Αγγίτης - Ακόμα ένα θαύμα της φύσης

Κανονικά στη θέση αυτή θα έπρεπε να είναι η ανάρτηση για τη Βενετία. Αυτή όμως μου βγαίνει αρκετά μεγάλη και θα αργήσει λίγο ακόμα Αφού λοιπόν στο ενδιάμεσο προέκυψε ο Αγγίτης  … voila!!!

Ο Αγγίτης πρίν το Φράγμα

Αφορμή ήταν η διάσχιση του φαραγγιού του Αγγίτη με κανό από τον Σάββα και τον Γιώργο.

Επίσημα το φαράγγι έχει μήκος 15 χιλιόμετρα ξεκινώντας από τη Συμβολή και τελειώνοντας στη παλιά γέφυρα της Αγγίστας. Η πεζοπορική διαδρομή και η συνήθης διάσχιση είναι γύρω στα 6 χιλιόμετρα. 

Ο Σάββας με προέτρεψε να ακολουθήσω τον ποδηλατόδρομο – πεζοπορική διαδρομή που ξεκινάει και τελειώνει στα ίδια σημεία όπου θα έμπαινε και θα έβγαινε το κανό μετά τη διάσχιση. Στο κάτω - κάτω τόσο η ποτάμια διάσχιση (με τη προετοιμασία και το στέγνωμα) όσο και η πεζοπορία διαρκούν λίγο πολύ τον ίδιο χρόνο.

Όπερ και Εγένετο. Ο Γιώργος μου έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες και μου είπε τα πιθανά σημεία που θα μπορούσαμε να συναντηθούμε μπας και καταφέρω να τους τραβήξω καμία φωτογραφία. Η βασική οδηγία είναι η εξής : «Ακολουθείς τον ποδηλατοδρόμο που για απόσταση περίπου 6 χιλιομέτρων είναι στρωμένος με πίσσα. Μπορείς να παρεκκλίνεις προς τα δεξιά για να δεις το ποτάμι από ψηλά. ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΗ ΠΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΓΚΡΕΜΟ». Απλά πράματα. 

Έτσι λοιπόν γύρω πριν τις 11 το πρωί του Σαββάτου 27/12/2014 εγώ ξεκινούσα τη πεζοπορεία και 5 λεπτά αργότερα  ο Σάββας και ο Γιώργος έριχναν το κανό τον Αγγίτη.

Η εκκίνηση έγινε κοντά στο ξενοδοχείο «Φαράγγι» στο χωριό Συμβολή του Νομού Σερρών. Στο σημείο εκείνο υπάρχει ένα τσιμεντένιο Φράγμα με μεταλλικές «πόρτες» που ελέγχει τη ροή του νερού  ακριβώς πάνω στη συμβολή του Αγγίτη με τον Ξηροπόταμο. Στη συνέχει ο Αγγίτης μπαίνει σε ένα μικρό μεν αλλά εντυπωσιακό φαράγγι , περνάει κάτω από το σπήλαιο της Αλιστράτης    (που ίσως και να το δημιούργησε κιόλας πριν κάτι εκατομμύρια χρόνια) για να διασχίσει με Δυτική κατεύθυνση τον Σερραϊκό κάμπο και να καταλήξει στον Στρυμώνα.

Το φράγμα της Συμβολής

Περνώντας πάνω από το Φράγμα και σε απόσταση λιγότερο από 5 χλμ είναι και ο δρόμος για το σπήλαιο της Αλιστράτης ενώ προς τα Βόρεια στη κατεύθυνση της Προσοτσάνης φτάνεις στις Πηγές του Αγγίτη, στο περίφημο σπήλαιο Μααρά   που αποτελεί και το μεγαλύτερο ποτάμιο σπήλαιο στο κόσμο. Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη σελίδα του εδώ.

Για να πάρετε μια εικόνα,  βρισκόμασταν βόρεια του Όρους Παγγαίου και Νοτιοδυτικά του Φαλακρού και του Βώλακα και σε όλη τη διαδρομή από Καβάλα-Ελευθερούπολη- Νέα Μπάφρα –Συμβολή βλέπαμε τις χιονισμένες κορυφές τους τους, ενώ αργότερα, πάνω από το μονοπάτι, στο βάθος – πολύ βάθος όμως – φαινόταν και η Δράμα.

Παγγαίο Όρος

Ο ποδηλατοδρόμος που ακολουθούσα για σχεδόν στη μισή διαδρομή και παραπάνω είναι παράλληλος με το ποτάμι αλλά σε απόσταση περίπου 30-40 μέτρα από την άκρη του γκρεμού ενώ στα τελευταία 2.5 χιλιόμετρα σε «πετάει» μέχρι και 500 μέτρα αριστερά του φαραγγιού και δεν έχεις καθόλου εικόνα. Προφανώς είναι παλιός αγροτικός δρόμος που απλά του έριξαν πίσσα.   Έχει πλάτος το πολύ 2 μέτρα. Σε κάποια σημεία έχει κάποιες μικρές ξεβαμμένες πινακίδες με το σχέδιο ενός ποδηλάτου και με τα χιλιόμετρα που έχουν καλυφθεί. Έχει ανηφόρες και κατηφόρες αλλά είναι απόλυτα βατός αφού είναι όλος στρωμένος με πίσσα και μπορεί εύκολα να περπατηθεί με απλό αθλητικό παπούτσι. Τα ορειβατικά μποτάκια είναι ακατάλληλα για αυτό το υπόστρωμα πράγμα που κατάλαβα αρκετά αργότερα. 

Ο ποδηλατόδρομος

Το μέρος που είναι κοντά στο ποτάμι σου προσφέρει μια μαγευτική και ανεπανάληπτη εμπειρία. Είσαι στη κορυφή του φαραγγιού. Το ποτάμι κάτω ρέει τουλάχιστον στα 40-50 μέτρα ίσως και περισσότερο. Βλέπεις απέναντι τους κάθετους βράχους που έχουν σμιλευτεί στα εκατομμύρια χρόνια της αέναης ροής του ποταμού. Η θέα είναι εκθαμβωτική και ταυτόχρονα τρομακτική. Είσαι στη κορυφή του φαραγγιού αλλά αντί να αισθάνεσαι ο άρχοντας του ποταμού αισθάνεσαι υπερβολικά μικρός στη μεγαλοπρέπεια του τοπίου. Προσπάθησα να αποτυπώσω το φοβερό περιβάλλον σε κάποιες φωτογραφίες. Μάταια όμως. Τόσο για τεχνικούς λόγους όσο και για λόγους ρεαλιστικότητας ήταν αδύνατο να γίνει μια καλή λήψη . Παρότι ήταν κοντά 12 το μεσημέρι, ο ήλιος ήταν αρκετά πλάγια και έριχνε μια τεράστια σκιά μέσα στο φαράγγι. Από αυτό το σκοτάδι δεν ήταν δυνατόν να βγει κάτι καλό. Από την άλλη όμως πώς θα μπορούσα να φυλακίσω σε μία εικόνα τη μεγαλοπρέπεια του χώρου?

