Φινλανδία... για τεχνικούς λόγους.

Η σημερινή ανάρτηση είναι ξεχωριστή από τις άλλες. Δεν αφορά κάποια από τις συνηθισμένες βόλτες στα βουνά με τα φιλαράκια αλλά μία περιγραφή ενός ταξιδιού που έκανα πριν από λίγες μέρες.  Μέσα από τις επόμενες γραμμές θα αναφερθώ σε αυτά που μου έκαναν εντύπωση είτε αρνητικά είτε θετικά,  και θα προσπαθήσω να δώσω μία όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα. Αυτά που θα διαβάσετε δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ματιά ενός ανθρώπου που δεν πολυταξιδεύει στο εξωτερικό οπότε είναι λογικό κάτι που κάποιοι άλλοι να θεωρούν απόλυτα φυσιολογικά εμένα να μου φαίνονται από περίεργα έως εντυπωσιακά. Φτάνει λοιπόν με το πρόλογο. Ας μπούμε στο ψητό. Α! να μη ξεχάσω ότι το ταξίδι έγινε με το φίλο, συνάδελφο και συνεπώνυμο Γιώργο …  που λόγω της συνωνυμίας …  μας έδωσαν και την ίδια θέση στο αεροπλάνο. Ευτυχώς το καταλάβε γρήγορα και αποφύγαμε εν' πτήση τις ... αγκαλίτσες. 

Η τύχη λοιπόν και κάποιοι επαγγελματικοί λόγοι με έστειλαν μεσοβδόμαδα στη Φιλανδία. Πρώτο μέρος πτήση από Θεσσαλονίκη προς Φρανκφούρτη. Δεν μπορούσαμε παρά ακόμα και πάνω στο αεροπλάνο να δείξουμε το Ελληνικό μας ταμπεραμέντο και να αψηφήσουμε κανονισμούς και οδηγίες.   Χαρακτηριστικό της φυλής μας λοιπόν που μόλις το αεροσκάφος πάτησε έδαφος  και όσο όμωςπήγαινε να στάθμευσει και όλες οι φωτεινές ενδείξεις να παραμείνουμε δεμένοι στις θέσεις μας ήταν αναμμένες,  οι περισσότεροι επιβάτες άνοιξαν τα κινητά τους  και σηκώθηκαν για να ανοίξουν τα ντουλαπάκια για να πάρουν τις χειραποσκευές τους.  Παρόμοιο ταμπεραμέντο όμως επέδειξαν και οι κατά τα άλλα ευγενικότατες  Ελληνίδες αεροσυνοδοί που στη κυριολεξία τα πήραν στο κρανίο και άρχισαν να κάνουν παρατηρήσεις στους επιβάτες, να κλείνουν με νεύρο τα ντουλάπια και να τους ζητούν να καθίσουν στη θέση τους και να δεθούν.  Βέβαια στην επόμενη πτήση προς Ελσίνκι δε χρειάστηκε να  χαλάσουμε τις καρδιές μας με το ιπτάμενο προσωπικό αφού όλα κύλισαν σχεδόν όπως έπρεπε. Βέβαια εδώ που τα λέμε άντε να τα βγάλεις πέρα με τις Γερμανίδες αεροσυνοδούς. Φαντάσου την Άγγελα αεροσυνοδό και βγάλε συμπερασμα Ισως και για αυτό καθίσαμε όλοι ήσυχα -  ήσυχα στις θέσεις μας περιμένοντας να σβήσουν όλα τα  λαμπάκια. Η φώτο είναι από την επιστροφή αλλά τι θέλετε δηλαδή? Να έβγαζα τις αεροσυνοδους την ώρα που τα πέρναν στο κρανιο? Αμ δε!

Φτάσαμε Ελσίνκι σχεδόν μεσάνυχτα. Η υγρασία έκανε να αισθανόμαστε το κρύο περισσότερο από ότι ήταν αλλά παρ’ όλα αυτά εκεί προς το τέλος Νοεμβρίου ο καιρός δεν ήταν αυτό που όλοι μας φανταζόμαστε για τις Σκανδιναβικές χώρες. Αυτή η εποχή ακόμα δεν έχει πιάσει κρύο και λόγω της έλλειψης ανέμων θα έλεγε κανείς ότι ήταν θερμοκρασίες Ελλάδας. Άλλωστε 0 βαθμούς πιάνουμε και εδώ.

Καθώς διανυχτερεύσαμε στο Ελσίνκι, εκτός από το επαγγελματικό κομμάτι είχα υπολογίσει ότι θα έχω στη διάθεσή μου και μερικές ώρες να δω και τη πόλη ή τουλάχιστον 3 μνημεία της που είχαν προτείνει σε κάποιες σελίδες στο διαδίκτυο. Για την ακρίβεια ήταν 3 Ιστορικές Εκκλησίες που θεωρούνται από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα και μάλλον όχι άδικα.  Καθώς λοιπόν πλησιάζαμε με το ταξί στο ξενοδοχείο, στο βάθος και όχι πολύ μακριά, κάποιοι προβολείς έπεφταν πάνω σε κάτι τρούλους. Αναγνώρισα κάποιον από τους στόχους μου και έτσι μόλις τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο βγήκα για μία νυχτερινή περιήγηση. Στο χέρι το GPS γιατί δεν είναι να χάνεσαι 3.500 χιλιόμετρα από το τόπο σου. Κανένα 10λεπτο περπάτημα και έφτασα στο Καθεδρικό Ναό του Ελσίνκι ή όπως λέγεται στη τοπική γλώσσα Helsingin tuomiokirkko ή Suurkirkko. Μια τεράστια Λουθηρανή εκκλησία, σε σχήμα Ελληνικού Σταυρού (όπως αναφέρει η wikipedia) χτισμένη μεταξύ του 1830 -1850, με εντυπωσιακούς πράσινους τρούλους και τα αγάλματα των 12 μαθητών στην οροφή. Περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ αλλά και σε ένα σωρό άλλες σελίδες για το Ελσίνκι. Αξίζει το κόπο να κλικάρετε στη φωτογραφία της wikipedia για να ανοίξει σε full resolution 5,786 × 6,440 pixels για να θαυμάσετε τις λεπτομέρειες. Δυστυχώς δεν είχα μπαταρία στο κινητό και έτσι έχασα την ευκαιρία για μια νυχτερινή φώτο. Επιστροφή στο ξενοδοχεία , τέλος πρώτης ημέρας.

Την επόμενη είχε πολύ πρωινό εγερτήριο. Κανένα πρόβλημα αφού και στις υπόλοιπες βόλτες μας γενικά ξυπνάμε νωρίς. Για τον επαγγελματικό λόγο λοιπόν έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο 06:05 και να διανύσουμε περίπου 200 χιλιόμετρα προς το βορρά μέσα στη καρδιά των περίφημων 1000 λιμνών. Θεωρούσα απίθανο να υπάρχουν 1000 λίμνες σε μία χώρα αλλά εκεί πάνω τίποτα δεν είναι απίθανο. Για την ακρίβεια δεν πρέπει να είναι μόνο 1000, σίγουρα είναι περισσότερες αλλά ποιος κάθετε να τις μετρήσει τώρα.

Περπατήσαμε για κανένα τεταρτάκι στους όχι και τόσο έρημους για την ώρα δρόμους και στις 05:40 βρισκόμασταν στο ΚΤΕΛ του Ελσίνκι (χα χα καλό ε? ). Μία υπόγεια αίθουσα, κάτω από ένα  εμπορικό κέντρο, το Kamppi, γεμάτη παγκάκια και μερικά ταμπλό με χάρτες και δρομολόγια. Δεξιά και αριστερά  τζαμαρίες και καμιά 40αριά γυάλινες πόρτες. Αυτές οι πόρτες ήταν θύρες επιβίβασης – αποβίβασης. Πάνω από κάθε θύρα μία οθόνη που έδινε πληροφορίες σχετικά μα τα δρομολόγια και ένα μεγάλο κόκκινο Χ που σήμαινε ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη. 10 λεπτά πριν την αναχώρηση το μεγάλο κόκκινο Χ έγινε ένα μεγάλο πράσινο βέλος που σήμαινε ότι είχε αρχίσει επιβίβαση. Άνοιγες τη πόρτα και ήσουν κατευθείαν στο λεωφορείο. Ο οδηγός εκτελούσε και χρέη εισπράκτορα. Υπάρχει η δυνατότητα πληρωμής με 3 τρόπους. Μετρητά όπου σου δίνει μηχανογραφημένο εισιτήριο, με προπληρωμένη κάρτα διαδρομών, αλλά ακόμα και με πιστωτική κάρτα. Ναι σωστά διαβάσατε, μηχάνημα πιστωτικής κάρτας στο λεωφορείο. Ο οδηγός μιλούσε άπταιστα την Αγγλική όπως άλλωστε συνέβη και με όσους χρειάστηκε να έρθουμε σε επαφή είτε ήταν ο οδηγός του λεωφορείου, είτε ο ηλικιωμένος ταξιτζής,  είτε η πωλήτρια στο εμπορικό κέντρο, είτε η υπάλληλος στο χαμπουργκεράδικο, είτε η κυρία που αργότερα χρειάστηκε να τη ρωτήσουμε για το την επιστροφή.

06:05 το λεωφορείο ξεκίνησε. 3 νοματαίοι όλοι και όλοι μέσα. ο Γιώργος, εγώ, και μία κυρία που καθόταν 5-6 θέσεις πιο πίσω μέσα στο σκοτάδι. Σκοτάδι… μεγάλη λέξη για τη Φιλανδία. Τόσο μεγάλη όσο και η δίαρκειά του. Όλη η διαδρομή των περίπου 200 χιλιομέτρων κάτι λιγότερο από 3 ώρες με τις στάσεις, ήταν μέσα στο σκοτάδι. Γύρω στις 08:00 είχαμε φτάσει σε μία ενδιάμεση πόλη τη Hameenlinna. 5 λεπτά στάση για να κατεβάσει ο οδηγός αποσκευές και εμπορεύματα και να πάρει άλλα. Μια ευκαιρία και μια μεγάλη έκπληξη να βλέπεις τα παιδάκια να πηγαίνουν στο σχολείο μέσα στο σκοτάδι. Κοινό χαρακτηριστικό : σχεδόν όλοι μικροί και μεγάλοι είχαν πάνω τους κάτι φωσφορούχο. Άλλοι στα μανίκια, άλλοι στις τσάντες τους άλλοι απλά κρεμασμένα στα πανωφόρια τους , σχεδόν από όλους τους διαβάτες φωσφόριζε κάτι όταν έπεφτε πάνω τους κάποιο φως έτσι όπως περπατούσαν στο δρόμο 08:00 ή ώρα το πρωί μέσα στο σκοτάδι.

Όχι μόνο άργησε να ξημερώσει αλλά γενικά αργούσε … να ξημερώσει. Το σκοτάδι μας συντρόφευσε για περισσότερο από 1 ώρα ακόμα και όταν φτάσαμε στο προορισμό μας. Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο και ο βαρύς γεμάτος υγρασία καιρός αλλά πρέπει να πλησίαζε περίπου 10:00 για να πεις ότι είχε χαράξει για τα καλά.

Εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι ακόμα που μου έκανε εντύπωση. Δε αφορά φυσική ομορφιά ούτε κάτι εντυπωσιακό στο τοπίο της Φιλανδίας. Στη διαδρομή είχαμε ρωτήσει τον οδηγό αν φτάνοντας στο σταθμό του λεωφορείου θα είχε ΤΑΧΙ για να πάμε στο προορισμό μας. Μας απάντησε καταφατικά. Όταν φτάσαμε, χάραμα ακόμα όπως είπαμε, δεν είχε. Ευγενικότατα ο οδηγός μας ζήτησε συγνώμη και κάλεσε με το κινητό του ΤΑΧΙ. Αναρωτήθηκα αν σε αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα κάποιος ξένος θα είχε αντίστοιχη εξυπηρέτηση.

Τελειώσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στο λεωφορείο και πάλι λίγος κόσμος πράγμα που μου έδινε την ευκαιρία να γυρνάω από θέση σε θέση για να έχω καλή θέα για video. Καθώς είχε ξημερώσει οι λίμνες φαινόταν πολύ καλύτερα και σχεδόν μέχρι να ξαναφτάσουμε στη Hameenlinna το τοπίο εναλλασσόταν μεταξύ λιμνών και δασών Σύμιδας.  Η τόσο κοντινή εναλλαγή των λιμνών δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για μία μεγάλη ή έστω για μία θάλασσα. Βλέποντας το χάρτη μόνο μπορείς να αντιληφθείς το γεγονός ύπαρξης τόσο πολλών λιμνών σε τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο.

Στη διαδρομή ακόμα κάτι που μου φάνηκε περίεργο αν και τελικά δε θα έπρεπε. Πινακίδες που προειδοποιούσαν για κίνδυνο λόγω διέλευσης ζώων στο δρόμο. Στην Ελλάδα συνήθως αυτό το σήμα έχει κάποια αγελάδα. Στη Φιλανδία ως φυσικό είχε … τάρανδο.

Επιστρέφοντας στο Ελσίνκι γύρω στις 3:30 ήταν μια συνηθισμένη μεταμεσημβρινή ατμόσφαιρα. Πλέον είχαμε όλη την υπόλοιπη μέρα (προσέξτε το αυτό) μπροστά μας για να γυρίσουμε λίγο. Με τον Γιώργο πήραμε το δρόμο για πρώτο αξιοθέατο που ήταν η Helsingin tuomiokirkko ο Καθεδρικός Ναός δηλαδή που ανέφερα παραπάνω. Στη διαδρομή σε μια αυλή από κάτι που έμοιαζε με πανεπιστήμιο είδαμε μία σκαλιστή τεράστια Ελληνική περικεφαλαία. Μέχρι εδώ λοιπόν έχει φτάσει η χάρη των προγόνων μας. Η φωτογραφία απαραίτητη.

