«Και μη ξεχάσεις να φέρεις βούτυρο μου λέει. Άκου να δεις ούτε εδώ πάνω δε μπορείς να βρεις την ησυχία σου»
Η φωνή ενός συνοδοιπόρου περιπατητή λίγο πρίν από τη τελική κορυφή του Αυγού. Παρασκευή 30/12/2012 προπαραμονή Πρωτοχρονιάς γύρω στις 11:30 το πρωί και ανέβαινα με αργά βήματα προς τα «πάνω». Ο φίλος αν και βρισκόταν πίσω μου με είχε πλησιάσει αρκετά και είχα ακούσει το κινητό που χτύπησε. Το παράπονό του δίκαιο : αυτός βγήκε για τη βολτίτσα του αλλά η σύζυγος ήθελε βούτηρο. «Και πού να το βρω το βούτυρο εδώ πάνω;» Επιτάχυνε το βήμα με προσπέρασε και προσπάθησε να φτάσει γρήγορα στη κορυφή για να προφτάσει να εκτελέσει και τη διαταγή της κυράς.
Τον ξανασυνάντησα λίγο αργότερα ενώ είχα σχεδόν φτάσει στη κουπαστή και αυτός κατέβαινε. «Μη ξεχάσεις να πάρεις βούτυρο» του λέω, «Καλά που μου το θύμισες» μου απάντησε, χαιρετηθήκαμε , και ευχηθήκαμε για το νέο έτος και συνεχίσαμε ο καθένας τη πορεία του.
Μόνο μία από τις πολλές μικρές ιστορίες που συμβαίνουν κατά τους περιπάτους στα βουνά. Έχει και τη φάση του το όλο θέμα.
Ηταν λοιπόν προπαραμονή και είπα να πάω τη τελευταία ανάβαση του έτους. Το χιονάκι όχι μόνο είχε διατηρηθεί αλλά είχε ενισχυθεί κιόλας στα «ψηλά». Χωρίς να κάνει ιδιαίτερο κρύο ήταν μια πολύ ευχάριστη διαδρομή.
Εκείνη τη μέρα πέτυχα πολύ κόσμο να ανεβαίνει. Τουλάχιστον 12 μέτρησα. Πολυσύχναστο μέρος. Δυστυχώς με τόσο κόσμο δε λείπουν και οι ασχήμιες. Όπως ένα κουτάκι χυμού πεταμένο στο μονοπάτι. Καλά ρε άνθρωπε, ήπιες το χυμό σου πρέπει να δείξεις και τη γαϊδουριά σου και να το πετάξεις κάτω? Τι περιμένεις δηλαδή να λιώσει? Εξού και η τελευταία του έτους εγγραφή στο βιβλίο της κορυφής.
Κανονικά σαν τελευταία ανάρτηση που αναφέρεται στο 2011 θα έπρεπε εδώ να ευχηθώ Καλή Χρονιά. Αλλά ήδη έχει περάσει 1 μήνας από τότε και έχει παραγίνει το κακό με τις ευχές. Χάλασαν. Έχουν αρχίσει να μη πιάνουν. Οπότε απλά … να είμαστε γεροί μέχρι την επόμενη ανάρτηση (όχι αυτή που νομίζεις Χρήστο) και να τα λέμε.
Καλή συνέχεια.
Η φωνή ενός συνοδοιπόρου περιπατητή λίγο πρίν από τη τελική κορυφή του Αυγού. Παρασκευή 30/12/2012 προπαραμονή Πρωτοχρονιάς γύρω στις 11:30 το πρωί και ανέβαινα με αργά βήματα προς τα «πάνω». Ο φίλος αν και βρισκόταν πίσω μου με είχε πλησιάσει αρκετά και είχα ακούσει το κινητό που χτύπησε. Το παράπονό του δίκαιο : αυτός βγήκε για τη βολτίτσα του αλλά η σύζυγος ήθελε βούτηρο. «Και πού να το βρω το βούτυρο εδώ πάνω;» Επιτάχυνε το βήμα με προσπέρασε και προσπάθησε να φτάσει γρήγορα στη κορυφή για να προφτάσει να εκτελέσει και τη διαταγή της κυράς.
Τον ξανασυνάντησα λίγο αργότερα ενώ είχα σχεδόν φτάσει στη κουπαστή και αυτός κατέβαινε. «Μη ξεχάσεις να πάρεις βούτυρο» του λέω, «Καλά που μου το θύμισες» μου απάντησε, χαιρετηθήκαμε , και ευχηθήκαμε για το νέο έτος και συνεχίσαμε ο καθένας τη πορεία του.
Μόνο μία από τις πολλές μικρές ιστορίες που συμβαίνουν κατά τους περιπάτους στα βουνά. Έχει και τη φάση του το όλο θέμα.
Ηταν λοιπόν προπαραμονή και είπα να πάω τη τελευταία ανάβαση του έτους. Το χιονάκι όχι μόνο είχε διατηρηθεί αλλά είχε ενισχυθεί κιόλας στα «ψηλά». Χωρίς να κάνει ιδιαίτερο κρύο ήταν μια πολύ ευχάριστη διαδρομή.
Κανονικά σαν τελευταία ανάρτηση που αναφέρεται στο 2011 θα έπρεπε εδώ να ευχηθώ Καλή Χρονιά. Αλλά ήδη έχει περάσει 1 μήνας από τότε και έχει παραγίνει το κακό με τις ευχές. Χάλασαν. Έχουν αρχίσει να μη πιάνουν. Οπότε απλά … να είμαστε γεροί μέχρι την επόμενη ανάρτηση (όχι αυτή που νομίζεις Χρήστο) και να τα λέμε.
Καλή συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου