Η τελευταία για το 2011

«Και μη ξεχάσεις να φέρεις βούτυρο μου λέει. Άκου να δεις ούτε εδώ πάνω δε μπορείς να βρεις την ησυχία σου»

Η φωνή ενός συνοδοιπόρου περιπατητή λίγο πρίν από τη τελική κορυφή του Αυγού. Παρασκευή 30/12/2012 προπαραμονή Πρωτοχρονιάς γύρω στις 11:30 το πρωί και ανέβαινα με αργά βήματα προς τα «πάνω». Ο φίλος αν και βρισκόταν πίσω μου με είχε πλησιάσει αρκετά  και είχα ακούσει το κινητό που χτύπησε. Το παράπονό του δίκαιο : αυτός βγήκε για τη βολτίτσα του αλλά η σύζυγος ήθελε βούτηρο. «Και πού να το βρω το βούτυρο εδώ πάνω;» Επιτάχυνε το βήμα με προσπέρασε και προσπάθησε να φτάσει γρήγορα στη κορυφή για να προφτάσει να εκτελέσει και τη διαταγή της κυράς.

Τον ξανασυνάντησα λίγο αργότερα ενώ είχα σχεδόν φτάσει στη κουπαστή και αυτός κατέβαινε. «Μη ξεχάσεις να πάρεις βούτυρο» του λέω, «Καλά που μου το θύμισες»  μου απάντησε, χαιρετηθήκαμε , και ευχηθήκαμε για το νέο έτος και συνεχίσαμε ο καθένας τη πορεία  του.

Μόνο μία από τις πολλές μικρές ιστορίες που συμβαίνουν κατά τους περιπάτους στα βουνά. Έχει και τη φάση του το όλο θέμα.

Ηταν λοιπόν προπαραμονή και είπα να πάω τη τελευταία ανάβαση του έτους. Το χιονάκι όχι μόνο είχε διατηρηθεί αλλά είχε ενισχυθεί κιόλας στα «ψηλά». Χωρίς να κάνει ιδιαίτερο κρύο ήταν μια πολύ ευχάριστη διαδρομή.

 

Εκείνη τη μέρα πέτυχα πολύ κόσμο να ανεβαίνει. Τουλάχιστον 12 μέτρησα. Πολυσύχναστο μέρος. Δυστυχώς με τόσο κόσμο δε λείπουν και οι ασχήμιες. Όπως ένα κουτάκι χυμού πεταμένο στο μονοπάτι. Καλά ρε άνθρωπε, ήπιες το χυμό σου πρέπει να δείξεις και τη γαϊδουριά σου και να το πετάξεις κάτω? Τι περιμένεις δηλαδή να λιώσει? Εξού και η τελευταία του έτους εγγραφή στο βιβλίο της κορυφής.

Κανονικά σαν τελευταία ανάρτηση που αναφέρεται στο 2011 θα έπρεπε εδώ να ευχηθώ Καλή Χρονιά. Αλλά ήδη έχει περάσει 1  μήνας από τότε και έχει παραγίνει το κακό με τις ευχές. Χάλασαν. Έχουν αρχίσει να μη πιάνουν. Οπότε απλά … να είμαστε γεροί μέχρι την επόμενη ανάρτηση (όχι αυτή που νομίζεις Χρήστο) και να τα λέμε.

Καλή συνέχεια.

Geocaching στα Kyparissia

21/01/2012

Κανονικά η σημερινή ανάρτηση θα έπρεπε να είναι και πάλι για το Αυγό. Για την ακρίβεια για τη τελευταία άνοδο το 2011 αν θέλουμε να είμαστε ημερολογιακώς εντάξει με τις δραστηριότητες.

Αλλά αφενός δεν έχει τίποτα εντυπωσιακό να καταγράψω,  αφ’ ετέρου έχει πέσει πολύ Αυγό τελευταία (και θα ανέβει και καμία χοληστερίνη) και κατά τρίτον οι εξελίξεις με πρόλαβαν και προκειμένου να μη μπαγιατέψει και αυτό θα το blogαρω σήμερα. Έτσι και αλλιώς και η επόμενη ανάρτηση πάλι για το Αυγό θα είναι που είναι και πολύ σημαντική καθώς είναι η πρώτη για το 2012 αλλά και γιατί στην «αποστολή» συμμετείχε για πρώτη φορά και ο Χρήστος  και όσο να είναι έχει μία άλλη σημασία.

Σήμερα λοιπόν θα ξαναθυμηθούμε το geocaching. ΠαρασκευοΣάββατο λοιπόν ήμουν Θεσσαλονίκη και είπα να ρίξω μία ματιά μπας και υπάρχει καμία κρύπτη στη περιοχή. Δυστυχώς αποδείχτηκε ότι μία ματιά μονό δεν είναι αρκετή και αν πραγματικά θέλεις να λέγεσαι geocacher πρέπει να ρίξεις τη σχετική μελέτη, να διαβάσεις τα σχόλια των προηγούμενων cachers  και να μαζέψεις ότι πληροφορία μπορείς.

