Σιδηρόκαστρο

Είχαμε καιρό να τα πούμε. Βλέπεις καλοκαίρι, ζέστη, οι δραστηριότητες λίγες αλλά και ποιος κάθεται μπροστά στον υπολογιστή να στύβει το μυαλό του να γράφει κείμενα. Όμως εγώ σεβόμενους όλους εσάς τους επισκέπτες το blog (και τους 4) έκανα πέτρα τη καρδιά και ξύπνησα πρωί-πρωί με τη δροσούλα για να σας ενημερώσω.

Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. Οικογενιακοί λόγοι με έφεραν λοιπόν στα μέσα του Ιούνη στο Σιδηρόκαστρο και αφού είχα μπόλικες ώρες στη διάθεσή μου είπα να τις εκμεταλλευτώ όσο καλύτερα γίνεται. Είχα φροντίσει από νωρίτερα να πάρω πληροφορίες για τη περιοχή και σε αυτό με βοήθησε το site του Δήμου Σιντικής (πρώην Δήμος Σιδηροκάστρου και περιχώρων)  . Εκεί λοιπόν διάβασα για ποτάμια, καταρράκτες, σπηλιές κτλ και κατέστρωσα τα σχέδια μου.

Αφού λοιπόν με τη Ζωή φτάσαμε  στο Σιδηρόκαστρο από τη Εθνική Οδό Σερρών – Προμαχώνα πρός τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα διασχίσαμε τη πόλη με κατεύθυνση το Αχλαδοχώρι. Περίπου 2-3 χλ. αργότερα  συνάντησαμε τη πινακίδα για τους καταρράκτες των Ζεστών Νερών. Χρειάστηκε να κατηφορίσουμε ούτε 50 μέτρα σε ένα τσιμετοστρωμένο μονοπατάκι, σχεδόν πάνω στο δρόμο, για να φτάσουμε στο πρώτο καταρράκτη καμία 10-15 μέτρα χαμηλότερα από το επίπεδο του δρόμου. Για την ακρίβεια ένα παράξενο σύμπλεγμα 2 καταρρακτών στο ποταμό Κρουσοβίτη που θα προσπαθήσω να εξηγήσω αλλά δεν ξέρω στο τέλος τι θα καταλάβετε. Πρέπει να το δεις για να το κατανοήσεις και πολύ φοβάμαι πως ούτε οι φωτογραφίες θα βοηθήσουν σε αυτό.

Ο Κρουσοβίτης είναι ένας παραπόταμος του Στρυμώνα (μάλλον χείμαρρος θα έλεγα) που όμως έχει συνέχεια νερό ακόμα και το καλοκαίρι και για αυτό το λόγο τα παλιότερα κυρίως χρόνια οι ντόπιοι τον εκμεταλλευόταν όσο μπορούσαν είτε για ύδρευση είτε για άρδευση είτε  για να δώσουν κίνηση σε νερόμυλους της περιοχής. Το εντυπωσιακό με το Κρουσοβίτη είναι ότι σε κάποιο σημείο του γίνεται υπόγειος μετά ξαναβγαίνει στην επιφάνεια.

Το τσιμεντένιο μονοπατάκι πάει σχεδόν παράλληλα με τη κοίτη του ποταμού και καταλήγει ακριβώς στο σημείο που το νερό χάνεται σε ένα βάραθρο κάτω από τη Γη δημιουργώντας με τα χρόνια μία εντυπωσιακή σπηλιά. Λίγα μέτρα πριν τη σπηλιά έχει χτιστεί ένας αναβαθμός (φράγμα δηλαδή) και εκεί δημιουργείται ένας μικρός τεχνητός καταρράκτη ύψους περίπου 3-4 μέτρων. Αυτός είναι και ο πρώτος από τους 2 καταρράκτες που βρίσκονται σε αυτό το σημείο. Από την αντίθετη πλευρά προς τη πορεία του ποταμού και από το ύψος του δρόμου αρκετά ψηλότερα πέφτει ένας δεύτερος καταρράκτης που προέρχεται από ένα ρυάκι και επίσης καταλήγει μέσα στο βάραθρο. Πρώτη φορά βλέπω αυτό το θέαμα. 2 καταρράκτες από αντίθετη κατεύθυνση να εξαφανίζονται μέσα στα έγκατα της Γής.

Σε εκείνο το σημείο υπάρχει και μία ξύλινη εξέδρα ώστε να θαυμάσεις το θέαμα όσο πιο άνετα και με ασφάλεια γίνεται. Προσπέρασα τη εξέδρα και τη περίφραξη και κατέβηκα στη κοίτη του Κρουσοβίτη, σχεδόν πάνω από το καταρράκτη»  για να έχω καλύτερη θέα. Θέλεις το σύμπλεγμα των 2 καταρρακτών, θέλεις η φασαρία από το νερό, θέλεις το βάραθρο που είχα μπροστά μου, θέλεις το σκοτάδι που σχηματίζεται από το πυκνό φύλλωμα των δέντρων, το τοπίο εκτός από πανέμορφο μου φάνηκε και λίγο τρομακτικό και για αυτό έβγαλα γρήγορα – γρήγορα 2-3 φωτογραφίες και ενα video της κακιάς ώρας (με πολύ αυξημένη φωτεινότητα) και ανέβηκα στη σιγουριά της εξέδρας. Πάντως και να μη δείτε το video δε χανετε και τιποτα.

Αφού τελείωσα με το τουριστικό μέρος ξύπνησε ο geocacher μέσα μου. Είχα ήδη ετοιμάσει μία κρυπτή με όλα τα σχετικά : ημερολόγιο, ενημερωτικό υλικό, ένα FTF certificate, ένα μεταλλικό μπρελόκ, ένα tattoo με την Ελληνική σημαία και ένα pin από την Ολυμπιάδα του Πεκίνου ευγενική προσφορά του Σάββα. Αυτό το pin είχαμε σκοπό να το βάλουμε στη κρύπτη στο Φανάρι αλλά όπως αναφέρω σε προηγούμενη ανάρτηση αυτή η κρύπτη δε βρέθηκε ποτέ οπότε το pin κατέληξε στο Σιδηρόκαστρο. Όλα τα παραπάνω λοιπόν  μπήκαν σε ένα δοχείο και βρήκα ένα μέρος πολύ κοντά στη εξέδρα για να το «κρύψω» Έτσι λοιπόν καταγράφηκε στο www.geocaching.com  η κρύπτη Hot Waters Waterfall σε στίγμα Ν41.25668, Β24.40331.

 

Την επόμενη μέρα και αφού πήρα τις σχετικές πληροφορίες κίνησα για αν βρω τους άλλους 2 καταρράκτες. Έφτασα στην ίδια περιοχή αλλά έπρεπε να αφήσω το κεντρικό δρόμο και να στρίψω αριστερά περίπου 2-3 χιλιόμετρα σε κάποιους χωματόδρομους. Ο ένας χωματόδρομος με έβγαλε στη κορυφή του Μαύρου Βράχου ενός πέτρινου λόφου δηλαδή που ξεχωρίζει κάπως από το υπόλοιπο τοπίο και προφανώς κάποιο μαύρο πέτρωμα του έδωσε την ονομασία του.  Στη κορυφή του λοιπόν υπάρχουν εγκαταστάσεις ενός ερειπωμένου λατομείου και η είσοδος μία υπόγειας σπηλιάς ή οποία είναι περιφραγμένη και δεν επιτρέπεται η είσοδος.

Ο άλλος χωματόδρομος με έβγαλε σε αδιέξοδο που στο τέλος του ήταν 2 ακόμα καταρράκτες σε απόσταση περίπου 150 μέτρων ο ένας από τον άλλον. Πρόκειται για 2 πανομοιοτυπους τεχνητούς καταρράκτες που δημιουργήθηκαν από 2 αναβαθμούς του Δασαρχείου στη κοίτη του Κρουσοβίτη. Η διαφορά τους είναι ότι τον πρώτο μπορείς να τον δείς και από πάνω και από κατω ενώ τον δεύτερο μόνο από κάτω.  Αν και τεχνητοί είναι αρκετά όμορφοι και πραγματικά αξίζει το κόπο να τους επισκεφτείς αν βρεθείς στη περιοχή.  Στην απέναντι όχθη του ποταμού στη βάση του βράχου που προσελκύει αναρριχητές σχηματίζεται μία πολύ μικρή «παραλία» και μία εξίσου μικρή σπηλιά. Στο Google Earth υπάρχει μία φωτογραφία με στημένη μία σκηνή  στη τοποθεσία Ν41.2660484, Ε=23.414011.

Δεξιά από τους καταρράκτες και πάλι στη βάση ενός ακόμα βράχου υπάρχει η είσοδος μίας άλλης σπηλιάς στην οποία έπρεπε να σκαρφαλώσω μέχρι κάποιο σημείο για να μπορέσω να φωτογραφίσω. Πιθανόν να συνδέεται με την είσοδο της σπηλιάς στη κορυφή του Μαυρου Βράχου.  Η είσοδος είναι και πάλι περιφραγμένη αλλά φαίνεται ότι είχαν ξεκινήσει κάποιες σπηλαιολογικές εργασίες καθώς υπάρχουν κάποια «ράμματα» για μετρήσεις που χρησιμοποιούν οι σπηλαιολόγοι.

Φεύγοντας από το Σιδηρόκαστρο ανεβήκαμε μια βόλτα στο κάστρο που δεσπόζει πάνω από τη πόλη και χαρίζει μία υπέροχη πανοραμική θέα όχι μόνο της πόλης αλλά και μέχρι τα βουνά προς τη λίμνη Κερκίνη.

Τελευταία στάση το οχυρό Ρούπελ καμία 20αρια χλμ βόρεια λίγο πριν τα σύνορα.. Ένα εκπληκτικό οχυρωματικό έργο κατασκευασμένο μετά το 1^ο Παγκόσμιο πόλεμο που έμενε να γίνει σύμβολο της Ελληνικής γενναιότητας κατά τη προέλαση των Γερμανικών στρατιωτικών δυνάμεων το ’41. Ανηφορίσαμε το βουνό δεξιά ώσπου συναντήσαμε ένα φυλάκιο που έτυχε ο ΑΜ να είναι Ξανθιώτης. Στη κορυφή ένας ευγενικότατος στρατιώτης μας ξενάγησε στο αξιοποιημένο και επισκέψιμο μέρος των στοών του οχυρού και μας εξήγησε την γεμάτη γενναιότητα ιστορία του. Μας εξήγησε πως ενώ όλη η Ευρώπη είχε υποταχτεί στη λαίλαπα του κατακτητή αυτή η τρύπα στα βουνά της Ελλάδας αντιστάθηκε τόσο πολύ που στο τέλος ο αντίπαλος τίμησε τους υπερασπιστές του οχυρού με στρατιωτικές τιμές σαν ένδειξη σεβασμού.  Εμπειρία αξέχαστη. Ένα must για όποιον βρεθεί στη περιοχή.

 Εδώ κλείνει η ανάρτηση για το Σιδηρόκαστρο. Ποιος θα το περίμενε. Μία μικρή επαρχιακή πόλη σε μία γωνιά του χάρτη που έχει τόσα πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη. Άραγε πόσες άλλες τέτοιες γωνιές υπάρχουν στη πατρίδα μας και δε το ξέρουμε.