Λες να είναι Εγνατία?

Σάββατο 28/04/12

Αφορμή για αυτή τη βόλτα ήταν ένα mail που μου έστειλε πριν καιρό ο Τάσος. Ένα mail που έλεγε για ένα «λιθόστρωτο που είναι μεταξύ παλαιάς Μορσύνη πεδίου βολής αρμάτων ,τμήματα του σε καλή κατάσταση θα συναντήσουμε σε όλη την διαδρομή μέχρι τους παλιούς Τοξότες» που συνοδευόταν από μια φωτό.

Ένα λιθόστρωτο πάνω στα βουνά. Ένα παλιό καλντερίμι που τόσα έχω ακούσει για τα αυτά αφού αποτελούσαν τους δρόμους μεταξύ των χωριών αλλά δεν είχα τύχει ποτέ μου να πετύχω μέχρι τώρα σε «καλή κατάσταση» όπως φαινόταν και στη φωτό. Αφού ξέραμε τη περιοχή στο περίπου προσπαθήσαμε να μάθουμε περισσότερες πληροφορίες από τον γνώστη της περιοχής Μπάμπη, ο οποίος όμως μας απέτρεψε νομίζοντας ότι ο χώρος είναι στρατιωτικός και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση.

Μία ακόμα πιο μεγάλη και καθαρή φωτογραφία σε ένα 2^ο mail μας ξεσήκωσε κυριολεκτικά. Αναφορά (έστω και σαν υποψία) στην αρχαία Εγνατία Οδό και παραλληλισμός με παρόμοιο καλντερίμι που έχει αναγνωριστεί επίσημα σαν τμήμα της στη περιοχή του Αγίου Σίλα στη Καβάλα έκαναν την επιθυμία μας για «εξερεύνηση» μεγαλύτερη. Ορίστε και 2 link εδώ και εδώ για την αρχαία Εγνατία Οδό.

Σε μία παλαιότερη βόλτα μου που δεν έχω αναρτήσει καθώς δεν αξίζει το κόπο, είχα δει πίσω από το πεδίο βολής ένα χωματόδρομο να χάνεται μέσα στο δάσος. Σε μία χιλιοπυροβολημένη,  στραβή, σκουριασμένη πινακίδα είχα μάλιστα αναγνωρίσει και τη κατεύθυνση προς ένα ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.

Τα μυαλό μου πήγε αμέσως στις κουβέντες που είχαμε κάνει για το καλντερίμι – Εγνατία οπότε μόλις τέθηκε θέμα για τον Σαββατιάτικο περίπατο είχαμε κιόλας αποφασίσει για το προορισμό.

Το Σάββατο το πρωί ξεκινήσαμε με τον Τάσο για το λιθόστρωτο με μισή καρδιά. Ο καιρός ήταν αρκετά φορτωμένος στις 6¨30 το πρωί και στο βάθος προς το κάμπο και τη Θάσο διακρίναμε κάποιες εντυπωσιακές φωτεινές γραμμές από τους κεραυνούς που σάρωναν τον ουρανό. Για να μπορέσεις να αποθανατίσεις ένα κεραυνό θέλει καλή φωτογραφική μηχανή και μαστοριά και εμείς δε διαθέταμε τίποτα από τα 2 οπότε μη περιμένετε φωτογραφίες των κεραυνών.

Με πάντα το νού μας σε μία πιθανή βροχή, που τελικά ευτυχώς δεν ήρθε, αφήσαμε το αυτοκίνητο πίσω από το σχολείο της Παλιάς Μορσύνης και πήραμε τον τσιμεντένιο ανηφορικό δρόμο προς τα μαντριά δίπλα από το πεδίο βολής. Περάσαμε το ανάχωμα των στόχων και συνεχίσαμε στον  χωμάτινο πλέον δρόμο που μας οδηγούσε μέσα στο δάσος στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.

