Καλεσμένος σε Γάμο Πέτρινο

 Χάρη στο geocaching γνώρισα κάποια μέρη καταπληκτικής ομορφιάς και ιστορίας που χωρίς αυτή την ενασχόληση μάλλον δεν υπήρχε περίπτωση να δω ποτέ. Κάποια μέρη βέβαια αναφέρονται στα τουριστικά φυλλάδια και έχουν περισσότερες πιθανότητες επίσκεψης αλλά και πάλι,  πολλά άλλα είναι άγνωστα για το ευρύ κοινό, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και βέβαια χωρίς της έξαψη του geocaching χάνουν μέρος από την αίγλη τους.

Το παραπάνω μήνυμα λαμβάνω και από άλλους geocachers που βρίσκουν κρύπτες που έχω βάλει εγώ και που κατά το finding σχολιάζουν ότι «δεν υπήρχε περίπτωση να δουν το συγκεκριμένο σημείο αν δεν κυνηγούσαν τη κρύπτη»

Άλλωστε το γράφει ξεκάθαρα ο Gonzo_Paper :

-“Another one of those beautiful places that I never would have discovered without geocaching. Thanks for the cache!”

 ή ο nikos651:

-“Another nice place that would be out of my planned route but the fellow geocacher, made me come here.”

 ή ο Kivotos:

-“…definitlely a beautiful area that were it not for geocaching we would never have found. Thanks for the adventure!!!”

… που βρήκαν τη κρύπτη GC2ZZ6F Hot waters Sidirokastro, που έχει τις περισσότερες μέχρι τώρα επισκέψεις. 

Άλλωστε πώς να μην ευχαριστήσεις κάποιον που σε πήγε σε ένα πανέμορφο σημείο που κανονικά δε θα έβλεπες ποτέ όπως π.χ οι κρύπτες στο Ognyanovo της Βουλγαρίας ή η multi στη Νικήτη με την υπέροχη θέα στο κόλπο της Κασσάνδρας, ή στη Νυμφόπετρα   προς Θεσσαλονίκη ή τις κρύπτες στο Λονδίνο και βεβαίως αυτή που με τίποτα δεν υπήρχε περίπτωση να πάω χωρίς το geocaching, η κρύπτη στο λόφο του Κουλέ πάνω από τις Πρέσπες με τη καταπληκτική και μαγευτική θέα.

 

Ήταν μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν και μία μικρή εισαγωγή στη τωρινή ιστορία που διαδραματίζεται και πάλι στη γειτονιά μας, στα Βόρεια,  πέρα από τα σύνορα αλλά όχι και πολύ μακριά. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και πολύ κέφι να περάσω το Σαββατοκύριακό μου στο Κίρτζαλι της Βουλγαρίας. Βλέπεις είχα βρεθεί εκεί για επαγγελματικού λόγους πριν καμία 12αριά χρόνια και δε μου άρεσε και πολύ. Τι πολύ δηλαδή; καθόλου. Μια τεράστια διαδρομή που ξεκινούσε από τη Ξάνθη, διέσχιζε όλη τη Θράκη και ολόκληρο τον Νομό Έβρου από κάτω προς τα πάνω, περνούσε το τριεθνές στο Ορμένιο και έμπαινε στη Βουλγαρία κοντά στο Σβίλενγραντ έπειτα συνέχιζε μέσα από αρκετά χωριά του Βουλγαρικού Νότου μέχρι το Κίρτζαλι με συνολική απόσταση πάνω από 350 χιλιόμετρα που τότε είχαν χρειαστεί πάνω από 5 ώρες. Τα χωριά που συναντούσες στο δρόμο σου έσφιγγαν το στομάχι με τους ασοβάντιστους τοίχους, τα σκουριασμένα μπαλκόνια, τα χωρίς παντζούρια παράθυρα, τα κάρα στους δρόμους  τις απεριποίητες αυλές και τη μυρουδιά του πετροκάρβουνου από όσα εργοστάσια έμειναν να λειτουργούν μετά τη πτώση του Κομουνισμού.