 

  

Προσπάθεια να τραβήξω μια αξιόλογη φωτογραφία μέσα στο φαράγγι. Δε μου έκανε τη χάρη τελικά

Περίπου στα 2 χιλιόμετρα από την εκκίνηση υπάρχει ένα κιόσκι με πράσινο  κεραμίδι σχεδόν γαντζωμένο πάνω στη κόψη του γκρεμού, Από κει προσπάθησα μήπως και δω το κανό αλλά καμιά τύχη. Το ποτάμι ήταν αρκετά ορμητικό άρα ο Σάββας και ο Γιώργος είχαν σίγουρα περάσει από αυτό το σημείο. 
 

Το Κιόσκι και απέναντι το "Πετρωτό"

Πιο κάτω έβλεπα ένα παρόμοιο κιόσκι στην άλλη πλευρά του φαραγγιού και αρκετά πιο δεξιά κάτι σαν περίφραξη με ένα ακόμα ίδιο κιόσκι με πράσινη οροφή. Ακόμα πιο δεξιά από τη περίφραξη φαινόταν ένα μεγάλο άνοιγμα προς το φαράγγι. Ένα σπήλαιο.  Απέναντι ήταν ένα τεράστιος γκρίζος πέτρινος όγκος με ελάχιστη έως ανύπαρκτη . Για αυτό και ονομάζεται «Πετρωτό». Η ασχήμια της επιφάνειας όμως κρύβει στα σπλάχνα του το θησαυρό που ακούει στο όνομα Σπήλαιο Αλιστράτης. Ένας ζιγκζακοτός πετρόχτιστος δρόμος έδειχνε να κατεβαίνει προς τα κάτω μέσα στο ποτάμι. 

Ο φιδίσιος δρόμος προς το Κιόσκι

Αργότερα συνειδητοποίησα ότι από το απέναντι κιόσκι υπάρχει δρόμος που σε λιγότερο από 10 λεπτά βγάζει στην τουριστική είσοδο του Σπηλαίου της Αλίστράτης . Άρα και η τεράστια τρύπα που έβλεπα στο γκρεμό απέναντι είναι ακόμα μία είσοδος του σπηλαίου πάνω  τα ποτάμι απροσπέλαστη όμως από τους επισκέπτες παρά μόνο ορατή από όσους βρισκόταν από τη Δυτική πλευρά του φαραγγιού

Η σπηλιά πάνω από το φαράγγι

Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα ότι ένας παρόμοιος, ευθύς όμως δρόμος, κατηφόριζε και από τη δική μου πλευρά προς τα κάτω. Οι δύο δρόμοι ενωνόταν σε μία ξύλινη γέφυρα που επέτρεπε το πέρασμα προς την άλλη πλευρά. Μέσα στο βάθος του φαραγγιού και στο λιγοστό φως η γέφυρα έμοιαζε απόκοσμη και πολύ μακρινή. Αν είχε και καμία ομίχλη θα έμοιαζε σαν ένα πέρασμα σε έναν άλλο κόσμο. 

Η γέφυρα που ενώνει τις 2 πλευρές του φαραγγιού

Η γέφυρα θα ήταν ένα ακόμα σημείο για μία πιθανή συνάντηση με το κανό αλλά κοιτάζοντας στο βάθος και στις 2 κατευθύνσεις δεν είδα τίποτα οπότε σιγουρεύτηκα ότι ήδη οι δυο τους ήταν πολύ μπροστά από μένα (πράγμα που με γέμισε και με άγχος θα πρέπει να ομολογήσω).

Σε μια μικρή πλαγία στα αριστερά μου κάποιοι είχαν σχεδιάσει ένα "χταπόδι" με άσπρες πέτρες (άσχετο...). Η φώτο δεν είναι και πολύ διαφωτιστική αλλά και ένα χταπόδι πάνω στο βουνό δεν είναι και ότι πιο αντιπροσωπευτικό.

    

Ακολούθησα το μονοπάτι νομίζοντας ότι θα βρεθώ πιο κοντά στη σπηλιά για αν βγάλω μια καλύτερη φωτογραφία. Σε εκείνο το σημείο όμως είναι που ο δρόμος μου χάλασε τα σχέδια αφού με έστελνε ακόμα πιο αριστερά μέσα στα χωράφια βάζοντας ανάμεσα σε μένα και στη σπηλιά ένα μικρό λοφίσκο και κόβοντας μου τελείως τη θέα. Λίγο πριν στρίψω στα αριστερά διέκρινα ένα χωμάτινο μονοπατάκι που ακολουθούσε παράλληλα το γκρεμό αλλά θυμήθηκα τα λόγια του Γιώργου και ακολούθησα τη πισσοστρωμένη διαδρομή. Άλλωστε δεν είχα και πολύ χρόνο για περιπέτειες.

Από δω και μετά δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον. Κάποια ρυάκια, κάποιες ποτίστρες και κάποιες κτηνοτροφικές μονάδες δεν είναι άξιες λόγου. Συνέχισα να κατηφορίζω ώσπου έφτασα σε ένα (δυστυχώς παρατημένο) χώρο αναψυχής που μάλιστα είχε και μια  πινακίδα με 2 τύπους σε κανό λές και την έβαλαν εκεί για το Σάββα και τον Γιώργο.

Ο Σάββας και ο Γιώργος σε έκδοση πινακίδας

Αρκετός κόσμος λοιπόν πάει για rafting στον Αγγίτη από εκείνο το σημείο και προς τα κάτω (και όχι μέσα από το φαράγγι λόγω της ορμητικότητα του νερού) αλλά αυτή η «φλαταδούρα» (από το αγγλικό flat=επίπεδος) δε συγκινεί τους δικούς μας.

Ο χώρος αναψυχής στο τέλος της διαδρομής

Άμα το ποτάμι δεν έχει ορμητικότητα, βράχους, δέντρα να επιπλέουν,  ”περάσματα”, “πλυντήρια”, stopers και άλλες τέτοιες δυσκολίες,  δε θέλουν να έχουν καμία σχέση. Εμ!!! πώς αλλιώς θα έχουν την ανεπανάληπτη εμπειρία μιας βουτιάς μέσα στα παγωμένα νερά. 

 

Τους πέτυχα την ώρα που στέγνωναν το κανό (και οι ίδιοι) και ετοιμαζόταν για την επιστροφή. Η ακαταλληλότητα του παπουτσιού μου έκανε και ένα μικρό δωράκι. Μια «Πελματιαία Απονευρωσίτιδα» είναι το αποτέλεσμα μιας κακής επιλογής υποδήματος. Είπαμε, Η επιπεδότητα και η βατότητα της διαδρομής (και ίσως η φυσική μου κατάσταση) δεν είναι για ορειβατικό μποτάκι εκτός βέβαια αν έχετε σκοπό να ακολουθήσετε την off road διαδρομή. Οπότε αν έχετε σκοπό να βρεθείτε κάποτε κατά κει να το έχετε υπ’ όψιν. 

Βέβαια μικρό το κακό μπροστά στην εμπειρία και στο θέαμα που αντίκρισα. Θεωρώ σίγουρο ότι θα ξαναβρεθούμε στη περιοχή του Φαραγγιού και άλλη φορά με ολόκληρη την ομάδα. Ετοιμαστείτε!!!!

Η πεζοπορική διαδρομή είναι αναρτημένη στο trimbleoutdoors όπου μπορείτε να δείτε και τα μέργη από όπου τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες.

Ιταλία μέρος 1ο - Ρώμη για ένα δίωρο.

Αυτή την ανάρτηση δεν είχα σκοπό να τη γράψω. Άλλαξα όμως γνώμη όταν με πήρε τηλέφωνο ο Χρήστος και με ρώτησε τα σχετικά. Σκέφτηκα ότι αφού υπάρχει έστω και ένας που θα τον ενδιέφερε να μάθει τότε αξίζει να κάτσω να γράψω. Μη περιμένετε να διαβάσετε έναν ταξιδιωτικό οδηγό. Στο Internet υπάρχουν ένα σωρό και είναι λεπτομερής και καλογραμμένοι. Εδώ θα δείτε μία περιγραφήγια το πώς πέρασα εγώ τις ελάχιστες στη κυριολεξία ώρες που είχα στη διάθεσή μου. Ιδού λοιπόν :

Αυτή τη φορά ο δρόμος μου με έφερε στην Ιταλία. Στην αρχή σχεδίαζα να περάσω μια ολόκληρη Κυριακή στη πόλη των Δόγηδων αλλά ένα λάθος στο κλείσιμο των εισιτηρίων με έκανε να σπάσω τη μέρα στη μέση, και καθώς ουδέν κακόν αμιγές καλού αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτώ έστω και για ελάχιστη ώρα, 2 από τις ομορφότερες και συναρπαστικές πόλεις στο πλανήτη, τη Ρώμη και τη Βενετία.

Το αεροπλάνο αναχώρησε στις 6:00 από το Μακεδονία της Θεσσαλονίκης και αφού πετύχαμε μια υπέροχη Ανατολή, μετά από 2 παρά κάτι ώρες πτήσης προσγειώθηκε κατά στις 07:00 τοπική στο αεροδρόμιο Leonardo Da Vinci στο Fumicino . Το Fumicino είναι μια μικρή κωμόπολη καμία 40αριά και βάλε χιλιόμετρα δυτικά της Ιταλικής πρωτεύουσας. Το άλλο αεροδρόμιο είναι το Ciampino που βρίσκεται πιο κοντά στη Ρωμη αλλά βλέπεις η Alitalia δε το χρησιμοποιεί για τις διεθνής πτήσεις.

Ανατολή πάνω από την Ιταλία

Ευρισκόμενος λοιπόν στο Fumicino είχα στη διάθεσή μου 7 ώρες μέχρι την επόμενή μου πτήση. Λοιπόν, ξεκίνα τους υπολογισμούς. Βγάλε τις δυο ώρες που χρειάζονται για να πας κέντρο και να γυρίσεις πίσω, τη μιάμιση ώρα πριν από το boarding και τουλάχιστον μία ώρα για τις αναμονές και τα ψαξίματα των λεωφορείων ο καθαρός χρόνος που είχα στη διάθεση δε ξεπερνούσε τις δυόμιση ώρες για να περιηγηθώ στην Αιώνια Πόλη.

Ακόμα όμως και αυτός ο προγραμματισμός όμως αποδείχτηκε λάθος καθώς η αναμονή του λεωφορείου προς τη πόλη ξεπέρασε από μόνη της τη 1 ώρα λόγω καθυστέρησης και αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει το άγχος. Εννοείται βέβαια ότι δε θα ανέτρεπε τον σχεδιασμό. Στο κάτω-κάτω θα έπαιρνα ταξί για την επιστροφή (… σκεφτόμουν πριν μάθω το κόστος της ταρίφας από το κέντρο της Ρώμης στο
Fumicino …48 euro παρακαλώ).

Βέβαια υπάρχει και ο φθηνότερος και αρκετά γρήγορος τρόπος με το Leonardo Express το τρένο δηλαδή που συνδέει το αεροδρόμιο με το κεντρικό σταθμό αλλά και διάφοροι άλλοι τρόποι που μπορείτε να τους δείτε μαζεμένους εδώ αλλά και σε πολλές άλλες σελίδες στο internet.

Μέσω διαδικτύου είχα ήδη κανονίσει τη μεταφορά μου. Υπάρχουν πολλές εταιρίες για αυτό αλλά αν βάλεις στο gοοgle "bus from Fumicino to Rome" το πρώτο που βγάζει είναι η εταιρία terravision η οποία με 8 ευρώ σε πάει Ρώμη και σε ξαναφέρνει στο αεροδρόμιο αν κλείσεις Ιντερνετικά. Μπορείς να κλείσεις και από το αεροδρόμιο αλλά λίγο πιο ακριβά. Η στάση βρίσκεται μετά το terminal 3 τέρμα δεξιά όπως βγαίνεις από το κτήριο των αφίξεων και το διαδικτυακό εισιτήριο πρέπει να είναι τυπωμένο και όχι σε κάποια οθόνη κινητού γιατί ο υπάλληλος θα πρέπει να κόψει ένα απόκομμα για να επιτρέψει την επιβίβαση.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε και μετά από 45 – 50 λεπτά φτάσαμε στο Roma Termini δηλαδή τον κεντρικό σταθμό της Ρώμης που αποτελεί βασικό κόμβο για όλες τις μεταφορές της πόλης. Τι κεντρικός σταθμός θα ήταν θα ήταν αλλιώς;

Roma termini - το μεγάλο κτήριο δεξιά
Εκεί είναι και η αφετηρία αλλά και ο τερματισμός των περιηγητικών λεωφορείων. Μιας και η Ρώμη είναι αγαπημένος τουριστικός προορισμός και προσελκύει εκατομμύρια κόσμο κάθε χρόνο, υπάρχουν και εδώ αρκετές εταιρίες που κάνουν τουριστικούς γύρους  σε διάφορα πακέτα ανάλογα το χρόνο και τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Υπάρχουν ημερήσια εισιτήρια από 15 euro το άτομο, 24ωρα εισιτήρια από 22 ευρώ το άτομο, παιδικά με κάποιες καλές εκπτώσεις και κάποια ειδικά που σου επιτρέπουν να συνδυάσεις τη περιήγηση με είσοδο σε κάποια μουσεία. Αν έχεις σκοπό και πολύ χρόνο για μουσεία καλύτερα να προτιμήσεις το τελευταίο γιατί συνήθως η αναμονή στην ουρά είναι μεγάλη. 
 
Mέσα από το site της teravision είχα κλείσει με την City Sightseeing δηλαδή τα κόκκινα ανοιχτά λεωφορεία και ακριβώς 9:00 ήμουν πρώτος στη σειρά. Η «λεωφορειοσυνοδός» μας εφοδίασε με ένα χάρτη της διαδρομής και με ένα ζευγάρι κόκκινα ακουστικά απ’ όπου θα μπορούσαμε να ακούμε τη περιγραφή διαδρομής σε 9 παρακαλώ γλώσσες της Ελληνικής βεβαίως εξαιρουμένης.
 
Η χρήση του περιηγητικού λεωφορείου είναι hop on – hop off δηλαδή “πήδα πάνω – πήδα κάτω» περίπτωση. Κάνει μια διαδρομή 100 λεπτών περνώντας από διάφορα αξιοθέατα και κάνει κάποιες στάσεις όπου μπορείς να κατέβεις (hop off), να επισκεφτείς ότι θέλεις, να κάνεις όση ώρα θέλεις  και να πάρεις (hop on) ένα από τα επόμενα ανοιχτά λεωφορεία της ίδιας εταιρίας που κάνουν το ίδιο δρομολόγια και σταματούν στις ίδιες στάσεις με κάποια χρονική διαφορά κάθε όλη τη διάρκεια της ημέρας.
 
Εγώ βέβαια μην έχοντας τη πολυτέλεια του χρόνου δεν κατέβηκα σε καμία στάση και απλάθαύμαζα τα αξιοθέατα από τη «ταράτσα». Και τι αξιοθέατα. Δεν την ονομάζουν άδικα Αιώνια Πόλη. Η Ρώμη είναι ένα τεράστιο ανοιχτό μουσείο. Όντας πρωτεύουσα μιας από της ισχυρότερες αυτοκρατορίες που γνώρισε η ανθρωπότητα,  της Ρωμαϊκής,  και καθώς είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έδρα του Παπισμού (Βατικανό) και με δεδομένη της αγάπης των Ιταλών για τη τέχνη και τη φινέτσα, η Αιώνια Πόλη έχει προικιστεί με υπέροχα κτήρια, καταπληκτικά  αγάλματα, φημισμένους ναούς, όμορφους πύργους, τεράστια τείχη,  καταπράσινα πάρκα, πολύβουες πλατείες, σκαλιστές γέφυρες, ενδιαφέροντα μουσεία και εκατομμύρια γραμμές που περιγράφουν τα κάλλη της σε βιβλία, περιοδικά και άλλα. 
 
Η περιήγηση ξεκινά από την εκκλησία Santa Maria Maggiore κοντά στο Roma Termini. Ο Ναός είναι η μεγαλύτερη Καθολική Εκκλησία σε όλη την Ιταλία που είναι αφιερωμένη την Παναγία και χτίστηκε από τον Πάπα Σίξτο τον 3ο περίπου το 430μΧ. Πρόκειται για ένα πραγματικά τεράστιο Ναό που το μεγαλείο του μπορείς να το δεις ακόμα και από το εξωτερικό του. 

Santa Maria di Maggiore

Η φωνή από το ακουστικό προειδοποίησε ότι πλησιάζουμε προς το Anfiteatro Flavio και πραγματικά αυτό που αντίκρισα, όταν πήραμε τη στροφή, δε μπορούσα ούτε να το φανταστώ. Μπροστά μου το περίφημο αρχαίο αμφιθέατρο που λόγω του ασύλληπτου μεγέθους του τόσο σε ύψος όσο και σε πλάτος, δίκαια ονομάζεται Κολοσσαίο. Ένα εντυπωσιακό κτήριο που σε κάνει να χάνεις την έννοια του μεγέθους και στην όψη του γεμίζεις με θαυμασμό και δέος για αυτό που αντικρίζεις. Το κομμάτι που έχει
διασωθεί σχεδόν απείραχτο και μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε πώς ακριβώς ήταν στην αρχαιότητα. Άκου λοιπόν : έχει 48 μέτρα ύψος και 4 ορόφους παρακαλώ που άμα κάνεις τη διαίρεση βγαίνει 12 μέτρα ο κάθε όροφος δηλαδή μια αναγωγή στα σημερινά δεδομένα σημαίνει ότι έχει το ύψος μίας 12οροφης πολυκατοικίας της σύγχρονης εποχής. Και όλα αυτά πριν από 2000 χρόνια. Εδώ και χρόνια βρίσκεται σε φάση συντήρησης και οι σκαλωσιές του χαλάνε τη πρόσοψη αλλά ακόμα και αυτές είναι ένα σημάδι του μεγαλείου του αν αναλογιστείς πόσες σκαλωσιές χρειάστηκαν για να καλύψουν ένα μικρό μόνο μέρος της περιμέτρου.

                       

Το Ελληνικό στοιχείο δε θα μπορούσε να λείπει φυσικά με τις κολώνες Ιωνικού και Κορινθιακού ρυθμού να στηρίζουν το θηριώδες μέγεθός του. Ένα Κολοσσαίο κτίσμα που προκαλεί έναν Κολοσσιαίο θαυμασμό. Για να κλείσω αυτό το σημείο: δείτε στις φωτογραφίες πόσο ελάχιστοι φαίνονται οι τουρίστες μπροστά στο μεγαλείο του κτηρίου (και πόσο μεγάλο το κεφάλι του μπροστινού μου που τελικά δε μπόρεσα να αποφύγω έτσι που κουνούσε το λεωφορείο).

Ορίστε και μια φωτογραφία χωρίς κεφάλια. Από το Ιντερνετ βεβαίως βεβαίως.

Στρίβοντας δεξιά και ακολουθώντας τον ημικυκλικό περιμετρικά δρόμο του Κολοσσαίου είναι η Αψίδα του Μεγάλου Κωνσταντίνου για τον Θρίαμβό του για τη Νίκη στη Μιλβία Γέφυρα. Διαβάστε το άρθρο στη wikipedia, για τη προσωπικότητα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, είναι πολύ ενδιαφέρον.

Ως γνωστών η Ρώμη είχε χτιστεί πάνω σε 7 λόφους. Λίγο πιο κάτω από το Κολοσσαίο και την Αψίδα ανάμεσα στους λόφους του Αβεντίνου και του Παλατίνου συναντήσαμε το Circus Maximus  δηλαδή τον Ιππόδρομο της Αρχαίας Ρώμης που με μήκος 621μ και πλάτος 118μ χωρούσε 150.000 θεατές (χωρίς τους τζαμπατζήδες στους γύρω λόφους) και ήταν το μεγαλύτερο στάδιο ολόκληρης της Αυτοκρατορίας. Εκεί λάμβαναν χώρα οι σπουδαιότερες αρματοδρομίες της εποχής. Ο στίβος του διατηρείται ακόμα και στις μέρες μας αλλά όχι και οι κερκίδες του. Καθώς τώρα πρόκειται για μία τεράστια αλάνα ενταγμένη στον ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο, χωρίς όμως ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία, καθώς δεν έχουν μείνει ούτε καν οι κερκίδες παρά μόνο ένας πύργος μεσαιωνικής οχείρωσης στην δυτική του πλευρά,  το μεγαλύτερο μέρος του Circus Maximus είναι ανοιχτό στο κοινό και οι Ρωμαίοι τον χρησιμοποιούν για διάφορες υπαίθριες δραστηριότητες και εκδηλώσεις, για βόλτες, και για jogging. Για σκέψου πώς είναι να τρέχεις στον μεγαλύτερο αρχαίο Ρωμαϊκό Ιππόδρομο, εκεί που κάποτε οι αρχαίοι ηνίοχοι αγωνιζόταν μέχρι θανάτου μερικές φορές υπό το βλέμμα του Καίσαρα.

Το circus Maximus όπως το φωτογράφησα εγώ

Το circus Maximus όπως ήταν το 1978

Το circus Maximus στην αρχαιότητα

Όψη από τη Δυτική Πλευρά και ο Μεσαιωνικός Πύργος

Στη συνέχεια περάσαμε εμπρός από το Teatro Marcello  το μεγαλύτερο θέατρο της Αρχαίας Ρώμης στολισμένο αλλά και στηριγμένο από κίονες Δωρικού και Ιωνικού ρυθμού και στη βάση και στο 1ο όροφο και μάλλον Κορινθιακού ρυθμού στο 2ο όροφο που δε σώζεται. Μάλιστα έξω από το κτίσμα, προς τη πλευρά του δρόμου υπάρχουν ακόμα 3 τεράστιες κολώνες Κορινθιακού ρυθμού που προκαλούν το θαυμασμό με το μέγεθος και τη τεχνοτροπία τους. Πάντως αστεία είναι η σύγχρονη παρέμβαση στο αρχαίο μνημείο με φανερή τη προσθήκη ενός σύγχρονου 2ου ορόφου με τούβλα, παράθυρα και καμινάδες. Πάλι καλά που δε το σοβάντισαν και δε το έβαψαν ακριλικό πλαστικό στο εξωτερικό του.

Teatro Marcello

Ανηφορίζοντας τη Via dei Teatro di Marcello αφήναμε πίσω την αρχαιολογική περιήγηση και πλησιάζαμε στη Piazza Venezia, μια από τις πολλές piazza (πλατείες) της Ρώμης και κεντρικός κόμβος του Ρωμαϊκού κυκλοφοριακού χάους. Η πλατεία πήρε το όνομά της από το παραδιπλανό Pallazo Venezia  που χτίστηκε από κάποιον Βενετσιάνο που αργότερα έγινε ο Πάπας Πίος ο 4ος και κάποια στιγμή ήταν η πρεσβεία της Δημοκρατίας της Βενετίας στη Ρώμη. 

Προς τη Piazza Venezia

Στη πλατεία κυριαρχεί το μνημείο του Vitorio Emmanuele ΙΙ 1ου Βασιλιά της ενωμένης Ιταλίας που οι μισοί Ιταλοί τον θεωρούν ήρωα που ένωσε την Ιταλία σε ένα κράτος και οι άλλοι μισοί τον βρίζουν που έβαλε στο ίδιο κράτος τον πλούσιο και αναπτυγμένο Βορρά με τον υποανάπτυκτο και φτωχό Νότο. Το μνημείο είναι ένα τεράστιο παραλληλόγραμμο κτήριο στις παρυφές του λόφου του Καπιτολίνο που η εμπρός όψη του είναι γεμάτη αγάλματα και κίονες Ελληνικού ρυθμού και πάλι με 2 προεξοχές που θυμίσουν Αρχαίο Ελληνικό Ναό. Στην οροφή δεξιά και αριστερά έχει 2 μπρούτζινα αγάλματα που παριστάνουν τη φτερωτή Νίκη σε άρμα που το σέρνουν 4 άλογα. Το μνημείο πιθανόν να το έχε δει σε ιστορικά φιλμ της εποχής του φασισμού κοντά στο 1940 λόγω του ότι ο Μουσολίνι είχε απευθύνει ένα πύρινο λόγο προς τους Ιταλούς για να μπούνε στο πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας. Ακόμα και αυτό το μνημείο πάντως έχει διχάσει τους Ιταλούς λόγω του μεγέθους του και του σχήματός του. Οι μισοί το θεωρούν μεγαλειώδες και οι άλλοι μισοί ένα κουτί πάνω σε παλούκια.

Piazza Venezia και το μνημείο του Vitorio Emmanuelle II

Συνεχίσαμε και κατευθυνθήκαμε προς το Βατικανό. Άλλος ένας λόγος της μεγαλοσύνης της Ρώμης. Πάπες, Καρδινάλιοι, επίσκοποι, και άλλοι χάρισαν στη πόλη περίτεχνες εκκλησίες, παλάτια και άλλα κτήρια αλλά και ιστορία που συμβάλουν στη φήμη της.

Καθώς πλησιάζαμε στο μυαλό μου ερχόταν όλα αυτά που κατά καιρούς έχω διαβάσει για το Βατικανό, τους Πάπες και τις ιστορικές στιγμές , τις διαπλοκές και τις μάχες στο πέρασμα των αιώνων. Ένιωθα σαν τους ήρωες των μυθιστορημάτων του Dan Brown και σκεφτόμουν ότι σε λίγο όλα αυτά θα ζωντανέψουν μπροστά μου. Μάτια όμως …

Δυστυχώς λόγω κάποιας εκδήλωσης που έπαιρνε μέρος ο Πάπας δεν επιτρεπόταν η διέλευση των λεωφορείων κοντά στη Πλατεία του Αγίου Πέτρου  και έτσι έχασα τη μεγάλη ευκαιρία να θαυμάσω τον κυριότερο λόγο που είχα επιλέξει αυτό τον τρόπο περιήγησης. Αν και υπήρχε στάση εκεί κοντά για να πηδήξω κάτω και να πάω με τα πόδια, λόγω χρόνου, δε το διακινδύνευσα και δυστυχώς το λεωφορείο μας πέρασε μερικά τετράγωνα μακρύτερα και έτσι είχα μόνο την ευκαιρία για μια φευγαλέα ματιά στη Βασιλική του  Άγιου Πέτρου. Ακόμα και αυτή η φευγαλέα ματιά όμως ήταν ελλιπής λόγω της γιαγιάς με το βαμμένο ξανθό μαλλί. Άσε που βγήκε και στραβιά η φωτογραφία.

Στο βάθος (πολύ όμως) ο Άγιος Πέτρος

Αν και το Βατικανό από μόνο του είναι ικανό να γεμίσει όχι μία αλλά πολλές αναρτήσεις στο blog, εν τούτοις μένοντας με τη κρυάδα και την απογοήτευση, δε μού ‘ρχεται να γράψω τίποτα άλλο.

Και αφού δε μπόρεσα να θαυμάσω τον Άγιο Πέτρο έριξα όλη μου τη προσοχή σε ένα άλλο μνημείο που αναφέρεται από τον Dan Brown, στο Castel Sant’ Angelo  . Το κυκλικό αρχαίο κτήριο που ξεκίνησε σαν μαυσωλείο του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ανδριανού και διετέλεσε μετ’ έπειτα κατοικία Παπών, κάστρο, αλλά και φυλακή για αν καταλήξει μουσείο και παρατηρητήριο για τους τουρίστες τη σήμερον ημέρα. Λέγεται ότι το δοχείο με τις στάχτες του Ανδριανού φυλάσσεται στο θησαυροφυλάκιο το Castello. Στη κορυφή του ένα τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ, κατασκευασμένο το 1753, απ’ όπου πήρε και το όνομά του. 

Castel Sant' Angelo

Το Κάστρο των Αγγέλων βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Τίβερη και αν βρίσκεσαι από την άλλη πλευρά για να πάς μπορείς να διασχίσεις τη Ponte Sant’ Angelo δηλαδή τη Γέφυρα των Αγγέλων με τα αγάλματα 8 Αγγέλων να προστατεύουν τη πρόσβαση.

Ponte Sant' Angelo

Στη δεξιά πλευρά του Κάστρου βρίσκεται το Παλάτι της Ιταλικής Δικαιοσύνης, Το Ανώτερο Δικαστήριο της χώρας, το Corte di Cassasione  λες και βγήκε κατευθείαν από τα χέρια του Leonardo Da Vinci και του Michelangelo. Ένα ολόλευκο κτήριο πραγματικό γλυπτό με τη σμιλευμένη του πρόσοψη , τα σκαλιστά αγάλματα, τις μετώπες και τις κολώνες του Ιωνικού αυτή τη φορά ρυθμού. Καθώς με το λεωφορείο περνούσα από την απέναντι όχθη του ποταμού, παρ’ όλο που έκοβαν τη θέα κάποια δέντρα, είχα την ευκαιρία να έχω μια πανοραμική άποψη αυτού του καταπληκτικού κτηρίου από μακριά. Πραγματικά η ομορφιά του και η εντύπωση του δίνει δε μπορεί να περιγράφει για αυτό δείτε τη φωτογραφία για αν καταλάβετε πεί τίνος πρόκειται.

Το Παλάτι της Δικαιοσύνης της Ιταλίας

Εκείνο το μέρος διάλεξε και ένα νιόπαντρο ζευγάρι για φωτογράφιση. 
Ε! Αφού θελαν φωτογραφίες ορίστε.

Να και ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο που περιμένει στα φανάρια.

Κινούμασταν στην Ανατολική όχθη του Τίβερη και κατευθυνόμασταν προς το τα τέλος της περιήγησης. Το κόκκινο λεωφορείο πλησίαζε προς τη πασίγνωστη και πιο όμορφη Fontana του κόσμου, το σιντριβάνι των 3 δρόμων, τη περίφημη Fontana Trevi  . Βέβαια στα στενά δρομάκια της Piazza di Trevi δε μπορεί να κινηθεί το τεράστιο όχημα οπότε ακόμα μία φορά απέτυχα να δώ με τα μάτια μου αυτό το θαύμα της μπαρόκ τεχνοτροπίας. Μεγάλη απογοήτευση αλλά υπόσχεση για επιστροφή.

Φωτογραφία της Fontana di Trevi από το internet

Συνεχίσαμε προς τη Piazza Barberini  στο κέντρο της. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι συνήθιζαν να χτίζουν κρήνες στο τέλος των υδραγωγείων που έφερναν νερό στις κατοικημένες περιοχές. Τη συνήθεια αυτή συνέχισαν και όλοι οι επόμενοι κυβερνήτες και Πάπες και έτσι υπάρχουν πολλές κρήνες στην Ιταλική πρωτεύουσα τουλάχιστον 500 χρόνια παλιέ. Τώρα πλέον αποτελούν τουριστικά σημεία αναφοράς για τη κάθε περιοχή. Η συγκεκριμένη Κρήνη του Τρίτωνα  δημιουργήθηκε για τον Πάπα Ουρβανό Η΄ το 1642, λίγο μετά την ολοκλήρωση του ανακτόρου του, του Παλάτσο Μπαρμπερίνι, που σήμερα στεγάζει την Έκθεση Αρχαίας Τέχνης

H Κρήνη του Τρίτωνα

Από τη piazza Barberini κατηφορίζει η περίφημη via Veneto πού είναι από τις πιο φημισμένες και ακριβές περιοχές της Ρώμης. Απλησίαστα για τους περισσότερους κοινούς θνητούς café, εστιατόρια και ξενοδοχεία η via Veneto διατηρεί την ομορφιά της με τα πανύψηλα δέντρα και τα μεγάλα πεζοδρόμια και κάποια από την αίγλη της δεκαετίας του ’60 όταν εκεί σύχναζαν αστέρες και σκηνοθέτες του Hollywood και της Cinecita με του paparazzi να καταγράφουν τη κάθε τους κίνηση. Η περίφημη “Dolce Vita” του Frederico Fellini καταγράφει εκείνη την εποχή και διαραματίζεται κατά κύριο μέρος στη Via Veneto 

Η Via Veneto

Μαρμάρινη πλάκα στη Via Veneto αφιερωμένη στη Dolce Vita

Εκεί κοντά και η άλλη φημισμένη πλατεία της Ρώμης η περίφημη Piazza di Spania  με τη φημισμένη Skalinata  Η πλατεία χτίστηκε το 1647 πήρε το όνομά της το 1870 από την πρεσβεία της Ισπανίας στο τότε Παπικό κράτος και το κτήριο της πρεσβεία εξακολουθεί να λειτουργεί από τότε. Αποτελεί ένα από τα κυριότερα σημεία συνάντησης στη Ρώμη και στα 138 σκαλιά της περίφημης Skalinata  ξεκουράζονται ντόπιοι και τουρίστες μετά από τις πολύωρες περιηγήσεις στην Αιώνια Πόλη. Ιδίως την άνοιξη η Skalinata  θυμίζει κρεμαστούς κήπους με τα πολύχρωμα ρούχα των ανθρώπων που κάθονται στα σκαλιά. Λέγεται ότι μερικές φορές είναι αδύνατον να βρεθεί χώρος για να καθίσεις. Στη βάση της άλλο ένα συντριβάνι η Κρήνη του σαπιοκάραβου κατασκευασμένη το 1627 από τον περίφημο Bernini . Δυστυχώς και η Piazza di Spania έμεινε ανολοκλήρωτο όνειρο στην ολιγόωρη παρουσία μου στη Ρώμη. Αλλά σιγουράκι για την επόμενη φορά. 

Skalinata και η Κρήνη του Σαπιοκάραβου

Πιο πάνω η Villa Borghesse  που είναι το μεγαλύτερο δημόσιο πάρκο της Ρώμης με σημεία αναψυχής, μουσεία, μία λίμνη με το Ιερό του Ασκληπιού παρακαλώ , café και εστιατόρια. Προσοχή αν έχετε σκοπό να επισκεφτείτε τα μουσεία φροντίστε να κλείσετε εισιτήρια από πριν λόγω των πολλών επισκεπτών και του μικρού χρόνου που επιτρέπεται η παρουσία στο χώρο.

Ιερό του Ασκληπιού στη Βίλα Μποργκέζε στη Ρώμη, που έχτισε το 1605 ο καρδινάλιος
Σκιπίων Βοργίας, ανιψιός του Πάπα Παύλου Ε΄ (από το youthmagazine).

Εκεί κοντά και η Piazza del Popolo η Πλατεία του Λαού δηλαδή με τον αυθεντικό Αρχαίο Αιγυπτιακό Οβελίσκο που το 1589, ο Πάπας Σίξτος Ε΄ μετέφερε από το Circus Maximus στο κέντρο της πλατείας. Ο οβελίσκος των 23,2 μέτρων χτίστηκε στην Αίγυπτο το 1300 π.Χ. και μεταφέρθηκε στη Ρώμη από τον Ναό του Ήλιου στην Ηλιούπολη το 10 π.Χ. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο. Ο οβελίσκος αρχικά στήθηκε στο Circus Maximus  για να τιμήσουν την κατάκτηση της Αιγύπτου, αλλά φαίνεται ότι έπεφτε μακριά από την αισθητική του Πάπα Σίξτου και αποφάσισε να τον αλλάξει σημείο.

Τελειώνοντας τη περιήγηση περάσαμε δίπλα από τη εκκλησία Santa Maria della Vittoria  που θα μπορούσε να ίσως μεταφραστεί και σαν Παναγιά της Νίκης. Χτισμένη πριν από το 1600 έγινε πασίγνωστη και όπως αναφέρεται αύξησε την επισκεψιμότητά της από την αναφορά του Dan Brown στο βιβλίο του Angels and Demons ( Illuminati ) λόγω του αγάλματος του Bernini “Η έκσταση της Αγίας Τερέζας”  . Η περιγραφή της έκστασης θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ακατάλληλη δια ανηλίκους. Ψάξτε να βρείτε τη περιγραφή. Εγώ δε γράφω τέτοια στο blog μου. 

Η έκσταση της Αγίας Τερέζας. Bernini 1652

Τελειώνοντας την περιήγηση και πλησιάζοντας και πάλι προς το Roma Termini περάσαμε και πάλι δίπλα από ένα σιντριβάνι τη περίφημη κρήνη των Ναιάδων  Με θέμα δανεισμένο από την Ελληνική μυθολογία η Fontana delle Naiadi είναι από τις πιό νέες κρήνες της Ιταλική πρωτεύουσας καθώς κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά και πάλι ακολούθησε τη παράδοση της κατασκευής κρηνών σε σχέση με τη κατασκευή υδραγωγείων όπως και στην αρχαιότητα. Βρίσκεται στο κέντρο και καταλαμβάνει σχεδόν ολόκληρη τη κυκλικής Πλατεία Δημοκρατίας και κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της είχε προκαλέσει σκάνδαλο με την απεικόνιση γυμνών Ναϊάδων που πλατσούριζαν και να λιάζονται στα νερά.

Κρήνη των Ναϊάδων

Η περιήγηση τελείωσε. Φτάνοντας στο Roma Termini έτρεξα να ξαναβρώ τη στάση των λεωφορείων terravision για το αεροδρόμιο. Προσοχή,  για να μη περιμένετε στη σειρά άδικα,  εκεί δε φτάνει μόνο να έχει τυπωμένο το εισιτήριο αλλά θα πρέπει να πας μέσα στο terravision café να το επικυρώσεις και να πάρεις ένα απόκομμα το οποίο θα πρέπει να δώσεις στον εισπράκτορα πριν την επιβίβαση.

Αφήνοντας τη Ρώμη είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία ο θαυμασμός και ο ενθουσιασμός για όσα μπόρεσα να δω από την οροφή του λεωφορείου, από την άλλη η απογοήτευση για όσα ο ελάχιστος χρόνος μου στέρησε και δε μπόρεσα να θαυμάσω. 

Στις κρήνες της Ρώμης γενικά υπάρχει το έθιμο οι τουρίστες να πετάνε κέρματα και να κάνουν μία ευχή. Λένε ότι οι περισσότερες ευχές έχουν να κάνουν με τον έρωτα αλλά και με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουν στη Ρώμη. Εγώ δε χρειάστηκε να πετάξω κανέναν κέρμα. Την υπόσχεση για επιστροφή στη Ρώμη όμως την έδωσα για να μπορέσουμε να ζήσουμε με την οικογένεια όλα αυτά που η έλλειψη χρόνου μου στέρησε. Αν όλα πάνε καλά Ιούλιος 2015 Roma ... ξανά.



Η συνέχεια έχει ίδια μέρα Βενετία. 7 σελίδες word γέμισα όμως οπότε Βενετία προσεχώς.

Βόλτα στο χαλαρό (το λες και έτσι ... )

Πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση, ζητώ συγνώμη. Ενα bug και το blogspot μου έχει κάνει την ανάρτηση μπάχαλο. Κατά τη συγγραφή φαίνεται ΟΚ. Όταν το ανεβάζω όμως έχει τα χάλια του.   Έχει χαλάσει τη στοίχιση, το word wrapping, τις γραμματοσειρές και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Δεν έχω ιδέα πώς θα παρουσιαστεί στο δικό σας browser. Ίσως να είναι καλύτερα σε Google Chrome αλλά και πάλι δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά.  Αν σας κουράσει το κείμενο ανατρέξτε τουλάχιστον στις φωτογραφίες. Και αυτές αξίζουν το κόπο. 

Τόσα αγκάθια φάγαμε για να τις βγάλουμε. Καλή ανάγνωση και apologies.

Τη τελευταία Κυριακή  του Ιούνη ξεκινήσαμε με τον Σάββα και τον Ηλία για κάτι χαλαρό. Τα παιδιά θα πήγαιναν στο Αυγό και εγώ μια απλή βολτίτσα στα μονοπάτια κοντά στη Μονή Ταξιαρχών. Αυτό που ξεκίνησε σαν χαλαρή βόλτα άλλαξε όταν φτάσαμε στο κρίσιμο σταυροδρόμι της Ιερατικής που για να μη διασπαστεί η παρέα αποφασίσαμε να «συμβιβαστούμε» και να το κόψουμε αριστερά να ανεβούμε στην Αγία Παρασκευή να συνεχίσουμε στο Δέντρο του Βοριά και να κατηφορίσουμε τον Αυχένα και μετά να ψάξουμε για κάποιο μονοπάτι είτε προς τη Χρύσα είτε προς το καζίνο.




Η πρώτη μας στάση ήταν στην Αγία Παρασκευή και στη Σημαία που τοποθέτησε ο Στρατός πριν από λίγο καιρό. Δυστυχώς από τον αέρα έχουν κοπεί οι αντηρίδες και ο ιστός έχει γείρει. Επίσης  έχει σκιστεί και η μεγάλη πάνινη σημαία που ήταν στο έδαφος. Οπότε ας επιληφθεί κάποιος του θέματος.

Πάνω από την Αγία Παρασκευή

Εκεί έκανα έναν έλεγχο στη  ομώνυμη κρυπτή και τα βρήκα όλα καλά. Είναι εκεί και περιμένει ακόμα τον first finder.Δείτε και στο επίσημο site της κρύπτης. 

Στη συνέχεια ανηφορίσαμε τη πλαγιά και βρεθήκαμε στο Δέντρο του Βοριά. Ένας ακόμα 
έλεγχος της ομώνυμης  κρύπτης που επίσης περιμένει  τον first finder και συνεχίσαμε προς τον αυχένα. Μια υπέροχη θέα του Αυγού μπροστά μας και κατηφορίσαμε στο δικό μας «Οροπέδιο των Μουσών» το πλάτωμα δηλαδή μεταξύ του Αυχένα και του Αυγού με κατεύθυνση δυτικά όμως,  προς το Μισκίν Τεπέ για να σου δώσω να καταλάβεις.

Το "Οροπέδιο" του Αυγού. Γιατί όχι το δικό μας "Οροπέδιο των Μουσών";

                                                     

                                                            Με κατεύθυνση πρός Μέλτη (Μισκίν Τεπέ)

Με τη κορυφή του Αυγού θεόρατη στα δεξιά μας την αρχή σκεφτήκαμε να κατεβούμε από το

πρώτο διάσελο που βγάζει στη δεξαμενή υδροδότησης στον δρόμο προς καζίνο. Μας φάνηκε αρκετά δύσβατο και αλλάξαμε γνώμη και είπαμε να πάμε από το σημείο που είχαμε ανεβεί τον Απρίλιο του ’11  δηλαδή από τη παλιά σχολή αναρρίχησης του ΕΟΣ από τα βράχια δίπλα από την είσοδο του καζίνο. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η προοπτική δε μου πολυάρεσε καθώς ακόμα θυμάμαι τη δυσκολία της αναρρίχησης (που είναι ακόμα πιο δύσκολα σε καταρρίχιση) αλλά και κάποια από τα θύματα της μέρας αυτής, ένα σπασμένο GPS που δεν άντεξε τη πίεση στους βράχους και ένα ζευγάρι batons που δεν άντεξαν τη πτώση από ψηλά.

Βέβαια εκεί που ήμασταν δεν είχα καμία όρεξη να ξαναγυρίσω πίσω αλλά ούτε και να κάνω όλο το γύρω από το «Στεφάνι» για το «Ενδιάμεσο» που είχαμε κάνει παλιά με τον Αλέξη .Είδαμε και κάτι φρέσκα σημάδια κόκκινα – κόκκινα πάνω σε κάτι βράχους, οπότε λέμε εδώ είμαστε. Άντε να πάρουμε τη κατηφόρα,  έχοντας πάντα υπ’ όψιν μας την δυσκολία (και γιατί όχι και την επικινδυνότητα) της κατάστασης. 

Φρέσκο σημάδι και ο γκρεμός από κάτω

Στην αρχή νομίσαμε ότι τα σημάδια μας οδηγούν στο ίδιο σημείο που είχαμε ανεβεί πριν από 3 χρόνια. Με ανακούφιση κάποια στιγμή είδαμε ότι τελικά μας βγάζουν λίγο πιο δεξιά αλλά αυτή η ανακούφιση δε κράτησε και πολύ  όταν διαπιστώσαμε ότι μας οδηγούν σε κάποια εξίσου επικίνδυνα σημεία  πολύ άκρη πάνω από το γκρεμό του ρέματος του καζίνο. Από τη φώτο δε φαίνεται  καλά λόγω της σκιάς αλλά δεν είναι και το και το πιο εύκολο να βρίσκεσαι εκεί πάνω και να έχεις αυτό το έρεβος στο πλάι σου. 

Είναι ακόμα μία φορά που επιβεβαιώνεται ο κανόνας, και χωρίς εξαιρέσεις παρακαλώ,  ότι στο βουνό πρέπει να πηγαίνεις προετοιμασμένος. Ξεκινώντας για κάτι χαλαρό δεν είχα μαζί μου ούτε νερό, ούτε μπαστούνια και κυρίως ούτε τα κατάλληλα πατούμενα. Κάτι αθλητικά trecking αντί για ορειβατικά μποτάκια είχαν σαν αποτέλεσμα κάποια καλά γλιστρήματα πάνω στους κατηφορικούς επίπεδους βράχους.  

Από κεί και πέρα η κατηφόρα ήταν όπως η Κολομβιανή ποδοσφαιρική ομάδα: Κατεβαίναμε … κώλο-κώλο. 

Η στάση κώλο-κώλο

Ψάχναμε να βρούμε τον πιο επίπεδο και χωρίς εξογκώματα βράχο, κομματάκι δύσκολο, και 

τσουλούσαμε μέχρι να βρούμε κάπου να κοντράρουμε. Χέρια και αστράγαλοι γεμάτοι αγκάθια και μικρές πληγές αλλά μικρό το κακό. Το θέμα ήταν ότι κερδίζαμε σε μέτρα και φτάναμε πιο κοντά στο επίπεδο του δρόμου. Κάποια στιγμή είχα μείνει πίσω και λόγω των θάμνων δεν
είχαμε και οπτική επαφή οπότε σε κάθε θόρυβο από γλίστρημα που αντηχούσε στη ρεματιά 
φωνάζαμε ο ένας στον άλλον ότι ήμασταν εντάξει και συνεχίζουμε καθ’ οδόν. 

Ο Ηλίας και ο Σάββας σαν αγριοκάτσικα ακολούθησαν τα σημάδια κατά γράμμα. Εγώ 
βλέποντας το γκρεμό κάτω από τα πόδια μου το έκοψα λίγο πιο αριστερά. Έπεσα σε κάποιους θάμνους, σε κάποιους βράχους και συνέχισα. Δε ξέρω αν έκανα καλά ή όχι αλλά μια βδομάδα μετά, ακόμα βγάζω κάποια αγκάθια από τα χέρια μου.

Το κατέβασμα που λέγαμε

Επίσης

Μετά το δύσκολο κατηφορικό κομμάτι φτάσαμε σε πιο βατό μονοπάτι που τραβερσάριζε την πλαγιά το γκρεμού και με κάποια ζικ ζακ πλέον είχαμε ολοκληρώσει τη κατεβασιά μας. 

Τραβερσάρισμα

Όψη δεξιά από το τραβερσάρισμα

Κάποια σκουπίδια (ήμαρτον ρε παιδιά μέχρι και κομμάτια από ηλεκτρική σκούπα) μας θύμισαν ότι πλησιάζουμε στο πολιτισμό. Δηλαδή , όχι πείτε μου, αν εξαιρέσουμε κάποιες σακούλες που λες άντε τις πήρε ο αέρας (γιατί δε θες να πιστέψεις ότι κάποιος που χαίρεται τη φύση θα μπορούσε να τις πετάξει μέσα στο δάσος) ποιος ηλίθιος σκέφτηκε να ξεφορτωθεί την ηλεκτρική του σκούπα, δεξιά του δρόμου, μετά το ρέμα, μέσα στο δασάκι? Τόσο βλαμμένος πια? 

Η σκούπα ήταν πιο πάνω δεν την έβγαλα φώτο.

Περάσαμε το δασάκι και έτσι ολοκληρώσαμε αυτή την απρόσμενη "xalarh" διαδρομή. Η  

βολτίτσα μας είχε μία επικίνδυνη ομορφιά, με υψηλές ποσότητας αδρεναλίνης στη κατηφόρα. Αδρεναλίνη να δεις όταν γλιστρούσαν τα πόδια πάνω στους βράχους.

Μέσα στο δασάκι πριν το δρόμο

Μας έμειναν οι όμορφες αναμνήσεις και οι φωτογραφίες που δίνουν μια εικόνα στο περίπου 
χωρίς να αποτυπώνουν πλήρως ούτε τη γεωγραφία του τοπίου ούτε τα συναισθήματα. 

Δείτε το χάρτη της διαδρομής στο trimble outdoors απ' όπου μπορείτε και να τη κατεβάσετε. 

Προσωπικά δε θα συμβούλευα κανέναν να το κατεβεί. Καλύτερα ακολουθήστε την ανηφορική πορεία αλλά και πάλι με τη μέγιστη προσοχή για να απολαύσετε ακίνδυνα την ανάβαση.

Ελπίζω να μη σας βγήκαν τα μάτια από το bug το blogspot.

Καλές διαδρομές.