Από τη δεξιά μεριά του δρόμου ένα πυκνό νεαρό όμως πευκοδάσος και από την αριστερή κάποια διαφορετικά είδη δέντρων (που δε μπόρεσα να αναγνωρίσω) λες και ο δρόμος χαράχτηκε ακριβώς στη μέση των 2 ποικιλιών. Ο χώρος στο εκκλησάκι είναι διαμορφωμένος και μάλλον στη γιορτή του Αγίου ετοιμάζεται εκεί κουρμπάνι ή κάποιο πανηγύρι γιατί έχει πάγκους, τραπέζια, υπόστεγα  και ένα κτιστό φούρνο για μαγειρέματα. Δυστυχώς πάνω στο δρόμο και μερικά σκουπίδια που χαλάνε την ομορφιά του τοπίου. 

 

Προσπεράσαμε το εκκλησάκι και μπήκαμε στα πεύκα. Πλέον μας οδηγούσε μόνο η διαίσθηση μας καθώς μέσα στο δάσος δεν υπήρχε κάποιο χαραγμένο ξεκάθαρο μονοπάτι παρά μόνο μερικά μικρά αόριστα μονοπατάκια που μάλλον μπέρδευαν παρά βοηθούσαν.

Λίγο η διαίσθηση, λίγο η τύχη και λίγο μερικά μέτρα που χρειάστηκε να επιστρέψουμε προς τα πίσω, τελικά μας οδήγησαν σχεδόν πάνω στο στόχο μας. (χμ!!! τώρα που το σκέφτομαι μάλλον η τύχη ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας) . Το καλντερίμι το είδε πρώτος ο Τάσος. Εγώ από το σημείο που βρισκόμουν μερικά μέτρα πίσω του δε μπόρεσα να το αναγνωρίσω μέσα στις υπόλοιπες πέτρες. Να δείτε και σεις. Δηλαδή άδικο είχα?

Αυτές οι άσπρες πέτρες δεν είναι τίποτα άλλο από το ρέμα που κατεβαίνει από το βουνό και ποιος ξέρει που καταλήγει. Προσπεράσαμε λοιπόν το ρέμα και ανεβήκαμε πάνω στο καλντερίμι.

Εγνατία – ξεεγνατία, αρχαίο – νέο δε μας ένοιαζε καθόλου. Εμείς ένα καλντερίμι ψάχναμε, καλντερίμι βρήκαμε. Εμένα πάντως μου φάνηκε σαν ένας απλός δρόμος που συνέδεε τον παρακείμενο οικισμό της Μόρσας (ερείπια πλέον σύμφωνα με τα λεγόμενα) παρά αρχαία οδός αλλά έτσι και  είναι αρχαίος δρόμος και αν τελικά είναι και τμήμα της original Εγνατίας ακόμα καλύτερα.

Περπατήσαμε καμία 300 μέτρα. Τόσο ήταν το καλοδιατηρημένα κομμάτι του δρόμου. Μόλις τελείωσε προχωρήσαμε ακόμα καμία 200σαρία πάνω στο χωματόδρομο μπας και βρούμε τη συνέχειά του. Αντί για αυτό όμως συναντήσαμε μια μεγάλη λακκούβα με νερό πάνω στο χωματόδρομο και αποφασίσαμε να μη θυσιάσουμε τα παπούτσια μας για χάρη της. Οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Όταν βγήκαμε πλέον από το καλντερίμι είπαμε να πάρουμε ένα άλλο πιο φαρδύ μονοπάτι που είχε και ίχνη ρόδας αυτοκινήτου. Θεωρήσαμε πιο εύκολη τη διαδρομή   αφού μπορούσε και περνούσε αυτοκίνητο από εκεί. Όταν όμως είδαμε τη γραμμή του GPS να ξεμακραίνει από τη πορεία που είχαμε όταν ερχόμασταν αφήσαμε το δρόμο και ξαναχωθήκαμε μέσα στο δάσος. Μετά από κανένα μισάωρο ή και λιγότερο βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο εκκλησάκι και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Σύμφωνα με το trimble outdoors δεν κάναμε ούτε 5 χιλιόμετρα πάνε έλα σε 1 ώρα και 40 λεπτά. Βέβαια ο χρόνος είναι δυσανάλογος με την απόσταση αλλά τόσο κάνεις όταν δεν έχει ιδέα που πηγαίνεις και βγάζεις και ένα σωρό φωτογραφίες … Όχι για μένα, αλλά για σένα φίλε επισκέπτη του blog.

