Οι σημαδεμένοι

Και πάλι η ιδέα έπεσε από τον Σάββα. -"Πάμε για Καρπούζι"? - "Καρπούζι χειμωνιάτικα? που θα το βρούμε"? -"Να εδώ πιο κάτω, πάνω από το Νέστο, πάνω από τα Ιμερα."

Σάββατο πρωί ο Σάββας, ο Αλέξανδρος και εγώ ξεκινήσαμε για Καρπούζι. Λίγο μετά τις 7 το πρωί φτάσαμε και παρκάραμε  το "Jeeps" έξω από την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στα Ίμερα. Όπου Ίμερα βλέπε ένα εγκαταλελειμμένο χωρίο στα Δυτικά της Ξάνθης πάνω από τους Τοξότες. Πολλά ερειπωμένα και γκρεμισμένα στpτια μάρτυρες μιας άλλης εποχής. Το μόνο που υπάρχει εκεί τώρα είναι το τουριστικό καταφύγιο και η Εκκλησία. Όλα τα άλλα...

Η θερμοκρασία περίπου 2 βαθμοί και ο αέρας σίγουρα πάνω από 5-6 μποφόρ δεν ήταν και οι καλύτερες συνθήκες για το εγχείρημά μας. Και ποιό ήταν αυτό? Η ανάβαση στη  κορυφής Καρπούζι με υψόμετρο πάνω από 1250 μέτρα και η κυκλική διάσχιση του αμφιθεατρικού ορεινού συμπλέγματος με κατάβαση από την αντικρινή πλαγιά. 

Εξοπλισμένοι με τις οδηγίες από το Hellaspath και με το gps ανά χείρας για να πηγαίνουμε πάνω στη διαδρομή πήραμε το χωματόδρομο που οδηγεί προς το χωριό Αγέλη (μη περιμένεις να βρεις πινακίδες βέβαια) και μετά από καμία 700σαριά μέτρα ένα κατακόκκινο βέλος ήταν το πρώτο σημάδι που μας έδειχνε την αρχή του μονοπατιού προς τη κορυφή. Αναζητώντας λοιπόν τα σημάδια, πράγμα όχι πάντα  εύκολο λόγω της βλάστησης, πήραμε την ανηφοριά. Το πρώτο μέρος της διαδρομής είχε αρκετή κλίση και η πυκνή χαμηλή βλάστηση από αγκαθωτούς θάμνους και οι βελανιδιές έκαναν την ανάβαση δυσκολότερη αφού τα αγκάθια μας  τσιμπούσαν  όπου έβρισκαν. Μπρος ο Σάββας, μετά ο Αλέξης και τέλος εγώ ανηφορίζαμε αναζητώντας σε βράχους και δέντρα κόκκινα σημάδια που μας έδιναν τη σιγουριά ότι πάμε πάνω στο μονοπάτι. 

Μετά από περίπου 1 χιλίομετρο ανηφορικής πορείας και σε υψόμετρο πάνω από 850 μέτρα η πυκνή βλάστηση έδωσε τη θέση της σε ένα βραχώδες μονοπάτι και μια κοιτούσαμε προς τα πάνω να δούμε πόσο ακόμα έχουμε για τη πρώτη κορυφή και μια προς τα κάτω για να δούμε πόση απόσταση διανύσαμε. Το gps ήταν αμείλικτο δεν είχαμε διανύσει ούτε τη μισή διαδρομή προς τη κορυφή και η ταλαιπωρία ήταν ήδη ορατή. Δε ξέρω τι μας κούρασε πιο πολύ το κρύο, ο παγωμένος αέρας, η ανηφόρα, οι αγκαθωτοί θάμνοι, οι βράχοι ή τέλος πάντων όλα αυτά μαζί αλλά με κάθε ματιά προς τη κορυφή  βλέπαμε ένα αδιαπέραστο εμπόδιο. Τους βράχους μπροστά μας υπό τις παρούσες συνθήκες θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις μέχρι και επικίνδυνους. Κάθε βήμα έπρεπε να γίνει προσεκτικά λόγω της κούρασης που ήρθε νωρίς και των δυνατών ριπών του αέρα. Με μικρό οπτικό πεδίο κάθε ραχούλα μας έμοιαζε (ή τουλάχιστον έμοιαζε σε μένα) σαν τη κορυφή και μόνο όταν τη προσπερνούσαμε αντιλαμβανόμασταν ότι απέχουμε πολύ ακόμα από το στόχο μας αφού και η επόμενη ραχούλα δημιουργούσε τα ίδια συναισθήματα. Από το πολύ κρύο είχαν αποφορτιστεί και οι μπαταρίες της φωτογραφικής μηχανής και δεν ήταν δυνατόν να έχουμε και πολλά αναμνηστικά.  Αλλά για να λέμε και του στραβού το  δίκιο, ποιος είχε όρεξη για φωτογραφίες. Οι ελάχιστες λήψεις και το βίντεο είναι πρίν αρχίζουμε να υπολογίζουμε κάθε μας κίνηση από τη κούραση και το κρύο.