Εγώ με μία πρόχειρη ματιά στο geocaching.com  μέσω του κινητού δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βρω μόνο μία από τις 4 κρύπτες που θα μπορούσα να έχω βρει. Οπότε ας αναφερθώ σε αυτή τη μία και μοναδική και ας αφήσω τις υπόλοιπες για την επόμενη επίσκεψή μου στη συμπρωτεύουσα.

Κρύπτη GC3A577 στη Θεσσαλονίκη λοιπόν. Τοποθετημένη από τον KIVOTOS έναν Αμερικάνο geocacher τον Noah  (Νώε) ο οποίος έχει ζήσει για 2 χρόνια στην Ελλάδα και έχει μάθει και τη γλώσσα μας. Λόγω του πραγματικού του ονόματος και της παραμονής του στην Ελλάδα διάλεξε σαν nickname το "KIVOTOS" και δεν είναι δύσκολος ο συνειρμός "KIVOTOS του Noah". Ο Noah λοιπόν μέχρι τώρα έχει φάει την υδρόγειο  και έχει ανακαλύψει 2799 κρύπτες  σε όλο τον κόσμο. Κατά σύμπτωση ο KIVOTOS είχε βρεί τη δική μου κρύπτη GC2ZZ6F στα "Ζεστά Νερά" Σιδηροκάστρου πριν κανένα δίμηνο και είχαμε ανταλλάξει κάποια σχετικά e-mails. Για τη κρύπτη στο Σιδηρόκαστρο υπάρχει και παλαιότερη ανάρτηση στο blog. Με την ευκαιρία της σημερινής ανάρτησης του έχω στείλει και ένα e-mail για να τον ενημερώσω σχετικά. Πάντος ποιος ξέρει ποία κρύπτη κυνηγάει αυτή τη στιγμή και σε ποιο μέρος του κόσμου βρίσκεται.

Πίσω στα δικά μας λοιπόν. Η κρύπτη GC3A577 βρίσκεται σε ένα Θεσσαλονικίοτικο Κυπαρίσσι σχεδόν πάνω στο δρόμο στη περιοχή μεταξύ Mediterranean Cosmos και IKEA και πραγματικά δεν είναι δύσκολο να βρεθεί. Για ευνόητους λόγους δεν δίνω ιδιαίτερες πληροφορίες για το σημείο διότι θα πρέπει να ακολουθηθούν μόνο οι οδηγίες από τη σελίδα της κρύπτης στο www.geocaching.com

Μου πήρε κανα 2λεπτο να τη βρω. Ήταν ένα μικροσκοπικό bison box μέγεθους μπαταρίας ΑΑ καμουφλαρισμένο με χρώματα παραλλαγής για να μη «χτυπάει» στο μάτι που το μόνο που περιείχε ήταν ένα roll logbook, ούτε στυλό ούτε δωράκι. Ευτυχώς δηλαδή γιατί και εγώ δεν είχα φροντίσει για κάποιο δωράκι ανταλλαγής . Ευτυχώς που ακολούθησα την οδηγία του Noah να έχω μαζί μου κάποιο στυλό.

Άνοιξα τη κρύπτη και συμπλήρωσα το log book. Ως ανάμνηση έβγαλα και μία φωτογραφία που μπορεί να δώσει μία ιδέα για το μέγεθος της κρύπτης και την ξαναέβαλα στη θέση της. Εκεί έβγαλα ακόμα μία φωτογραφία την οποία όμως επίσης δε δημοσιεύω γιατί θα είναι σαν να «δείχνω» ακριβώς το σημείο.

Από όλη αυτή την ιστορία εκτός από την ικανοποίηση της εύρεσης έμαθα και το μάθημά μου σχετικά με τη «μελέτη» που απαιτεί το hobby. Ανανεώθηκε και το ενδιαφέρον μου για το geocaching και τώρα ετοιμάζω και εγώ μία κρύπτη για την οποία θα έχετε νέα σε επόμενη ανάρτηση

Αυγό, Χιονάκι, Μαγεία

2η μέρα των Χριστουγέννων, μετά τη μάσα του Χριστουγεννιάτικου Τραπεζιού, το στομάχι ήταν πολύ βαρύ .  Το μόνο που δε χρειαζόμουν ήταν μία βόλτα στο Αυγό. Αλλά όταν έπεσε το τηλεφώνημα δε μου έκανε καρδιά να αρνηθώ. Δυστυχώς με το γουρουνόπουλο να χορεύει ακόμα μέσα μου η ανηφόρα μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου (1η κορυφή) αποδείχτηκε πολύ βασανιστική. Στο τέλος όμως τα ξέχασα όλα

Πάντως όταν ξεκινήσαμε με το Σάββας πρωί πρωί και με το σκοτάδι δε περιμέναμε αυτό που θα βλέπαμε στη συνέχεια. Καθώς στη πόλη δεν είχε πέσει ούτε νιφάδα και καθώς ακόμα και όταν ξημέρωσε δεν είχαμε οπτική επαφή με τη χιονισμένη πλευρά, δε περιμέναμε να δούμε τόση ομορφιά στη συνέχεια.

Όταν πιάσαμε την ανηφόρα της κορυφής, όλο το μονοπάτι ήταν μεσ’ στο χιόνι. Δε χάσαμε την ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες  και video. Βέβαια ήθελε και λίγη προσοχή το θέμα γιατί σε μερικά σημεία από τα πατήματα το χιόνι είχε παγώσει και είχε γίνει γυαλί.

Μια πολύ ωραία στιγμή λίγο πριν τη κορυφή όταν ο πρωινός ήλιος ξεπρόβαλε μέσα από τα δέντρα και καθρεφτιζόταν μέσα στη Βιστωνίδα. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε αυτή τη μαγεία. Η φωτογραφία έχει δημοσιευθεί και στο «Φωτογραφικό Ταξίδι» όπου μπορείτε να δείτε και τα σχόλια.



Τελικά στη κορυφή δεν είχε σχεδόν καθόλου χιόνι. Λες και το Τσάλ το είχε μαζέψει όλο. Ο αέρα για μία ακόμα φορά «Ξύριζε» αλλά για μία ακόμα φορά ήταν πανέμορφα από κει πάνω. Η φωτογραφία που βγάλαμε κατά την άνοδο λες και μεγεθύνθηκε και είχαμε μια ολόκληρη ομορφιά μπροστά μας. Ο ήλιος συνέχιζε να καθρεφτίζεται μέσα στη λίμνη και μάς έδινε ένα μαγευτικό τοπίο. Μόνο από κει μπορείς να το πετύχεις αυτό.

Δε μείναμε πολύ εκεί πάνω. Είπαμε : αέρας, κρύο, πόσο να αντέξουμε οι περιπατητές?

Η κατηφόρα απλά απαιτούσε περισσότερη προσοχή. Με το παγωμένο μονοπάτι δε παίζουμε! Παίζουμε;

Στα Πανέρια όμως?

Παραμονή Χριστουγέννων 2011.

Η κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών μας είχε κάνει να ελπίζουμε ότι επιτέλους θα δούμε μία ασπρη μέρα. Βέβαια μέσα στη πόλη δεν είχε τίποτα οπότε είπαμε να πάρουμε τα βουνά για να βρούμε χιόνι.

Ο Χρήστος Α, ο Σάββας που οδηγούσε και η αφεντιά μου ξεκινήσαμε όχι ποδαράδα αυτή τη φορά αλλά με το RAV4 αφού η φιλοφοξία μας ήταν να φτάσουμε ψηλά. Πολύ ψηλά. Το άτσαλο χίονι όμως δεν μας άφησε να φτάσουμε εκεί που θέλαμε παρ' όλα αυτά όμως φτάσαμε απέναντι από  τα "Πανέρια" έναν ορεινό οικισμό στα ψηλά της Ξάνθης.

Ο Χρήστος είχε εφοδιαστεί και με τη special φωτογραφική μηχανή του γιατί εκει πάνω όλο και κάτι ενδιαφέρον θα έβρισκε. Το τι βρήκε μπορείτε να το δείτε στο Φωτογραφικό Ταξίδι και αν μπορούσε να ανεβάσει και άλλες φωτογραφίες, δε θα έμενε μόνο στη μία.

Και το χιόνι χαρήκαμε, και φωτογραφίες βγάλαμε και τη βόλτα (αν και έμεινε στη μέση) ευχαριστηθήκαμε.



Στο Trimble Outdoors μπορείτε να δείτε τη διαδρομή στο χάρτη. Η διαδρομή είναι manual και ξεκίνησα από το Μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμούς. Είναι μιά όμορφη περιπατητική διαδρομή που ακόμα και χωρίς χιόνι αξίζει.

Στο  παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε πώς περάσαμε. Ακόμα και αν το βίντεο δεν σας αρέσει, το τραγούδι που το "ντύνει" αξίζει το κόπο.

Αλλοι δε χωράνε στα καλάθια. Εμείς μέχρι τα "Πανέρια" ...  περισέψαμε κίόλας.

Αυγό και πάλι

Έχουμε καιρό να τα πούμε.

Από την ημέρα που γύρισα από τη Φιλανδία όχι ότι δεν υπήρχε δραστηριότητα αλλά δεν υπήρχε χρόνος για γράψιμο. Δουλειά, γιορτές καταλαβαίνετε.

Και από δραστηριότητα μη φανταστείτε τίποτα το φοβερό 3-4 «Αυγά» και μία τζιπάδα έδωσαν απλά την ευκαιρία για να ξεφύγουμε λιγάκι.

Ας αρχίσουμε λοιπόν :

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Είχα καιρό να πάω καμία βολτίτσα. Τη μία δε βόλευε τη παρέα την άλλη είχε πέσει πολύ δουλεία., είδα και αποείδα και Κυριακή πουρνό πουρνό ξεκίνησα για το Αυγό.

Έφτασα στο ξέφωτο της Ιερατικής και περίμενα το χάραμα καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να μπω μόνος μου μέσα στο δάσος όσο είχε ακόμα σκοτάδι.

Λίγο μετά τις 07:00 μόλις ο ουρανός είχε αρχίσει να φωτίζει (τι να φωτίζει δηλαδή μια γριζάδα ήταν όλη τη μέρα) πήρα τα πόδια μου για το Αυγό από τη συνηθισμένη διαδρομή. Αφού δεν είχα παρέα ακολούθησα τον δικό μου ρυθμό και αργά αργά πήρα την ανηφόρα. Θεώρησα ότι μιας και ήμουν μόνος θα είχα την ευκαιρία να βγάλω με την ησυχία μου κάποιες καλές φωτογραφίες αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα με απογοήτευσε αφού χωρίς αρκετό ήλιο όλες οι φωτογραφίες βγήκαν σε τόνους του γκρίζου.

Παρόλο αυτό κατέβαλα φιλότιμες προσπάθειες για μία καλή φώτο αλλά το μοναδικό αποτέλεσμα ήταν να αργήσω αρκετά να φτάσω στη κορυφή. Το καλό είναι ότι είχα αρκετή ώρα στη διάθεσή μου. Δεν είχα πίεση χρόνου (και Σάββα) να κατέβω γρήγορα και ήμουν αποφασισμένος να το διασκεδάσω. Όμως λογάριαζα χωρίς το ξενοδόχο που στη προκειμένη περίπτωση είναι οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν στη κορυφή του Αυγού μέσα στον Δεκέμβριο και ο αέρα που κυριολεκτικά ξύριζε εκεί πάνω. Άρα λοιπόν τα σχέδιά μου για παραμονή καταστράφηκαν. 

Πριν αρχίσω τη κάθοδο είπα να πάω μία βολτίτσα λοιπόν προς τη κρύπτη GC2XH84 (μη ξεχνάμε ε? υπάρχει μία geocache πάνω στο Αυγό) αφού μέσα από το site www.geocaching.com είχα ενημερωθεί ότι κάποιος την είχε βρει και έκανε την ανάλογη καταχώρηση στο logbook.  Πραγματικά υπήρχε μία εγγραφή στο ημερολόγιο από τον geocacher Δημήτρη ο οποίος ήταν FTF (First To Find) και είχε αφήσει μέσα στη κρύπτη μία μικρή σφυρίχτρα σαν δωράκι, όπως συνηθίζεται, για τον επόμενο κυνηγό. 

Τελικά το σημείο εκείνο μου έδωσε και την ευκαιρία να πετύχω τη φωτογραφία που ήθελα. Το Τσαλ ανάμεσα από τα χαλάσματα του κάστρου του Αυγού ήταν λήψη που έψαχνα. "Από τη πολεμίστρα". Η φωτό ανέβηκε  και στο  Φωτογραφικό Ταξίδι.

Μια ακόμα έκπληξη με περίμενε όταν αποφάσισα να μην  πάρω το συνηθισμένο δρόμο της επιστροφής από το κάστρο προς το υψομετρικό αλλά να πάω από τη βόρεια πλαγιά που βλέπει προς το Μακάριο. Στο απέναντι ύψωμα (στον Φοινέα αν δε κάνω λάθος) έβοσκε το κοπάδι των άγριων αλόγων. Για μία ακόμα φορά διέσχισαν τα μονοπάτια από τα Λιβερά προς τα κοντινά στη πόλη υψώματα για αναζήτηση τροφής. Δυστυχώς η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη ώστε ακόμα και το zoom να μη μπορεί να δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δίνει όμως μία εικόνα .

 Αυτά από τη μοναχική άνοδο στο Αυγό λίγο πριν τις γιορτές. 

Στην επόμενη ανάρτηση (ελπίζω σύντομα ) μία τζιπάδα στα βουνά και στα χιόνια. 

Αντε και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.