Καμία εκατοσταριά μέτρα πιο κάτω πλησιάζαμε το Ναό από τα Δυτικά και δε γινόταν να μη θαυμάσουμε το μέγεθός του και την ομορφιά του με τα αγαλμάτων των Αποστόλων στα αετώματά του – 3 στη κάθε πλευρά – , τους πράσινους τρούλους με τους χρυσούς σταυρούς αλλά και πάλι την επίδραση του Αρχαιοελληνικού Πολιτισμού στις εξωτερικές κολώνες με βάσεις Κορινθιακού  Ρυθμού και τα τύπου Παρθενώνα αετώματα. Νομίζαμε ότι είχαμε δει όλη την ομορφιά της περιοχής και περπατήσαμε μπροστά από το Ναό προς το λιμάνι στο Νότο. Σε λίγα μέτρα μια ακόμα έκπληξη που μας έκανε και τους δύο θα βγάλουμε ένα επιφώνημα θαυμασμού σαν να ήμασταν συννενοημένοι.

Μπροστά μας και σε βάθος περίπου 15 μέτρων απλωνόταν μία πλατεία που από ψηλά είχαμε πλήρη πανοραμική θέα. Στη μέση ένα άγαλμα που φαινόταν πολύ μικρό από κει ψηλά και ένα όμορφο στολισμένο Χριστουγεννίατικο δέντρο. Δεξιά και αριστερά δύο δίδυμα νεοκλασικά κτήρια με μπαλκόνια που και πάλι είχαν κολώνες Ελληνικού ρυθμού μάλλον Ιωνικού αυτή τη φορά. Στις άκρες της μεγάλης σκάλας 2 μικρά κτίσματα με τριγωνικό αέτωμα, συνδιασμός αρχιτεκτονικής της Αναγέννησης και του Παρθενώνα ή κάτι σαν αντιγραφή του Ερεχθείου στην Ακρόπολη.

Για τη Πλατεία και τη περιοχή πάλι μας δίνει πληροφορίες η Wikipedia . Πρόκειται για τη πλατεία Γερουσίας (αν μετάφρασα καλά) «Senate Square» ή «Senaatintori» στα Φιλανδικά. Πήρε το όνομά της από το Κτήριο της Γερουσίας (το ένα από τα δίδυμα κτήρια που λέγαμε) που όμως το 1917 έγινε η έδρα του Συμβουλίου του Κράτους – μετά την απελευθέρωση της Φιλανδίας από τη Ρωσία- και τώρα είναι η  κατοικίας του Πρωθυπουργού της χώρας. Το απέναντι κτήριο είναι το Πανεπιστήμιο. Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει το άγαλμα του Τσάρου Αλεξάνδρου του 2^ου παππού του τελευταίου τσάρου της Ρωσίας Νικολάου του 2^ου.

Δυστυχώς η ομορφιά και η εντυπωσιακή θέα δε μπορούν να περιγραφούν ούτε με λόγια ούτε με τις πανοραμική φώτο ούτε με το video. Η πρώτη δικιά μου από ψηλά, εκείνο το υγρό Φθινοπωρινό απόγευμα και η άλλη από τη Wikipedia  από χαμηλά σαφώς πιο καλοκαιρινή και χωρίς το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο. . 

Τελικά η επίδραση της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης είναι διάσπαρτη στο Ελσίνκι. Όπως πχ και πρόσοψη του μουσείου Ateneum με τις Καρυάτιδες, τις Κολώνες αλλά και το Αέτωμα. Στοιχεία καθαρής πολιτιστικής επίδρασης. Φαίνεται ότι παλαιότερα οι Φιλανδοί μας συμπαθούσαν αρκετά ώστε να τιμούν το πολιτισμό τον προγόνων μας παρόλο που σήμερα είναι από τους πιο σκληρούς επικριτές μας στο θέμα της Οικονομίας. Όσο αφορά το λεωφορείο μη δίνετε σημασία.

Συνεχίσαμε προς το λιμάνι. Ένα τεράστιο λιμάνι, μάλλον το επιβατικό με 2-3 θεόρατα κρουαζιερόπλοια που γυρνάνε όλη τη Βαλτική. Δε νομίζω να υπάρχει φωτογραφία του Λιμανιού του Ελσίνκι χωρίς κάποιο από δαύτα. Ορίστε μία δια του λόγου το αληθές.

Επίσης δείτε εδώ μια webcam και σίγουρα θα πετύχετε κάποιο.

Είχα ακόμα 2 σημεία να επισκεφτώ.  Ακόμα 2 εκκλησίες για την ακρίβεια. Η μία κοντά στο λιμάνι. Η μεγαλοπρεπής Ρώσικη Εκκλησία. Ο Καθεδρικός Ναός Uspenskin : «Uspenskin katedraali" στη τοπική διάλεκτο, η μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία στο Δυτικό κόσμο όπως τους αρέσει να λένε. Χτισμένη το 1868 είναι αφιερωμένη στη Κοίμηση της Θεοτόκου. Ένας Ναός χτισμένος με κόκκινο τούβλο, και χαρακτηριστικούς χρυσούς τρούλους σε πράσινες βάσεις.     Πληροφορίες εδώ  και μία
πανοραμική εσωτερική ματιά εδώ.

Δε πλησιάσαμε κοντά. Το φως είχε αρχίσει να φεύγει και αφού φαινόταν εξίσου μεγαλοπρεπής ακόμα και από απόσταση, έβγαλα μία φώτο με zoom στα γρήγορα και ξεκινήσαμε για το τρίτο στόχο, κανα – δύο χιλιόμετρα μακρύτερα. Βέβαια τώρα βλέποντας τις φωτογραφίες στο Ιντερνετ το έχω μετανιώσει που δε πήγα από κοντά αλλά τώρα το πουλάκι πέταξε.

Φτάσαμε στην Πλατεία Αγοράς .Ήδη άρχισε να σκοτεινιάζει τόσο όσο να μην επιτρέπει καλές φωτογραφίες. Οπότε οι 2-3 επόμενες είναι είτε σκοτεινές είτε με ρύθμιση νύχτας άρα κουνημένες. Σε αυτή τη πλατεία συνήθως γίνεται κάποιο παζάρι και έχει πολλά και ενδιαφέροντα σουβενίρ. Όταν ήμασταν εκεί δεν υπήρχε τίποτα. Αν και όμορφη και προσεγμένη με τα δέντρα της, τα παρτέρια της και τα αγάλματά της μου έκανε εντύπωση που η πλατεία ήταν εξ’ ολοκλήρου χωμάτινη. Δε μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο λόγο παρά του ότι προφανώς την αφήσανε έτσι για να μη γλιστράει πολύ όταν χιονίσει. Και όταν μιλάμε για χίονι στην Φιλανδία ξέρουμε πολύ καλά για πόσο χιόνι μιλάμε. Καθώς περπατούσαμε  στα αριστερά μας εστιατόρια και καφετέριες ενώ στα δεξιά μας μεγάλα πολυκαταστήματα με όμορφα στολισμένες βιτρίνες που και πάλι είχαν μία Αρχαιοελληνική πινελιά. Τελικά ο συνδιασμός «Κολώνα – Αέτωμα» παίζει πολύ στο Ελσίνκι.

Στη Πλατεία Αγοράς υπήρχαν διάφορα αγάλματα. Το πιο γνωστό από όλα είναι το Havis Amanda. Αυτό το περίεργο όνομα ανήκει σε ένα άγαλμα – σιντριβάνι μίας γυμνής γοργόνας που στέκεται πάνω στα νερά με ψάρια στα πόδια της από όπου αναβλύζει το νερό περιτριγυρισμένη από 4 θαλάσσια λιοντάρια. Το σιντριβάνι κατασκευάστηκε το 1906 και συμβολίζει την αναγέννηση της πόλης. Παρακ΄τω 2 φώτο : η σκοτεινή δική μου και η φωτεινή από το internet.

Ήταν λίγο μετά τις 4:30 το απόγευμα και είχε σκοτεινιάσει για καλά. Για το τρίτο προορισμό, σε κανονικές συνθήκες θα χρειαζόμουν κανένα 20λεπτο περπάτημα. Οι κανονικές συνθήκες είναι βασικά να ξέρεις το δρόμο. Ε! και να έχει και λίγο φώς να ξέρεις που πηγαίνεις. Ήταν ώρα να δουλέψει το GPS. Ευτυχώς από τις προηγούμενες μέρες είχα κάνει το homework μου και είχα σταμπάρει τα 3 σημεία που με ενδιέφεραν οπότε θα ήταν εύκολο. Και ξεκίνησα. Στις μεγαλουπόλεις δεν είναι περίεργο να βλέπεις περίεργες καταστάσεις και γι’ αυτό και δεν είναι περίεργο να βλέπεις ένα τύπο να περπατάει με ένα gps στο χέρι. Και βέβαια πάλι καλά που είχα και αυτό και με ξελάσπωσε. Κάποια στιγμή είχα αρχίσει να απομακρύνομαι από το κέντρο καθώς ο προορισμός μου ήταν λίγο πιο έξω και είχα αρχίσει να έχω τις αμφιβολίες μου αλλά αποφάσισα να βασιστώ πάνω του και ευτυχώς έκανα καλά. Με θαυμαστή ακρίβεια με οδήγησε εκεί που ήθελα. Ακόμα μία Εκκλησία.  Η περίφημη «Temppeliaukio Kirkko» στα Φιλανδικά . Στα Ελληνικά η μετάφραση είναι Εκκλησία του Βράχου και πήρε το όνομά της από το γεγονός ότι είναι χτισμένη στη κυριολεξία μέσα σε ένα σκαμμένο βράχο. Είχα δει κάποιες φωτογραφίες από το internet νωρίτερα αλλά δε ήξερα τι να περιμένω και τι εννοούσαν με το : «Εκκλησία του Βράχου». Φανταζόμουν κάποιες δικές μας υπόσκαφες εκκλησίες αλλά δε μπορούσα να συνδυάσω αυτό που φανταζόμουν με τις φωτογραφίες που είχα δει. Αυτό λοιπόν που εννοούν είναι το εξής : Η κορυφή ενός χαμηλού πέτρινου λόφου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τεράστιος γρανιτένιος βράχος με περίμετρο περίπου 500 μέτρα αν μπόρεσα να υπολογίσω σωστά  όταν τον περπάτησα περιμετρικά. Γύρω - γύρω υπάρχουν σπίτια καθώς ο λοφίσκος είναι κατοικημένη περιοχή. Είναι τόσος μεγάλος που σε κάποιο σημείο του βράχου έχουν κάνει και μία παιδική χαρά. Αν και ήταν γύρω στις 5:00 το απόγευμα λόγω του σκοταδιού του κρύου και της υγρασίας ήταν σαν να είχε πάει 11:00 το βράδυ. Παρ’ όλά αυτά παιδάκια έπαιζαν στο παρκάκι με τις μαμάδες τους. Οι Φιλανδοί έσκαψαν κυκλικά ένα κομμάτι μέσα στον βράχου (μεγάλο κομμάτι είναι η αλήθεια) του έβαλαν και μία γυαλινομεταλλική σκεπή και το έκαναν χώρο λατρείας.Μία αεροφωτογραφία για του λόγου το αληθές.

Σίγουρα δεν έμοιζε με τίποτα σε εκκλησία έτσι όπως τη ξέρουμε. Ούτε τρούλοι, ούτε καμπαναριά, τίποτα.  Ένας μικρός μεταλλικός σταυρός πάνω από την είσοδο όλος κιόλος. Η είσοδος πάλι; Μια γυάλινη τζαμαρία με μία βαριά, μεταλλική, μπρούτζινη πόρτα. Στο πλάι της μία γυάλινη προθήκη όπου είχε αναρτημένες διάφορες ανακοινώσεις μια εκ των οποίων αφορούσε το Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα λειτουργιών στη Αγγλική γλώσσα και φυσικά ήταν γραμμένο ανάλογα.. Από όλες τις υπόλοιπες ανακοινώσει στα Φιλανδικά δε κατάλαβα γρι.

Έσπρωξα τη μπρούτζινη πόρτα και μπήκα μέσα. Και πάλι τίποτα δε θύμισε εκκλησία. Εκεί που σε μας είναι ο Πρόναος ήταν ένας χώρος που ξεχώριζε από τον κυρίως Ναό με ακόμα μία τζαμαρία. Έτυχα σε μία εκδήλωση, κάτι σαν διάλεξη, με αρκετό κόσμο και κάποιους κουστουμάτους καλεσμένους με μία μεγάλη κονκάρδα στο πέτο. Μπροστά από τη τζαμαρία κάτι σαν γραμματεία με ένα πάγκο με βιβλία (μάλλον τα πουλούσαν) και έναν υπολογιστή. Προχώρησα διστακτικά προς τα μέσα (ξέρω γώ μπορεί να μου ζητούσαν εισιτήριο) και θαύμασα τον Κυρίως Ναό. Ο θαυμασμός μου αφορούσε τη κατασκευή. Όπως προείπα αφού έφαγαν το βράχο απλά έβαλαν τη σκεπή. Έτσι όλα τα τοιχώματα είναι φυσικά γρανιτένια και ανομοιόμορφα δίνοντας μια άλλη αισθητική. Πάντως εκκλησία και πάλι δεν το έλεγες. Ούτε τέμπλο, ούτε εικόνες, καντηλέρια, ή τοιχογραφίες. Πολλές σειρές πάγκων για να κάθονται οι πιστοί, κάποιες βάσεις για να βάζουν κάτι σαν ποτήρια με κεριά, ένα υπερυψωμένο βάθρο  στο βάθος με ένα pontium και λίγο πιο πίσω η Αγία Τράπεζα σε πολύ μοντέρνα έκδοση και τέλος το εκκλησιαστικό όργανο στα αριστερά. Στο βήμα μια κυρία με ταγιέρ  έλεγε τα δικά της, οι ηλικιωμένοι κουστουμάτοι με τις κονκάρδες (κάτι σαν επιτροπή σοφών) στο πλάι της, αρκετός κόσμος να παρακολουθεί και μία άλλη κυρία μπροστά από το Εκκλησιαστικό Όργανο περίμενε την άλλη να τελειώσει το λόγο της για να ξεκινήσει και αυτή. Δυστυχώς όσο ήμουν εκεί αυτό δεν έγινε οπότε ξαναπήρα το δρόμο της επιστροφής. Βραδιάτικα … κατά τις 5:30 το απόγευμα. Η παρακάτω φώτο είναι απο τη wikipedia  καθώς δε μπορούσα να βγάλω κάποια εγώ.

Ήθελα να πάω κάπου ζεστά και να έχει κάτι για να τσιμπήσω. Ήθελα όμως να ρίξω και μια δυό ακόμα ματιές στην αγορά της  πόλης. Αλλά τι να πρωτοπρολάβεις σε τόσο λίγο χρόνο?  Έβαλα το gps να με οδηγήσει στο πιο κοντινό εμπορικό κέντρο και με έστειλε στο Kammpi. Ένα εξαόροφο,  μοντέρνο εμπορικό κέντρο με 120 καταστήματα στη καρδιά του Ελσίνκι κοντά στο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Το είχαμε δει το πρωί αφού ο σταθμός των λεωφορείων είναι στο υπόγειό του (στο 2^ο υπόγειο νομίζω) . Τριγύρισα στους ορόφους του αλλά είμαι σίγουρος ότι δε το είδα όλο. Έκανα μερικά μικροψωνάκια και έπαθα πλάκα με τις τιμές που έχουν τα τρόφιμα. στα μαγαζιά του εμπορικού π.χ  ένα κρύο σάντουιτς 5ευρώ, ή ένα ντόνατ 3.5 ευρώ ή ένα μπουκάλι νερό 2.65 ευρώ. Μικρό μπουκάλι εννοείται. Στο πρώτο, αν θυμάμαι καλά όροφο, πέτυχα και ένα Ελληνικό Εστιατόριο, αρκετά κυριλέ θα έλεγα. Δε είχα σκοπό βέβαια να κάτσω εκεί αλλά από περιέργεια έριξα μια ματιά στο τιμοκατάλογο της εισόδου.  Είδα κάτι 40αρια σε ευρώ για μια μερίδα … κάτι αλλά είδα και το μαγαζί γεμάτο, πράγμα που σημαίνει ότι αυτές οι τιμές είναι αποδεκτές από τους Φιλανδούς.   Ευτυχώς που στο υπόγειο πέτυχα ένα super market και πήρα ένα μεγάλο μπουκάλι νερό με 1.39 και ένα φαστφουντάδικο που ένα μεγάλο hamburger, πατάτες και ένα αναψυκτικό έκαναν λιγότερο από 8 ευρώ. Αυτά ως συμβουλή και γνώση για πιθανούς μελλοντικούς επισκέπτες.

Επιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο έπεσα πάνω σε μία «ουρά» αποτελούμενη από νεαρά αγόρια και κορίτσια που απλωνόταν σαν φίδι πάνω στη πλατεία μήκους περίπου 100 μέτρων. Μικρές παρέες εφήβων που περίμεναν υπομονετικά να ανοίξουν οι πόρτες μίας αίθουσας συναυλιών. Ούτε οχλαγωγία, ούτε φασαρία. Οι τελευταίοι πήγαιναν στο τέλος της «ουράς» χωρίς κανένας να προσπαθεί να κλέψει τη θέση του άλλου. Συζήτηση, γελάκια και υπομονή  μόνο παρά τη νεανική τρέλα μέσα στο σκοτάδι (που αποτυπώθηκε και στο vido). Στην Ελλάδα πως θα ήταν άραγε?

Το ξενοδοχείο δεν άξιζε. Ένα κτήριο του 1907 που σίγουρα στους κοινόχρηστους χώρους έδειχνε τα χρόνια του. Χτυπημένοι τοίχοι, φθαρμένες μοκέτες κτλ. Στον έκτο όροφο μάλιστα είχε και κοινόχρηστο λουτρό. Μάλιστα κάποιος έκανε και μπάνιο μέσα. Δε γινόταν να μη τραβήξω video. Όχι από μέσα εννοείται. Αλλά ακόμα και απ’ έξω θα πάρετε μια εικόνα.

Γενικά ήταν υπό ανακατασκευή και ευτυχώς που στο δικό μου δωμάτιο είχαν προλάβει να τη τελειώσουν. Το δωμάτιο ήταν τρίχωρο. Ένας κυρίως χώρος με το κρεβάτι, ένα χώρος για λουτρό και ένας τρίτος ακριβώς απέναντι για τουαλέτα..  Πρώτη φορά πέτυχα τέτοιο δωμάτιο. Αλλού το μπάνιο αλλού η τουαλέτα. Α! ξέχασα να αναφέρω : Ο νιπτήρας ήταν ελαφρώς κρεμασμένος. Φοβόσουν να τον ακουμπήσεις μη γκρεμιστεί. Από θέα δε το συζητάμε. Ο ακάλυπτος, οι σκεπές και τα παράθυρα του απέναντι κτηρίου και λίγο ουρανός. Και τις ώρες που ήμασταν στο ξενοδοχείο? Μαύρη μαυρίλα έξω.

Τελικά μου άρεσε το Ελσίνκι. Εκτός από τον receptionist, όλοι οι άλλοι που έτυχα να μιλήσω ήταν ευγενικότατοι. Καθαρή πόλη με αρκετά σημεία να επισκεφτείς. Σίγουρα αισθάνεσαι και λίγο υπερήφανος για τις επιρροές της πατρίδας μας στην αρχιτεκτονική των κτηρίων τους. Μου έκανε εντύπωση ότι όλοι μιλούσαν πολύ καλά Αγγλικά. Παρόλο που όλες οι πινακίδες ήταν μόνο στα Φιλανδικά αισθάνθηκα ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορέσω να βοηθηθώ αν χρειαστεί. Το κλίμα, όπου παντού άλλωστε, έχει επηρεάσει τις ζωές τους. Κτήρια χωρίς μπαλκόνια –τι να τα κάνουν άλλωστε -αλλά και χωρίς παντζούρια για να εκμεταλλευτούν το λιγοστό φως. Υπόγειες υποδομές για να προφυλάσονται από τη κακοκαιρία. Αρκετή χρήση Μέσων Μαζικής Μεταφοράς αλλά και σεβασμός στους κανόνες Οδικής Κυκλοφορίας. Και από τους πεζούς και από τους οδηγούς. Ακόμα και μείς αναγκαστήκαμε να σεβαστούμε τον Σταμάτη για να περνάνε τα αυτοκίνητα. Όταν δε περνάει κανείς πώς να περάσεις εσύ?  Τι δε μου άρεσε? Πρώτα απ’ όλα ο υπάλληλος στη reception, με το ζόρι του έπαιρνες κουβέντα. Το ξενοδοχείο ήταν επίσης χάλια Ευτυχώς ήταν μέσα στο κέντρο, και κοντά στο σταθμό των λεωφορείων και ευτυχώς είχε καλό πρωινό. Και βέβαια δε μου άρεσε η ακρίβειά τους. Εκεί νομίζουν ότι τα ευρώ φυτρώνουν στα δέντρα. Άκου εκεί 2.65 ευρώ για ένα μικρό μπουκάλι νερό. Ή το άλλο? Το ξενοδοχείο να χρεώνει το internet ακόμα και στους κοινόχρηστους χώρους? Ή το πιο εξωφρενικό? Οι πόρτες με κερματοδέκτη για να πας στη τουαλέτα στο χαμπουργκεράδικο στο Kamppi? Εκεί απ’ ότι φαίνεται ο τζάμπας πέθανε.

Χρησιμοποίησα πολύ το gps και κατέγραψα όλες τις διαδρομές που έκανα αλλά στο παρακάτω link του Trimble Οutdoors έχω δημιουργήσει τη διαδρομή manual παρακάμπτοντας περιττά σημεία και κύκλους που έκανα όταν χανόμουν.

Πλάκα-πλάκα γέμισα κοντά 6 σελίδες στο word με όλα αυτά και χωρίς τις φώτο και τα video παρακαλώ.  Ελάχιστος ο χρόνος παραμονής αλλά τόσο ενδιαφέροντα όσα πρόλαβα να δω. Ελπίζω να το φχαριστηθήκατε.

Τα λέμε στην επόμενη διαδρομή.