Μαζί μου έλα πάνω απ' τα σύνεφα

Παραλίγο η βροχή να μας χαλάσει τα σχέδια. Τελικά το τηλέφωνο έπεσε 6¨30 το πρωί της Κυριακής.  Ερώτηση και απάντηση μονολεκτική : "Πάμε;", "Πάμε!" και πήγαμε. 7 παρά στο γηπεδάκι της Ιερατικής, πίσα σκοτάδι τριγύρω. Προετοιμασία, σακίδιο, φακός, gps, μπαστούνι και ανηφόρα.

Οταν βγήκαμε στη κορυφή της "ανηφόρας" ακόμα δεν είχε φέξει καλά καλά. Η κορυφή ήταν σκοτεινή και το φεγγάρι ακριβώς από πάνω της μπαινόβγαινε στα σύνεφα. Πήραμε λίγες ανάσες γιατί παρά τα μόλις 650 μέτρα απόστασης που διανύσαμε η ανηφόρα για ακόμα μία φορά ήταν εξουθενωτική.

Αυγό by night

Το σκοτάδι σιγά σιγά υποχωρούσε και η υγρασία στους βράχους μας έκανε να είμαστε πιο προσεχτικοί για να αποφύγουμε ...περιπέτειες. Μερικές ριπές κρύου αέρα μας υπενθύμιζαν ότι ακόμα βρισκόμασταν στον Ιανουάριο παρόλο που γενικά η θερμοκρασία ήταν καλή για Χειμωνιάτικο μήνα. Είχε χαράξει για τα καλά  πρίν πάρουμε  τη μεγάλη ανηφόρα της κορυφής και αρχίσαμε τη πορεία μας στο λασπωμένο μονοπάτι μέσα στο δασάκι.

Στο σημείο που τελειώνουν τα δέντρα το χωμάτινο λασπωμένο μονοπατι γίνεται πέτρινο και είναι σημάδι ότι σε πολύ λίγο φτάνεις στη κορυφή. Λίγο πρίν τη κορυφή αποκτήσαμε και ένα συνοδοιπόρο που ανέβαινε ψηλά επίσης. Ένα εντυπωσιακό στρώμα ομίχλης που ανέβαινε από τη χαράδρα και στροβιλιζόταν από τα ρεύματα με έκανε να ψάχνω μέσα στο σακίδιο τη camera για να αποθανατίσω τη στιγμή.

Σε λίγο φτάσαμε στη κορυφή και η ομίχλη εμπόδιζε τη θέα πρός τη πόλη δημιουργόντας όμως ένα άλλο είδος θέας που δεν είχα συναντήσει μέχρι τώρα. Βρισκόμενος σε ύψος 600 και βάλε μέτρα και με τα σύνεφα χαμηλώτερα καταλαβαίνεις το συναίσθημα...

Κάτσαμε να πάρουμε μια ανάσα, να πούμε μια γουλιά νερό και να θαυμάσουμε ότι μπορούσαμε τέλος πάντων να θαυμάσουμε. Ο Σάββας έκανε τις τελευταίες ρυθμίσεις στο gps του όταν παρατήρησε ένα σημαδάκι στην οθόνη. "Εδώ δείχνει ένα κάστρο" μου λέει "Δεν είναι μακρία από το σημείο που βρισκόμαστε". "Αντε τι καθόμαστε πάμε να το βρούμε" του λέω και ξαναφορτώνομαι το σακίδιο γρήγορα γρήορα και ξεκινάμε πρός τη κατεύθυνση που έδειχνε το gps. Στη πορεία έιδαμε ότι η διαδρομή ήταν σημαδεμένη με πορτοκαλί μπογιά. Μάλλον είμασταν οι μόνοι που δε γνωρίζαμε τα ερείπια :(

Η αλήθεια είναι ότι στο google maps κάποιος είχε αναρτήσει μία φωτογραφία με κάτι επείπια από τείχη προς τη ΝοτιοΔυτική πλευρά της κορυφής και κάθε φορά που ανέβαινα έριχνα κάποιες ματίες πρός τη πλαγιά μήπως και διακρίνω τίποτα αλλά καθώς η φωτογραφία είναι σε λάθος θέση, ποτέ δεν έβλεπα κάτι. Τα απομεινάρια λοιπόν ενός τείχους και ενός μάλλον πύργου-πολεμίστρας, μιάς άλλης εποχής βρίσκονται στη βορειοδυτική πλευρά της κορυφής κορυφή του αυγού απέναντι από το Τσάλ. Προφανώς οχυρωματικό έργο Ρωμαικής ή Βυζαντινής εποχής μάλλον χωρίς μεγάλη αρχαιολογική αξία παρόμοιο με το κομμάτι του τείχους της "Ξάνθειας" που βρίσκεται χαμηλώτερα απέναντι από το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία, πάνψ από την Ιερατική Σχολή. Πρός αποκατάσταση της αλήθειας η φωτογραφία βγήκε geotaging και η νέα ανάρτηση στο google maps θα την έχει στη σωστή θέση. B41.1501389, A24.861223

 

Θα προσπαθήσω να βρώ κάποιες πληροφορίες αλλά αν κάποιος γνωρίζει τίποτα σχετικά καλό θα ήταν να μας ενημερώσει και μας.

Πίσω μας ο όγκος του Τσαλ με τη συνεφιασμένη κορυφή με τη σκιά του Αυγού στη πλαγιά του.

 

Η σκιά του Αυγού στη πλαγιά του Τσαλ.

 Δε καθήσαμε πολύ περισσότερο.  Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το γνωστό μονοπάτι.

Το Αυγό από την άλλη

Όπως είπαμε τη κορυφή του Αυγού μπορείς να τη προσεγγίσεις από διάφορες πλευρές. Αφού είδαμε τη κλασική διαδρομή από το μονοπάτι της Ιερατικής ας δούμε τώρα και την διαδρομή από το μονοπάτι της Αγίας Παρασκευής.

Φτάνοντας λοιπόν στην Ιερατική Σχολή όπου υπάρχει και η μονή των Ταξιαρχών, παίρνεις τον δασικό χωματόδρομο στα αριστερά σου. Το στίγμα σε εκείνο το σημείο είναι Β41.14777 , Α24.88210.  Αν στο GPS έχεις αυτό το στίγμα έχει καλώς. Αν όχι τότε βρίσκεσαι κάπου αλλού.

Η διαδρομή πάνω στο χωματόδρομο είναι πολύ εύκολη και το πιο πιθανό είναι να συναντήσεις αρκετό κόσμο που κάνει τη βόλτα του. Από τη πρώτη στροφή θα δεις ψηλά τη κορυφή του Αυγού σε ένα πραγματικά όμορφο τοπίο.Άμα είναι και χιονισμένο, ακόμα ομορφότερο.

Άποψη του Αυγού από το χωματόδρομο

Το τέλος του χωματόδρομου σε στίγμα Β41.14451, Α24.87661 οριοθετεί  ένας βράχος δίπλα σε ένα πυροσβεστικό κρουνό. Από εκείνο το σημείο ξεκινούν 2-3 αχνά μονοπάτια που βγάζουν σε κάποια περιβόλια αλλά καλό είναι να μη τα ακολουθήσεις γιατί μάλλον είναι ιδιόκτητες περιοχές. Άλλωστε εσένα σε ενδιαφέρει το το ένα και μοναδικό μονοπάτι που για αυτό  θα μιλήσουμε σε πολύ λίγο. Είχαμε μείνει στο βράχο λοιπόν. Αν κοιτάξεις δίπλα από το βράχο θα δεις μια ημερομηνία σχηματισμένη με μικρά πετραδάκια. Η ιστορία έχει ως εξής: δύο φίλοι κάνουν βόλτα με τα σκυλιά τους αρκετά συχνά σε αυτό το χωματόδρομο.Όποτε πάνε αλλάζουν την ημερομηνία σαν ενθύμιο της τελευταίας τους επίσκεψης. Αυτό γίνεται και στη περίπτωση που  πάει μόνο ό ένας από τους δύο. Έτσι αν την επόμενη φορά πάει ό άλλος, βλέπει την ημερομηνία και ξέρει το πότε πήγε ο φίλος του.

Απέναντι από τον βράχο ξεκινάει το μονοπάτι. Κάνεις λίγα μέτρα μέσα στο πευκοδάσος προσέχοντας κυρίως να μη γλιστρήσεις και σε λιγότερο από 3-4 λεπτά παίρνεις το πετρόχτιστο ζικγζακοτό μονοπάτι. Γιατί το λέω ζιγκζακοτό? Ε! άμα πας θα δεις.  Το μονοπάτι βρίσκεται εκεί σχεδόν από πάντα και είναι ξεκάθαρο ότι είναι χτισμένο και όχι απλά σχηματισμένο από τις πατημασίες και από το χρόνο. Πάντα αναρωτιέμαι ποίος ασχολείται και χτίζει αυτά τα μονοπάτια. Προφανώς οι "παλιοί" είχαν περισσότερη ψυχή από τους νεώτερους. Σε λιγότερο από 10 λεπτά φτάνεις στο πετρόχτιστο  ξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Στίγμα Β41.14414, Α24.8748

Η Αγία Παρασκευή

Στο σημείο αυτό παλαιότερα υπήρχε ένα υπερυψωμένο ξύλινο παρατηρητήριο φτιαγμένο από το Δασαρχείο Ξάνθης την εποχή που γινόταν η διαμόρφωση του Άλσους που βρίσκεται χαμηλότερα. Το παρατηρητήριο δεν υπάρχει πλέον σήμερα και τα απομεινάρια του μπορείς να τα δεις πεταμένα εκεί κοντά . Από κει πάνω μπορείς και πάλι να θαυμάσεις την υπέροχη θέα. Είσαι τόσο ψηλά ώστε να να τα βλέπεις όλα και τόσο κοντά ώστε να ακούς τους ήχους της πόλης. Αν πας Κυριακή πρωί θα ακούσεις τις καμπάνες από το μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης που βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από κει που είσαι εσύ. Ακόμα μπορείς να ακούσεις και τη  στρατιωτική μπάντα που κάθε Κυριακή πρωί αποδίδει τιμές κατά την ανάρτηση της Σημαίας στη Κεντρική Πλατεία.  

Θεά από την Αγία Παρασκευή

 

Από πάνω σου έχεις τον πέτρινο όγκο του "Αυχένα". Ένα ξερό βραχώδες ανηφορικό ξέφωτο που οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται ότι με ασβεστομένες πέτρες ήταν γραμμένες διάφορες λέξεις  ή σύμβολα που φαινόταν από απόσταση πολλών χιλιομέτρων. Από αυτές τις πέτρες είναι χτισμένη η Αγία Παρασκευή. Συνεχίζοντας στον "Αυχένα" μπαίνεις σε ένα δάσος από πεύκα και βελανιδιές. Εκεί δεν έχει ξεκάθαρα μονοπάτια αλλά δε θα δυσκολευτείς να βρείς το δρόμο σου ανάμεσα από τα δέντρα. Όπου έχει χώρο περπατάς, όπου δεν έχει αλλάζεις διαδρομή. Εκεί θα συναντήσεις και αρκετά μικρά ή μεγαλύτερα μανιτάρια. Μη κάνεις το λάθος να τα μαζέψεις για μεζέ, δε ξέρεις από που κρατάει η σκούφια τους. Αν το κάψεις λίγο αριστερά θα βρεθείς απέναντι από το παλιό λατομείο και το Καζίνο. Εκεί θα δείς και τις πληγές που άφησε η μεγάλη φωτιά του 2008. Ηταν καλοκαίρι και ακόμα θυμάμαι τους καπνούς και τις φλόγες που ξεπήδησαν από τη πλαγια του βουνού και τα πυροσβεστικά αεροπλάνα που εφορμούσαν στο δύσκολο είναι η αλήθεια τοπίο για να τη σβήσουν. Ευτυχώς δεν έγινε πολύ μεγάλη ζημιά όπως αυτές που ακούμε σε άλλες περιοχές και η φωτιά δεν επεκτάθηκε στο υπόλοιπο βουνό. Μολις φτάσεις σε εκείνο το σημείο θα δείς ότι υπάρχει ένας φύσικός δασικός δρόμος. Μεταξύ των δέντρων από τη πλαγιά του λατομείου και από τη πλαγιά του "Αυχένα" η φύση έχει δημιουργήσει ένα διάδρομο πλάτους περίπου 3 μέτρων που ήταν αρκετός για να αποτρέψει την επέκταση της φωτιάς. 

Συνεχίζοντας πρός τη κορυφή συναντάς το "Δέντρο του Βοριά". Ενα πέυκο που στέκει μονάχο του ριζομένο πάνω στο βράχο, εκτεθιμένο στις καιρικές συνθήκες από κάθε άποψη, που Βορίας έχει σμιλέψει τα κλαδία του δίνοντας του αυτό το μοναδικό ασύμετρο σχήμα. Α! και για να μη χανόμαστε το στίγμα στο Δεντρο του Βοριά είναι  Β41.14671, Α24.87158

Το δέντρο του Βοριά

Σε καμιά 20αρια μέτρα φτάνεις στη κορυφή του αυχένα. Απέναντί σου όλη η καμπυλη του Αυγού σε μια καταπληκτική πανοραμική εικόνα. Αριστερά βλέπεις τη Χρύσα και δεξιά το μονοπάτι της Ιερατικής και είναι πολύ πιθανό να δείς από κεί άλλους περιπατητές ορειβάτες να ανεβαίνουν προς τα "πάνω". Για να σνεχίσεις προς το Αυγό θα πρέπει πρώτα να κατεβείς από τον Αυχένα αλλά αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο. Λίγη προσοχή θέλει μόνο μη γλυστρήσεις πάνω στους βράχους. 

Από δώ και μετά όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Απο δώ και μετά δε μιλάμε για μονοπάτια. Η κορυφή είναι μπροστά σου και μπορείς να πάς από όπου θέλεις αφού το μόνο που θα συναντάς είναι βράχοι και πέτρες. Είναι σαφώς μια πολύ δύσκολη διαδρομή και αν δεν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος  καλύτερα να αναθεωρήσεις. Αλλωστε και μέχρι τη κορυφή του Αυχένα που έχεις φτάσει νιώθεις γεμάτος. Αν αποφασίσεις να συνεχίσεις, η κορυφή του Αυγού θα σε αποζημιώσει σίγουρα και ίσως και περισσότερο από άλλες φορές. Πάντως θέλει πολύ προσοχή που θα πατάς αφου οι πέτρες κατά την άνοδο δεν είναι και πολυ σταθερές και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να υποχωρήσουν κάτω από τα πόδια σου.

Από τον Αυχένα μπορείς να κατεβείς ακολουθόντας την ίδια διαδρομή που ανέβηκες αλλά να προσέξεις μη βγείς πολύ αριστερα γιατί υπάρχει κίνδυνος να ταλαιπωρηθείς  μέσα στο δάσος χωρίς λόγο. Αν ανεβείς στη κορυφή η καλύτερη επιστροφή είναι από το γνωστό μονοπάτι της Ιερατικής για να αποφύγεις κάθε άσχημη περιπέτεια. 

Η διαδρομή χαρίζει πολλές συγκινήσεις και μεγάλη ευχαρίστηση. Η κούραση μετριάζεται απο  αυτά που βλέπεις και ακούς και σε κάνουν να θές να επαναλάβεις το εγχείρημα. Στο βουνό πάμε πάντα με προσοχή και κατάλληλα προετοιμασμένοι όσο εύκολη και κοντινή να είναι η διαδρομή. Προσέχουμε για να έχουμε.

Είμαστε 2, είμαστε 3, είμαστε 4.

Ρίξαμε την ιδέα και θέλαμε να δούμε ποιός θα δεχτεί. "Λέμε να ανεβούμε στο Αυγό τη Κυριακή. Έρχεστε?" και ήρθανε. Ο Ηλίας και η Ντίνα δήλωσαν παρόν και παρούσα αντίστοιχα και Κυριακή ξημερώματα ήμασταν άπαντες συνεπείς στο ραντεβού μας (συνεπείς ...χμ).

Τέλος πάντων, οι συνήθεις ύποπτοι: ο Σάββας και η αφεντιά μου και οι προαναφερόμενοι συνάδελφοι, φτάσαμε κατά τις 7παρά στο γήπεδο της "Ιερατικής" και μετά τις σχετικές προετοιμασίες πήραμε τον ανήφορο. Ακόμα δεν είχε χαράξει και το κρύο ήταν αρκετά τσουχτερό αφού σε εκείνο το σημείο έχει πάντα ένα ελαφρό αεράκι που αφού ήταν Οκτώβριος σου τρυπούσε τα κόκαλα.

Αυτή η ανηφόρα, αυτή η πρώτη ανηφόρα που τη τρως στη μάπα πριν ακόμα αρχίσεις να περπατάς μου κάθεται στο λαιμό. Η κλίση του εδάφους και η ελλειπή φυσική κατάσταση φέρνουν το πρώτο μπούκωμα που σε κάνει να θές να τα παρατήσεις. Κάθε φόρα κάνω τίς ίδιες σκέψεις: "Τι δουλειά έχω εγώ εδώ?" ή "όλα τα είχαμε, τα κατσάβραχα μας μάραναν" ή ακόμα χειρότερα "απαπα τα παρατάω εδώ και τώρα και μη τον είδατε", αλλά κάθε φορά οι σκέψεις φεύγουν αφού ξέρω ότι αυτό το μαρτύριο δε πρόκειται να κρατήσει παραπάνω από μισάωρο και η υπόλοιπη διαδρομή και κυρίως η κορυφή θα με αποζημιώσουν. Ήταν σαν να άκουγα τις ίδιες σκέψεις από τη Ντίνα. Πώς να μη τις ακούσω δηλαδή αφού τις εξέφραζε φωναχτά. Αλλά θές λίγο το Σαρακατσάνικο πείσμα, λίγο η γυναικεία ξεροκεφαλιά δε τα παράτησε και στο τέλος και αυτή γεύτηκε το υπέροχο συναίσθημα της επιτυχίας της κατάκτησης της κορυφής. 

Ο Σάββας και ο Ηλίας είχαν προχωρήσει αρκετά μπροστά και δε μπορώ να ξέρω τι σκεφτόταν αυτοί.

Είχε αρχίσει να ξημερώνει και κοντεύαμε στη κορυφή αυτού του πρώτου λόφου (εδώ που τα λέμε πρέπει να του βρω ένα όνομα) λίγο πιο πάνω από το ασπροκόκκινο πέτρινο  ξωκκλήσι της Τιμίας Ζώνης. Έχει και στη κορυφή αυτού του υψώματος ένα μεταλλικό ξωκκλήσι αλλά αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει σε ποιόν είναι αφιερωμένο.

Μόλις φτάνεις λοιπόν σε αυτό το ξέφωτο τα βάσανά σου δείχνουν να έχουν τελειώσει (αμ δε) . Έχεις μπροστά σου ένα πέτρινο διάδρομο με πολύ λιγότερη κλίση που σε ξεκουράζει και κάνει το περίπατο ευκολότερο. Προσοχή όχι εύκολο, απλά ευκολότερο. Απο κέι πάντως αρχίζεις να πέρνεις μία ιδέα για το τι σε περιμένει. Μπροστά σου ολόκληρος ο όγκος της κορυφής του "Αυγού" σε περιμένει να τον κατακτήσεις. Πίσω σου ένα κομμάτι της Ξάνθης με πολύ ωραία θέα πρός το Κόσυνθο αλλά καμιά σχέση με τη θέα που σε περιμένει στη κορυφή.

Καθώς συνεχίζεις τη διαδρομή φτάνεις  τη "Διασταύρωση". Είναι το σημείο όπου υπάρχουν 2 πέτρινες στήλες και από κει μπορείς είτε να συνεχίσεις πρός τη κορυφή του Αυγού ή αν θέλεις να συνεχίσεις στην ακόμα πιο μακρινή κορυφή του "Τσαλ".

"Διασταύρωση"

 Εσύ σαφώς συνεχίζεις για το "Αυγό" αφού το "Τσαλ"  πέφτει λίγο βαρύ. Σε κανένα τεταρτακι της ώρας και αφού έχεις διασχίσει την κορυφογραμμή και ακόμα ένα ύψωμα χωρίς να το πάρεις χαμπάρι φτάνεις στη βάση της κορυφής. Καθώς αρχίζεις να την ανεβαίνεις διαπιστώνεις ότι η κλίση είναι πολύ μεγαλύτερη πάνω από 60-70 μοίρες και οι αρχικές σκέψεις (αυτές που σε κρατούσαν συντροφιά στην αρχή) σου ξανάρχονται αλλά πλέον είναι πολύ αργά για να κάνεις πίσω. Ξέρεις ότι πολύ γρήγορα θα είσαι επάνω και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να τις διώξεις. Ευτυχώς που σχεδόν σε όλο το ανέβασμα έχει δεντράκια που σε βοηθάνε να κρατηθείς και να δώσεις μία ακόμα ώθηση. Σε κάποιο σημείο μάλιστα έχει και "σκαλάκια" σκαμένα στο έδαφος και "κουπαστή" με κλαδιά καρφωμένα από δέντρο σε δέντρο για να σε διευκολύνουν. Και πίστεψέ με... σε διευκολύνουν.

Σε λίγο φτάνεις στη κορυφή. Ο Σάββας και ο Ηλίας είναι ήδη εκεί και κολατσίζουν. Φτάνεις, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και απολαμβάνεις. Βρίσκεσαι στο υψηλότερο και κοντινότερο σημείο προς τη Ξάνθη που θα μπορούσες να βρεθείς και η θέα είναι ανεπανάληπτη. Νιώθεις (Εγώ τουλάχιστον νιώθω έτσι κάθε φορά που ανεβαίνω) ότι αιωρείσαι πάνω από τη πόλη. Τη θέα την έχω περιγράψει σε προηγούμενη ανάρτηση ας μην επαναλαμβάνομαι.

Το υψομετρικό της Κορυφής

Ομως οι  2 νέοι σύντροφοι πρέπει να δούνε τα αξιοθέατα και η πανέμορφη θέα δεν είναι το μόνο αξιοθέατο. Πρέπει να δούνε το "κρατήρα", το υψομετρικό,  τον "γκρεμό", το ξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία, και από την άκρη του γκρεμού τη ζωγραφισμένη στο βράχο Ελληνική Σημαία.

Οκτωβριάτικα δεν είναι και πολύ συνετό να κάτσεις εκεί πάνω για πολύ εκτός αν θέλεις να αρπάξεις καμία πούντα, οπότε καλύτερα να πάρεις το δρόμο της επιστροφής. Αυτή τη φορά δε πρόκειται να σου κοπεί η αναπνοή αλλά πρέπει να προσέχεις μη σε πάρει η κατηφόρα. 

Από την ίδια διαδρομή και σε χρόνο λιγότερο από αυτόν που ανέβηκες έχεις φτάσει και πάλι στο γήπεδο της Ιερατικής. Την επόμενη φορά άλλες συγκινήσεις θα σου φτιάξουν τη μέρα. 

Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...

Λίγη γεωγραφία δε βλάπτει

Το "Αυγό" λοιπόν είναι ένα ύψωμα στα ΒορειοΔυτικά της Ξάνθης. Το χαρακτηριστικό του σχήμα του έχει δώσει και την χαρακτηριστική ονομασία του.

Η κορυφή του έχει πάρει το όνομα του Ξανθιώτη ορειβάτη Σταύρου Τσακίρη που έδωσε τη ζωή του για τη μεγάλη του αγάπη, την ορειβασία, και άφησε τη τελευταία του πνοή σε ορειβατικό ατύχημα στις Περουβιανές Άλπεις.

Το ύψος του είναι 665 μέτρα και αν και δείχνει πανήψυλο μέσα από τη πόλη εν του΄τοις σε σύγκριση με το άλλο βουνό της περιοχής το "Τσαλ" (επίσημα Αχλαδόβουνο) μοιάζει απλά σας ένας μεγάλος λόφος. Δε γνωρίζω το όριο που ένα ύψωμα χαρακτηρίζεται βουνο ή λόφος αλλά σίγουρα για εμάς  τους Ξανθιώτες το "Αυγό" είναι βουνό. Το βουνό μας.

Το gps δείχνει υψόμετρο 669 μέτρα  αλλά δε θα τα χαλάσουμε τι  665 τι 669,   Στη κορυφή λοιπόν που βρίσκεται σε στίγμα  Βόρειο 41.14938,  Ανατολικό 24.86295, υπάρχει ενα υψομετρικό, τοποθετημένο από τη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού πρίν από πολλά χρόνια όταν οι διάφορες υπηρεσίες δούλευαν σε αυτή τη χώρα, ένα ξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία και ένας μεταλλικός Σταυρός στημένα από πιστούς,  δίπλα σε ιστό με τη γαλανόλευκη να κυμματίζει αγέρωχα. Τέλος υπάρχει μία τρύπα, κρατήρας θα έλεγε κανείς, που έχει δωσει και τροφή στις φήμες που θέλουν το "Αυγό" ηφαίστειο. Βέβαια στη κορυφή του "Αυγού" υπάρχει κάτι άλλο, κάτι μοναδικό. Η ωραιότερη θέα της Ξάνθης που σου δίνει την εντύπωση ότι αιωρείσαι όχι μόνο πάνω από τη πόλη αλλά πάνω από ολόκληρο το νότιο μέρος του Νομού. Ο Κόσυνθος, η Βιστωνίδα, το Φανάρι, η Σαμοθράκη, τα υψώματα της Μάνδρας, τα Άβδηρα, οι κεραίες στο Δασοχώρι, η Θάσος, ακόμα και το Δέλτα του Νέστου είναι ορατά από αυτό το σημείο έτσι και δεν έχει ομίχλη.



Στη κορυφή  κάποιος έχει σχεδιάσει και μια Ελληνική Σημαία πάνω στο βράχο, άξια αναφοράς και προβολής. Περισσότερες λεπτομέριες δε γνωρίζω για αυτό όποιος ξέρει κάτι σχετικό εδώ είμαστε.

Ο επιβλητικός όγκος, η καταπληκτική θέα αλλά και η σχετικά εύκολη πρόσβαση έχουν κάνει το Αυγό αγαπημένο προορισμό  για τους Ξανθιώτες , και όχι μόνο, περιπατητές-ορειβάτες.



Η προσέγγιση της κορυφής μπορεί να γίνει από σχεδόν όλες τις πλευρές του "Αυγού" (Ιερατική, Αγία Παρασκευή, Παλιό Λατομείο, Χρύσα) αλλά η κλασική του διαδρομή είναι αυτή που ξεκινάει από το "γήπεδο" της Ιερατικής Σχολής και αφού διασχίσει σχεδόν 2 χαμηλοτερους λόφους και ένα διάσελο καταλήγει στη κορυφή.

Στη σελίδα του Hellas Path http://www.hellaspath.gr/index.php?p=2&m=1&mntid=4 υπάρχει μια πολύ καλή χαρτογραφημένη διαδρομή που μπορείς να την ανεβάσεις στο google maps και να "σκαρφαλώσεις"  τη κορυφή με τη βοήθεια της τεχνολογίας.

Σε επόμενες αναρτήσεις θα περιγράψω και τη διαδρομή της Αγίας Παρασκευής και σε ακόμα πιο επόμενες θα περιγράψω και τις άλλες 2 διαδρομές άμα τις κάνω.

Εν αρχή είν΄ το "Αυγό"

Οπως έγραψα λοιπόν και στη πρώτη ανάρτηση για το "Αυγό": ...εγώ θα εξακολουθώ να το γράφω με αυτό το τρόπο και ας μου έχουν πει πώς με τη καινούργια γραμματική γράφεται "αβγό".

Την εποχή της νίοτης μου, η ανάβαση του "Αυγού" ήταν ένα must για κάθε νεαρό Ξανθιώτη. Ανάβαση-απόδειξη της ανδρείας του κάθε πιτσιρικά. Ένα είδος μύησης . Μια περιπέτεια που με μεγάλη 'περηφάνια διηγούνταν στους μη "μυημένους" φίλους του. Μία ευκαιρία να μπάσει και άλλους στο κόλπο... ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον.

Πρώτη μου ανάβαση γύρω στα 15 , 2η και τελευταία για πολύ καιρό στα 18.  Από τότε το "Αυγό" πέρασε στη λήθη.

Μάλλον ήταν Οκτώβριος του '10. Η μνήμη δεν είναι και από τα μεγαλύτερα ατού μου και αν και πέρασαν μόνο 5-6 μήνες δε πολυθυμάμαι ακριβώς. Ας πούμε λοιπόν ότι ήταν Οκτώβριος. Ο Σάββας στο γραφείο έριξε την ιδέα "Πάμε Κυριακή πρωί στο Αυγό?", "Που να τρέχουμε τώρα τόσες ώρες εκεί πάνω?" του λέω. "Σιγά ρε, πόσες ώρες? το πολύ σε δυόμιση ώρες θα είμαστε πίσω.", "Ναι σιγά, σε δύομιση ώρες, ... καλά", του ανταπάντησα εγώ βέβαιος ότι θα χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο χρόνο. Αυτή η εντύπωση μου είχε μείνει από την προ αμνημονεύτων ετών και βάλε ανάβασή μου. "Πάμε και θα δείς" και πήγαμε...

Το "Αυγό" είναι η κορυφή που υψώνεται πάνω από τη πόλη της Ξάνθης στη Βόρειο, ΒορειοΔυτική της πλευρά και έχει αυτο το χαρακτηριστικό οωειδές σχήμα που του έδωσε και τη παραδοσιακή του ονομασία. Επίσημα ονομάζεται κορυφή "Στάυρος Τσακίρης" στη μνήμη του  Ξανθιώτη Ορειβάτη.

Από το μονοπάτι της "Ιερατικής" και στο χαλαρό δε πρόκειται να κάνεις παραπάνω από 1 ώρα και ένα τέταρτο για να ανεβείς και μείς για αυτή τη πρώτη φορά  τηρήσαμε το χρονοδιάγραμμα. Ο Σάββας ήταν επάνω σε λιγότερο από μία ώρα και γώ ακολούθησα κανα πεντάλεπτο αργότερα.

Το πρώτο ζόρι το τραβάς όταν πέρνεις αμέσως την ανηφόρα για το πρώτο κομμάτι της διαδρομής. Μία διαδρομή μέσα στα πεύκα για κανά εικοσάλεπτο μέχρι να βγείς στο ξέφωτο. Λίγο πρίν το ξέφωτο συναντάς το ξωκκλήσι της Τιμίας Ζώνης.

Μόλις όμως φτάσεις στο ξέφωτο.. Η θέα της κορυφής του "Αυγού" σε αποζημειώνει. Η κορυφή απλώνεται μπροστά σου και σε προκαλεί να τη κατακτήσεις. Συνεχίζεις ένα λιγότερο ανηφορικό αλλά πετρώδες μονοπάτι και χωρίς να το καταλάβεις έχει φτάσει στη διαστάυρωση για το Τσάλ (άλλη αμαρτία αυτή). Στο τελευταίο μέρος της διαδρομής πέρνεις και πάλι την ανηφόρα σε ένα μονοπάτι μέσα από ένα δάσος από βελανιδίες και θάμνους για να φτάσεις στη πετρώδη κορυφή.

Η θέα από κεί είναι πραγματικά ανεπανάληπτη. Όλη η Ξάνθη πιάτο στα πόδια σου. Αν είσαι τυχερός και δεν έχει ομίχλη το βλέμμα φτάνει μεχρι τη Σαμοθράκη. Καλά ε! η Θάσος νομίζεις ότι θα τη πιάσεις αν απλώσεις το χέρι σου.

Από τον Οκτώβριο του '10 και μετά έχουμε ανεβεί τουλάχιστον 5 φορές. Μιας και ακόμα είναι Ιανουάριος λέω ότι για το 2011 πρέπει να γίνουν τουλάχιστον 12 οι αναβάσεις.  Μήνας και "Αυγό" δηλαδή. Θα τη γεμίσουμε την αυγοθήκη. Μια ντουζίνα "Αυγά".

Εδώ είμαστε και θα τα λέμε.

Καλή Αρχή.

Καινούργια ασχολία και αυτή.

Πλάκα πλάκα ξεκινήσαμε  το Φθινόπωρο του '10 με τον Σάββα και πήραμε τα βουνά. Στο "Αυγό" (εγώ θα εξακολουθώ να το γράφω με αυτό το τρόπο αν και μου έχουν πει πώς με τη καινούργια γραμματική γράφεται "αβγό") είχα να ανεβώ από 18 χρονών.

Αυτή η πρώτη εκδρομή, μετά από τόσα χρόνια, αποτέλεσε το έναυσμα για το νέο Hobby.
  

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Αυτό το blog (ή να το λέω ιστολόγιο?... ασε θα δούμε...)  θα έχει να κάνει με τις βόλτες μας στα βουνά και τα λαγκάδια της περιοχής και όχι μόνο. Ευελπιστώ ότι από δω μέσα θα καταγράψουμε εύκολες και κοντινές διαδρομές ή ακόμα και μακρύτερες άμα κάτσει, για κάθε περίπτωση που κάποιος θέλει απλά να πάει μια βολτίτσα για να ξεσκάσει.

Αν ποτέ το web (ή να το λέω παγκόσμιο ιστό?... ασε θα δούμε...) σε φέρει κατά δώ,  αυτά που θα βρείς θα είναι πολύ ερασιτεχνικά, πολύ παρεϊστικα και πολύ... έτσι για να περνάει η ώρα σε ότι έχει σχέση με τα παραπάνω (βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες κα).

Και βέβαια άμα έχεις κάτι και εσύ να πείς: be my guest αφού you are more than welcome . To e-mail μου στις υπηρεσίες σας. Η πεμπτουσία των blog έτσι δεν είναι?

Άντε και καλή αρχή . . .