Η ίδια η πόλη ένα κλασικό απολειφάδι του παρελθόντος με τις τεράστιες ανατολικού τύπου κακοσυντηρημένες πολυκατοικίες, τους ξεχαρβαλωμένους γεμάτους λακκούβες δρόμους και επίσης κάρα με άλογα και γαίδουρια να κυκλοφορούν δίπλα από παλιά LADA στους δρόμου της «μεγαλούπολης» της περιοχής.

Μετά την επαγγελματική μας επίσκεψή οι οικοδεσπότες μας είχαν πάει στο «καλό εστιατόριο» της πόλης με τα ακριβά παρκαρισμένα αυτοκίνητα απ’ έξω, που πραγματικά σε έκανε να ξεχνάς ότι είχες δει μέχρι τότε και αν θυμάμαι καλά ο λογαριασμός για ένα γεύμα 6 ατόμων ήταν κάτι λιγότερο από ένα μηνιάτικο για τους Βούλγαρους εργαζομένους.

Πραγματικά ξεκίνησα με μισή καρδιά. Σίγουρα θα είχαν αλλάξει κάποια πράγματα αλλά πόσο θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει? Βέβαια δε το άφησα στη τύχη, έβαλα το χεράκι μου. Το ξενοδοχείο δε ήταν μέσα στη πόλη αλλά καμιά 18 χιλιόμετρα ανατολικά μέσα στα βουνά και είχε και τις σχετικές του ανέσεις spa, πισίνα, εστιατόριο, ιντερνετ  κτλ οπότε θα μετριαζόταν η κατάσταση. Και βέβαια το έριξα στη μελέτη για τις κρύπτες της περιοχής οπότε με όλα αυτά θα γέμιζε εύκολα και μάλλον όμορφα το ΣΚ.

Η διαδρομή πλέον δεν ήταν 350 χιλιόμετρα αφού από τον νέο κάθετο δρόμο από Κομοτηνή προς Νυμφαία και από το πέρασμα της Μακάζας, η απόσταση έχει μειωθεί κατά πολύ.Βγαίνοντας από τη Κομοτηνή  πας δεξιά στη διασταύρωση της Καρυδιάς προς τον Κάλχα. Πολύ προσοχή εκεί γιατί λόγω κακής σήμανση αλλά και της χωροταξίας δημιουργείται η αίσθηση ότι έχεις προτεραιότητα σε όποια κατεύθυνση και αν κινείσαι με αποτέλεσμα να γίνονται εκεί πολλά ατυχήματα. Δυστυχώς ένα ακόμα είχε γίνει σχεδόν μόλις φτάσαμε και εμείς εκεί.

Σε καμία 1700 μέτρα υπάρχει  μια μεγάλη ταμπέλα που δείχνει το δρόμο προς τα σύνορα αλλά και πάλι δεν είναι δύσκολο να μπερδευτείς αν πηγαίνεις πρώτη φορά και το πιο πιθανό είναι να πάρεις το δρόμο προς το Τυχηρό. Μικρό το κακό αφού θα χρειαστείς 2-3 λεπτά για να επιστρέψεις. Και παίρνεις το δρόμο προς τη Νυμφαία διασχίζοντας κάθετα την Ελληνική Ροδόπη, ένας δρόμος μέσα στο πράσινο και  περνάς 5 σήραγγες που έχουν και το δικό τους όνομα π.χ «Κατερίνα»,  "Σωλομόντας". "Νυμφαία", "Φρουρός" και "Τυχερό" και σε περίπου 7 χιλιόμετρα από το χωριό με τα ομώνυμα οχυρά της Νυμφαίας φτάνεις στα σύνορα.

