Πούντο πούντο το μονοπάτι...

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012-08-29

Πριν ξεκινήσω τη περιγραφή της σημερινής περιγραφής, ένα έχω να πω:

ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΠΟΤΕ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΚΑΙ ΔΕ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΑΨΥΧΗ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ! ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΔΗΛΑΔΗ?

Τώρα θα μου πεις σε ποιόν τα λέω αφού και οι 6 όλοι και όλοι  αναγνώστες αυτού το blog βίωσαν την ίδια ακριβώς εμπειρία με τον γράφοντα. Ποτέ δε ξέρεις όμως … μπορεί να έχουμε καμιά έκπληξη και να βρεθεί και κανένας ακόμα αναγνώστης. Ε! λοιπόν προς αυτόν είναι αυτή η προειδοποίηση.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Την Κυριακή 26 Αυγούστου 2012 ο Χρήστος επρόκειτο να συμμετάσχει στον Ποδηλατικό αγώνα 74 χιλιομέτρων στη Ξάνθη που διοργάνωσε ο ποδηλατικός σύλλογος «Πήγασος». Οπότε στις συζητήσεις της προηγούμενης εβδομάδας είχε σκοπό να κάνει κάτι χαλαρό ώστε να μη καταπονηθεί ιδιαίτερα αλλά να κρατήθεί σε φόρμα. Να θυμάσαι αυτό που είπα: «… κάτι χαλαρό»

Κάποιος, κάπου, κάποτε είχε αναρτήσει μία διαδρομή. Αυτή η διαδρομή είχε γίνει αντικείμενο μελέτης μέσω του google maps και του camp base της garmin και από εμάς χαρακτηρίστηκε ως  «η χαλαρή διαδρομή» που ψάχναμε. Θα ήταν μία κάθοδος από το Μακάριο (Μάκακλαρ) προς τα Ανατολικά δηλαδή με κάποιον τρόπο … στον Κόσυνθο. Θεωρήσαμε ότι όσο καιρό και να έχει να χρησιμοποιηθεί, δε θα είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε το … «χαραγμένο» μονοπάτι. 2 το πολύ 2 1/2 ώρες σύνολο « και ίσως ούτε και τόσο»

Το ραντεβού ήταν στις 6:30 στην Ιερατική. Εγώ ο Χρήστος και ο Τάσος κανονίσαμε το trasnfering (τη φροντίδα να υπάρχει όχημα για την επιστροφή αφού το σημείο άφιξης είναι διαφορετικό από το σημείο εκκίνησης) και ήμασταν στην ώρα μας στην αφετηρία. Ο Σάββας, ο Ηλίας και ο Αλέξης κατέφθασαν σε λίγο και περιμέναμε τον Κο Πύραμο για να ξεκινήσουμε.

Καθώς οι ικανότητες της ομάδας δεν είναι ομοιογενείς  με τον Τάσο ξεκινήσαμε νωρίτερα (όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά) θεωρώντας σίγουρο ότι οι υπόλοιποι δε θα δυσκολευτούν να μας φτάσουν – και να μας προσπεράσουν βεβαίως βεβαίως- κατά τη διαδρομή. Και πράγματι ο Ηλίας και ο Αλέξης μας είχαν ήδη προλάβει πριν φτάσουμε στο «Σινικό Τοίχος» πάνω από την Ιερατική και τους χάσαμε καθώς έφυγαν σφαίρα στο μονοπάτι. Οι υπόλοιποι τρείς δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα και η επικοινωνία γινόταν μέσω ασυρμάτου.

Για να μη τα πολυλογώ η παρέα στο τέλος βρέθηκε όλη μαζί στο Μακάριο. Κατά τη διαδρομή είχαμε για μία ακόμα φορά τη τύχη να συναντήσουμε το κοπάδι με τα άγρια Άλογα που γευμάτιζαν πάνω στο μονοπάτι. Η παρουσία μας τα ενόχλησε και δε δίστασαν να μας το δείξουν καθώς απομακρύνθηκαν πάνω στο ύψωμα του Φοινέα στη προσπάθειά μας να τα πλησιάσουμε. 

Στα ερείπια του Μακαρίου λοιπόν έγινε η πρώτη σύσκεψη για να αποφασιστεί η πορεία. Πλέον μπαίναμε σε «ξένα νερά» και χρειαζόμασταν τεχνική κάλυψη για την υπόλοιπη διαδρομή. Στα 2 gps ήταν φορτωμένος ο χάρτης που «κάποιος τον ανάρτησε κάποτε» και από κανένα κινητό με internet για να ανοίγουμε και κανένα δορυφορικό χάρτη αν παραστεί ανάγκη. 

Η παρέα στο Μακάριο

Πρός το μονοπάτι

 

Οι πλοηγοί μας Κος Πύραμος και Σάββας με τη βοήθεια του Χρήστου δε δυσκολεύτηκαν να βρούνε ακριβώς το στίγμα  του μονοπατιού και από τα  πρώτα μέτρα,  αν και δεν πολυφαινόταν αφου ήταν πολύ στενό στενό, το μονοπάτι μας δημιούργησε την αισιοδοξία της εύκολης κατάβασης. Είχε ήδη περάσει περισσότερη από μια ώρα από την εκκίνηση και θα είχαμε το υπόλοιπο εύκολο μισό της διαδρομής να διανύσουμε. Απλά πράματα.

Μπαινοντας στο μονοπάτι

 Μετά τα πρώτα μέτρα διαπιστώσαμε ότι τελικά τα πράγματα δεν ήταν και τόσο απλά. Το χαραγμένο στα gps μονοπάτι δεν είχε καμία σχέση με οποιαδήποτε χάραξη στο έδαφος. Μετά τα πρώτα μέτρα κάθε ίχνος μονοπατιού είχε χαθεί. Εκεί που κανονικά θα έπρεπε να έχει οτιδήποτε που να μοιάζει με μονοπάτι ή τουλάχιστον με οτιδήποτε που να μοιάζει εύκολο να περπατηθεί, δεν είχε παρά δέντρα, θάμνους, βράχους, κλαδιά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχει μέσα σε ένα δάσος. Α! και για μερικά μέτρα ένα πεσμένος φράχτης με πασσάλους που ίσως αυτό να θεωρούνταν το όριο του μονοπατιού. Η διήγηση παρακάτω και για αρκετή ώρα δεν έχει ποικιλία. Μια κατηφορική πορεία (και ανηφορική στις περιπτώσεις που θεωρούσαμε ότι πήραμε λάθος δρόμο – και δεν ήταν και λίγες αυτές-) μέσα σε δασικό πυκνοφυτεμένο περιβάλλον.

