Την εποχή της νίοτης μου, η ανάβαση του "Αυγού" ήταν ένα must για κάθε νεαρό Ξανθιώτη. Ανάβαση-απόδειξη της ανδρείας του κάθε πιτσιρικά. Ένα είδος μύησης . Μια περιπέτεια που με μεγάλη 'περηφάνια διηγούνταν στους μη "μυημένους" φίλους του. Μία ευκαιρία να μπάσει και άλλους στο κόλπο... ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον.
Πρώτη μου ανάβαση γύρω στα 15 , 2η και τελευταία για πολύ καιρό στα 18. Από τότε το "Αυγό" πέρασε στη λήθη.
Μάλλον ήταν Οκτώβριος του '10. Η μνήμη δεν είναι και από τα μεγαλύτερα ατού μου και αν και πέρασαν μόνο 5-6 μήνες δε πολυθυμάμαι ακριβώς. Ας πούμε λοιπόν ότι ήταν Οκτώβριος. Ο Σάββας στο γραφείο έριξε την ιδέα "Πάμε Κυριακή πρωί στο Αυγό?", "Που να τρέχουμε τώρα τόσες ώρες εκεί πάνω?" του λέω. "Σιγά ρε, πόσες ώρες? το πολύ σε δυόμιση ώρες θα είμαστε πίσω.", "Ναι σιγά, σε δύομιση ώρες, ... καλά", του ανταπάντησα εγώ βέβαιος ότι θα χρειαζόμασταν πολύ περισσότερο χρόνο. Αυτή η εντύπωση μου είχε μείνει από την προ αμνημονεύτων ετών και βάλε ανάβασή μου. "Πάμε και θα δείς" και πήγαμε...
Το "Αυγό" είναι η κορυφή που υψώνεται πάνω από τη πόλη της Ξάνθης στη Βόρειο, ΒορειοΔυτική της πλευρά και έχει αυτο το χαρακτηριστικό οωειδές σχήμα που του έδωσε και τη παραδοσιακή του ονομασία. Επίσημα ονομάζεται κορυφή "Στάυρος Τσακίρης" στη μνήμη του Ξανθιώτη Ορειβάτη.
Από το μονοπάτι της "Ιερατικής" και στο χαλαρό δε πρόκειται να κάνεις παραπάνω από 1 ώρα και ένα τέταρτο για να ανεβείς και μείς για αυτή τη πρώτη φορά τηρήσαμε το χρονοδιάγραμμα. Ο Σάββας ήταν επάνω σε λιγότερο από μία ώρα και γώ ακολούθησα κανα πεντάλεπτο αργότερα.
Το πρώτο ζόρι το τραβάς όταν πέρνεις αμέσως την ανηφόρα για το πρώτο κομμάτι της διαδρομής. Μία διαδρομή μέσα στα πεύκα για κανά εικοσάλεπτο μέχρι να βγείς στο ξέφωτο. Λίγο πρίν το ξέφωτο συναντάς το ξωκκλήσι της Τιμίας Ζώνης.
Μόλις όμως φτάσεις στο ξέφωτο.. Η θέα της κορυφής του "Αυγού" σε αποζημειώνει. Η κορυφή απλώνεται μπροστά σου και σε προκαλεί να τη κατακτήσεις. Συνεχίζεις ένα λιγότερο ανηφορικό αλλά πετρώδες μονοπάτι και χωρίς να το καταλάβεις έχει φτάσει στη διαστάυρωση για το Τσάλ (άλλη αμαρτία αυτή). Στο τελευταίο μέρος της διαδρομής πέρνεις και πάλι την ανηφόρα σε ένα μονοπάτι μέσα από ένα δάσος από βελανιδίες και θάμνους για να φτάσεις στη πετρώδη κορυφή.
Η θέα από κεί είναι πραγματικά ανεπανάληπτη. Όλη η Ξάνθη πιάτο στα πόδια σου. Αν είσαι τυχερός και δεν έχει ομίχλη το βλέμμα φτάνει μεχρι τη Σαμοθράκη. Καλά ε! η Θάσος νομίζεις ότι θα τη πιάσεις αν απλώσεις το χέρι σου.
Από τον Οκτώβριο του '10 και μετά έχουμε ανεβεί τουλάχιστον 5 φορές. Μιας και ακόμα είναι Ιανουάριος λέω ότι για το 2011 πρέπει να γίνουν τουλάχιστον 12 οι αναβάσεις. Μήνας και "Αυγό" δηλαδή. Θα τη γεμίσουμε την αυγοθήκη. Μια ντουζίνα "Αυγά".
Εδώ είμαστε και θα τα λέμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου