Υπάρχει και η σχετική ανάρτηση Παραλίγο ... Μαυροπαίδι.

Φτάσαμε μέχρι τη πυροσβεστική δεξαμενή και συνεχίσμα πρός τα πάνω το δασικό χωματόδρομο. Κάποια στιγμή,  ακολουθόντας μία ακόμα πορτοκαλί πινακίδα κατεβήκαμε δεξιά. Εεκί μάλλον κάπου πρέει να χάσαμε το μονοπάτι αλλά μικρό το κακό αφού η περιοχή είναι σχετικά γνωστή, είχε δημιουργηθεί ένα περασματάκι από ρόδες μηχανής και είχαμε με τον Τάσο αρκετή όρεξη για offroad πςςςςςςςς!!!

Βγήκαμε σε ένα πάτωμα που ψηλά αριστερά βλέπαμε το δρόμο που είχαμε αφήσει. Τα σύνεφαείχαν κατεβεί χαμηλά και αυτό έδινε μια αομορφιά. Ένα μοναχικό δέντρο τράβηξε τη προσοχή μου και δεν ήτν αδυνατό να μη σας μεταφέρω την όμορφη εικόνα.

Αφού περάσαμε παράλληλα από το φράχτη ενός περιφραγμένου οικοπέδου (μέσα στο βουνο !!!!) και έχοντας σαν οδηγό μόνο τα ίχνη από τις ρόδες κατεβήκαμε λίγο χαμηλά στο ύψος του ρυακιού που πλέον ήτνα στα αριστερά μας και με  μία τελευταία ανηφόρα φτάσαμε μέχρι το χωμτόδρομο και τις τουριστικές κατοικίες επίσης μέσα στην ομίχλη.

Αρχίσαμε την επιστροφή από το χωματόδρομο. Περάσαμε από τη ποδηλατική πίστα και από τον εξωτερικό δρόμο της θηλιάς και φτάσαμε στη Καλαμού. Κυριακή βλέπεις και αρκετά αυτοκίνητα στο μοναστήρι από τους πιστούς που πήγαν για τη Θεία Λειτουργία. Κατεβήκαμε το μονοπάτι πρός τη γέφυρα του Σαμακώβ. Άλλη μιά σχετική ανάρητηση.  

Είχα καιρό να περάσω από εδώ. Στη μέση του μονοπατιού κάποιοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν την θερινή τους κατοικία και εγκατέστησαν εκεί το σαλονάκι τους.Μέχρι και τρεχούμενο νερό έχουν από τη βρύση στη μέση του μονοπατιού. Μόνο μη κατεβάσει πολύ νερό από κει και βλέπω την οικοσκευή να πλεει μέσα στο Κόσυνθο.

Αυτή τη φορά ο θόρυβος από το νερό δεν ερχόταν από ένα ρυάκι. Είχαμε ολόκληρο Κόσυνθο στα δεξιά μας που τελευταία έχει ζωντανέψει και κατεβάζει αρκετό νερό.

Φτάσαμε και πάλι στο παρατηρητηριο και τις δορυφορικές κεραίεες μόνο που αυτή τη φορά τα είχαμε από πάνω μας. Ηταν περίπου 10 και ο ουρανός είχε καθαρίσει για τα καλά καθώς ένας λαμπρός ήλιος ζέστενε πλέον το Κυριακάτικο πρωινό. Μια υπέροχη τοποθεσία και μία πανέμορφη και χιλιοφωτογραφημένη θέα πόλη μας.

 Φτάνοντας προς το τέλος του μονοπατιού μια φώτο από ένα τύπο που το παίζει άγριος. Δεμένος με αλυσίδα μέσα στο σιδερένιο κλουβί του τρομάζει το κόσμο με τις αγριφωνάρες του. Καταβάθος είνα ακακος (χμ μάλλον όχι και τόσο) και φοβιτσίαρης (αυτό ναί !!!! ). Τι φοβάται πιο πολύ? Τις φωτογραφικές μηχανές.

Αυτά λοιπόν από το πρωινό μας σε μέρη γνωστά, κοντινά, όμορφα. Αν έχετε τη περιέργεια να δείτε τη διαδρομή υπάρχει γραμμένη όπως πάντα στο trimble outdoors.