Μετά από 2 μιση ώρες περίπου η τελευταία ραχούλα που προσπεράσαμε μας αποκάλυψε τη  χιονισμένη κορυφή. Το τσιμεντένιο υψομετρικό μαρτυρούσε ότι βρισκόμασταν στο πιο ψηλό σημείο και το gps έδειχνε 1265 μέτρα. Η θέα από κει πάνω χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό είναι πανέμορφη δύστυχώς όμως οι καιρικές συνθήκες δεν ευνοούσαν την ορατότητα. Πρός τα Βόρειοανατολικά το Τσαλ και άλλες κοντυνές ή μακρυνές κορυφές, στα Βόρεια Βορειοδυτικά ο Νέστος, η Σταυρούπολη και τα γύρω χωριά, Κομνηνά, Λιβερά, Κρωμνικό κτλ ,  στο Νότο όσο μπορούσαμε να δούμε λόγω της ομίχλης η γέφυρα του Νέστου, ο κάμπος, η θάλλασα και η Θάσος και στα Δυτικά το δεύτερο ύψωμα που θα έπρεπε επίσης να διασχίσουμε αργότερα κατά τη κυκλική μας πορεία.  Λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν δε χαρήκαμε όσο θα θέλαμε το "Καρπούζι"  και συνεχίσαμε τη πορεία μας ακολουθόντας τη χιονισμένη κορυφογραμμή που θα μας έβγαζε στην επόμενη κορυφή.

Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε φτάσει. Η κορυφή αυτή είναι καμιά εικοσαριά μέτρα χαμηλότερη από τη πρώτη και το πέρασμά της οριοθετεί την επιστροφή την οποία και θεωρούσαμε ώς το ευκολότερο σημείο της διαδρομής.

Από κει και μετά αυτό που θεωρούσαμε εύκολο ήταν ... "βράχο, βράχο το καημό μου". Μια βραχώδης διαδρομή περίπου 1,5 χιλιομέτρου που ορειβατικά χαρακτηρίζεται ώς βαθμού δυσκολίας ΙΙ που σημαίνει " Πεζοπορικές αναβάσεις 6 έως 8 ωρών σε χαμηλά βουνά, με ή χωρίς χιόνι. Μπορούν να συμμετέχουν και αρχάριοι με καλή όμως φυσική κατάσταση και ανάλογο εξοπλισμό..".

Ανεβοκατεβαίναμε, σκαρφαλώναμε, πηδούσαμε, κουτρουβαλούσαμε και περπατούσαμε πάνω σε βράχους που μερικές φορές η επιφάνεια που μπορούσαμε να σταθούμε ήταν τόση όσο και το πλάτος της πατούσας μας. Εκεί πάνω δε χρειάζοταν να ψάχνουμε για σημάδια και μονοπάτια. Εκτός και αν θέλεις να κάνεις ελεύθερη πτώση δεν έχει που αλλού να πας.  Ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχε ο δυνατός αέρας, ή κούραση, το χίονι και το έρεβος δεξιά και αριστερά . Ευτυχώς που δεν υπήρχαν και οι αγκαθωτοί θάμνοι. Που να φυτρώσουν εκεί πάνω;. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λές.  Απλά αυτοί μας περίμεναν παρακάτω...

 Μετά από περίπου 1 ώρα φτάναμε στη τελευταία κορυφή.  Μαζέψαμε τις δυνάμεις μας και ανηφορήσαμε. Βρήκαμε ένα πλάτωμα και αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή στάση. Απέναντι στο βάθος φαινόταν ελάχιστα και το αυτοκίνητο. Και τι δε θά 'δινα εκείνη τη στιγμή να ήταν πιο κοντά.

 Πήραμε τη κατηφόρα. Συνεχίζαμε να πιστεύουμε ότι όσο πλησιάζουμε πρός το τέλος τα πράγματα θα γίνονται ευκολότερα. Μάταια :)  Η κλίση  που μας δυσκόλευε στο ανέβασμα δε βοηθούσε και πολύ και στο κατέβασμα. Μπροστά μας ένα ακόμα δάσος με βελανιδίες και αγκαθοφόρα δέντρα με  πυκνά κλαδιά που με δυσκολία βρίσκαμε ελάχιστο χώρο ενδιάμεσα για να περνάμε. Πάλι αρχίσαμε να ψάχνουμε για σημάδια. Μερικές φορές τα βρίσκαμε. Τίς άλλες φορές που δε τα βρίσκαμε αναγκαζόμασταν να ανοίγουμε μονοπάτια μόνοι μας γιατί κανένας δεν είχε το κουράγιο να γυρίσει πιό πίσω για να τα βρεί.  Ψάχναμε τα σημάδια του μονοπατιού αλλά γεμίσαμε σημάδια πάνω μας αφού είχαμε γεμίσει αμυχές και μικρές πληγές στα πόδια κυρίως από τα κλαδιά και τα αγκάθια. Αλλά ποιός έδινε σημασία.

Λίγο πρίν το τέλος περάσαμε μέσα από ερείπια, απομεινάρια μίας άλλης εποχής και φτάσαμε στο "Jeeps" καταταλαιπωρημένοι αλλά σίγουρα ευτυχείς για τη τελική έκβαση.

Κάναμε μία διαδρομή πάνω από 7 χιλίομετρα, περπατήσαμε για πάνω από 5μιση ώρες, φτάσαμε σε υψόμετρο κοντά στα 1300 μέτρα, ανηφορίσαμε και κατηφορίσαμε σε κλίση περίπου 45 μοιρών, πληγωθήκαμε, κουραστήκαμε, κρυώσαμε, ταλαιπωρηθήκαμε αλλά το 'φχαριστηθήκαμε. Το συναίσθημα όταν φτάσαμε στο τέλος ήταν ευχάριστο, ανακουφιστικό και πιστεύω ότι και οι τρείς νιώσαμε ώς και υπερήφανοι που τα καταφέραμε.

Ισως κάποιος πιο έμπειρος να γελάει με τα παραπάνω. Η κορυφή "Καρπούζι" δεν είναι και η δυσκολότερη διαδρομή στο κόσμο και ούτε τα γεωγραφικά της στοιχεία τη καθιστούν κάτι εξαιρετικό. Δεδομένων των συνθηκών όμως και της απόφασης που πήραμε χωρίς πολύ σκέψη, χωρίς την ανάλογη προετοιμασία και δεδομένης της κατάστασης που αναγκαστικά αντιμετωπίσαμε "εκεί πάνω" σίγουρα για μας ήταν κάτι ξεχωριστό.  Αν είχαμε καλύτερη προετοιμασία, αν λαμβάναμε υπ' όψιν τις καιρικές συνθήκες και αν γνωρίζαμε καλύτερα τις δυσκολίες της διαδρομής ίσως και να μη το αποφασίζαμε να πάμε τη συγκεκριμένη ημέρα. Ετσι όμως δε θα είμασταν τόσο τυχεροί .