   

Λόγω ΕΕ οι διαδικασίες απλές και γρήγορες και μπαίνεις σε Βουλγαρικό έδαφός. Αυτός ο δρόμο δεν υπάρχει στο gps. Βλέπεις είναι καινούργιος και δε πρόλαβαν να το ανανεώσουν. Κανένα πρόβλημα όμως αφού είναι η μοναδική δίοδος και καθώς είναι καινούργιος δρόμος έχει όλες τις διαγραμμίσεις και τις σημάνσεις σε Βουλγάρικα αλλά και Αγγλικά για να μη χάσεις το προορισμό σου. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε να διασχίσουμε κανένα χωριό αφού όλα είναι τουλάχιστον 1 χιλιόμετρο εκατέρωθεν του δρόμου. Σε μεγάλο μέρος της διαδρομής πάς παράλληλα με τον Αδρα, Μάλιστα υπάρχουν και στενόμακρες κρεμαστές πεζογέφυρες μεγάλου μήκους είναι η αλήθεια για να πηγαίνουν από το δρόμο προς τα χωριά. 

Το Κίρτζαλι έχει αλλάξει αρκετά από ότι θυμόμουν τη προηγούμενη φορά με καινούργια δυτικού τύπου πολυκαταστήματα και πινακίδες γνωστών προϊόντων αλλά μεγάλο μέρος της πόλης έχει μείνει το ίδιο με κυρίως χαρακτηριστικό τις κακοσυντηρημένες πολυκατοικίες, κλασικά μνημεία μίας άλλης εποχής.  Και πούσαι... Βουλγαρία λέμε αλλά μη φανταστείς. Εκτός από τα τοπικά προιόντ απου έχουν μια κάποια διαφορά τιμής, τα υπόλοιπα γνωστά, ίδια τιμή μη σου πώ και μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Εκτός από τα κάυσιμα δηλαδή. Εκεί η διαφορά είναι αισθητή.

Τη πόλη διασχίζει ο Αρδας και χάρη σε 2 φράγματα στα ανατολικά και στα δυτικά της ροής σχηματίζονται 2 τεχνητές λίμνες με αποτέλεσμα στο ύψος του Κίρτζαλι ο ποταμός να έχει τόσο πολύ νερό που δίνει την αίσθηση των μεγάλων πλωτών ποταμών της Ευρώπης. 2 μεγάλες γέφυρες ενώνουν τις όχθες της πόλης και η κυκλοφορία ήταν και άνετη και χωρίς προβλήματα. Στη μία γέφυρα μάλιστα υπάρχει και ένας ακόμα μικρός υδατοφράκτης 8 διαμερισμάτων για τον έλεγχο της στάθμης.  Η φωτογραφία δανεισμένη από το google street view

 

Για τη πόλη δεν έχω να πω περισσότερα. Τόσα είδα τόσα γράφω. Και έτσι ήρθε η ώρα της κρύπτης. Αν πάρουμε σαν αφετηρία τη κυρίως γέφυρα του Άρδα, διασχίζοντας τη πόλη και περνώντας έξω από ένα μεικτό (Χριστιανικό – Μουσουλμανικό) Νεκροταφείο,  τότε σε περίπου 5 χιλιόμετρα φτάνουμε στο «Γάμο των Βράχων». Για να μη μπερδέψω τη κατάσταση θα αναφέρω ότι η τοποθεσία είναι κοντά στο χωριό Zimzelen αλλά υπάρχει καλύτερη πρόσβαση αν πάρεις το δρόμο προς το χωριό Povet και σταματήσεις σε ένα αυτοσχέδιο parking κανένα χιλιόμετρο πριν.

Νωρίτερα είχαμε περάσει από κάποια καταπράσινα λιβάδια που δε κρατήθηκα να μη σταματήσω και να βγάλω μερικές φωτογραφίες.