Μέχρι την επόμενη φορά να περνάτε όμορφα.

CU

Ο Αντάλοφος μπορεί να περιμένει...

Σάββατο 23/02/2013

Τη προηγούμενη εβδομάδα, όταν στη Ξάνθη έβρεχε, επάνω στα βουνά του Λειβαδίτη χιόνιζε. Όταν στη Ξάνθη σταμάτησε να βρέχει στα βουνά του Λειβαδίτη συνέχιζε να χιονίζει. Σταμάτησε 2-3 μέρες πριν πάμε. Παρόλα αυτά όταν φτάσαμε το χιόνι έφτανε ακόμα και το μισό μέτρο.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως : Ο αρχικός σχεδιασμός έλεγε : Μια πεζοπορία γρήγορα – γρήγορα στον Αντάλοφο  (με την ωραία θέα) και μετά τζιπάδα  στη γέφυρα του Λεωνίδα και επιστροφή από Ωραίο.

Ξεκινήσαμε με το Σάββα και τον Τάσο στις 5:30 από Ξάνθη και μετά από μία ώρα περνούσαμε το Λειβαδίτη. Ήδη μετά το Καρυόφυτο αρχίσαμε να υποπτευόμαστε τι θα ακολουθήσει αλλά δεν ήταν εύκολο να έχουμε ακριβή εικόνα μέσα στο σκοτάδι. Εντάξει! Δεξιά και αριστερά του δρόμου και όσο χτυπούσαν τα φώτα του RAV βλέπαμε χιόνι αλλά και πάλι δεν ήταν εύκολο να εκτιμήσουμε πόσο.  

Φτάσαμε στο Δασικό Χωριό Ερυμάνθου. Σχεδόν νύχτα ακόμα και με τόσο χιόνι το χωρίο έμοιαζε παραμυθένιο με τα φώτα στα δρομάκια και στα ξύλινα σπιτάκια να δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε όνειρο. Σαν το χωριό του Αη Βασίλη ένα πράμα.

Οκ! μη κρίνετε από τη φωτογραφία,
στη πραγματικότητα ήταν αλλιώς.

Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στη μαγεία

Αρχίσαμε τον επαναπρογραμματισμό. Αφού η τζιπάδα είχε βγει από το πλάνο έμενε μόνο ο Αντάλοφος. Ο Σάββας είχε προμηθευτεί ένα φυλλάδιο από την Ορειβατική Λέσχη Ξάνθης με χρήσιμες πληροφορίες για τη διαδρομή. Χρειαζόμασταν κάτι περισσότερο από 3.5 χιλιόμετρα για τη κορυφή. Σε κανονικές συνθήκες αυτή η απόσταση δε χρειάζεται ούτε 40 λεπτά. Άντε πες και επειδή είναι ορεινή διαδρομή, βάλε και τα 600τόσα μέτρα ανηφόρα, βαριά - βαριά 1 ώρα και ένα τέταρτο. Άντε να κάτσουμε και κανά μισάωρο (μπααα πολύ έβαλα) ε! και άλλο τόσο να γυρίσουμε ε! σε 3 ώρες είμαστε πίσω. Βάλε και καμιά ώρα για Ξάνθη… το πολύ 11 η ώρα είμαστε σπίτια μας. Μια χαρά για πρωινή Σαββατιάτικη βόλτα.

Δεν είναι κουνημένη. Είναι effect!!!

Κάναμε στη σχετική προετοιμασία. Τώρα πως τα λένε στην ορειβατική ορολογία όλα αυτά που φορέσαμε δεν έχω ιδέα: Γκέτες, αδιάβροχα παντελόνια, μποτάκια κτλ κυρίως για προστασία των ποδιών από το χιόνι. Όχι Δεν είχε κρύο,  αντίθετα θερμοκρασία ήταν ιδανική για πεζοπορία. Δε θα βγαίναμε και με το κοντομάνικο αλλά δε μπορείς να φανταστείς τόσο καλές συνθήκες όταν βλέπεις τόσο πολύ χιόνι τριγύρω σου. Εντωμεταξύ είχε προλάβει να φέξει. Ξεκινήσαμε το περπάτημα πάνω στο δασικό δρόμο στα δεξιά της περίφραξης του Δασικού Χωριού. Στόχος ο Αντάλοφος, αυτή η όμορφη κορυφή στα 1569 μέτρα με την υπέροχη θέα που μας είχε υποσχεθεί ο Σάββας που είχε ξαναέρθει 3-4 φορές.Το μηχάνημα εκχιονισμού καθαρίζει από το Καρυόφυτο μέχρι το Δασικό χωρίο και έτσι ολοι οι υπόλοιποι δασικοί δρόμοι ήταν καλυμμένοι με χιόνι. 

Ο Σάββας άνοιγε δρόμο και κάθε βήμα συνοδευόταν από το χαρακτηριστικό ήχο της «χιονισμένης πατημασιάς». Δεν ήξερα αν ήταν καλύτερο να πατάω στα βήματα του  ή να πηγαίνω σε απάτητο. Είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση μου φάνηκε αρκετά άβολο που σε κάθε βήμα χρειαζόταν να σηκώνω τόσο ψηλά το πόδι για να το απελευθερώσω από το χιόνι για να κάνω το επόμενο βήμα. Βλέπεις σε τέτοιο έδαφος το ιδανικό πατούμενο είναι πέδιλα του σκι ή χιονοπέδιλα (ναι εκείνα που είναι σαν ρακέτες).

Το τοπίο τριγύρω  ήταν μαγευτικό. Δεν υπήρχε σημείο που να μην έχει πιάσει χιόνι.  Στο έδαφος, στις πέτρες, στις πλαγιές, στα δέντρα. Ένα άσπρο βασίλειο βγαλμένο από ταινία. Κι ησυχία. Μια απέραντη γαλήνια ατμόσφαιρα όπου ο μοναδικό θόρυβος ήταν το χράτς – χρούτς από τα βήματά μας και οι μεταξύ μας συνομιλίες. Μια ελαφριά ομίχλη που γινόταν πυκνότερη στα ψηλότερα είχε και αυτή την ομορφιά της.. Δηλαδή λίγο πιο απόκοσμο να ήταν το τοπίο θα ακούγαμε ακόμα και τις σκέψεις μας. Τόσο πολύ δηλαδή. Πςςςςς!!!!

Από όλο αυτό το ονειρικό περιβάλλον μας διέκοψαν κάποια ίχνη. Δε μπορούσαμε να καταλάβουμε ακριβώς τι ήταν. Μεγάλα φαινόταν και με κάτι νύχια μπροστά. (δε φαίνονται καλά στη φωτογραφία). Μα καλά ήταν δυνατόν; Αρκούδα; Δεν είχαν κοιμηθεί ακόμα; Τι στο καλό και αυτές αϋπνίες τις έπιασε; Μπααα μάλλον όχι. Κάτι άλλο θα είναι. Τέλος πάντων! Για καλό και για κακό είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά και κάναμε και σενάρια αν συμβεί το απευκταίον. Δε χρειάστηκαν τελικά. 

Περπατούσαμε αρκετή ώρα μέσα στο χιόνι. Βίντεο, φωτογραφίες, χαζολογήματα, κανένα διάλλειμα. Είχαμε φτάσει ήδη στο 2^ο σημάδι με άσπρη και κόκκινη μπογιά που είχαμε διαβάσει στο εγχειρίδιο της ΟΛΞ. 

Δηλαδή είχαμε κάνει 2 χιλιόμετρα σε … 2 ώρες. Ουυπς!!! η καταστροφή του χρονοδιαγράμματος. Την ώρα που σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό θα έπρεπε να επιστρέφουμε, εμείς είχαμε κάνει μόνο τη μισή διαδρομή. Χαμένοι μέσα στο όνειρο και στα χιονοπαιχνίδια δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο αργά πηγαίναμε. Τα ξαναβάλαμε κάτω : τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα τρείς δεκαπέντε και έντεκα και εφτά και οκτώ και δεκαοκτώ και πέντε και έξι και μισό δε μας έβγαιναν οι ώρες. Δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουμε την επιστροφή στην ώρα που είχαμε υπολογίσει. Είχε και εκείνη την ομίχλη που κατέστρεφε κάθε ελπίδα για την όμορφη θέα … ε! δεν ήθελα και πολύ. Η απόφαση ήταν ομόφωνη : Πίσω αδέρφιααααααα. Εντάξει δεν μας άρεσε και πολύ που το παρατήσαμε στη μέση αλλά έτσι πώς έγιναν τα πράματα θεωρήσαμε ότι ήταν η καλύτερη απόφαση. Πήραμε τη κατηφόρα. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πιο εύκολα (καλά Τάσο μη βαράς) καθώς  περπατούσαμε μέσα στο χαντάκι που είχαν ανοίξει 3 ζευγάρια πόδια όταν ανεβαίναμε.

 

Και πάλι χαζολογήματα, φωτογραφίες και βίντεο φτάσαμε και πάλι στο Δασικό Χωριό. Σκεφτήκαμε να πούμε μια καλημέρα στο φύλακα και να ρωτήσουμε και κάποια πράγματα για το μέρος. 

Με έκπληξη είδαμε 2 γνωστούς του Σάββα και του Τάσου (και πλέον και δικοί μου): τον Σαράντη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης με τη σύζυγο. Μας υποδέχτηκαν, πρόσφεραν καφέ και είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα τόσο για τις δραστηριότητες της ΕΟΔ όσο και για τη γύρω περιοχή, τα μονοπάτι και τα σημεία ενδιαφέροντος και βέβαια για τον Ερύμανθο. - Σημειώστε αυτό ας πούμε. Κυρίως όσοι ασχολούνται με τα βουνά σίγουρα το ξέρουν αλλά είναι και να το αναφέρουμε και εδώ μπας και φανεί χρήσιμο ποτέ σε κανέναν. Η συχνότητα ασυρμάτου στα VHF των ορειβατικών καταφυγίων σε όλη τη χώρα (αλλά και της ΕΟΔ) είναι η 146.500. Αχρείαστη ναναι -  Στο τέλος μας εφοδίασαν και με το σχετικό έντυπο πληροφοριακό υλικό και με ένα χρήσιμο χάρτη του Εθνικού Πάρκου Οροσειράς Ροδόπης και  ξεκινήσαμε για την επιστροφή. 

 Αυτή τη φορά θαυμάσαμε τη μαγευτική διαδρομή από το αυτοκίνητο αφού δεν είχαμε την ευκαιρία να το κάνουμε όταν ερχόμασταν μέσα στο σκοτάδι. Ο Λειβαδίτης έμοιαζε εγκαταλειμμένος. Έτσι και αλλιώς έχουν μείνει πλέον ελάχιστοι κάτοικοι. Αρκετά σπίτια έχουν παρατηθεί ενώ άλλα έχουν αναστηλωθεί. Σε πολύ καλή κατάσταση η Εκκλησία του χωριού, το Καταφύγιο του ΕΟΣ και η γνωστή ταβέρνα του Καπαδόκα ενώ ο παρατημένος παλιός Αστυνομικός Σταθμός απλά θυμίζει κάποιες άλλες εποχές.

Δεν ανέβασα τη διαδρομή με το GPS γιατί δεν αξίζει το κόπο. Υπάρχει όμως ένα βίντεο στο ΥouΤube που τα δείχνει  όλα.. Και βέβαια μερικές extra φωτογραφίες :

Εκκλησάκι μεσ΄στο χιόνι

Πληροφορίες

Διαθέτομεν και χάρτη

Δασικό χωριό

Οι εγκαταστάσεις του Δασαρχείου

Ο δρόμος της επιστροφής

Αν σας έλεγα ότι είναι το Τσαλ;

Η φώτο δεν είναι ασπρόμαυρη.
Το τοπίο είναι!!!

Αυτή ήταν  η πρώτη «αποστολή» που δεν ολοκληρώσαμε. Δεν ανεβήκαμε στον Αντάλοφο και δε πήγαμε τη τζιπάδα που θέλαμε.  Όμως παρόλα αυτά δε μας έλειψε με τίποτα η ομορφιά, η παρέα και αυτό μικρό αίσθημα περιπέτειας που έχουμε σε κάθε μας βόλτα. Το ότι δεν την ολοκληρώσαμε εκείνο το Σάββατο έχει και τα καλά του. Ανανεώσαμε την υπόσχεση για άλλη φορά. 

Είπαμε : ο Αντάλοφος μπορεί να περιμένει… εμείς όμως όχι.