Ο Αντάλοφος μπορεί να περιμένει...

Σάββατο 23/02/2013

Τη προηγούμενη εβδομάδα, όταν στη Ξάνθη έβρεχε, επάνω στα βουνά του Λειβαδίτη χιόνιζε. Όταν στη Ξάνθη σταμάτησε να βρέχει στα βουνά του Λειβαδίτη συνέχιζε να χιονίζει. Σταμάτησε 2-3 μέρες πριν πάμε. Παρόλα αυτά όταν φτάσαμε το χιόνι έφτανε ακόμα και το μισό μέτρο.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως : Ο αρχικός σχεδιασμός έλεγε : Μια πεζοπορία γρήγορα – γρήγορα στον Αντάλοφο  (με την ωραία θέα) και μετά τζιπάδα  στη γέφυρα του Λεωνίδα και επιστροφή από Ωραίο.

Ξεκινήσαμε με το Σάββα και τον Τάσο στις 5:30 από Ξάνθη και μετά από μία ώρα περνούσαμε το Λειβαδίτη. Ήδη μετά το Καρυόφυτο αρχίσαμε να υποπτευόμαστε τι θα ακολουθήσει αλλά δεν ήταν εύκολο να έχουμε ακριβή εικόνα μέσα στο σκοτάδι. Εντάξει! Δεξιά και αριστερά του δρόμου και όσο χτυπούσαν τα φώτα του RAV βλέπαμε χιόνι αλλά και πάλι δεν ήταν εύκολο να εκτιμήσουμε πόσο.  

Φτάσαμε στο Δασικό Χωριό Ερυμάνθου. Σχεδόν νύχτα ακόμα και με τόσο χιόνι το χωρίο έμοιαζε παραμυθένιο με τα φώτα στα δρομάκια και στα ξύλινα σπιτάκια να δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε όνειρο. Σαν το χωριό του Αη Βασίλη ένα πράμα.

Οκ! μη κρίνετε από τη φωτογραφία,
στη πραγματικότητα ήταν αλλιώς.

Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στη μαγεία

Αρχίσαμε τον επαναπρογραμματισμό. Αφού η τζιπάδα είχε βγει από το πλάνο έμενε μόνο ο Αντάλοφος. Ο Σάββας είχε προμηθευτεί ένα φυλλάδιο από την Ορειβατική Λέσχη Ξάνθης με χρήσιμες πληροφορίες για τη διαδρομή. Χρειαζόμασταν κάτι περισσότερο από 3.5 χιλιόμετρα για τη κορυφή. Σε κανονικές συνθήκες αυτή η απόσταση δε χρειάζεται ούτε 40 λεπτά. Άντε πες και επειδή είναι ορεινή διαδρομή, βάλε και τα 600τόσα μέτρα ανηφόρα, βαριά - βαριά 1 ώρα και ένα τέταρτο. Άντε να κάτσουμε και κανά μισάωρο (μπααα πολύ έβαλα) ε! και άλλο τόσο να γυρίσουμε ε! σε 3 ώρες είμαστε πίσω. Βάλε και καμιά ώρα για Ξάνθη… το πολύ 11 η ώρα είμαστε σπίτια μας. Μια χαρά για πρωινή Σαββατιάτικη βόλτα.

Δεν είναι κουνημένη. Είναι effect!!!

Κάναμε στη σχετική προετοιμασία. Τώρα πως τα λένε στην ορειβατική ορολογία όλα αυτά που φορέσαμε δεν έχω ιδέα: Γκέτες, αδιάβροχα παντελόνια, μποτάκια κτλ κυρίως για προστασία των ποδιών από το χιόνι. Όχι Δεν είχε κρύο,  αντίθετα θερμοκρασία ήταν ιδανική για πεζοπορία. Δε θα βγαίναμε και με το κοντομάνικο αλλά δε μπορείς να φανταστείς τόσο καλές συνθήκες όταν βλέπεις τόσο πολύ χιόνι τριγύρω σου. Εντωμεταξύ είχε προλάβει να φέξει. Ξεκινήσαμε το περπάτημα πάνω στο δασικό δρόμο στα δεξιά της περίφραξης του Δασικού Χωριού. Στόχος ο Αντάλοφος, αυτή η όμορφη κορυφή στα 1569 μέτρα με την υπέροχη θέα που μας είχε υποσχεθεί ο Σάββας που είχε ξαναέρθει 3-4 φορές.Το μηχάνημα εκχιονισμού καθαρίζει από το Καρυόφυτο μέχρι το Δασικό χωρίο και έτσι ολοι οι υπόλοιποι δασικοί δρόμοι ήταν καλυμμένοι με χιόνι. 

Ο Σάββας άνοιγε δρόμο και κάθε βήμα συνοδευόταν από το χαρακτηριστικό ήχο της «χιονισμένης πατημασιάς». Δεν ήξερα αν ήταν καλύτερο να πατάω στα βήματα του  ή να πηγαίνω σε απάτητο. Είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση μου φάνηκε αρκετά άβολο που σε κάθε βήμα χρειαζόταν να σηκώνω τόσο ψηλά το πόδι για να το απελευθερώσω από το χιόνι για να κάνω το επόμενο βήμα. Βλέπεις σε τέτοιο έδαφος το ιδανικό πατούμενο είναι πέδιλα του σκι ή χιονοπέδιλα (ναι εκείνα που είναι σαν ρακέτες).

Το τοπίο τριγύρω  ήταν μαγευτικό. Δεν υπήρχε σημείο που να μην έχει πιάσει χιόνι.  Στο έδαφος, στις πέτρες, στις πλαγιές, στα δέντρα. Ένα άσπρο βασίλειο βγαλμένο από ταινία. Κι ησυχία. Μια απέραντη γαλήνια ατμόσφαιρα όπου ο μοναδικό θόρυβος ήταν το χράτς – χρούτς από τα βήματά μας και οι μεταξύ μας συνομιλίες. Μια ελαφριά ομίχλη που γινόταν πυκνότερη στα ψηλότερα είχε και αυτή την ομορφιά της.. Δηλαδή λίγο πιο απόκοσμο να ήταν το τοπίο θα ακούγαμε ακόμα και τις σκέψεις μας. Τόσο πολύ δηλαδή. Πςςςςς!!!!

Από όλο αυτό το ονειρικό περιβάλλον μας διέκοψαν κάποια ίχνη. Δε μπορούσαμε να καταλάβουμε ακριβώς τι ήταν. Μεγάλα φαινόταν και με κάτι νύχια μπροστά. (δε φαίνονται καλά στη φωτογραφία). Μα καλά ήταν δυνατόν; Αρκούδα; Δεν είχαν κοιμηθεί ακόμα; Τι στο καλό και αυτές αϋπνίες τις έπιασε; Μπααα μάλλον όχι. Κάτι άλλο θα είναι. Τέλος πάντων! Για καλό και για κακό είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά και κάναμε και σενάρια αν συμβεί το απευκταίον. Δε χρειάστηκαν τελικά. 

Περπατούσαμε αρκετή ώρα μέσα στο χιόνι. Βίντεο, φωτογραφίες, χαζολογήματα, κανένα διάλλειμα. Είχαμε φτάσει ήδη στο 2^ο σημάδι με άσπρη και κόκκινη μπογιά που είχαμε διαβάσει στο εγχειρίδιο της ΟΛΞ. 

Δηλαδή είχαμε κάνει 2 χιλιόμετρα σε … 2 ώρες. Ουυπς!!! η καταστροφή του χρονοδιαγράμματος. Την ώρα που σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό θα έπρεπε να επιστρέφουμε, εμείς είχαμε κάνει μόνο τη μισή διαδρομή. Χαμένοι μέσα στο όνειρο και στα χιονοπαιχνίδια δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο αργά πηγαίναμε. Τα ξαναβάλαμε κάτω : τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα τρείς δεκαπέντε και έντεκα και εφτά και οκτώ και δεκαοκτώ και πέντε και έξι και μισό δε μας έβγαιναν οι ώρες. Δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουμε την επιστροφή στην ώρα που είχαμε υπολογίσει. Είχε και εκείνη την ομίχλη που κατέστρεφε κάθε ελπίδα για την όμορφη θέα … ε! δεν ήθελα και πολύ. Η απόφαση ήταν ομόφωνη : Πίσω αδέρφιααααααα. Εντάξει δεν μας άρεσε και πολύ που το παρατήσαμε στη μέση αλλά έτσι πώς έγιναν τα πράματα θεωρήσαμε ότι ήταν η καλύτερη απόφαση. Πήραμε τη κατηφόρα. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πιο εύκολα (καλά Τάσο μη βαράς) καθώς  περπατούσαμε μέσα στο χαντάκι που είχαν ανοίξει 3 ζευγάρια πόδια όταν ανεβαίναμε.