 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τι είναι ο Γάμος των Βράχων; Είναι λοιπόν ένα σύμπλεγμα ηφαιστιογενών βράχων, που αποτελούν τη βάση του χωριού Zimlemen,  που λόγω υποβρύχιας υφαιστιακής δραστηριότητας και ανέμων έχουν πάρει διάφορες μορφές. Διάφορα συστατικά των βράχων έχουν δώσει ένα κόκκινο χρώμα κάνοντας ακόμα πιο μυστηριώδες το μέρος. Το πιο χαρακτηριστικό σημείο είναι ένας δίδυμος βράχος που δίνει την αίσθηση ενός σφιχταγκαλιασμένου ζευγαριού ενώ οι υπόλοιποι βράχοι μοιάζουν σαν την γαμήλια ακολουθία. Εξού και η ονομασία. Ο μύθος έχει 2 εκδοχές. Η πρώτη είναι ότι ο θεός τιμώρησε τους ανθρώπους  και τους μεταμόρφωσε σε βράχους όταν ο πεθερός πόθησε τη νύφη. Η δεύτερη εκδοχή είναι πιο φολκλορική και αναφέρεται στο ότι κανένας δε πρέπει να δεί τη νύφη πριν από το γάμο αλλά ένας δυνατός άνεμος παρέσυρε το πέπλο αποκαλύπτοντας το πρόσωπο της και έτσι για τιμωρία η φύση μεταμόρφωσε σε βράχους όλους του παρευρισκομένους. 

 

Παρκάραμε το αυτοκίνητο στο πλάι του δρόμου. Από εκείνο το σημείο δε φαινόταν τίποτα αφού η γάμος τελείται πίσω από ένα καταπράσινο λόφο. Έπρεπε λοιπόν να πάρω το μονοπάτι και να ανηφορίσω αυτό το λοφάκι. Κάνοντας κάποιο λάθος πήρα ένα αριστερό μονοπάτι που με έστειλε αρκετά μακρύτερα αλλά αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να περιηγηθώ σε μεγαλύτερη έκταση στο χώρο και να δώ από κοντά τους περισσότερους βράχους. Μεγάλες σχισμές που χωρούσαν άνετα 2 και 3 και 4 ανθρώπους επέτρεπαν να δω τους βράχους «εκ των έσω» και έτσι είχα καλύτερη αίσθηση του μεγέθους τους. Χρειάστηκα κανένα 10λεπτο μέσα στη ζέστη και στον ανοιξιάτικο ήλιο για να πλησιάσω και να ανεβώ στο λόφο και όταν έφτασα στη κορυφή το θέαμα με αποζημίωσε. Οι πανύψηλοι  βράχοι που είχα περάσει από διπλά τους , σμιλευμένοι από τον άνεμο και τη βροχή δημιουργούσαν κάθετα κύματα που έδιναν πραγματικά την αίσθηση ανθρώπινης συνάθροισης. Επίσης Μου έδιναν και την αίσθηση ενός αέναου πέτρινου καταρράκτη. Ίσως από τις φωτογραφίες αυτό να μην είναι και πολύ ορατό αλλά σε live αυτή την εντύπωση αποκόμισα.

Και το ευτυχές ζευγάρι; Από τους πρόποδες του λόφου οι σφιχταγκαλιασμένοι βράχοι, ντυμένοι στα κόκκινα,  ανυψωνόταν σχεδόν μέχρι και πιο ψηλά από τη κορυφή. Θάταν καμία … άσε δε μπορώ να υπολογίσω το ύψος. Με τη λυγερόκορμη κορμοστασιά και τα κεφάλια και των δύο να ξεχωρίζουν και να δίνουν  ακριβώς αυτή την ανθρώπινη αίσθηση πραγματικά είχα μπροστά μου ένα ανθρώπινο ζευγάρι. Μόνο μια σχισμή τους χώριζε καθώς η νύφη ( ή ο γαμπρός θα σας γελάσω) γέρνει και στηρίζεται πάνω στον έτερον ήμισι.  Όπως και οι υπόλοιποι επισκέπτες καθόμουν και θαύμαζα αυτό το υπέροχο γλυπτό της φύσης. Τι καλύτερο εργαλείο από τον άνεμο και τη βροχή, τι καλύτερη έμπνευση από την ίδια τη Μητέρα Φύση.

