Παραλίγο ... Μαυροπαίδι

Σάββατο  17 Μαρτίου 2012

Αυτή τη φορά στο προσκλητήριο ανταποκρίθηκαν πιο πολλοί και η παρέα ήταν μεγάλη. Η Ντίνα, ο Πάνος, ο Ηλίας, ο Αλέξης, ο  Σάββας, και η αφεντιά μου, είχαμε δώσει ραντεβού έξω από το μοναστήρι της Παναγίας Καλαμούς. Στόχος? Μια 3ωρη  το πολύ  πορεία, έτσι για τη πλάκα μας.

Τις προηγούμενες μέρες είχαμε ζητήσει και τη γνώμη το Χρήστου Λ σχετικά με το ποια διαδρομή θεωρεί καταλληλότερη δεδομένου ότι εδώ και χρόνια έχει φάει τα βουνά της περιοχής με το κουτάλι. Τώρα αρχίζει να τα τρώει και με το ποδήλατο οπότε δεν μας ακολουθεί στις πεζοπορικές μας βόλτες.  

Τελικά από φασίσαμε να πάμε προς της περιοχή του Καράογλαν (Ύψωμα "Μαυροπαίδι" σύμφωνα με την ΓΥΣ) η οποία  βρίσκεται προς το βορρά ανάμεσα στη Ξάνθη και προς τα Κιμμέρια. Σαν οδηγό μας είχαμε τη διαδρομή του Νίκου Κρούπη από το Hellas Path όμως σαφώς δεν είχαμε σκοπό να την ακολουθήσουμε κατά πόδας αφού είναι καμιά 25αρια χιλιόμετρα και φτάνει μέχρι τον Εχίνο ξεκινώντας μέσα από τη Ξάνθη.  Βέβαια εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φάινονται αφού σύμφωνα με τον έμπειρο ορειβάτη, περιπατητή, οδοιπόρο, ποδηλάτη και γενικά outdoorer Χρήστο Λ αλλά και σύμφωνα με το χάρτη το ΕΟΣ , το πραγματικό "Μαυροπαίδι" πέφτει καμία 5-6 χιλίομετρα Ανατολικότερα, σχεδόν πάνω από τη Λευκόπετρα, εμείς όμως είχαμε τη ψευδαίσθηση ότι η διαδρομή που θα κάναμε θα μας έβγαζε κάπου κοντά του. Ετσι και αλλίως δεν είχαμε σκοπό να το κατακτήσουμε. Μια βολτίτσα θα κάναμε.

Χάρτης  ΕΟΣ

 Έτσι ξεκινήσαμε παίρνοντας το δασικό δρόμο πάνω από το μοναστήρι και προσπεράσαμε από δεξιά την είσοδο της «θηλιάς» ακλουθώντας ένα ακόμα παρακλάδι από το δίκτυο των δασικών δρόμων που υπάρχουν στη περιοχή. Μετά από καμιά 500αριά μέτρα , στο σημείο που υπάρχει μια βρύση επενδυμένη με πλακάκια μπάνιου (αν είναι δυνατόν μέσα στο δάσος), αφήσαμε το χωματόδρομο και πήραμε ένα βορεινό μονοπάτι περπατώντας δίπλα από ένα ρυάκι. Συνεχίσαμε ανηφορικά περνώντας μέσα από βράχους και θάμνους και μετά από άλλα 500-600 μέτρα βγήκαμε και πάλι σε δασικό δρόμο σε σημείο που υπάρχει μια πυροσβεστική δεξαμενή.

Λόφος

Μετά από άλλα 5-10 λεπτά πορείας, και πάλι συμβουλευόμενοι το gps αφήσαμε το δασικό δρόμο και κόψαμε δεξιά, περνώντας μέσα από το ρυάκι,  σε ένα άλλο μικρότερο μονοπάτι. Για κάτι περισσότερο από 2 χιλιόμετρα η διαδρομή είχε ποικιλία. Περάσαμε και από δάσος (πού σε κάποιο σημείο θύμιζε και λίγο Λειβαδίτη), και από λιβάδια, και φτάσαμε και σε υψώματα με θέα τα χωριά προς τη Λίμνη και το κάμπο. Η ήλιος είχε ανατείλει κανονικά και μας χάριζε ένα υπέροχο ανοιξιάτικο πρωινό.

Σαν να λέμε Λειβαδίτης

Ο Ηλιος Απέναντι

Αυτό ήταν το 2^ο και μεγαλύτερο κομμάτι εκτός δασικού δρόμου που τελείωσε φτάνοντας σε μία διασταύρωση πάνω και δεξιά από το χωριό Διάφορο. Εκεί αποφασίσαμε να αφήσουμε τη διαδρομή του HellasPath (αφού έτσι και αλλιώς Μαυροπαίδι δεν επρόκειτο να δούμε) και ξεκινώντας την επιστροφή να ακολουθήσουμε το δασικό δρόμο προς τις Τουριστικές Κατοικίες. Σε πρώτη φάση και για καμιά 600-700 μέτρα η  πορεία ήταν  Βόρειο Βόρειο Δυτικά και είχαμε αριστερά μας, στη κατεβασιά του βουνού, το Διάφορο και στο βάθος στα Δυτικά, εντυπωσιακό όλο τον ορεινό όγκο του Αχλαδόβουνου (Τσάλ) με τι ψιλοχιονισμένη ακόμα κορυφή του Από κει ψηλά η θέα του βουνού είναι μεγαλοπρεπής.  Καθώς το Τσάλ είναι σχεδόν εντελώς φαλακρό, από το σημείο που ήμασταν και είχαμε μια πλήρη άποψη του όγκου του και μέσα στη πρωινή καταχνιά έμοιαζε σαν ένα τεράστιος βράχος που χώριζε τη Ξάνθη από τη Σταυρούπολη. Η φωτογραφία μπορεί να δώσει μία εικόνα αλλά σαφώς δε μπορεί να αποδώσει όλο το μέγεθος ούτε περιγράψει το συναίσθημα μπροστά σε αυτό που βλέπαμε.

Τσαλ τεράστιο

 Πήραμε τη κατηφόρα, κάναμε μία φουρκέτα αλλάζοντας κατεύθυνση προς τα Νότια και περάσαμε μπροστά από ακόμα μία πέτρινη βρύση, χωρίς πλακάκια –ευτυχώς- αυτή τη φορά. Τώρα είχαμε το Διάφορο και το Τσάλ στα δεξιά μας και όσο χαμηλώναμε σε υψόμετρο χάναμε τη θέα μέχρι που φτάσαμε στις Τουριστικές κατοικίες. Από κει και μετά κινούμασταν σε «γνωστά νερά». Περάσαμε μέσα από τι ποδηλατική πίστα και βγήκαμε στη «θηλεία» . Κινήσαμε δεξιά για να κάνουμε όλο το κύκλο όμως και πάλι το ανήσυχο πνεύμα το Σάββα μας έβγαλε εκτός διαδρομής. Μόλις φτάσαμε στη  πυροσβεστική δεξαμενή δε συνεχίσαμε να ολοκληρώσουμε τη κυκλική πορεία αλλά ακολουθήσαμε ένα μικρό κατηφορικό μονοπάτι μέσα από πεύκα και βγήκαμε ακριβώς πάνω από το μοναστήρι της Καλαμούς, ούτε 500 από το σημείο που ξεκινήσαμε. Αυτό το «κόψιμο» μας γλίτωσε πάνω από 2 χιλιόμετρα πορείας.

Η διαδρομή ήταν πανέμορφη και κυρίως πανεύκολη. Η ωραία μέρα, τα ωραία τοπία αλλά πάνω απ’ όλα η ωραία παρέα μας χάρισαν 10 χιλιόμετρα και 2 ώρες ωραίων αναμνήσεων και ξεγνοιασιάς. Μπορεί καθένας να την ακολουθήσει και να περάσει όμορφα όπως εμείς.

Στο Trimble Outdoors έχω ανεβάσει το αποτύπωμα για όποιον ενδιαφέρετε για περισσότερες λεπτομέρειες.

Trimble Outdoors

Αντε και κάτι καινούργιο. Δείτε το video της βόλτας στο youtube.

Μέχρι την επόμενη φορά … keep walking

Άγρια Ομορφιά

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Το προσκλητήριο ήταν ανοιχτό. Τελικά ο μόνος που ανταποκρίθηκε ήταν ο Χρήστος ο συνάδελφος και πολύ καλός φωτογράφος που για τις φωτογραφίες του έχουμε γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση.

Η διαδρομή γνωστή. Ιερατική, διασταύρωση, ανατολικό μονοπάτι, Μακάριο (Μάκακλαρ). Έχει άλλωστε περιγραφεί δύο φορές σε παλαιότερες αναρτήσεις. Δείτε την και στο Trimble Outdoors

Αφού λοιπόν πήραμε την πρώτη ανηφόρα , στρίψαμε δεξιά και μετά πάλι αριστερά ακολουθώντας το στενό μονοπάτι μέσα από θάμνους βελανιδιάς για να περάσουμε από τη καλύβα του βοσκού και να πάρουμε το μονοπάτι αντίκρυ από τη Καλαμού, το λεγόμενο και Ανατολικό.

Μπροστά ο Σάββας στη μέση ο Χρήστος πίσω εγώ. Φτάνοντας στο «οροπέδιο», μια πλατιά βραχώδη κορυφή με διάσπαρτους λίγους θάμνους και μερικά αραιά δέντρα, αρχίσαμε να παίρνουμε τη μικρή κατηφόρα που βγάζει σε ένα καταπράσινο πλάτωμα όπου υπάρχει η παρατημένη, τυλιγμένη με πλαστικό φιλμ καλύβα του βοσκού.

Ξαφνικά ο Σάββας γυρνάει σε μας και χαμηλόφωνα λέει : «Κάντε ησυχία,  ετοίμασε τη μηχανή… τα Άλογα.»

Δε πίστευα στα μάτια μου. Το περίφημο κοπάδι των Άγριων Αλόγων των βουνών μας (εγώ τα ξέρω σαν τα Άγρια Άλογα των Λιβερών) σε απόσταση αναπνοής μπροστά μας. Ένα πουλαράκι, που μόλις μας κατάλαβε, χωρίς να τρομάξει ιδιαίτερα , σηκώθηκε στα πόδια του και πήγε κοντά στη μαμά του, ένα άλλο εκεί δίπλα έβοσκε χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα, ένας αρσενικός με πλούσια χαίτη μας κοίταζε και μελετούσε κάθε μας κίνηση, ακόμα δύο ποιο αριστερά πίσω από τους θάμνους και ένα τελευταίο που το είδαμε λίγο πιο πάνω στο μονοπάτι.

Σύνολο 7 άλογα. Έξι ενήλικα και ένα μικρό σε απόσταση λιγότερη από 10 μέτρα ανεχόταν τη παρουσία μας όμως είχαν πάντα το νου τους να εξαφανιστούν αν αντιλαμβανόταν απειλή. 

Παλιότερα ήταν περισσότερα. Μερικές αναφορές μιλάνε για 20 και 30 άλογα πο κινούνται στη περιοχή του Νεστου από το Κρωμνικό και τα  Λιβερά μέχρι όπως αποδείχηκε σχεδόν πάνω από τη Ξάνθη. Παρατήθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους όταν ερημώθηκαν τα ορεινά χωριά. Από τότε και αυτά στον αγώνα της επιβίωσης αλλά τουλάχιστον ελεύθερα. Μερικές φορές έχουν πέσει και θύματα της κακίας και της αμυαλοσύνης του ανθρώπου όπως πρόσφατα που πυροβολήθηκαν 2 από αυτά γιατί λέει κάνουν ζημία στα χωράφια αλλά και για να αποτελέσουν δόλωμα για τους Λύκους αφού μετά τη θανάτωσή τους περιελούστηκαν με δηλητήριο. Το τελικό αποτέλεσμα εκτός από τα 2 νεκρά Άλογα, να θανατωθούν άλλα 6 ή 7 σπάνια αρπακτικά πουλιά. Δείτε σχετικά άρθρα εδώ , εδώ αλλά και αλλού. 

Ο Χρήστος ετοίμασε τη φωτογραφική μηχανή και πήγε προσεκτικά πίσω από κάτι θάμνους  για να έχει καλύτερο οπτικό πεδίο.  Ο Σάββας και εγώ μείναμε μερικά μέτρα πιο πίσω, σε έναν άλλο θάμνο και μείναμε να τα θαυμάζουμε. Τι τεράστια τύχη ήταν αυτή. Αυτά τα υπέροχα ζώα έχουν αποκτήσει μία θρυλική υπόσταση διότι μόνο από μακριά είναι πιθανό να τα δεις, αφού εξαφανίζονται σε κάθε ανθρώπινη παρουσία και μέχρι στιγμής δεν υπάρχει καμία αναφορά  για κάποιον που τα έχει πλησιάσει ή φωτογραφίσει από τόσο κοντά.

Η «Άγρια Ομορφιά» μπροστά μας. Τίτλος της παρούσας ανάρτησης δανεισμένος από το τίτλο που έδωσε ο Χρήστος στο Φωτογραφικό Ταξίδι.  Η φωτογραφία έχει συλλέξει πάνω από 4 σελίδες σχόλια και πραγματικά αξίζει τόσο για το καλιτεχνικό της ύφος όσο και για το θέμα που όσο και να ψάξετε δε θα βρείτε αλού. Εδώ ολόκληρο Google  έχει όλο και όλο 10 φωτογραφίες αλλά καμία από τόσο κοντά. 

Με την άδεια του Χρήστου βάζω και γω εδώ μία άλλη φώτο. Είναι ο αρσενικός που δε πήρε τα μάτια του από πάνω μας. Κοιτάξτε και θαυμάστε. Δεν είναι σαν να ποζάρει?

Ο Άγρυπνος Φύλακας του κοπαδιού

 Σταθήκαμε  πάνω από 10 λεπτά εκεί. Τα κοιτούσαμε και μας κοιτούσαν και όταν αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να τα απαλλάξουμε από τη παρουσία μας με αργά και ήρεμα βήματα περάσαμε από δεξιά τους για να μην τα ενοχλήσουμε περισσότερο.

Συνεχίσαμε στο ανατολικό μονοπάτι πιο ξεκούραστοι πλέον. Η αναπάντεχη συνάντηση μας πήρε τη κούραση και έδωσε φτερά στα πόδια. Αυτό φάνηκε και από την αλλαγή στη διάθεση που πλέον έγινε πιο ευχάριστη και οι κουβέντες μας (κυρίως σε σχέση με τα άλογα) έγιναν πιο ζωηρές.

Πήραμε και το καλντερίμι και βγήκαμε στα νεκροταφεία. Αυτό το μακάβριο αξιοθέατο, τα καλυμμένα πηγάδια και ο μεγάλος νερόλακκος – που αυτή τη φορά ήταν γεμάτος … νερό - είναι  τα πρώτα που συναντά κανείς όταν έρχεται στο Μακάριο από τη πλευρά της Ιερατικής.

Νερόλακος

 Πήγαμε λίγο μέχρι τα ερείπια. Ο Χρήστος δε σταμάτησε να φωτογραφίζει το τοπίο. Όπως λέεί και ο Σάββας μπορεί να περάσει 100 φορές από ένα σημείο όμως μόνο κάποιος με φωτογραφικό μάτι μπορεί να διακρίνει τη λεπτομέρεια που μπορεί να αποτελέσει ένα θαυμάσιο θέμα για φωτογραφία. Όπως για παράδειγμα η άλλη Φώτο του Φωτογραφικού Ταξιδιού. Η «Βουνίσια Άνοιξη»  είναι άλλη μια καταπληκτική αποτύπωση. Άλλη μια υπέροχη ματιά του Χρήστο.

Επί το Έργω!

Η ώρα περνούσε και δεν είχαμε πολύ περισσότερη στη διάθεσή μας. Πήραμε τον ίδιο δρόμο για την επιστροφή. Κάπου μέσα μου ήλπιζα να ξανασυναντήσουμε τα Άλογα . Δυστυχώς η ελπίδα μου διαψεύστηκε καθώς είχαν φροντίσει να εξαφανιστούν και πάλι λες και έπρεπε να επαληθεύσουν τον θρύλο τους ότι δηλαδή δεν είναι εύκολο να τα συναντήσεις. 

Περισσότερες Φώτο για το Μακάριο μπορείτε να δείτε σε παλαιότερες αναρτήσεις στο blog, από παλαιότερες επισκέψεις μας εδώ  και εδώ και κάτι λίγα  εδώ 

Τι θα μας μείνει από αυτή τη μέρα? Εκτός από την υπέροχη διαδρομή και την υπέροχη παρέα φυσικά η συνάντηση με τα θρυλικά Άγρια Άλογα των Λιβερών  που βρέθηκαν στο διάβα μας  (ή εμείς βρεθήκαμε στο δικό τους?) και μετέτρεψαν αυτή την έτσι και αλλιώς πανέμορφη εκδρομή σε μια μοναδική εμπειρία. 

Κλείνοντασ πάρτεκαι μαι φωτο απο το μισοχιονισμενο Τσάλ αφού  εντελώς χιονισμένο δε το προλάβαμε όσο και αν το ... μελετούσαμε.

Τσάλ panorama

RIP Wouxon KG-UV6D μου

Σάββατο 3/03/2012.

Βέβαια τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι βράδυ Τετάρτης 14/03/12 αλλά άντε να κλείνω παλιές υποθέσεις να παίρνουν σειρά οι νεώτερες. Άλλωστε πλησιάζει ΣΚ και όλο κάτι ακόμα πιο καινούργιο θα βγεί.

Σάββατο 3/03/2012 λοιπόν και η συνεννόηση για το Αυγό είχε γίνει από τη προηγούμενη με το Σάββα. Ακολουθήσαμε το γνωστό μονοπάτι της Ιερατικής και φτάσαμε στη κορυφή. Στη διαδρομή έβλεπα το Σάββα να προσπαθεί μάταια να κρατήσει χαμηλό ρυθμό αφού συνήθως αυτός κάνει σε 35 λεπτά  τη διαδρομή που εγώ κάνω σε κάτι λιγότερο από 1 ώρα. Τέλος πάντων για την ανηφόρα τα βρήκαμε κάπου στη μέση και τελικά κάναμε 50 λεπτά χρόνος που αποτελεί ρεκόρ για μένα.

Θα μπορούσε λοιπόν να είναι μια ακόμα συνηθισμένη βόλτα στο Αυγό αν δεν είχε συμβεί το … μοιραίο.

Και ποιο είναι το μοιραίο? Ένα καλός ραδιοερασιτεχνικός φορητός ασύρματος V/U προστέθηκε στο κατάλογο των αντικειμένων που χάσαμε στο τελευταίο διάστημα από τότε που έχουμε ξεκινήσει τις βόλτες μας στα βουνά και στα λαγκάδια της περιοχής μας. Έτσι λοιπόν μετά από ένα ρακαλάκι και ένα σκούφο που αφήσαμε στ Καρπούζι , ένα gps που έσπασε κατά την άνοδο στο Αυγό σκαρφαλώνοντας τα βράχια πάνω από το Λατομείο και  ένα ακόμα ρακαλάκι που αφήσαμε κάπου στο  Τσαλ, αυτό που πόνεσε πιο πολύ ήταν η τελευταία απώλεια του εν λόγω ασυρμάτου.

Τι χαρτιά κόλλησα σε όλη τη περιοχή της Ιερατικής, τι κουβέντα έπιασα με όλους τους περιπατητές μπας και το έχουν βρεί , τι χιλιόμετρα έγραψα με το να πηγαίνω και να ξαναπηγαίνω στη περιοχή και να ψάχνω, τι μηνύματα στο twitter  δε λέγεται.

Μέχρι και στη κορυφή του Αυγού ξαναανέβηκα το επόμενο Σάββατο 10/03/12 και έβαλα ακόμα ένα χαρτί με στοιχεία επικοινωνίας για να μπορέσει να το δεί ο οποιοσδήποτε μήπως και έχει τίποτα να μου πει

Το θέμα είναι ότι ο ασύρματος δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κάποιον άσχετο. Οπότε το πιο πιθανό είναι ότι για όποιον τον βρήκε όποιος τον βρήκε είναι τελείως άχρηστος αλλά και σε κάθε περίπτωση χρήσης είναι και παράνομος εάν δεν έχει κατάλληλη άδεια εκπομπής.

Δεν είναι η οικονομική απώλεια αυτή που πονάει. Όχι ότι είναι ευκαταφρόνητη η αξία του σαν αντικείμενο, αλλά γεροί να ήμαστε, κάποια στιγμή θα αξιωθούμε να πάρουμε ένα άλλο. Αυτό που πραγματικά πονάει είναι η απώλεια της δυνατότητας χρήσης του ασυρμάτου, η απώλεια επικοινωνίας με τους φίλους, η μη δυνατότητα εξάσκησης μιας  αγαπημένης ασχολίας. Είναι όλες εκείνες οι συγκινήσεις που έκαναν μία παρέα άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων να συνομιλήσουν, να κρατήσουν παρέα ο ένας στον άλλον, να βρεθούν, να αλληλοβοηθηθούν, να εκπαιδεύσουν και να εκπαιδευτούν, να γίνουν φίλοι βρε αδερφέ  κι όλα αυτά μέσα από τα ερτζιανά κύματα. Είναι αυτό το κάτι κοινό που ενώνει όλους όσους ασχολούνται με το hobby του ραδιοερασιτεχνισμού.

Έχει περάσει λοιπόν πάνω από 1 ½ εβδομάδα από εκείνο το Σάββατο και ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Το έχω πάρει λοιπόν απόφαση ότι δε πρόκειται να ξαναδώ τον Κινέζο μου. Αν παρ’ όλα αυτά πάρει τίποτα το αυτί σας, βάλτε καμιά φωνή.

Rest in Peace λοιπόν καλό μου κινεζάκι.