Κυριακή πρωί και «κάνοντας μία βόλτα» στα βιντεάκια στον υπολογιστή μου έπεσα πάνω στο σε αυτό του Φρακτού. Είχα και τον Γιάννη να μου λέει κάθε μέρα –«Για το Φρακτό δε βλέπω να γράφεις τίποτα» ή «για το Φρακτό τσιμουδιά έτσι?» ε! τι να κάνω; έστυψα το μυαλό μου να θυμηθώ τις λεπτομέρειες εκείνης της Κυριακή 1/11/2010 σχεδόν 3 μήνες αργότερα. Ελπίζω στο τέλος να τα έχω θυμηθεί όλα και περιμένω και κάνα σχόλιο για να μην αισθάνομαι μοναξιά εδώ στη blogοσφαιρα.
Στο Φρακτό είχαμε ξαναπάει τζιπάδα με το RAV4 του Σάββα και το Jimmy του Ηλία κατά το Φεβρουάριο του ’10 αν θυμάμαι καλά. Η πεζοπορία ήταν μόνο κανά χιλιόμετρο από τη κατεβασμένη μπάρα μέχρι το Δασικό Χωριό Φρακτού. Εκεί μάθαμε και για τους καταρράκτες και ήδη από τότε είχαμε πάρει την απόφαση να ξαναέρθουμε, τη περίοδο όμως που θα ήταν ανοιχτές οι μπάρες για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε πιο κοντά με τα αυτοκίνητα. Στη συνέχεια είχαμε πάει στο δασικό χωριό της Ελατιάς και καταλήξαμε να κάνουμε τζιπομαγκιές στο Στραβόρεμα. Τέλος είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής από τη γέφυρα των Παππάδων και τη Δράμα. Μια διαδρομή πάνω από 250 χιλιομέτρα που όπως πάντα για άλλο ξεκινήσαμε και αλλού καταλήξαμε.
Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είχαμε κάνει τη καλύτερη προετοιμασία που μπορούσαμε. Με τη βοήθεια και πάλι του Hellaspath μελετήσαμε τη διαδρομή με τον Σάββα και τη μεταφέραμε στα gps, μαρκάραμε τα σημεία ενδιαφέροντος, υπολογίσαμε τις ώρες, και επικοινωνήσαμε με το Δασαρχείο Δράμας για να σιγουρευτούμε ότι οι μπάρες θα ήταν ανοιχτές. Βλέπεις η περιοχή Φρακτό – Παρθένο Δάσος είναι προστατευμένη και τη χειμερινή περίοδο δεν επιτρέπονται επισκέπτες. Ενημερώσαμε και τον κόσμο και περιμέναμε συμμετοχές. Μια τέτοια περιπέτεια απαιτεί παρέα και εδώ έχει αξία το «όσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά». 
Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκε ο Γιάννης και ο άλλος Γιάννης με το γιό του τον Μανώλη και πρωί-πρωί ξεκινήσαμε με προορισμό το Δασικό Εργοτάξιο Φρακτού στο Παρθένο Δάσος περίπου 70 χιλιόμετρα πάνω από το Παρανέστι. Εξω από το χωριό προσπεράσαμε τα απομεινάρια του παλιού εργοστασίου πορσελάνης που εφοδιαζόταν με πρώτη ύλη υψηλής ποιότητας από τα ορυχεία της περιοχής. Λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω, περνώντας τη μεταλλική στρατιωτική γέφυρα στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση τη διαδρομή προς Θερμιά. Σε λίγο συναντήσαμε στα αριστερά μας το φράγμα της Πλατανόβρυσης. Το μικρότερο από τα 2 φράγματα του ποταμού Νέστου όπου υπάρχει και το ομώνυμο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ (Β41.3324180, Α24.464522). Η θέα προς το φράγμα και τη τεχνητή λίμνη καταπληκτική και η απαραίτητη στάση για φωτογραφίες επιβαλλόμενη. 
Πιο πάνω βρίσκεται η παραγκούπολη των Θερμιών. Ένα χωριό από αυτοσχέδιες λαμαρινένιες και ξύλινες παράγκες χτισμένο αρκετά χρόνια πριν. Τώρα οι παράγκες χρησιμοποιούνται από ξυλοκόπους, κυνηγούς και περιηγητές. Κάθε παράγκα έχει το δικό της «τζακούζι» δηλαδή γούρνες γεμάτες με φυσικό ζεστό νερό από θερμές πηγές της περιοχής. Κάποιες από αυτές τις παράγκες έχουν «μόνιμους κατοίκους» και άλλες είναι «ανοιχτές για το κοινό» αφού ο καθένας μπορεί εκεί να κάνει τα πρωτόγονά spa του αρκεί να μην είναι άλλος μέσα. Από εκεί αρχίζει και ο ορεινός χωματόδρομός που μετά από καμιά ώρα περίπου μας έβγαλε στη πρώτη μπάρα που οδηγεί στο Δασικό Εργοτάξιο. Παλιότερα οι ξυλοκόποι της περιοχής το χρησιμοποιούσαν σαν βάση για τις υλοτομικές τους εργασίες ενώ τώρα διατίθεται τόσο για τουριστικούς όσο και για ερευνητικούς σκοπούς. Που κολλάει το «ερευνητικό»? Μεγάλο μέρος του παρθένου δάσους είναι κλειστό για το κοινό και μόνο επιστήμονες μπορούν να το επισκέπτονται για μελέτη της χλωρίδας και της πανίδας της περιοχής. Περισσότερες πληροφορίες στο Δασαρχείο Δράμας.
Καλημερίσαμε τον φύλακα, πήραμε τις σχετικές πληροφορίες για τη διαδρομή που θέλαμε να κάνουμε και διασχίσαμε το χωριό ακολουθώντας τις ξύλινες πινακίδες.
Λόγω του οικοσυστήματος και των κλιματολογικών συνθηκών της περιοχής έχουν δημιουργηθεί αρκετά ρέματα (τζάκι ρέμα, διαβολόρεμα, σκοτεινόρεμα, αρκουδόρεμα, φαρασινό κτλ) για τα οποία δεν έχω ιδέα πιο είναι το καθένα και για να μη μπερδέψω περισσότερο τον αναγνώστη δε πρόκειται να αναφερθώ σε ονόματα. Εννοείται ότι σε κάθε περίπτωση που θέλετε να κάνετε μία επίσκεψη στη περιοχή, αυτή η ανάρτηση ΔΕΝ πρέπει να θεωρηθεί σαν οδηγός. Για ακριβέστερες πληροφορίες απευθυνθείτε στο Δασαρχείο Δράμας, στον φύλακα του Φρακτού, σε ορειβατικά και περιηγητικά κείμενα και όπου αλλού θέλετε αλλά σίγουρα όχι εδώ. Είπαμε έχουν περάσει και 3 μήνες και δε φημίζομαι και πολύ για τη μνήμη μου.
Περνώντας λοιπόν ένα ακόμα ρέμα η σχετική πινακίδα και ο χάρτης «ΕΙΣΤΕ ΕΔΩ» οριοθετούσε την αρχή του μονοπατιού (Β41.528720, Α24.515634). Από κει ο πρώτος καταρράκτης δεν είναι μακριά. Ξεκινήσαμε τη πορεία πάνω στο μονοπάτι μέσα στο δάσος και δεν αργήσαμε να ακούσουμε τον ήχος του νερού να δυναμώνει, έτσι βρεθήκαμε μπροστά στον καταρράκτη που έχει ύψος 6 μέτρα (Β41.529726 Α24.513605). Θαυμάσαμε το τοπίο βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες αλλά δε χαλαλίσαμε περισσότερο χρόνο αφού είχαμε ακόμα 2 προορισμούς και μία πορεία 5 χιλιομέτρων μπροστά μας. 