Κατεβαίνοντας

Ανεβαίνοντας

 Οι αγκαθωτοί θάμνοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη προσπάθεια μας να παραβιάσουμε την ιδιοτικότητά τους και μας φιλοδωρούσαν με μερικές γρατζουνιές και σχισίματα. Κάτι παρόμοιο και τα πεσμένα πλατύφυλλα που αποφάσιζαν να μετακινούνται υπό το βάρος μας κάνοντας μας να γλιστράμε στη κατηφόρα.

Στο τελος της ανάρτησης  υπάρχει η πορεία έτσι όπως την κατέγραψε το gps. Στα σημεία που η γραμμή δεν ακολουθεί μια ομαλή πορεία αλλά μοιάζει με μπερδεμένο σπάγκο είναι ακριβώς αυτά σημεία που περιγράφω παραπάνω.Εκεί δηλαδή που ανεβοκατεβαίναμε για να βρόυμε τη σωστή διαδρομή.

Κάποιες φορές είχαμε και θέματα στα οποία θα έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση :

-«Να πάμε από δώ?»

-«Μπά όχι δε φαίνεται κάποια έξοδος από δώ»

-«Καλά πάμε!»

-«ΟΚ»

ή και φιλοσοφικές αναζητήσεις :

-«Αυτό τώρα τι είναι? Μονοπάτι ή ρυάκι» Για μονοπάτι δε φαινόταν να οδηγεί κάπου ενώ για ρυάκι δεν είχε νερό. Οπότε?

meeting time

 Μερικές φορές χρειάστηκε ακόμα και η Θεία Φώτιση για να βρούμε το σωστό δρόμο.  

Δεν είναι μονταζ

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα ξέφωτο με τη μοναδική όμορφη θέα σε όλη τη πορεία. Η γέφυρα του Κόσυνθου στο 4,5χλμ (τεσσεράμισι χιλιόμετρο το λέμε) βρισκόταν από κάτω μας σε απόσταση μάλλον κανα-δυο χιλιόμετρα σε ευθεία και καμία 300-400 μέτρα χαμηλότερα σε υψόμετρο. Δυστυχώς όμως η πορεία μας δε θα μπορούσε να είναι προς αυτή τη κατεύθυνση καθώς ανάμεσά μας υπήρχε ένα αδιαπέραστο δάσος από αγκαθωτούς θάμνους και τσαλιά.

Η γέφυρα στο 4.5

Οπότε μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες παρακάμψαμε το σημείο και ψάχναμε να βρούμε που στο καλό είναι επιτέλους αυτό το μονοπάτι που υπήρχε στο gps. Το να το βρούμε ήταν ο μοναδικός μας σκοπός πλέον. (Βέβαια για το μονοπάτι του gps υπήρχε μία μικρή λεπτομέρεια που την έμαθα αργότερα και μέχρι τότε την αγνοούσα όπως και οι περισσότεροι της παρέας που δεν κάναμε το κόπο να ρίξουμε μία ματιά στην οθόνη. Το «μυστικό» το ήξεραν μόνο ο Χρήστος, ο Σάββας και ο Κος Πύραμος –αγωνία ε?-)

Η διάταξη λοιπόν της ομάδας είχε ως εξής : Σάββας, Ηλίας, Αλέξης μπροστά, Χρήστος στο κέντρο και Κος Πύραμος, Τάσος και γώ στην οπισθοφυλακή.

 Τραβερσάροντας μια απότομη πλαγιά ακούμε το Χρήστο καμία εικοσαριά μέτρα μπροστά μας « Αυτό δεν είναι μονοπάτι, αυτό είναι λεωφόρος ολόκληρη». Επιταχύναμε το βήμα προσέχοντας να μη γλιστρήσουμε στα φύλλα και πραγματικά βρεθήκαμε επιτέλους στο περίφημο μονοπάτι. Πλάτος τουλάχιστον 2 μέτρα κατηφόριζε ομαλά και το κυριότερο; Ήταν ακριβώς πάνω στη καταγραμμένη πορεία του gps.  Κάναμε και τις εκτιμήσεις μας ότι με βάση τη βατότητα του μονοπατιού και την απόσταση δε θα έπρεπε να μας πάρει και πολύ ώρα μέχρι το προορισμό. Ε δε θα ήμασταν σε 2 ώρες κάτω, θα ήμασταν σε 2 ½. Ε! και τι έγινε. Και πάλι μέσα στο χρονοδιάγραμμα.
  

Τραβερσάροντας

Επιτέλους μονοπατι

Βγήκαμε σε ένα πλάτωμα. Το μονοπάτι άνοιγε και βάθυνε σαν … κοίτη ρέματος. Πιο κάτω σχηματιζόταν μία στροφή. Στρίψαμε και το μονοπάτι τελείωσε σε λιγότερο από 200μέτρα φέρνοντας μας κατάμουτρα σε ακόμα μια συστάδα θάμνων και δέντρων που ήταν αδύνατο να περάσουμε.

Μονοπατι ή Κοίτη;

θα έπρεπε να διαλέξουμε ή να κάνουμε ολόκληρο κύκλο να μπαίναμε μέσα στο ρέμα. Επιλέξαμε τη 2^η εναλλακτική. Καμία 7 μέτρα πιο χαμηλά η κοίτη του ρέματος φαινόταν η μοναδική διέξοδος. Κατακαλόκαιρο και ξηρασία δεν είχε σταγόνα νερό οπότε έμοιαζε σαν μοναδική λύση. Άλλωστε που θα μπορούσε να οδηγήσει ένα ρέμα αν όχι σε χείμαρρο. Κόσυνθε σου ερχόμαστε.

Μπαίνοντας στο ρέμα

Κατεβήκαμε προσεκτικά και πάλι στη κοίτη. Από κει και πέρα όλη η πορεία ήταν σε ένα βραχώδες περιβάλλον που μερικές φορές θα έπρεπε να κατεβούμε μέχρι και 5 μέτρα σε ύψος για να συνεχίσουμε τη πορεία μας. Αν είχε νερό σε αυτά τα σημεία θα πρέπει να σχηματιζόταν μικροί καταρράκτες που θα έδιναν περισσότερη ομορφιά στο τοπίο. Ευτυχώς σε όλες αυτές τις δύσκολες περιπτώσεις υπήρχαν πάντα σημεία που μπορούσαμε να πιαστούμε, να πατήσουμε ή να ακουμπήσουμε και έτσι δε είχαμε πρόβλημα. Μερικές φορές έπρεπε να συρθούμε λερώνοντας και σχίζοντας τα ρούχα μας αλλά τίποτα περισσότερο.

Μέσα

 Δυστυχώς στις φωτογραφίες δε μπορεί να γίνει κατανοητό το ανάγλυφο του τοπίου. Βλέποντας απλά μια φωτό δε μπορείς να αντιληφθείς τις άλλες διαστάσεις : το βάθος  και το πλάτος του «φαραγγιού» ή το ύψος των βράχων. Ούτε καν το σωστό χρωματισμό δεν μπορούν να αποδώσουν λόγο του χαμηλού επιπέδου φωτός κάτω από όλα τα δέντρα που δεν άφηναν τον ήλιο να φτάσει μέχρι κάτω.

Βράχο - Βράχο

Κοτρωνάκι - Κοτρωνάκι

 Δύσκολο, κουραστικό αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρον το να προσποιείσαι ότι είσαι το νερό και να προσπαθείς να κυλίσεις μέσα στο ρέμα. Και το γεγονός ότι βρίσκεσαι σε ένα σημείο που ελάχιστοι μπορεί να είχαν βρεθεί πριν από σένα το έκανε ακόμα πιο συναρπαστικό.

Κάποια στιγμή από τον ασύρματο ακούσαμε την εμπροσθοφυλακή να μας πληροφορεί για βράχους και χόρτα στη διαδρομή. Τι θα μπορούσε να εννοεί? Άντε τους βράχους τους βλέπαμε, το χόρτα; Σιγά σιγά το έδαφος άλλαζε και από γυμνό και πετρώδες γέμιζε με χόρτα… πολλά χόρτα. Χόρτα που κάλυπταν τη κοίτη και δεν ήξερες που πατούσες, χόρτα που σκέπαζαν τα περάσματα, χόρτα που εμπόδιζαν την ομαλή πορεία. Κάποια στιγμή πέσαμε πάνω σε ένα πεσμένο κορμό που δεν τον αντιληφθήκαμε καθώς ήταν σκεπασμένος με … χόρτα. Βλέπεις πλησιάζαμε προς το τέλος και σε εκείνο το σημείο η κοίτη στένευε καθώς δημιουργούνταν ένα στενό τούνελ  που από πάνω περνούσε ο δρόμος. Το στένεμα προφανώς δημιουργούσε το φαινόμενο του χωνιού και σύλλεγε το νερό οπότε η μεγαλύτερη υγρασία ευνοούσε την ανάπτυξη της βλάστησης. Ευτυχώς  πλησιάζαμε προς το τέλος. Είχαμε αρχίσει να ακούμε τα αυτοκίνητα αλλά αυτό μας μπέρδευε πιο πολύ καθώς απροσανατολισμένοι όπως ήμασταν δε μπορούσαμε να εκτιμήσουμε  τη κατάσταση. Εντάξει μη πάρω και τους άλλους στο λαιμό μου. Εγώ δε μπορούσα να κατανοήσω τη κατάσταση και αναρωτιόμουν από πού προέρχεται ο θόρυβος.

Τελευταία στροφή και το τούνελ ξεπρόβαλε σκοτεινό μπροστά μου. Πρώτη σκέψη : «Θάχει πλάκα να πρέπει να περάσουμε από μέσα». Τελικά δε χρειάστηκε. Ήταν αρκετό να σκαρφαλώσω τη πλαγιά και μέσα από κάτι … χόρτα να βρεθώ πάνω στο δρόμο Ξάνθης – Σταυρούπολης καμιά 300αρια μέτρα μακριά από τα αυτοκίνητα μας.  Οι οδηγοί που κινούνταν στο δρόμο μας έβλεπαν με περιέργεια να βγαίνουμε μέσα από το … πουθενά και μάλλον κουνούσαν το κεφάλι τους κάνοντας κάποιο μορφασμό. Αν και έχω περπατήσει αρκετές φορές από αυτό το σημείο ποτέ δεν είχα δει ότι εκεί έχει γεφυρούλα και ρέμα. Πνιγμένο μέσα στη πυκνή βλάστηση είναι σχεδόν αόρατο από το ανθρώπινο μάτι μια μόνο αν πάθεις αυτό που πάθαμε εμείς θα μπορέσεις να το ανακαλύψεις.

The End

Τόσα gps είχαμε μαζί, δε θα μπορούσαμε να μη καταγράψουμε τη διαδρομή. Θα τη βρείτε στο γνωστό πλέον trimble outdoors αλλά μη ξεχνάτε την αρχική προειδοποίηση με τα κόκκινα αγράμματα.

ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΠΟΤΕ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΚΑΙ ΔΕ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΑΨΥΧΗ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ! ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΔΗΛΑΔΗ?

 Όταν μία διαδρομή φτάνει στο τέλος της δε σκέφτεσαι πλέον καθόλου τη κούραση και τη ταλαιπωρία, ακόμα και αν πονάν τα πόδια για 2 μέρες. (αγύμναστος γαρ). Αναπολείς τα μοναδικά θαυμαστά τοπία που είχες τη τύχη να δείς και αισθάνεσαι υπερήφανος για το επίτευγμα σου. Τι έγινε που τελικά δεν υπήρχε μονοπάτι. Το μονοπάτι το άνοιξες εσύ νικώντας όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες. Και τι έγινε που αντί για 2:00 ώρες έκανες περίπου 4?

 

Και όσο και αν σε όλη τη διαδρομή έβριζες αυτόν που σε έφερε εδώ ακολουθώντας ένα ανύπαρκτο μονοπάτι στο τέλος τον ευχαριστείς μέσα από τη καρδιά σου για την εμπειρία.

Α! και αυτή τη Κυριακή έχει ένα ποδηλατικό αγώνα. Κανείς για μία «απλή διαδρομή»? Έλα να βλέπω συμμετοχές.

Καλές διαδρομές

Συντήρηση κρύπτης GC3N9RD στο Μονοπάτι της Ζωής

Σάββατο 11-08-12

 

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα περιγράψει την ύπαρξη της κρύπτης GC3N9RD  στο Μονοπάτι της Ζωής στη Ξάνθη.

Στις 27 Ιουνίου ο Bandaloup1 ήταν ο πρώτος που τη βρήκε (First to Find)  και έκανε το ανάλογο found log. Ήταν μια καλή αρχή. Αυτό σήμαινε ότι η κρύπτη έχει μπει στο χάρτη geocaching και ότι αποτελεί στόχο για geocachers που βρίσκονται στη περιοχή.

Αργότερα όμως στις 20 Ιουλίου πήρα ακόμα ένα log από τον dr.vota που έλεγε ότι κατά το Balcan Caching Tour 2012   δε βρήκε τη κρύπτη.  Μου φάνηκε περίεργο γιατί ένας premium user me 5017 founds δε μπόρεσε να τη βρει αφού θεωρώ το σημείο πολύ εύκολο και για αυτό φοβάμαι ακόμα και μια τυχαία εύρεση από κάποιο άσχετο που πιθανό δε θα εκτιμήσει το όλο παιχνίδι. Το log του dr.vota με ανησύχησε  και φαντάστηκα ότι οι φόβοι μου σχετικά με τη κρύπτη έγιναν πραγματικότητα.

Έτσι το Σάββατο το απόγευμα μετά τη βόλτα στο Αυγό (που περιγράφω στην άλλη σημερινή ανάρτηση)  πήγαμε με τη Χριστίνα στο σημείο. Κατά τη διαδρομή ο Κόσυνθος είναι ο γνωστός καλοκαιρινός Κόσυνθος. Μετά από τόση ανομβρία ο «αιώνιος Ξανθιώτης» ήταν χωρίς νερό, χωρίς καμία συγκίνηση μόνο άμμος και βράχια. Απέραντη ξεραΐλα. 

Φτάσαμε στο σημείο. Εξωτερικά η κρύπτη ήταν απείραχτη. Καλό σημάδι. Βιαστικά αλλά και με προσοχή μην είναι κανένας geomuggle στη περιοχή μετακίνησα "τα καπάκια"  που καλύπτουν το δοχείο. Ευτυχώς και αυτό εκεί. 

Ξεκόλλησα τη κολλητική ταινία και έβγαλα τα περιεχόμενα. Ο bandaloup1 είχε πάρει από μέσα το first to find certificate αλλά όχι κάποιο άλλο αναμνηστικό ως είθισται ενώ άφησε μέσα το δικόυ αναμνηστικό. Τι? δε σας το λέω βρείτε το μόνοι σας. Και βέβαια πήρε τον Ducky . Ποιος είναι ο Ducky? Αν διαβάσατε την προηγούμενη ανάρτηση θα το γνωρίζατε. Ο Ducky  λοιπόν είναι ένα κίτρινο παπί που αγαπάει το νερό και τα ταξίδια. Τον είχα βάλει μέσα στο κουτί με οδηγία όποιος τον βρει να τον τοποθετήσει σε μία άλλη κρύπτη κάπου αλλού πάλι κοντά σε νερό και να με ειδοποιήσει ανάλογα. Μέχρι σήμερα δεν έχω κάποια νεώτερα του ducky και για αυτό έστειλα ένα maιl στον bandaloup1 αναμένοντας απάντηση.

Έβγαλα μια φωτογραφία το logbook όπου φαίνεται η πρώτη επίσκεψη του bandaloup1 (ο οποίος παεριπτόντως είναι Ξανθιώτης που ζει στο εξωτερικο), ξαναέκλεισα το κουτί και το έβαλα στη κρύπτη καλύπτοντας την όπως πρώτα και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Περιεργάστηκα το τοπίο. Όπως είπα πιο πάνω: απέραντη ξεραΐλα…και ησυχία. Χωρίς τα νερά να γαργαρίζουν ο Κόσυνθος είχε χάσει την ομορφιά του.

Ή μήπως όχι;

Ναι δεν είχε νερό  αλλά έτσι είχα  την ευκαιρία να κατεβώ στη κοίτη του, να περπατήσω πάνω στην άμμο και να φτάσω μέχρι το φράγμα. Ναι ακόμα και χωρίς το νερό του ο Κόσυνθος ήταν όμορφος, ήταν ενδιαφέρον, ήταν εντυπωσιακός. Το φράγμα είναι μικρό όμως από κοντά σου προκαλούσε κάποιο δέος γιατί από χαμηλά φαίνεται κάπως μεγάλο και ψηλό και μπορείς να δεις λεπτομέρειες που δεν φαίνονται όταν τις καλύπτει το νερό. Τη χτισμένη πάνω στα βράχια βάση, τα στηθαία, τους αγωγούς… από κοντά έχουν και αυτά την ομορφιά τους. 

Μια πολύ καλή, όμορφη και ας μην ήταν αναμενόμενη εκδρομή λοιπόν τόσο κοντά στη πόλη μας. Ένα σημείο που μπορεί πολύ εύκολα να επισπευτείτε και αν είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί μπορεί και να βρείτε και τη κρύπτη που θα σας οδηγήσει στο θαυμαστό κόσμο του geocaching.