Η διαδρομή έχει καταγραφεί πλήρως αλλά δεν την έχω αναρτήσει. Όποιος θέλει να τη δει είναι διαθέσιμη. Σε επόμενη φάση πιθανόν να προσπαθήσουμε να φτάσουμε και μέχρι τα ερείπια της Μόρσας. 

Μέχρι τότε: 

Καλά να περνάτε και καλές διαδρομές.

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Δεν είναι το Φαράγγι της Σαμαριάς ούτε η Χαράδρα του Βίκου.
Δεν είναι ούτε ο Εύηνος, ούτε ο Λάδωνας, ούτε ο Άραχθος. , ούτε ο Βοϊδομάτης.

Είναι ο δικός μας, ο ταπεινός Κόσυνθος έτσι όπως τον πέτυχα το Κυριακάτικο πρωινό σε μια βολτίτσα στο "4.5", στο σημείο που κατεβαίνει η κατηφόρα της Καλαμούς, ακολουθώντας το δρόμο που πάει Σταυρούπολη.

Μια εύκολη διαδρομή σε άσφαλτο μέσα στο απέραντο πράσινο και στους βράχους δεξιά και αριστερά. Μοναδική έννοια τα αυτοκίνητα που χαλάνε την ηρεμία του τοπίου.

Και μια παρέα από ποδηλάτες που έκαναν τη δική του διαδρομή και μου θύμισαν τους δικούς μας Σάββα και Τάσο που το ίδιο πρωινό ήταν στο Σφενδάμι για τους ποδηλατικούς αγώνες και ελπίζω να έχουν γυρίσει με πολλές φωτογραφίες και εμπειρίες να μας διηγηθούν. .

Μια μικρή ανάρτηση για μια απλή και εύκολη διαδρομή με μεγάλη όμως απόλαυση που μπορείτε να τη δείτε και στο Trimble Outdoors όπως συνήθως.

Καλημέρα και καλές διαδρομές. 

ΚΟΣΥΝΘΟΣ

Μεγάλο Σάββατο 14/04/2012

ΚΟΣΥΝΘΟΣ. Αυτός ο «Παλιός Ξανθιώτης», ο παλιότερος όλων μας, κυλάει εδώ και αιώνες στη περιοχή μας άρρηκτα συνδεδεμένος με τη ζωή των Ξανθιωτών αφού εκτός του ότι  χωρίζει τη πόλη στα δύο, αποτελεί σκηνικό σημαντικών εκδηλώσεων που χαρακτηρίζουν τη πόλη μας (Θεοφάνεια, Κάψιμο Τζάρου κτλ)

Κυλάει μάλλον αδιάφορος εως θα έλεγα  σχεδόν ανύπαρκτος κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά μερικές φορές αρκούν κάποιες δυνατές βροχοπτώσεις για να δείξει και το άγριο πρόσωπό του, κάνοντας μέχρι και καταστροφές, θέλοντας ίσως έτσι να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για κάποιες προσπάθειες περιορισμού του ή για τα σκουπίδια που συσσωρεύονται στις όχθες του.

Μεγάλο Σάββατο απόγεμα λοιπόν και μία μικρή βολτίτσα «μετά της θυγατρός μου» (έκφραση για να είμαστε και μέσα στο πνεύμα των παλιών φωτογραφιών της Ξάνθης) έτσι για να χωνέψουμε το μεσημεριάτικο σπανακόρυζο (sic). Έβρεχε από νωρίς το πρωί τόσο πολύ που μόλις και δε «χάλασε το παζάρι». Λίγο ακόμα και θα είχαμε ακόμα ένα καταστροφικό Σάββατο για τους παζαρτζήδες .