Ο δεύτερος καταρράκτης ήταν λίγο ψηλότερα αλλά και πάλι δε χρειάστηκε να κουραστούμε ιδιαίτερα. Το μονοπάτι ήταν ξεκάθαρο και ευκολοδιάβατο. Τα πανύψηλα δέντρα μας πρόσφεραν τη σκιά τους και έτσι είχαμε τις κατάλληλες συνθήκες για πεζοπορεία. Δε χρειάστηκε όμως να περπατήσουμε πολύ αφού μετά από λίγο βρεθήκαμε μπροστά του στο καταρράκτη (Β41.534064 Α24.515753). Το ύψος του είναι 18 μέτρα και είναι εντυπωσιακότερος από τον πρώτο. Περίπου 3 μέτρα πριν «σκάσει» στο έδαφος, μία εσοχή στο βράχο σχηματίζει μία σπηλιά στη πίσω πλευρά του. Με προσοχή για να μη πέσουμε μέσα στο νερό περάσαμε τα γλιστερά βραχάκια και φτάσαμε στη «πλάτη» του καταρράκτη για επιτόπια «αυτοψία» και τις απαραίτητες φωτογραφίες. Μέσα σε αυτή τη μικρή σπηλιά που κρύβει το νερό δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον αλλά έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη πορεία του καταρράκτη και αυτό είναι υπέροχο. 
Για το τρίτο καταρράκτη χρειάστηκε να συμβουλευτούμε το gps καθώς το μονοπάτι δεν ήταν ξεκάθαρο αλλά και πάλι δεν αργήσαμε να δούμε την ανάλογη πινακίδα που προειδοποιούσε για πορεία περίπου 700 μέτρων με δύσκολη ανάβαση. Δίπλα υπάρχει ακόμα μία πινακίδα που διαβάζοντας την πήραμε μία σχετική κρυάδα καθώς αυτή έγραφε « ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ». Αναρωτηθήκαμε τι μπορούσε να εννοεί. Δεν αργήσαμε να το καταλάβουμε. Το μονοπάτι είναι χαραγμένο στη πλαγιά του βουνού και το πλάτος του επιτρέπει τη διάβαση μόνο ενός ατόμου. Θάμνοι, βράχοι και δέντρα δυσκολεύουν τη διέλευση και η επικινδυνότητα του έγκειται στο γεγονός ότι περπατούσαμε κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού που απλωνόταν στα αριστερά μας. Κατά τη διαδρομή μου λύθηκε και η απορία της «σάρας» : Όταν μελετούσαμε τη διαδρομή από το Hellaspath και το google maps είδαμε ότι σε κάποια σημεία αναφερόταν ο όρος «σάρες». Αυτές λοιπόν είναι περιοχές γεμάτες με μεγάλες πέτρες ή μικρούς βράχους ξεκολλημένες από το έδαφος και άρα ασταθείς, που φαίνονται ξεκομμένες από το υπόλοιπο γεμάτο βλάστηση τοπίο του βουνού. Αν θέλεις να το δεις ποιητικά μπορείς να σκεφτείς τις σάρες σαν πέτρινους καταρράκτες που κατηφορίζουν από το βουνό στο ποτάμι. 
Στο σημείο που τελειώνει το επικίνδυνο μονοπάτι είδαμε το καταρράκτη (Β41.534291 Α24.516643). Από το ύψος που βρισκόσασταν μπορούσαμε να τον δούμε σχεδόν ολόκληρο αλλά για να πάμε πιο κοντά στο νερό έπρεπε να κατεβούμε χαμηλότερα περίπου 20 μέτρα. Ο 3ος καταρράκτης είναι ο πιο εντυπωσιακός. Το ύψος του είναι 70 μέτρα και σχηματίζεται σαν νεροτσουλήθρα πάνω στο βράχο που δεν είναι κάθετος αλλά καθώς πέφτει το νερο βρίσκει επίπεδους οριζόντιους βράχους που επιβραδύνουν τη πτώση του . Λίγο πριν το τελείωμα του κάνει μια διχάλα και χάνεται μέσα στο ρέμα. Και βέβαια λόγω του ύψους του δε χωράει ολόκληρος σε μία φωτογραφία ούτε και μέσα στο πλάνο της βιντεοκάμερας lol.
