Αγγίτης - Ακόμα ένα θαύμα της φύσης

Κανονικά στη θέση αυτή θα έπρεπε να είναι η ανάρτηση για τη Βενετία. Αυτή όμως μου βγαίνει αρκετά μεγάλη και θα αργήσει λίγο ακόμα Αφού λοιπόν στο ενδιάμεσο προέκυψε ο Αγγίτης  … voila!!!

Ο Αγγίτης πρίν το Φράγμα

Αφορμή ήταν η διάσχιση του φαραγγιού του Αγγίτη με κανό από τον Σάββα και τον Γιώργο.

Επίσημα το φαράγγι έχει μήκος 15 χιλιόμετρα ξεκινώντας από τη Συμβολή και τελειώνοντας στη παλιά γέφυρα της Αγγίστας. Η πεζοπορική διαδρομή και η συνήθης διάσχιση είναι γύρω στα 6 χιλιόμετρα. 

Ο Σάββας με προέτρεψε να ακολουθήσω τον ποδηλατόδρομο – πεζοπορική διαδρομή που ξεκινάει και τελειώνει στα ίδια σημεία όπου θα έμπαινε και θα έβγαινε το κανό μετά τη διάσχιση. Στο κάτω - κάτω τόσο η ποτάμια διάσχιση (με τη προετοιμασία και το στέγνωμα) όσο και η πεζοπορία διαρκούν λίγο πολύ τον ίδιο χρόνο.

Όπερ και Εγένετο. Ο Γιώργος μου έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες και μου είπε τα πιθανά σημεία που θα μπορούσαμε να συναντηθούμε μπας και καταφέρω να τους τραβήξω καμία φωτογραφία. Η βασική οδηγία είναι η εξής : «Ακολουθείς τον ποδηλατοδρόμο που για απόσταση περίπου 6 χιλιομέτρων είναι στρωμένος με πίσσα. Μπορείς να παρεκκλίνεις προς τα δεξιά για να δεις το ποτάμι από ψηλά. ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΗ ΠΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΓΚΡΕΜΟ». Απλά πράματα. 

Έτσι λοιπόν γύρω πριν τις 11 το πρωί του Σαββάτου 27/12/2014 εγώ ξεκινούσα τη πεζοπορεία και 5 λεπτά αργότερα  ο Σάββας και ο Γιώργος έριχναν το κανό τον Αγγίτη.

Η εκκίνηση έγινε κοντά στο ξενοδοχείο «Φαράγγι» στο χωριό Συμβολή του Νομού Σερρών. Στο σημείο εκείνο υπάρχει ένα τσιμεντένιο Φράγμα με μεταλλικές «πόρτες» που ελέγχει τη ροή του νερού  ακριβώς πάνω στη συμβολή του Αγγίτη με τον Ξηροπόταμο. Στη συνέχει ο Αγγίτης μπαίνει σε ένα μικρό μεν αλλά εντυπωσιακό φαράγγι , περνάει κάτω από το σπήλαιο της Αλιστράτης    (που ίσως και να το δημιούργησε κιόλας πριν κάτι εκατομμύρια χρόνια) για να διασχίσει με Δυτική κατεύθυνση τον Σερραϊκό κάμπο και να καταλήξει στον Στρυμώνα.

Το φράγμα της Συμβολής

Περνώντας πάνω από το Φράγμα και σε απόσταση λιγότερο από 5 χλμ είναι και ο δρόμος για το σπήλαιο της Αλιστράτης ενώ προς τα Βόρεια στη κατεύθυνση της Προσοτσάνης φτάνεις στις Πηγές του Αγγίτη, στο περίφημο σπήλαιο Μααρά   που αποτελεί και το μεγαλύτερο ποτάμιο σπήλαιο στο κόσμο. Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη σελίδα του εδώ.

Για να πάρετε μια εικόνα,  βρισκόμασταν βόρεια του Όρους Παγγαίου και Νοτιοδυτικά του Φαλακρού και του Βώλακα και σε όλη τη διαδρομή από Καβάλα-Ελευθερούπολη- Νέα Μπάφρα –Συμβολή βλέπαμε τις χιονισμένες κορυφές τους τους, ενώ αργότερα, πάνω από το μονοπάτι, στο βάθος – πολύ βάθος όμως – φαινόταν και η Δράμα.