Ο Κόσυνθος είχε πολλά μαζεμένα. Πήραμε το «Μονοπάτι της Ζωής» και φτάσαμε μέχρι το τέρμα του εκεί που μπορείς να δεις το παλιό φράγμα υδροληψίας. Από κει δηλαδή που γινόταν η συλλογή του νερού για να οδηγηθεί μέσω του καναλιού στο υδραγωγείο για  την υπόλοιπη επεξεργασία πριν την υδροδότηση της πόλης. Βέβαια το υδραγωγείο πλέον δε λειτουργεί και το κανάλι πλέον είναι «Το μονοπάτι της Ζωής»

Έχω ξαναπάει στο σημείο και μου ήταν γνώριμο το σκηνικό αλλά το πόσο εντυπωσιακό ήταν αυτό που βλέπαμε το συνειδητοποίησα μόλις ένα «wow!!!» βγήκε από το στόμα της κόρης μου πράγμα που με παραξένεψε αφού καθώς διανύει μια περίοδο μέσα στον αρνητισμό και την αδιαφορία  (εφηβεία γαρ) δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που την ενθουσιάζουν.

Μια μικρή ανάρτηση λοιπόν , ένα μικρό βιντεάκι, και μια γιαλαντζί φωτογραφία –που με ελάχιστες γνώσεις περί επεξεργασίας προσπάθησα να δώσω ένα τόνο vintage για να την αναρτήσω στην ομάδα «Παλιές Φωτογραφίες της Ξάνθης» στο facebook-, έτσι απλά για να μοιραστώ μαζί σας κάποια όμορφη στιγμή και μια εικόνα από τον αιώνιο Ξανθιώτη με τις καλύτερες ευχές μου για Καλό Πάσχα.

Η σημερινή βολτίτσα είχε σαν αφετηρία τη γέφυρα του Κόσυνθου δίπλα στο Κήπο. Σκοπός ο κύκλος Σαμακώβ, Καλαμού, μονοπάτι Κόσυνθου, Σαμακώβ και πάλι.

Σαμακώβ… έψαξα στο internet  αλλά δε κατάφερα να βρω κάτι που να εξηγεί αυτή τη περίεργη ονομασία αυτής της συνοικίας, από τις πιο παλιές της Ξάνθης. Το περισσότερο επεξηγηματικό που βρήκα είναι το παρακάτω στη σελίδα  :

«Όσον αφορά την προέλευση της λέξης Σαμακώβ, οι ερευνητές καταθέτουν τρεις ερμηνείες. Κατά μία εκδοχή από την σαξονική λέξη samakovi. Έτσι ονόμαζαν οι σάξονες μεταλλουργοί τα βαριά μηχανικά σφυριά που κινούνταν με υδραυλική ενέργεια στα εργαστήριά τους. Μια δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι προέρχεται από τις βουλγαρικές λέξεις σάμο - κοβάτς που σημαίνουν μόνο/μονάχα - σιδεράς και μια τρίτη από τις λέξεις σάμο - κοβ, που είναι η ρίζα του ρήματος σφυρηλατώ. Σε κάθε περίπτωση το όνομα έχει σχέση με μεταλλευτικές δραστηριότητες, κοινές σε όλα τα βαλκανικά Σαμακώβ. Ήδη, όπως σημειώνει ο κ. Αϊβαλιώτης, ο Φωκίων Κοτζαγεώργης, σε πολύ σημαντική ανέκδοτη μονογραφία του για την Ξάνθη του 15ου και του 17ου αιώνα, εντοπίζει σε οθωμανικά έγγραφα του 1580 και του 1605 αναφορές σε ξανθιώτες μεταλλωρύχους και μεταλλείο κοντά στην Ξάνθη.»

Και ένα βίντεο στο youtube 

Πέραν αυτών ουδέν.

Ξεκίνησα στις 6:30 διασχίζοντας τα πλακοστρωμένα σοκάκια του Σαμακώβ  και σε περίπου 15 λεπτά είχα φτάσει στο υδραγωγείο.  Σε ευθεία η απόσταση δεν είναι μεγαλύτερη από 200 μέτρα από το δρόμο  η απόσταση είναι περίπου 800 μέτρα. Στο ενδιάμεσο είχα την ευκαιρία να βγάλω και μερικές φωτογραφίες αφού από κει πάνω ή θέα τόσο της μοντέρνας πόλης όσο και της Παλιάς είναι καταπληκτική. Βέβαια ο καιρός είχε φροντίσει να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις της ΕΜΥ και ήταν αρκετά μουντός και οι συνθήκες φωτογράφισης δεν ήταν τόσο καλές. Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε.