Για την επιστροφή χρειάστηκε να ξανανεβούμε τα 20 μέτρα και να ξαναπεράσουμε από το στενό άνοιγμα ενός βράχου που το δυσκόλευε ένα πεσμένο δέντρο. Προσπεράσαμε τις σάρες και βρεθήκαμε σε κάτι ερείπια και πήραμε το δρόμο για ένα κυκλικό μονοπάτι που είχαμε σταμπάρει από το Hellaspath. Η διαδρομή αυτή είναι πολύ ομαλή και ευχάριστη και έχει αρκετές ομορφιές όπως μία υπέροχη θέα προς το ρέμα και τις κορυφές των άλλων υψωμάτων, μεγάλους βράχους, δέντρα με πληροφοριακά ταμπελάκια κτλ. Αφήνοντας το μονοπάτι συνεχίσαμε στο δασικό χωματόδρομο που μας έβγαλε στη θέση Πανόραμα (Β41.52659 Α24.52416). Προσωπικά θεωρώ αυτή τη τοποθεσία σαν ένα από τα ομορφότερα φυσικά σημεία. Μπροστά μας υψωνόταν μία εντυπωσιακή οροσειρά με απότομες κορυφές και δεντρόφυτα πλατώματα που δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι στη σκηνή ενός τεράστιου αμφιθεάτρου και ότι τα βουνά είναι οι κατάμεστες κερκίδες. Η ομορφιά του τοπίου δε μπορεί να περιγραφεί με λέξεις και σαφώς δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθεί στις φωτογραφίες. Δε γράφω περισσότερα εδώ. Προτείνω ανεπιφύλακτα να επισκεφτείς τη περιοχή για να διαπιστώσεις τα γραφόμενά μου με τα ίδια σου τα μάτια.
Λίγη ξεκούραση και το σχετικό κολατσιό στο στέγαστρο με τα παγκάκια που έχει κάνει το Δασαρχείο και ξαναπήραμε το δρόμο του γυρισμού. Κατά την επιστροφή κάθε ρυάκι που βρίσκαμε αποτελούσε ευκαιρία για τζιπομαγκιές. Δε ξέρω ρε παιδί μου αλλά φαίνεται ότι κάτι τους πιάνει τους οδηγούς των jeepοειδών οχημάτων και κάθε φορά που βλέπουν νερά στο δρόμο γυαλίζει το μάτι τους. Κάτι τέτοιο έπιασε τον Σάββα και τον Γιάννη και του έδωσαν και κατάλαβε. Άλλο που δεν ήθελα και εγώ αφού μου δόθηκε η ευκαιρία για μερικές εντυπωσιακές βιντεολήψεις.
Στην επιστροφή ξαναπεράσαμε μέσα από το Δασικό Εργοτάξιο, προσπεράσαμε τη μπάρα, και πήραμε τη κατηφόρα. Σταματήσαμε στα Θερμιά και επισκεφτήκαμε καναδυό παράγκες αλλά δεν υπήρχε όρεξη για “spa”. Υπήρχε όμως όρεξη για μάσα οπότε μετά από λίγη ώρα καταλήξαμε στη γνωστή ταβέρνα στο Παρανέστι για το σχετικό «πανηγυρικό» με παντσέτες, μπιφτέκια, παϊδάκια , κρασάκι και κουβέντα .
Η φυσική κατάληξη της ημέρας δηλαδή …