 

Και πάλι χαζολογήματα, φωτογραφίες και βίντεο φτάσαμε και πάλι στο Δασικό Χωριό. Σκεφτήκαμε να πούμε μια καλημέρα στο φύλακα και να ρωτήσουμε και κάποια πράγματα για το μέρος. 

Με έκπληξη είδαμε 2 γνωστούς του Σάββα και του Τάσου (και πλέον και δικοί μου): τον Σαράντη της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης με τη σύζυγο. Μας υποδέχτηκαν, πρόσφεραν καφέ και είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα τόσο για τις δραστηριότητες της ΕΟΔ όσο και για τη γύρω περιοχή, τα μονοπάτι και τα σημεία ενδιαφέροντος και βέβαια για τον Ερύμανθο. - Σημειώστε αυτό ας πούμε. Κυρίως όσοι ασχολούνται με τα βουνά σίγουρα το ξέρουν αλλά είναι και να το αναφέρουμε και εδώ μπας και φανεί χρήσιμο ποτέ σε κανέναν. Η συχνότητα ασυρμάτου στα VHF των ορειβατικών καταφυγίων σε όλη τη χώρα (αλλά και της ΕΟΔ) είναι η 146.500. Αχρείαστη ναναι -  Στο τέλος μας εφοδίασαν και με το σχετικό έντυπο πληροφοριακό υλικό και με ένα χρήσιμο χάρτη του Εθνικού Πάρκου Οροσειράς Ροδόπης και  ξεκινήσαμε για την επιστροφή. 

 Αυτή τη φορά θαυμάσαμε τη μαγευτική διαδρομή από το αυτοκίνητο αφού δεν είχαμε την ευκαιρία να το κάνουμε όταν ερχόμασταν μέσα στο σκοτάδι. Ο Λειβαδίτης έμοιαζε εγκαταλειμμένος. Έτσι και αλλιώς έχουν μείνει πλέον ελάχιστοι κάτοικοι. Αρκετά σπίτια έχουν παρατηθεί ενώ άλλα έχουν αναστηλωθεί. Σε πολύ καλή κατάσταση η Εκκλησία του χωριού, το Καταφύγιο του ΕΟΣ και η γνωστή ταβέρνα του Καπαδόκα ενώ ο παρατημένος παλιός Αστυνομικός Σταθμός απλά θυμίζει κάποιες άλλες εποχές.

Δεν ανέβασα τη διαδρομή με το GPS γιατί δεν αξίζει το κόπο. Υπάρχει όμως ένα βίντεο στο ΥouΤube που τα δείχνει  όλα.. Και βέβαια μερικές extra φωτογραφίες :

Εκκλησάκι μεσ΄στο χιόνι

Πληροφορίες

Διαθέτομεν και χάρτη

Δασικό χωριό

Οι εγκαταστάσεις του Δασαρχείου

Ο δρόμος της επιστροφής

Αν σας έλεγα ότι είναι το Τσαλ;

Η φώτο δεν είναι ασπρόμαυρη.
Το τοπίο είναι!!!

Αυτή ήταν  η πρώτη «αποστολή» που δεν ολοκληρώσαμε. Δεν ανεβήκαμε στον Αντάλοφο και δε πήγαμε τη τζιπάδα που θέλαμε.  Όμως παρόλα αυτά δε μας έλειψε με τίποτα η ομορφιά, η παρέα και αυτό μικρό αίσθημα περιπέτειας που έχουμε σε κάθε μας βόλτα. Το ότι δεν την ολοκληρώσαμε εκείνο το Σάββατο έχει και τα καλά του. Ανανεώσαμε την υπόσχεση για άλλη φορά. 

Είπαμε : ο Αντάλοφος μπορεί να περιμένει… εμείς όμως όχι.