Παγγαίο Όρος

Ο ποδηλατοδρόμος που ακολουθούσα για σχεδόν στη μισή διαδρομή και παραπάνω είναι παράλληλος με το ποτάμι αλλά σε απόσταση περίπου 30-40 μέτρα από την άκρη του γκρεμού ενώ στα τελευταία 2.5 χιλιόμετρα σε «πετάει» μέχρι και 500 μέτρα αριστερά του φαραγγιού και δεν έχεις καθόλου εικόνα. Προφανώς είναι παλιός αγροτικός δρόμος που απλά του έριξαν πίσσα.   Έχει πλάτος το πολύ 2 μέτρα. Σε κάποια σημεία έχει κάποιες μικρές ξεβαμμένες πινακίδες με το σχέδιο ενός ποδηλάτου και με τα χιλιόμετρα που έχουν καλυφθεί. Έχει ανηφόρες και κατηφόρες αλλά είναι απόλυτα βατός αφού είναι όλος στρωμένος με πίσσα και μπορεί εύκολα να περπατηθεί με απλό αθλητικό παπούτσι. Τα ορειβατικά μποτάκια είναι ακατάλληλα για αυτό το υπόστρωμα πράγμα που κατάλαβα αρκετά αργότερα. 

Ο ποδηλατόδρομος

Το μέρος που είναι κοντά στο ποτάμι σου προσφέρει μια μαγευτική και ανεπανάληπτη εμπειρία. Είσαι στη κορυφή του φαραγγιού. Το ποτάμι κάτω ρέει τουλάχιστον στα 40-50 μέτρα ίσως και περισσότερο. Βλέπεις απέναντι τους κάθετους βράχους που έχουν σμιλευτεί στα εκατομμύρια χρόνια της αέναης ροής του ποταμού. Η θέα είναι εκθαμβωτική και ταυτόχρονα τρομακτική. Είσαι στη κορυφή του φαραγγιού αλλά αντί να αισθάνεσαι ο άρχοντας του ποταμού αισθάνεσαι υπερβολικά μικρός στη μεγαλοπρέπεια του τοπίου. Προσπάθησα να αποτυπώσω το φοβερό περιβάλλον σε κάποιες φωτογραφίες. Μάταια όμως. Τόσο για τεχνικούς λόγους όσο και για λόγους ρεαλιστικότητας ήταν αδύνατο να γίνει μια καλή λήψη . Παρότι ήταν κοντά 12 το μεσημέρι, ο ήλιος ήταν αρκετά πλάγια και έριχνε μια τεράστια σκιά μέσα στο φαράγγι. Από αυτό το σκοτάδι δεν ήταν δυνατόν να βγει κάτι καλό. Από την άλλη όμως πώς θα μπορούσα να φυλακίσω σε μία εικόνα τη μεγαλοπρέπεια του χώρου?

 

  

Προσπάθεια να τραβήξω μια αξιόλογη φωτογραφία μέσα στο φαράγγι. Δε μου έκανε τη χάρη τελικά

Περίπου στα 2 χιλιόμετρα από την εκκίνηση υπάρχει ένα κιόσκι με πράσινο  κεραμίδι σχεδόν γαντζωμένο πάνω στη κόψη του γκρεμού, Από κει προσπάθησα μήπως και δω το κανό αλλά καμιά τύχη. Το ποτάμι ήταν αρκετά ορμητικό άρα ο Σάββας και ο Γιώργος είχαν σίγουρα περάσει από αυτό το σημείο. 
 

Το Κιόσκι και απέναντι το "Πετρωτό"

Πιο κάτω έβλεπα ένα παρόμοιο κιόσκι στην άλλη πλευρά του φαραγγιού και αρκετά πιο δεξιά κάτι σαν περίφραξη με ένα ακόμα ίδιο κιόσκι με πράσινη οροφή. Ακόμα πιο δεξιά από τη περίφραξη φαινόταν ένα μεγάλο άνοιγμα προς το φαράγγι. Ένα σπήλαιο.  Απέναντι ήταν ένα τεράστιος γκρίζος πέτρινος όγκος με ελάχιστη έως ανύπαρκτη . Για αυτό και ονομάζεται «Πετρωτό». Η ασχήμια της επιφάνειας όμως κρύβει στα σπλάχνα του το θησαυρό που ακούει στο όνομα Σπήλαιο Αλιστράτης. Ένας ζιγκζακοτός πετρόχτιστος δρόμος έδειχνε να κατεβαίνει προς τα κάτω μέσα στο ποτάμι. 

Ο φιδίσιος δρόμος προς το Κιόσκι

Αργότερα συνειδητοποίησα ότι από το απέναντι κιόσκι υπάρχει δρόμος που σε λιγότερο από 10 λεπτά βγάζει στην τουριστική είσοδο του Σπηλαίου της Αλίστράτης . Άρα και η τεράστια τρύπα που έβλεπα στο γκρεμό απέναντι είναι ακόμα μία είσοδος του σπηλαίου πάνω  τα ποτάμι απροσπέλαστη όμως από τους επισκέπτες παρά μόνο ορατή από όσους βρισκόταν από τη Δυτική πλευρά του φαραγγιού

Η σπηλιά πάνω από το φαράγγι

Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα ότι ένας παρόμοιος, ευθύς όμως δρόμος, κατηφόριζε και από τη δική μου πλευρά προς τα κάτω. Οι δύο δρόμοι ενωνόταν σε μία ξύλινη γέφυρα που επέτρεπε το πέρασμα προς την άλλη πλευρά. Μέσα στο βάθος του φαραγγιού και στο λιγοστό φως η γέφυρα έμοιαζε απόκοσμη και πολύ μακρινή. Αν είχε και καμία ομίχλη θα έμοιαζε σαν ένα πέρασμα σε έναν άλλο κόσμο. 