Βγαίνοντας πάνω από το υδραγωγείο πήρα το δρόμο για τη Καλαμού.  Μετά από κάποια στροφή θα μπορούσα να έχω μια ωραία θέα προς το Αυγό αν δεν είχα να αντιμετωπίσω τα τερτίπια  του καιρού. Αποτέλεσμα? Μια φώτο του Αυγού … χωρίς το Αυγό που είναι χαμένο μέσα στην ομίχλη. 

Λίγο πιο κάτω το περίφημο «Κουράγιο». Ακόμα μια φώτο και ανέβασμα στο «Φωτογραφικό Ταξίδι».  Για να δούμε τι σχόλια θα μαζέψει.

Στη διαδρομή είχα, μέσω ασυρμάτου, και τη παρέα του Χρήστο.  Τα είπαμε για λίγο και δοκιμάσαμε τι «πουλιά πιάνουν τα ρακαλάκια μας στο βουνό».

Επόμενη στάση και φωτογραφία το Μοναστήρι της ΠαναγίαςΚαλαμούς. Ρίξτε και μία ματιά στο link  για περισσότερες πληροφορίες. 

Και πήρα τη κατηφόρα. Το μονοπάτι μήκους περίπου 2 χιλιομέτρων είναι ο παλιός και μοναδικός τότε δρόμος που ένωνε τη Ξάνθη με τα Μοναστήρια. Σε κάποια σημεία του μπορείς ακόμα να δεις το παλιό καλντερίμι. Αν και το μονοπάτι είναι σχεδόν παράλληλο με το Κόσυνθο και ακούς τα νερά του χειμάρρου σε όλη του τη διαδρομή, εν τούτοις δεν υπάρχει οπτική επαφή παρά μόνο μετά τη μισή απόσταση. Το μεγαλύτερο μέρος είναι ένα δασικό μονοπάτι μέσα στο πευκοδάσος. Κάπου κατά κει υπάρχει μία μικρή πινακιδούλα καρφωμένη στο δέντρο που σε προκαλεί να  αφήσεις το μονοπάτι και να πάρεις ένα άλλο, κατηφορικό, για να βρεθείς  καμία 50αριά μέτρα χαμηλότερα στην όχθη του Κόσυνθου. 

Σε ένα πανέμορφο από φυσικής άποψης μέρος που η ροή του χειμάρρου κάνει ένα  πέταλο, είχε δημιουργηθεί παλιότερα ένας χώρος αναψυχής με πέτρινα παγκάκια και μία πέτρινη βρύση. Δυστυχώς ο χώρος έχει εγκαταλειφθεί, η βρύση πλέον έχει στερέψει και τα πέτρινα παγκάκια έχουν γίνει ένα σωρός από … πέτρες. Αν εξαιρέσουμε αυτό το θλιβερό γεγονός, το μέρος είναι πανέμορφο και πραγματικά αξίζει να το επισκεφτείς. Τρεχούμενο νερό, πλούσια βλάστηση, τεράστιοι βράχοι και τόσο κοντά στη πόλη  αρκεί να μη χάσεις το χορταριασμένο μονοπάτι. Άλλωστε αν το πάρεις ανηφορικά το πολύ σε ένα τεταρτάκι – εικοσάλεπτο είσαι στο πέταλο. 

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Η παρούσα ανάρτηση δεν έχει πολλές φωτογραφίες αλλά όλες που έχω βγάλει (καμία 15αρια) μαζί με 2 μικρά βιντεάκια, αλλά και το χάρτη της διαδρομής,  θα τα βρείτε στο Trimble Outdoors.

Επίσης, επειδή δραστηριοποιούμαστε και στα social media, σχετικές αναφορές θα βρείτε και στα  google+ και στο facebook αλλά τζάμπα κόπος αφού τα link θα σας φέρουν πάλι εδώ.

Καλές διαδρομές.