Αυγό by Night

Η συνεννόηση έγινε το βράδυ της Παρασκευής και αφού ο Αλέξανδρος δεν ήταν διαθέσιμος,  ξεκινήσαμε το Σάββατο πρωί - πρωί για το Αυγό με τον Σάββα .  6:15 σκοτάδι ακόμα και ξεκινήσαμε με τους φακούς μέσα στο δάσος. Τίποτα ιδιαίτερο αφού δε βλέπαμε τίποτα πέρα από την ακτίνα των φακών.

Φτάνοντας στη πρώτη κορυφή κοντά στο ξωκλήσι Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης είχαμε μια υπέροχη  θέα των φωτισμένων δρόμων της Πόλης με τα φώτα να λαμπιρίζουν και να τρεμοπαίζουν μέσα στο σκοτάδι. Συνεχίσαμε τη πορεία μας πάνω στο μονοπάτι και φτάσαμε στη βάση του κώνου και  μόνο όταν περάσαμε το ανηφορικό δασάκι με τη «κουπαστή, μερικά μέτρα χαμηλότερα από τη κορυφή είχε αρχίσει να φέγγει κάπως ο ουρανός.

Κάποια προσπάθεια για φωτογραφία με τη βοήθεια του φακού είχε το παρακάτω αποτέλεσμα. Ας είναι καλά τα φωσφορούχα του Σάββα που έδινα λίγο περισσότερο λάμψη J. Η θαμπάδα στη φώτο προέρχεται από τη βιασύνη μου να τραβήξω εν κινήσει. Εκείνη την στιγμή δεν το πήρα χαμπάρι ότι είχε κουνηθεί η φωτογραφία αλλά κουνημένη ξεκουνημένη αξίζει να είναι κατά δώ.

Στη κορυφή ο άνεμος πρέπει να ήταν περίπου 5-6 μποφόρ και άλλους τόσους βαθμούς Κελσίου  πρέπει να ήταν η θερμοκρασία. Συνθήκες που δεν μας επέτρεψαν να μείνουμε και πολύ. Η ώρα ήταν λίγο μετά τις 7:00 και σαν πρώτοι που φτάσαμε στη Κορυφή εκείνη την ημέρα, ανάψαμε το καντηλάκι και υπογράψαμε στο βιβλίο.

Στη κορυφή ήταν αρκετά φωτεινά. Μερικές φωτογραφίες και κάνα βιντεάκι στα γρήγορα ίσα – ίσα για να έχουμε κάποιες αναμνήσεις, Στη πόλη χαμηλά δεν είχε φύγει ακόμα το σκοτάδι και από τόσο ψηλά ο φωτισμός των δρόμων ήταν ακόμα ομορφότερος. Παρ' όλα αυτά το αποτέλεσμα των φωτογραφιών δεν ήταν και πάλι το αναμενόμενο. Τέλος πάντων αυτές έβγαλα, αυτές ανέβασα.

Πήραμε γρήγορα - γρήγορα το δρόμο της επιστροφής. Στο δασάκι της «κουπαστής» ήταν ακόμα σκοτεινά αλλά μόλις βγήκαμε  ο ορίζοντας είχε ασπρίσει   χωρίς ωστόσο ο ήλιος να έχει φανεί.  Ίσα – ίσα που είχε αρχίσει να «καίει» την άκρη των σύννεφων όταν «πιάσαμε» τη τελευταία κατηφόρα πάνω από την Ιερατική ενώ ανέτειλε πλήρως όταν είχαμε φτάσει χαμηλότερα λίγο πριν το τέλος. Μια καλή ευκαιρία για τη τελευταία φωτογραφία μέσα από τα δέντρα.

Η σημερινή διαδρομή δε προσφέρεται για ιδιαίτερες περιγραφές αφού τα έχουμε πει για το Αυγό.  Τι περισσότερο να πούμε? Ούτε βέβαια υπήρχε περιθώριο για  ιδιαίτερες φωτογραφίες αφού τι φωτογραφίες να βγάλεις μέσα στο σκοτάδι?

Αλλά ήταν μια καταπληκτική διαδρομή λίγο πρίν το χάραμα και μια πολύ ωραία εμπειρία η διαδρομή με φακούς, μέσα στο κρύο και τον αέρα.