 

Από τη μια ο θαυμασμός και από την άλλη αναρωτιόμουν που να έχει τοποθετηθεί η κρύπτη και το κυριότερο με τόσους geomuggles εκεί γύρω πώς θα πάω να τη ψάξω. Θεωρούσα ότι οι Kreo_74, Evgenin & Milen_Xp θα είχαν βάλει τη κρύπτη μέσα στη σχισμή, ή πίσω από τους βράχους στο δέντρο, σενάρια που με τρόμαζαν καθώς η βάση των βράχων είναι αρκετά κατηφορική και μάλλον γλιστερή, φαίνεται άλλωστε και από τη φώτο. Άσε και τους muggles. Όλοι τους είχαν στραμμένα τα μάτια στο γάμο. Τι θα σκεφτόταν αν έβλεπαν κάποιον να τριγυρνάει εκεί γύρω όταν όλοι ήταν πάνω στο λόφο;

Από το θαυμασμό μου για αυτό που έβλεπα δεν είχα προσέξει ότι οι συντεταγμένες δεν οδηγούσαν στο πέτρινο ζευγάρι αλλά στη πλαγιά του λόφου που ήδη βρισκόμουν. Δεν πολυπίστεψα το gps αλλά αποφάσισα να ακολουθήσω τις οδηγίες του. Και ευτυχώς δηλαδή. Πίσω από ένα θάμνο και κάτω από ένα εξωγκομένο βράχο είδα κάτι που πολύ μου θύμιζε κρύπτη. Εκτός από ένα περίεργο σημάδι με μπογιά (σαν να υποδείκνυε ακριβώς το μέρος) είχε μαζεμένες ένα σωρό πλακέ πέτρες  που μάλλον δε ταίριαζαν ακριβώς με το περιβάλλον. Τι κάνει νιάου- νιάου στα κεραμιδιά;  Παραμέρισα τις πέτρες και δεν άργησε να φανεί ένα μεταλικό μισοσκουριασμένο κυλινδρικό δοχείο με ένα geocaching αυτοκόλλητο και με διάφορα μπιχλιμπίδια, ένα μολυβάκι και το logbook. 

Ο θάμνος με προστάτευε από τα αδιάκριτα βλέμματα αλλά δεν ήθελα να δώσω στόχο γενικώς. Υπέγραψα γρήγορα το logbook και δε πήρα κανένα αναμνηστικό καθώς δεν είχα κάποιο δικό μου να αφήσω. Έβαλα όλα τα συμπράγκαλα στο δοχείο, το έκλεισα και το ξαναπλάκωσα με τις πέτρες. Ούτε γάτα ούτε ζημία. Κρύπτη GC2C5FH STONE WEDDING  = FOUND. Αποστολή εξετελέσθη.

Στην επιστροφή πήγα στο απέναντι λοφάκι για να δώ το υπερθέαμα από άλλη γωνία. Ναι τα δύο κεφάλια πρόβαλαν πάνω από το λόφο που βρισκόμουν. Καταπληκτικό και μεγαλειώδες. 

Μερικές φορές η ομορφιά βρίσκεται εκεί που δε τη περιμένεις. Ένα ΣΚ που φάνταζε μάλλον βαρετό και δυσάρεστο αποδείχτηκε πανέμορφο και πολύ ενδιαφέρον. Το βουνό και το ξενοδοχείο (αν και δε χρειάστηκε να αναφερθώ και πολύ αλλά όποιος ενδιαφέρεται ας με ρωτήσει) είχαν τη δικής χάρη και το geocaching τη δική του περιπέτεια που ακόμα μια φορά μου προσέφερε την επίσκεψη σε … another one of those beautiful places that I never would have discovered without geocaching.