Η γέφυρα που ενώνει τις 2 πλευρές του φαραγγιού

Η γέφυρα θα ήταν ένα ακόμα σημείο για μία πιθανή συνάντηση με το κανό αλλά κοιτάζοντας στο βάθος και στις 2 κατευθύνσεις δεν είδα τίποτα οπότε σιγουρεύτηκα ότι ήδη οι δυο τους ήταν πολύ μπροστά από μένα (πράγμα που με γέμισε και με άγχος θα πρέπει να ομολογήσω).

Σε μια μικρή πλαγία στα αριστερά μου κάποιοι είχαν σχεδιάσει ένα "χταπόδι" με άσπρες πέτρες (άσχετο...). Η φώτο δεν είναι και πολύ διαφωτιστική αλλά και ένα χταπόδι πάνω στο βουνό δεν είναι και ότι πιο αντιπροσωπευτικό.

    

Ακολούθησα το μονοπάτι νομίζοντας ότι θα βρεθώ πιο κοντά στη σπηλιά για αν βγάλω μια καλύτερη φωτογραφία. Σε εκείνο το σημείο όμως είναι που ο δρόμος μου χάλασε τα σχέδια αφού με έστελνε ακόμα πιο αριστερά μέσα στα χωράφια βάζοντας ανάμεσα σε μένα και στη σπηλιά ένα μικρό λοφίσκο και κόβοντας μου τελείως τη θέα. Λίγο πριν στρίψω στα αριστερά διέκρινα ένα χωμάτινο μονοπατάκι που ακολουθούσε παράλληλα το γκρεμό αλλά θυμήθηκα τα λόγια του Γιώργου και ακολούθησα τη πισσοστρωμένη διαδρομή. Άλλωστε δεν είχα και πολύ χρόνο για περιπέτειες.

Από δω και μετά δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον. Κάποια ρυάκια, κάποιες ποτίστρες και κάποιες κτηνοτροφικές μονάδες δεν είναι άξιες λόγου. Συνέχισα να κατηφορίζω ώσπου έφτασα σε ένα (δυστυχώς παρατημένο) χώρο αναψυχής που μάλιστα είχε και μια  πινακίδα με 2 τύπους σε κανό λές και την έβαλαν εκεί για το Σάββα και τον Γιώργο.

Ο Σάββας και ο Γιώργος σε έκδοση πινακίδας

Αρκετός κόσμος λοιπόν πάει για rafting στον Αγγίτη από εκείνο το σημείο και προς τα κάτω (και όχι μέσα από το φαράγγι λόγω της ορμητικότητα του νερού) αλλά αυτή η «φλαταδούρα» (από το αγγλικό flat=επίπεδος) δε συγκινεί τους δικούς μας.

Ο χώρος αναψυχής στο τέλος της διαδρομής

Άμα το ποτάμι δεν έχει ορμητικότητα, βράχους, δέντρα να επιπλέουν,  ”περάσματα”, “πλυντήρια”, stopers και άλλες τέτοιες δυσκολίες,  δε θέλουν να έχουν καμία σχέση. Εμ!!! πώς αλλιώς θα έχουν την ανεπανάληπτη εμπειρία μιας βουτιάς μέσα στα παγωμένα νερά. 

 

Τους πέτυχα την ώρα που στέγνωναν το κανό (και οι ίδιοι) και ετοιμαζόταν για την επιστροφή. Η ακαταλληλότητα του παπουτσιού μου έκανε και ένα μικρό δωράκι. Μια «Πελματιαία Απονευρωσίτιδα» είναι το αποτέλεσμα μιας κακής επιλογής υποδήματος. Είπαμε, Η επιπεδότητα και η βατότητα της διαδρομής (και ίσως η φυσική μου κατάσταση) δεν είναι για ορειβατικό μποτάκι εκτός βέβαια αν έχετε σκοπό να ακολουθήσετε την off road διαδρομή. Οπότε αν έχετε σκοπό να βρεθείτε κάποτε κατά κει να το έχετε υπ’ όψιν. 

Βέβαια μικρό το κακό μπροστά στην εμπειρία και στο θέαμα που αντίκρισα. Θεωρώ σίγουρο ότι θα ξαναβρεθούμε στη περιοχή του Φαραγγιού και άλλη φορά με ολόκληρη την ομάδα. Ετοιμαστείτε!!!!

Η πεζοπορική διαδρομή είναι αναρτημένη στο trimbleoutdoors όπου μπορείτε να δείτε και τα μέργη από όπου τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες.