Αρχαγγελιώτισα - Κιμμέρια

Το Σάββατο 8/6/2013 ο Τάσος και ο Ηλίας έκαναν μία πορεία 21 και βάλε χιλιόμετρα. Δεν ήμουν μαζί τους και για αυτό τους αφιερώνω τη τελευταία πορεία που είχαμε κάνει μαζί οι τρείς μας (μισή απόσταση , ντροπής πράματα). 

Ξεκινάμε λοιπόν.

Σάββατο 25 Μαίου 2013

Το ραντεβού ήταν στις 6 παρά στο σπίτι του Ηλία. Εκείνη την ώρα εγώ βρισκόμουν στη διασταύρωση Αρχαγγελιώτισας – Κιμμεριών και ο Ηλίας με τον Τάσο στη Καλαμού. Για μια ακόμα φορά συνεννόηση μπουζούκι. Τέλος πάντων, ας είναι καλά τα ρακαλάκια. Βρεθήκαμε και ξεκινήσαμε έστω και με 20 λεπτά καθυστέρηση.

Ανεβήκαμε την ανηφόρα της Αρχαγγελιώτισας και στη κορυφή του πετάλου που οδηγεί προς το μοναστήρι πήραμε το μονοπάτι για το «Λιβάδι» και τη ποδηλατική πίστα. Αρχές Μαρτίου είχαμε κάνει πρώτη φορά αυτό το κομμάτι. Περιγραφή και φωτογραφίες σε  προγούμενη ανάρτηση αλλά και χάρτη στο trimbleoutdoors. Είχε πολύ καιρό να βρέξει και αυτή τη φορά το νερό στο ρυάκι στα δεξιά μας ήταν πολύ λίγο. Ούτε ακουγόταν να ρέει  ούτε σχημάτιζε μικρούς καταρράκτες στα βράχια. Σε κανένα τεταρτάκι φτάσαμε στο σταυροδρόμι που υπάρχει και μία βρύση στρωμένη με πλακάκια … μπάνιου. 

Αν συνεχίζαμε ευθεία θα φτάναμε στη ποδηλατική πίστα. Σκοπός μας όμως ήταν να πάρουμε τον δασικό χωματόδρομο προς τα Δυτικά και να φτάσουμε στα Κιμμέρια.

Γνωστή ποδηλατική και περιπατητική διαδρομή και συνήθως αυτοί που τη κάνουν ξεκινούν από τη Καλαμού παίρνοντας το δρόμο προς τη «θηλιά». Λίγο μετά τη πρώτη είσοδο της «θηλιάς» στα δεξιά ξεκινάει ο χωματόδρομος που σε κανένα 10λεπτο φτάνει στη βρύση που περιέγραψα παραπάνω,  σε άλλο ένα δεκάλεπτο στα μαντριά κοντά στο πάρκο κεραιών και στο βάθος … Κιμμέρια.

Ο χωματόδρομος είναι σε καλή κατάσταση και δεν παρουσιάζει τη παραμικρή δυσκολία για περπάτημα ή και για ποδήλατο. Απ΄ότι είπε ο Τάσος το χειμώνα είχε ψιλοχαλάσει από τις βροχές αλλά φαίνεται ότι τον έφτιαξαν και δεν υπάρχει πλέον πρόβλημα.

 

Η διαδρομή δε παρουσιάζει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, συνεχές περπάτημα σε ένα δασικό χωματόδρομο. Ο ήλιος δεν είχε ανεβεί ακόμα και όλη μας η πορεία ήταν μέσα στη σκιά, τη δροσιά και τη πρασινάδα. Στην αρχή όλη η δεξιά πλευρά κρυβόταν από δέντρα και θάμνους αλλά μετά που περάσαμε και το «Βορινό πέταλο» μπροστά μας βλέπαμε τις Φοιτητικές Εστίες, λίγο πιο μακριά τον Κόσυνθο με τα ελάχιστα νερά, ενώ στο βάθος απλωνόταν όλη η Ανατολική πλευρά του Νομού τα παραλίμνια χωριά, η Βιστωνίδα και πολύ μακριά μέσα στα σύννεφα η Σαμοθράκη. 

Είναι ωραίο να βλέπεις τη περιοχή σου από μία άλλη γωνιά. Πίσω μας άρχισε να φαίνεται και η πόλη και στο βάθος η Μελτή και λίγο ακόμα και το Αυγό. 

 

Πριν πάρουμε τη κατηφόρα για το Δασάκι και μετά για Κιμμέρια, μια στάση για λίγη δροσιά σε μία βρυσούλα πάνω στη στροφή και  μάζεμα μαύρων μούρων  (wow !!! blackberrys) από τη μουριά που ρίχνει τη σκιά της πάνω στη βρύση. Στη συνέχεια το σπήλαιο των Κιμμερίων. Δεν έχω καμία πληροφορία για αυτό, ακόμα και η φωτογραφία δε βγήκε καλή λόγω της αντηλιάς.

Κατεβαίνουμε τη κατηφόρα , αριστερή στροφή και τελευταία στροφή πριν τη τελική κατηφόρα πίσω από τα τελευταία σπίτια των Κιμμερίων. 

Τελικά όπου και να βρεθείς η περιοχή μας έχει τόσες ομορφιές. Από ψηλά μια καταπληκτική θέα στον , δυστυχώς χωρίς πολύ νερό και αυτός, Κυδωνέα.. Σε έναν αναβαθμό μέσα στο χείμαρρο σχηματιζόταν ένα μικρός καταρράκτης.  Από ψηλά πάνω στη στροφή έχοντας θέα όλη τη κοίτη και όλο το βάθος της διαδρομής του χείμαρρου η εικόνα ήταν πανέμορφη.  Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή αν είχε περισσότερο νερό. Τι να κάνουμε αυτό είχαμε αυτό θα πορευτούμε. Μία φώτο για του λόγου το αληθές.

 

Χμ... Τελικά γράψε λάθος. Η διαδρομή παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Στο ίδιο σημείο και η πιο μοναδική και καινοτομική, πλην όμως επικίνδυνη και αστεία γέφυρα της διαδρομής κατασκευασμένη από κάποιον μου μαλλον ταχε τσούξει. Κάποιες σκουριασμένες λαμαρίνες πάνω σε κάτι σαπισμένα μαδέρια στηριγμένα σε ένα σίδερο από οικοδομική σκαλωσιά καλυμένη από πέτρες και χώματα, ένωνε τις 2 πλευρές σε ένα χαντάκι που όταν βρέχει ρίχνει τα νερά του μέσα στον Κυδωνέα από ψηλά Δε μπήκαμε βέβαια στο πειρασμό να τη περάσουμε. Αυτό δε μας εμπόδισε όμως να τη φωτογραφίσουμε.

Κατεβαίνοντας στο χωρίο περάσαμε από το φούρνο για ένα φρεσκοψημένο ψωμάκι. Δεν είχε τη μπαγκέτα που τόσο μου αρέσει και βολευτήκαμε με ένα ολικής. Της υγιεινής διατροφής πάνω απ’ όλα.

Για την επιστροφή δεν έδωσα σημασία στα κρύα ανέκδοτα των συνοδοιπόρων μου που ήθελαν να γυρίσουμε από το ίδιο σημείο και τους έπεισα να ακολουθήσουμε το κανονικό και πιο εύκολο ασφαλτοστρωμένο δρόμο.

Με τα πόδια πονεμένα και βαριά (τα δικά μου δηλαδή) και ας είχαμε κάνει μόνο 12 χιλιόμετρα. Η διαδρομή έχει ανέβει στο trimbleoutdoors Όχι ότι είναι άγνωστη και δύσκολη αλλά αφού τη κάναμε που τη κάναμε, να μην την ανεβάσω κιόλας;

Καλές διαδρομές.