Περισσότερες φώτο και ο χάρτης της διαδρομής στη σελίδα στο Trimble Outdoors.

 «Αυγό by night». 

Μέχρι την επόμενη ανάρτηση καλές διαδρομές σε όλους. 

Στεφάνι

 Το Σάββατο 8/10/2011 δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας. Παρ’ όλα αυτά δε θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να κάνουμε τη καθιερωμένη βολτίτσα μας και έτσι με τον Αλέξη είπαμε να κάνουμε μια κοντινή διαδρομή «κανά δυωράκι το πολύ» έτσι για αν μη χάσουμε την επαφή μας με το βουνό.

Το είδαμε από δω, το είδαμε από κει  και στο τέλος είπαμε να κάνουμε μια μικρή διάσχιση στο «στεφάνι» της Ξάνθης. Μη ψάχνεις για ένα μέρος με επίσημη ονομασία «Στεφάνι». Απλά δε βρήκα άλλο τρόπο να ονομάσω τη διαδρομή από την Ιερατική Σχολή μέχρι το Ψυχολογικό Κέντρο Ξάνθης δια μέσω του «Αυχένα», και της βάσης της κορυφής του «Αυγού» περνώντας από το «Ενδιάμεσο» (όπου αλλάζει το χρώμα είναι link, έτσι?) . Τέλος πάντων, άμα δε καταλάβες  δες τη διαδρομή στο Trimble Outdoors και τα βιντεάκια παρακάτω και θα καταλάβεις. Για ότι απορίες έχεις, έχουμε και e-mail : baxygr@gmail.com

Ξεκινήσαμε λοιπόν ακριβώς στις 7:00 (αφού ακούσαμε τη καμπάνα από το Μοναστήρι των Ταξιαρχών) από το Parking της Ιερατικής. Πήραμε τον δασικό χωματόδρομο αριστερά και ανεβήκαμε στο μονοπάτι προς το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Εκτενέστερη περιγραφή για το σημείο στην ανάρτηση " Αυγό από την άλλη.  "

Κάναμε μια μικρή στάση να πάρουμε μια ανάσα και να θαυμάσουμε τη θέα (…αν και ομιχλώδης) και συνεχίσαμε ανηφορικά μέχρι το δασάκι πιο ψηλά. Περάσαμε τους βράχους αριστερά από το πευκοδάσος και από το μονοπατάκι πάνω από τα καμένα φτάσαμε στο «Δέντρο του Βοριά». (όπου αλλάζει το χρώμα είναι link, έτσι? τα 'παμε αυτά.)  Λόγω έλλειψης χρόνου δε πολυμείναμε  στο σημείο αλλά όπως και να έχει δε γίνεται να μη θαυμάσεις τη σοφία της φύσης που έχει κατευθύνει τα κλαδιά με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν τη λιγότερη δυνατή αντίσταση στον άνεμο για να μη σπάσουν. Λίγα μέτρα πιο πάνω διασχίσαμε τον «Αυχένα» και στη συνέχεια κατεβήκαμε στο μικρό οροπέδιο στη βάση της κορυφής του «Αυγού». Από κει συνεχίσαμε για λίγο κάθετα  προς το «Αυγό» για να αποφύγουμε τη χαράδρα και στη συνέχεια προς το τέλος της χαράδρας εκεί που υπάρχει κάτι σαν γεφύρωμα, στρίψαμε αριστερά  με κατεύθυνση το «Ενδιάμεσο». Συνεχίσαμε έχοντας πάντα στα δεξιά μας τη κορυφή και από την άλλη πλευρά τη Ξάνθη που λόγω της καταχνιάς δεν είχε καλή ορατότητα.

Ανάμεσα στο «Αυγό» και στο «Ενδιάμεσο» υπάρχει μία ακόμα χαράδρα μεγαλύτερη από τη πρώτη. Είναι το ρέμα που βγάζει στο Καζίνο. Είχα την εντύπωση ότι και εκεί έχει ένα γεφύρωμα και ψάξαμε να το βρούμε. Τελικά ή δεν υπάρχει ή δε το βρήκαμε. Και αφού δε το βρήκαμε θα έπρεπε να χαράξουμε μόνοι μας τη πορεία. Ακολουθήσαμε λοιπόν τα ίχνη που έχουν σχηματιστεί, εδώ και χρόνια, από ένα ρυάκι που πέφτει μέσα στο ρέμα και κατηφορίσαμε προσεχτικά ελπίζοντας να μη συναντήσουμε ιδιαίτερες δυσκολίες στην ανηφόρα που μας περίμενε.  Έτσι βγήκαμε μέσα στη κοίτη του ρέματος και χρειάστηκε να περπατήσουμε για λίγα μέτρα προς τα πάνω για να βρούμε το κατάλληλο σημείο για την ανάβαση.  Περιττό να το πω αλλά ας το αναφέρω για να μη δημιουργηθούν λάθος εντυπώσεις.  Ευτυχώς που στο ρέμα δεν υπήρχε νερό. Αρκετός καιρός χωρίς βροχοπτώσεις και απέραντη ξεραΐλα βοήθησαν στη περίπτωσή μας να μη ταλαιπωρηθούμε χωρίς λόγο.  

Περάσαμε λοιπόν και τη κοίτη του ρέματος και ανηφορίσαμε προς τη πλαγιά του «Ενδιάμεσου»  με κατεύθυνση τα σκαλάκια και το δασάκι πάνω από τη Χρύσα που φυσικά δεν αργήσαμε να φτάσουμε.. Κάναμε μια εύκολη, ευχάριστη διαδρομή, θαυμάσαμε όσο μπορέσαμε τη Ξάνθη από ψηλά, είδαμε ωραία τοπία... το φχαριστηθήκαμε.

Μετά τα σκαλάκια περπατήσαμε ακόμα κανά χιλιόμετρο μέχρι το Ψυχολογικό Κέντρο Ξάνθης  όπου πήραμε το όχημα και … Τέλος. Μ’ αυτά και μ’ αυτά  πέρασε περίπου 1.5 ώρα και σύμφωνα με το GPS διανύσαμε περίπου 4.5χλμ. 

Για να δεις τα στατιστικά τη διαδρομής αλλά και να τη «κατεβάσεις» σε *.gpx μπορείς να επισκεφτείς το site. Αν θέλεις μπορείς να αφήσεις σχόλιο κάτω από την ανάρτηση ή να επικοινωνήσεις με e-mail στο baxygr@gmail.com. Τέλος μπορείς να ακολουθήσεις στο twitter: @baxygr και να με βρεις στο google+.

Μέχρι την επόμενη διαδρομή… CU.

Kαι πάω ... πάω ... πάω

Άλλη μια βολτίτσα στα βουνά, άλλη μια βολτίτσα που εξελίχθηκε σε «για αλλού ξεκίνησα και αλλού πάω»

Ξεκινήσαμε με τον Αλέξανδρο το πρωί του Σαββάτου 6:00 το πρωί ως συνήθως από το γνωστό σημείο της Ιερατικής με κατεύθυνση … προς τα πάνω! Είπαμε να πάμε προς το Μακάριο (Μάκακλαρ)  με μία μικρή παράκαμψη σε μια ραχοκοκαλιά  που έρχεται κάθετα πάνω στο Βορειοανατολικό μονοπάτι.

Ξεκινήσαμε μέσα στο σκοτάδι με φακούς και μόλις είχε αρχίσει να χαράζει όταν βγήκαμε από το δασάκι της βελανιδίας πάνω στο μονοπάτι 

Χάραμα

Όπως έχω ξαναγράψει, μετά τη διασταύρωση «Αυγό – Τσάλ» και μετά το δασάκι  με τις βελανιδιές παίρνεις το μονοπάτι που βρίσκεται στα Βορειοανατολικά του βουνού με κατεύθυνση όμως προς Βόρεια-Βορειοδυτικά . Αυτό το μονοπάτι έχει μήκος καμία 350αρια μέτρα και οδηγεί στη στροφή απ’ όπου βλέπεις  προς το Μακάριο. Το μονοπάτι είναι σχεδόν παράλληλο με το δρόμο της Σταυρούπολης που όμως δε φαίνεται γιατί παρεμβάλλονται άλλα υψώματα. 

Πάνω στο τέλος τη στροφής «έρχεται» από τα δεξιά μια ραχοκοκαλιά μήκους περίπου 600 μέτρων. Βλέποντας στο χάρτη αυτή τη λωρίδα βουνού μπορείς να πεις ότι η νοητή της προέκταση  βγάζει σχεδόν στο μοναστήρι τη Παναγίας Καλαμούς στο απέναντι ύψωμα σε απόσταση περίπου 1 χιλιομέτρου.

Στρίψαμε λοιπόν δεξιά με σκοπό να πάμε όσο πιο μακριά γινόταν. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε μονοπάτι με τη κλασική έννοια και η διαδρομή ήταν εύκολη παρόλο το πετρώδες έδαφος. Εντελώς στην άκρη αυτής της πέτρινης «χερσονήσου» υπάρχει ένα απροσπέλαστο δασάκι με θάμνους βελανιδιάς. Ένα σμήνος από καμία 15αρια μπεκάτσες (μάλλον)  τρόμαξε στη παρουσία μας και «σηκώθηκε» μέσα από τους θάμνους κάνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο φτερουγίσματος.  Έτσι δικαιολογούνται και τα άδεια κυνηγετικά φυσίγγια που υπάρχουν διάσπαρτα στη διαδρομή. Φαίνεται ότι κάποιοι δεν έρχονται εδώ μόνο για τη βόλτα.

Είπαμε να μη προκαλέσουμε τη τύχη μας για να διασχίσουμε τους θάμνους και έτσι μείναμε καμία 20αρια μέτρα πριν την άκρη της κορυφής. Από εκείνο το σημείο υπάρχει μία άλλη οπτική γωνία και μπορείς πανοραμικά να δεις από τη πόλη μέχρι τη Θάσο στο βάθος, τη λίμνη Βιστωνίδα και έναν σκοτεινό όγκο πιο πίσω (πιθανόν η Σαμοθράκη), και καθώς στρίβεις το βλέμμα, όλο το ύψωμα της Παναγίας και τα κοντινά πομακοχώρια, Διάφορο, Σιρόκο, Στήριγμα, Γοργόνα κτλ. Επίσης μακρύτερα προς το Βορρά τα βουνά του Λειβαδίτη  και προς Δυτικά τα υψώματα προς Τσαλ, Αυγό κτλ. Το υψόμετρο εκεί είναι περίπου 350-400 μέτρα.

Θέα πρός τη πόλη

Θέα  προς τα πομακοχώρια

Γυρίσαμε πίσω και ξαναπήραμε το μονοπάτι προς το Μακάριο. Καθώς δεν είχαμε συγκεκριμένο προορισμό κάναμε σενάρια: Να πάμε όπως τη προηγούμενη φορά  στο Αυγο μέσω των υψωμάτων Φοινέα και Καλιάδι, να πάμε στο Μακάριο και βλέπουμε, να πάμε στα υψώματα μετά το Μακάριο και κτλ. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε όπου βγει και τελικά μόλις μπήκαμε στο Μακάριο συμβουλευτήκαμε το GPS για να μας βοηθήσει στη τελική μας απόφαση.

Μονοπάτι μέσα στο δάσος Οξιάς

Βάση του GPS λοιπόν είδαμε ότι δεν ήμασταν παραπάνω από 2.5 χιλιόμετρα σε ευθεία από το Πίλημα και έτσι αμέσως τέθηκε ο στόχος. Ακολουθήσαμε τα σημάδια του μονοπατιού που οδηγεί προς το Τσάλ. Αμέσως μετά τα υψώματα γύρω από το Μακάριο το μονοπάτι μας έβαλε μέσα σε ένα όμορφο δάσος Οξιάς στον Οξίλοφο. Το τοπίο έμοιαζε παρόμοιο με τη διαδρομή προς τους καταρράκτες του Λειβαδίτη.  Το στενό πέρασμα έδειχνε σχεδόν από μόνο του το δρόμο. Είχαμε τις αμφιβολίες μας για το αν πάμε προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά όσο υπήρχε μονοπάτι, στενό-ξεστενό, το ακολουθήσαμε. Στη χειρότερη περίπτωση αν κάτι δε πήγαινε καλά, απλά θα γυρνούσαμε πίσω. Συμβουλευόμασταν βέβαια και το GPS και τις δορυφορικές φωτογραφίες αλλά μέσα στο δάσος δεν φαινόταν το μονοπάτι από ψηλά. Ήταν όμως πεντακάθαρα χαραγμένο και σημαδεμένο οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα. Μονοπάτι μπορεί να μη φαινόταν από το δορυφόρο αλλά φαινόταν ένας χωματόδρομος προς τη κατεύθυνση που πηγαίναμε που φαινόταν να βγάζει στο Πίλημα. Σε λίγο από το τοπίο του Λειβαδίτη περάσαμε στο τοπίο του Αυγού. Διασχίσαμε ένα μικρό κομμάτι με πέτρες και ξεραΐλα και βγήκαμε σε ένα ανοίχτωμα όπου μάλιστα υπήρχαν σταθμευμένα αυτοκίνητα κυνηγών. Είναι ένα πλάτωμα στη κορυφή του δασικού δρόμος όπου υπάρχει μία ποτίστρα για ζώα. Πιο πάνω συνεχίζεται ο χωματόδρομος και βγάζει στο μαντρί στο Μακάριο.  Κάπου στο βάθος προς τη Δύση φαινόταν ελάχιστα η κορυφή Μελτή καθώς επίσης και ελάχιστα η κορυφή του Αυγού στον Νότο. Από αυτό το σημείο ξεκινά και η ανηφόρα για το Τσάλ. Είχαμε κάνει περίπου 5.5 χιλιόμετρα διαδρομής.

Πλάτωμα

Πήραμε κατηφορικά το χωματόδρομο προς το Πίλημα. Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ένα κοπάδι αγελάδες. Ρωτήσαμε τον τσοπάνο και μας είπε ότι θέλουμε λιγότερο από μισάωρο για το χωριό. Μετά τη στροφή φάνηκαν από ψηλά και τα σπίτια. Στα δεξιά μας ο πέτρινος όγκος του Τσάλ και αριστερά ο γκρεμός και τα λιβάδια και στο βάθος τα πομακοχώρια. Στη τελευταία στροφή ακόμα ένα κοπάδι, με κατσίκια αυτή τη φορά.

Πηγάδι

Μπαίνοντας στο Πίλημα είχε ησυχία. Κάποιες γυναίκες ασχολούνταν με τους μπαξέδες και τα χωραφάκια τους και κάποια σκυλιά μας προειδοποιούσαν  να μη πλησιάσουμε προς το χώρο τους. Οι ρυθμοί σε αυτό το χωρίο στους πρόποδες του Τσάλ καμία σχέση με τους ρυθμούς της πόλης. Ήθελα μια καλή φωτογραφία από το χωρίο και την ευκαιρία μου την έδωσε ένα πηγάδι πάνω στο δρόμο μας. Οχι παλιό, όχι παραδοσιακό απλά ένα πηγάδι.

Θολωτή γέφυρα στον Κόσυνθο

Βγήκαμε από το χωρίο και περπατήσαμε για περίπου 3.5 χλμ μέχρι τη θολωτή γέφυρα του Κοσύνθου. Η Γέφυρα είναι τόσο παλιά που έχουν φαγωθεί τα τσιμέντα της και φαίνεται ο σιδερένιος οπλισμός. Τη διασχίσαμε και βγήκαμε στο δρόμο προς τη πόλη. Αμέσως ο ρυθμός άλλαξε. Αυτοκίνητα, φασαρία και κάποιες κόρνες πήραν τη θέση της μέχρι τώρα ησυχίας. Πάνω στη άσφαλτο της επαρχιακής οδού Ξάνθης Σταυρούπολης διασχίσαμε αλλά 6 περίπου χιλιόμετρα για να ξαναβρεθούμε στην Ιερατική όπου είχαμε αφήσει το όχημα.

Σύμφωνα με το GPS κάναμε κάτι λιγότερο από 20χλμ σε 4.5 ώρες. Ήταν αρκετή η κούραση κυρίως όταν στο τέλος έπρεπε να ξανανεβούμε στην Ιερατική. Πήγαμε όμως σε μέρη που δεν είχαμε ξαναπάει και είδαμε μέρη που δεν είχαμε ξαναδεί. Ελπίζω εσύ που διαβάζεις αυτή την ανάρτηση να σου άρεσε η περιγραφή όσο άρεσε σε μας η διαδρομή.

Αν θέλεις να δείς τη διαδρομή πάνω στο χάρτη μπορείς να επισκεφτείς τη σελίδα στο Trimble Outdoors.

Και ένα βιντεάκι με τους "φίλους" που προανέφερα και συναντήσαμε πάνω στο χωματόδρομο. lol.

CU Soon.