Μια παράκληση όμως για οποιονδήποτε μη geocacher. Είσαι καλοδεχούμενος να ψάξεις για τη κρύπτη, να τη βρεις να την ανοίξεις να τη μελετήσεις. Αν θέλεις γίνε και σύ μέλος αυτού το παγκόσμιου κυνηγιού θησαυρού. Είναι δωρεάν, το μόνο που απαιτείται είναι μια εγγραφή στο www.geocaching.com και σεβασμός στους κανόνες του παιχνιδιού. Μη καταστρέψεις τη κρύπτη, αν θέλεις να πάρεις κάτι από μέσα κάντο αλλά φρόντισε να αφήσεις και σύ μέσα κάτι για τον επόμενο. Αν γραφτείς θα μπορείς να δηλώσεις τη εύρεση σου και να γίνεις και συ geocacher. Στο site θα βρεις όλα τα σχετικά και αν σου φαίνονται πολλά  κάνε μου ένα e-mail να σου εξηγήσω. Σε περιμένουμε. 

Μέχρι την επόμενη φορά

Καλές διαδρομές

Ετσι όπως πρέπει να είναι

Σάββατο 11-08-2012

Τελικά η ανάβαση στο Αυγό έχει γίνει η αγαπημένη συνήθεια. Πώς λέμε «Παμ’ Πλατεία;» ε! ένα τέτοιο πράμα : «Παμ’ Αυγό!»

Αυτή τη φορά ανεβήκαμε με τον Σάββα και τον Ηλία. Ξεκινήσαμε γύρω στις 6:00, πάνω στο λυκόφως από την Ιερατική και μέχρι να φράσουμε στο «μπαλκόνι» είχε ξημερώσει για τα καλά. Ο καιρός φθινοπωρινός με μουντάδα, αεράκι και μια υποψία βροχής. Μετά από περίπου 50 λεπτά πορείας φτάσαμε στη κορυφή. Τα στατιστικά και το χάρτη όπως πάντα μπορείτε να τα βρείτε στο Trimble outdoors.  Τίποτα συγκλονιστικό και μη αναμενόμενο στη διαδρομή.

Η ομορφιά όμως μας περίμενε στη κορυφή. Εκτός από τη φυσική ομορφιά και την υπέροχη θέα, περήφανη εκεί ψηλά κυμάτιζε η Γαλανόλευκη έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Μια σημαία διαστάσεων 2Χ4 σε ένα ιστό 9 μέτρων στηριγμένο πάνω στο υψομετρικό που είναι ορατή ακόμα και από τη πόλη και τα περίχωρα της Ξάνθης. 

 

 

Η σημαία αρχικά είχε στηθεί στα μέσα Μαρτίου μερικά μέτρα πιο πίσω αλλά λόγω αέρα έπεσε. Μάλιστα είχε γίνει και ολόκληρο θέμα όταν είχε δημοσιευθεί σε κάποιο blog και έχει γίνει και ανταλλαγή κάποιων έως και αστείων μηνυμάτων μεταξύ υποστηριχτών και αντιπάλων του όλου εγχειρήματος. (εκτός από το ενημερωτικό κείμενο διαβάστε και τα σχόλια που έχει παρακάτω στο xanthipress.gr )

Στη συνέχεια μέσα στον Ιούλιο ξανανέβηκε στη τωρινή θέση που τη πετύχαμε και εμείς και αφού το πάθημα έγινε μάθημα τώρα στηρίχθηκε στο υψομετρικό κολωνάκι με καλύτερες αντηρίδες και παρόλο που έχει φάει κάνα  δύο μπουρίνια από τότε βαστάει.  Και πάλι δημοσιεύτηκε στο τοπικό τύπο (εγώ τη διάβασα στη XanthiNews ), και πάλι έγινε η ανάλογη ανάρτηση στο xanthipress.gr 

και βέβαια … και πάλι έγινε η ανάλογη ανταλλαγή μηνυμάτων από τους «συνήθεις σχολιάζοντες» 

Τέλος πάντων, αυτά ως προς το παρασκήνιο. Ο θέμα είναι ότι αυτό που είδα πολύ μου άρεσε και ήθελα να σας το μεταφέρω. Έτσι τώρα υπάρχουν 2 σημαίες στο Αυγό. Η μικρή που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε ένα σωρό από πέτρες στην άκρη της κορυφής και μάλιστα είναι το πρώτο που αντικρίζεις μόλις ανεβείς το μονοπάτι, και η μεγάλη στο κέντρο της κορυφής. 

Από τις φωτογραφίες δε μπορείτε να νιώσετε την ομορφιά οπότε με τη πρώτη ευκαιρία κάντε και σείς μια βόλτα στη κορυφή. Η θέα θα αποζημιώσει κάθε σας κούραση.

Δεν καθίσαμε πολύ εκεί πάνω. Ο αέρας ήταν αρκετά κρύος και με το φόβο της βροχής πήραμε τη κατηφόρα.

Μέχρι την επόμενη φορά  ...

Καλές διαδρομές.

Geocaching στις Πρέσπες

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Στις Πρεσπες του Νομού Φλωρίνης βρεθηκα κανοντας μια οικογενιακη εκδρομη στη Δυτικη Ελλαδα. Σαν βαση ενα ορεινο ξενοδοχειο στο χωριό Σιδηροχώρι της Καστοριάς με καταπληκτικη θεα τη πολη και βεβαιως τη λιμνη της Καστοριάς οποτε απο κει οι Πρεσπες δεν ηταν περισσοτερο απο 1 ωρα δρόμος.

Ειχα ηδη συμβουλευτει το www.geocaching.com και η αναφορα σε 2 κρυπτες στη περιοχή μου ηρθε κουτι αφου ηταν στο σημειο που ειχα σκοπο να επισκευτω ετσι και αλλιως. Υπηρχε και μια αναφορά και για ακομα μια κρυπτη μεσα στη Καστοριά αλλα βαση των σχολιων που διαβασα αποφασισα οτι δεν αξιζει το κοπο καθως πολλοι αναφεραν οτι δεν την ειχαν βρει η οτι ηταν κατεστραμενη.

Ξεκινησα λοιπον για τη περιοχη των λιμνων ακολουθοντας για λιγα χιλιομετρα εναν ορεινο φιδωτο δρομο με ωραια θεα στο Βιτσι μεχρι να συναντησω την Εθνικη Οδο Καστοριας - Φλωρινας. Στη διαδρομη μερικα μικρα χωριουδακια με πετροχτιστα η ακομα και χωματινα σπιτια εδιναν ομορφες πινελιες . Απο κει περνοντας δεξιά απο τη διασταυρωση για Κρυσταλλοπηγη που οδηγεί στα σύνορα με την Αλβανία κατευθύνθηκα προς τις Πρέσπες.

Λίγα λόγια για τη περιοχή. 

Η Μικρή και η Μεγάλη Πρέσπα βρίσκονται στο Νομό Φλωρίνης. Η Μικρή Πρέσπα σχεδόν κατά 95% ανήκει στη χώρα μας και μια μικρή μύτη στα δυτικά «χώνεται» στα Αλβανικά εδάφη ενώ όσο αφορά τη Μεγάλη Πρέσπα η Ελλάδα και η Αλβανία μοιράζονται ένα μικρό μέρος ενώ το μεγαλύτερο άνηκε παλιότερα στη Γιουγκοσλαβία και τώρα στη Fyrom. Τις δύο λίμνες χωρίζει μία μικρή λωρίδα γης η «Κούλα» πλάτους  περίπου 400 μέτρων απ’ όπου περνάει ο δρόμος που οδηγεί στα δυτικότερα παραλίμνια χωριά μέσα στον Εθνικό Δρυμό Πρέσπών. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις το γύρο της Μικρής Πρέσπας καθώς όπως είπαμε θα πρέπει να περάσεις μέσα από την Αλβανία και δεν υπάρχει και ο ανάλογος δρόμος.  Οι 2 λίμνες επικοινωνούν με ένα πλωτό κανάλι. Ένα μικρό σιδερένιο φράγμα προς τη πλευρά της Μικρής καθορίζει την ανταλλαγή των νερών ανάλογα με τη στάθμη. Η πανίδα της περιοχής αποτελείται κυρίως από λιμνόψαρα ενώ είναι πολύ εντυπωσιακό να βλέπεις κορμοράνους να βουτούν στα νερά και κοπάδια πελεκάνων να κόβουν βόλτες πετώντας πάνω από το κεφάλι σου.

Click για google maps

 

Οι κάτοικοι της περιοχής ασχολούνται με τη γεωργία (πασίγνωστα τα φασόλια Πρεσπών), τη κτηνοτροφία και το ψάρεμα ενώ τα τελευταία χρόνια και με τον τουρισμό αφού στη περιοχή υπάρχουν ξενώνες, ψησταριές και καφέ. 

Μέσα στη Μικρή Πρέσπα βρίσκεται το νησάκι του Αγίου Αχίλλειου όπου μπορείς να πάς πλέον με τα πόδια λόγω της πεζογέφυρας μήκους λιγότερου από χιλιόμετρο που έχει κατασκευαστεί εδώ και καμία 10αρια χρόνια από το στρατό. Το νησί έχει όλο και όλο 11 σπίτια (και αρκετά γκρεμισμένα που συμβάλουν περισσότερο στη γραφικότητά του) και υπάρχει ο μύθος ότι όποιος άλλος πάει να χτίσει άλλο σπίτι εκεί, αυτό γκρεμίζεται. Εκτός από την εμπειρία του να περπατήσεις μέχρι εκεί και την υπέροχη αίσθηση του να βρίσκεσαι στο νησί, ο Άγιος Αχίλλειος έχει τόσες εκκλησίες ή χαλάσματα εκκλησιών σχεδόν όσα και τα σπίτια του με σημαντικότερο αξιοθέατο τα ερείπια της ομώνυμης Βασιλικής που κτίστηκε από τον Βούλγαρο Τσάρο Σαμουήλ τον 10ο αιώνα για να στεγάσει το οστά του Αγίου.  Αξιόλογο θρησκευτικό μνημείο αποτελεί επίσης το μοναστήρι της Παναγίας Πορφύρας (αρχές 16ου αι.) Παλιότερα λέει όλο το νησί ήταν κάστρο. Στις μέρες μας είναι φημισμένες οι πολιτιστικές εκδηλώσεις των Πρεσπών που μαζεύουν πολλούς καλλιτέχνες και πολύ κόσμο. 

Εκεί συνάντησα και τρεις γιαγιάδες που έλιαζαν και έτριβαν τον τραχανά. Τις φωτογράφισα κιόλας αλλά σεβόμενος την επιθυμία τους να «μην τις πουλήσω» δημοσιεύω μόνο μια φώτο του τραχανά και όχι των ιδίων.  

Στη καφετέρια μας εξυπηρέτησαν 2 κοριτσάκια θάταν δε θάταν 10-12 χρονών. Η υπόλοιπη οικογένεια έφερνε τις προμήθειες με το βαρκάκι και τα πιτσιρίκια είχαν αναλάβει το service του καταστήματος. Είναι περίεργο πάντως το συναίσθημα που ένιωσα στη περιοχή και με την επαφή μου με τους κατοίκους. Για μας είναι ένας τουριστικός προορισμός θεωρώντας ότι όλα είναι τόσο ειδυλλιακά όσο φαίνονται στις φωτογραφίες. Όμως πόσο ανάλογα ειδυλλιακά είναι για τους ίδιους όταν ζεις σε ένα νησί με 11 σπίτια; Πόσοι άνθρωποι μπορεί να κατοικούν; Πόσοι νέοι; Πόσοι γέροι; Πόσο εύκολα μπορούν να βρουν γιατρό; Πού να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο; Και άντε το καλοκαίρι όλα καλά. Το χειμώνα με τις χαμηλές θερμοκρασίες και τις κακοκαιρίες που κάνουν το νησάκι απροσπέλαστο τι γίνεται? Προφανώς μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν. Πραγματικοί αγωνιστές της ζωής.  RESPECT.

Κόβω λοιπόν το τουριστικό οδηγό και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις και ξαναγυρνώ στο κυρίως θέμα της ανάρτησης. 

Η πρώτη κρύπτη GC2MCZ5 από τον  geocacher “ta ksotika” βρίκεται στο λόφο Καλέ στα Ανατολικά της Μικρής Πρέσπας. Είναι ένας μικρός λοφάκος ύψους καμιά 200αριά μέτρων ακριβώς δίπλα από το δρόμο. Την είσοδο του μονοπατιού προς τη κορυφή καθορίζει ένα μικρό εκκλησάκι. Ο ελικοειδής χωματόδρομος μέχρι πάνω είναι ότι πρέπει για πεζοπορία (αν δεν ανησυχείς για τυχών ατυχείς συναντήσεις με τα ερπετά της περιοχής) και για τζιποειδές αυτοκίνητο ενώ ένα συμβατικό σαν το δικό μου θα ταλαιπωρηθεί όχι όμως ότι δε θα τα καταφέρει (έστω και με λίγες γρατζουνιές). Φτάνοντας στη κορυφή εκτός από την ανακούφιση που νιώθεις από το σφίξιμο της ανάβασης, συναντάς ένα υψομετρικό κολωνάκι και κυρίως μια ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ θέα στις λίμνες.  Η μύτη που χάνεται μέσα στην Αλβανία, το Βιδρονήσι (ένα ξερονήσι χαμηλά στη λίμνη), Ο Άγιος Αχιλλειος, η Μεγάλη Πρέσπα, η Κούλα, όλα εκεί στα πόδια σου μπροστά. Μέσα στο καυτό ήλιο έμεινα να χαζεύω το τοπίο και προς στιγμή ξέχασα το λόγο που βρισκόμουν εκεί.   

Όταν συνήλθα από τη θέα άρχισα να ψάχνω τη κρύπτη με βοηθούς τη Ζωή και τη Χριστίνα.  Σύμφωνα με τη περιγραφή η κρύπτη είναι κάτω από ένα βράχο. Μόνο ένα βράχο οπου θα μπορούσε να βρίσκεται είχε εκεί . Αυτόν του υψομετρικού. Στη βάση του φαινόνταν μια τρύπα και μια μεγάλη πέτρα σαν βαλμένη από χέρι ακριβώς μπροστά της. Ε! δεν ήθελε και πολύ να το καταλάβουμε. Πήραμε ένα χοντρό κλαδί με το οποίο χτυπήσαμε το βράχο και κάναμε λίγο θόρυβο στη συνέχεια βάλαμε το κλαδί στη τρύπα για να ανιχνεύσουμε τη πιθανότητα να υπάρχει και τίποτα άλλο εκεί μέσα. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι όλα ήταν εντάξει βγάλαμε τη πέτρα και στο βάθος βρήκαμε τη δοχείο της κρύπτης. Ένα μικρό στρόγγυλο ταπεράκι που περιείχε διάφορα καλούδια : ένα νόμισμα, ένα λαστιχένιο παπάκι, ένα σαπουνάκι ξενοδοχείου, ένα κοχύλι, ένα μολύβι με σπασμένη μύτη και βέβαια το log για να καταγράψουμε την επίσκεψή μας. Βγάλαμε μια φωτογραφία, συμπληρώσαμε το log πήραμε το νόμισμα σαν σουβενίρ και αφήσαμε ένα κοριτσίστικο διακοσμητικό για το χέρι – δωρεά της Χριστίνας-  (ε! τι να κάνω αυτό είχα μαζί μου αυτό άφησα) και ξαναβάλαμε το δοχείο στη κρύπτη. 

 

Γεμάτοι ικανοποίηση τόσο για το found όσο και για την καταπληκτική θέα που αντικρίσαμε πήραμε το δρόμο για το Νησάκι του Αγίου Αχίλλειου και για την επόμενη κρύπτη. 

Κατά τη διαδρομή περάσαμε από τη Κούλα. Στα δεξιά μας, στην αρχή της Κούλας,  το «Πατουλίδιο Εθνικό Αθλητικό Κέντρο» προς τιμήν της Βούλας Πατουλίδου και στη συνέχεια στην άλλη πλευρά της στενής λωρίδας ένα Ελληνικό Στρατιωτικό Φυλάκιο, που φυλούσε το πέρασμα, το οποίο έχει πλέον εγκαταλειφθεί καθώς έχουν αλλάξει οι διακρατικές σχέσεις με την Αλβανία. Δίπλα στο φυλάκιο μία επιτύμβια στήλη ενός Έλληνα Ανθυποσμηναγού που «έπεσε υπέρ πατρίδος» ενώ εντύπωση μου έκανε και μια δεύτερη επιτύμβια στήλη ενός Βρετανού πιλότου της RAF που προφανώς και αυτός έχασε τη ζωή του στη περιοχή.  

 

Αφήσαμε το αυτοκίνητο κάτω από ένα σκέπαστρο που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι του Αγ. Αχίλλειου για να αφήνουν τα δικά τους όταν φεύγουν από τη «στεριά» και πάνε στο νησί. Περάσαμε τη πεζογέφυρα. Η διαδρομή δεν είναι μόνο μία απλή διαδικασία για να περάσεις από το ένα μέρος στο άλλο. Είναι μία εμπειρία που τη ζεις περπατώντας καθώς έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις το περιβάλλον. Οι καλαμιές στις όχθες, τα ψάρια στη λίμνη, οι κορμοράνοι που βουτούν στα νερά για το μεσημεριανό τους, οι πελεκάνοι που πετούν σε κοπάδια πάνω από το κεφάλι σου, σε κάνουν να εύχεσαι να μη τελειώσει η πεζογέφυρα. Κάπου - κάπου τη νιώθεις να κουνιέται κάτω από τα πόδια σου και αυτό δίνει πόντους στην εμπειρία. 

Α! είδαμε και 3 ποδηλάτες να αναχωρούν μέσω της πεζογέφυρας από το νησί. Τους ξανασυναντήσαμε όταν επιστρέφαμε καμία 35αρία χιλιόμετρα παρακάτω. Χαρά στο κουράγιο τους να κάνουν τη διαδρομή με ποδήλατα. 

Πατώντας το πόδι  στον Άγιο Αχίλλειο υπάρχει μια πινακίδα που ενημερώνει για τη μνημεία του νησιού. Όλα σε απόσταση το πολύ 15 λεπτών με τα πόδια με σημαντικότερο βέβαια  τη Βασιλική του Αγίου που έδωσε και το όνομα στο νησί που αποτέλεσε και τον πρώτο προορισμό.

Πάντα μου έκανε εντύπωση όταν έβλεπα το Ναό σε φωτογραφίες και θεώρησα την επίσκεψή μου εκεί σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Η Βασιλική αν και μισογκρεμισμένη διατηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση. Δεν έχει μείνει τίποτα βέβαια από τη ξυλοκατασκευή που είχε ενώ έχουν διατηρηθεί κάποιοι τοίχοι και στα 3 κλίτη, κάποιες αψίδες, το πέτρινο πάτωμα και το Ιερό και δίνουν μια σαφή εικόνα για τη κατασκευή της. Θα έλεγα μεγάλος και εντυπωσιακός Ναός για την εποχή του. Ευτυχώς επιτρέπεται η επίσκεψη μέσα στο Ναό και έτσι μπορείς να θαυμάσεις έστω και με δυσκολία κάποιες λεπτομέρειες όπως τις τοιχογραφίες που έχουν σχεδόν σβηστεί αλλά και τη βλακεία κάποιων ανθρώπων που χαράζουν με ονόματα και άλλες σαχλαμάρες τους τοίχους του μνημείου. 

 

Εκτός από τη τουριστική επίσκεψη στο μνημείο σκοπός μου ήταν να ψάξω και τη κρύπτη GC171J9 του "Olimpos". Καθώς είχα διαβάσει βιαστικά τη περιγραφή στο geocachιng.com μου είχε διαφύγει το γεγονός ότι η κρύπτη βρισκόταν στο νησάκι (γενικά) και όχι στο Ναό του Αγίου Αχιλλείου. Προσπαθούσα να ταυτοποίηση τη φωτογραφία ενός τοίχου που έκρυβε τη κρύπτη με τα τείχη του Ναού αλλά μάταια. Κάθισα σε μία σκιά και μελέτησα καλύτερα τη περιγραφή και τα log των προηγούμενων επισκεπτών. Τότε έβαλα μπρός τα μεγάλα μέσα. Πυξίδα, χάρτης και ξεκινήσαμε για καμία 250αριά μέτρα προς τα δυτικά σε κάποια άλλα ερείπια ενός άλλου Ναού.

Υπήρχε κάτι ανησυχητικό στη περιγραφή. Αν πάτε στη σελίδα της κρύπτης θα το δείτε με κεφαλαία κόκκινα γράμματα «BE CAREFUL THE SNAKES». Δεν ήταν και ότι καλύτερο να περπατάς μέσα στα ξερόχορτα έχοντας διαβάσει πρίν αυτό. Σχηματιζόταν βέβαια ένα μικρό μονοπάτι αλλά τι να το κάνεις. Επιστράτευσα και πάλι ένα κλαδί και κοπανούσα δεξιά και αριστερά τα χορτάρια και τους θάμνους για να αποφύγω κάθε ατυχή συνάντηση.  Φτάσαμε στο σημείο της κρύπτης και εκεί μεγαλύτερη απογοήτευση. Ο «Ναός» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν σορό από πέτρες. Από ολόκληρο το Ναό δεν είχε σωθεί τίποτα παρά μόνο ένα τοιχίο και κάποιες πεσμένες κολώνες από έναν μάλλον αρχαιότερο Ναό που βρισκόταν στην ίδια θέση πριν χτιστεί ο νεότερος ο οποίος όμως επίσης είχε καταρρεύσει. 

 Μελέτησα τη φωτογραφία για να περιορίσω το πεδίο που έπρεπε να ψάξω. Η αλήθεια είναι ότι το σημείο που επέλεξε ο olimpos δεν είναι και ότι καλύτερο.  Όχι από πλευράς θέας ή δυσκολίας. Αλλά δεν γίνεται να κρύβεις ένα δοχείο σε ένα αρχαιολογικό χώρο που για να τη βρεις θα πρέπει να ξηλώσεις ολόκληρο ή έστω το μισό μνημείο. Βγάζοντας μία-μία μερικές πέτρες από το σωρό με προσοχή, κοιτούσα μέσα και τις ξαναέβαζα στη θέση τους. Δοχείο εδώ, δοχείο εκεί δοχείο πουθενά. Ίσως δεν έβλεπα στο σωστό σημείο, ίσως παράπεσε ανάμεσα στις πέτρες πάντως έχοντας στο μυαλό μου τη προειδοποίηση με τα κόκκινα γράμματα δε κάθισα να το πολυσκεφτώ.  Έβγαλα μερικές φωτογραφίες για να μπορώ να αποδείξω την επίσκεψή μου στο σημείο και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια. Απογοητευμένοι που δε ζευγαρώσαμε τα founds πήραμε το δρόμο της επιστροφής. 

Δεν επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο που ήρθαμε αλλά ακολουθήσαμε το αχνό μονοπατάκι που μας έβγαλε σε ένα πέτρινο δρομάκι μπροστά από τα σπίτια όπου γνώρισα τις γιαγιάδες με τον απλωμένο τραχανά. 

Αργότερα στο ξενοδοχείο συμπλήρωσα και τα logs στο geocaching.com όπου όσον αφορά τη πρώτη κρύπτη στο λόφο Καλέ σημείωσα το μολύβι με τη σπασμένη μύτη και την ανάγκη για αντικατάσταση ενημερώνοντας τους επόμενους cachers να έχουν το δικό τους ενώ για τη 2^η κρύπτη έκανα τα παράπονά μου στον owner σχετικά με την επιλογή της τοποθεσίας. Πάντως παρ’ όλο που είχα not found τον ευχαριστώ γιατί με την ευκαιρία της κρύπτης γνώρισα αυτή τη πλευρά του νησιού που αλλιώς δεν είχα σκοπό να πάω. 

Geocashres ή μη, αν έχετε έστω και λίγο την αγάπη για τη φύση και αν αναρωτιέστε για έναν άλλο τρόπο ζωής, η περιοχή των Πρεσπών είναι ένα μέρος που όχι μόνο αξίζει αλλά πρέπει να επισκεφτείτε. Μέσα σε μισή μέρα είδα φύση με απερίγραπτη ομορφιά, επισκέφτηκα μέρη που ούτε ήξερα πώς υπάρχουν και ένιωσα συναισθήματα που δεν είχα νιώσει μέχρι τότε.

Καλές διαδρομές.