Geocaching στη Γερμανία

Το Νοέμβριο βρέθηκα στη Γερμανία. Προορισμός Φρανκφουρτη προσγείωση όμως στη Καρλσρούη αφού το επείγον της αναχώρησης δε μας επέτρεψε μια κοντινότερη πτήση.  Αν θυμάμαι καλά περίπου 2 ώρες διαδρομής με το τραίνο. Δυστυχώς το σκοτάδι είχε ήδη πέσει και δεν φαινόταν τίποτα έξω. Για μια ακόμα φορά εντυπωσιάστηκα από τη ποιότητα των Γερμανικών τραίνων : Οργάνωση, ακρίβεια, καθαριότητα, εξυπηρέτηση, εκτεταμένο δίκτυο, συχνά δρομολόγια. Σαν τα δικά μας ένα πράμα αλλά ακριβώς το αντίθετο.

Στη Φρανκφούρτη η διαμονή ήταν σε ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο καθώς η πτήση της επιστροφής ήταν σχετικά νωρίς.

Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι είχα πολύ λίγη ώρα στη διάθεση μου για να βρω, τι άλλο; τις 5 κρύπτες που είχα βάλει στο μάτι. Γιατί ως γνωστόν πλέον το geocaching αποτελεί σταθερή δραστηριότητα. Πως θα μπορούσα να απογοητεύσω τους φανατικούς θαυμαστές μου (τον Χρήστο και τον …. χμ τον Χρήστο, δεν έχει άλλον)  που περιμένουν πως και πώς να μάθουν τις κρύπτω-περιπέτειές μου.

Η περιοχή της Φρανκφούρτης έχει πάνω από 300 κρυπτές καμιά 30αρια εκ των οποίων βρίσκονται σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο 5 εκ των οποίων σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο.  Αν ήθελα να τις ψάξω και τις 5 θα έπρεπε vα ξεκινήσω νωρίς, πολύ νωρίς.

Όχι μακριά από το ξενοδοχείο έχει ένα πάρκο – δασάκι το Regional ParkRhine Main.

 Αυτή ήταν η περιοχή που θα πήγαινα. Είχα ήδη κατεβάσει στο κινητό όλα όσα χρειαζόμουν με τις σχετικές μεταφράσεις και ξεκίνησα. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα και ο καιρός τυπικά Γερμανικός με αρκετό κρύο και υγρασία από τη βροχή της προηγούμενης μέρας αλλά ποιος δίνει σημασία σε μικρολεπτομέριες.

Η αλήθεια είναι ότι μια ανησυχία την είχα. Δε μου ερχόταν και πολύ λογικό να κυκλοφορώ «βραδιάτικα» σε ένα άγνωστο μέρος. Έλπιζα όμως ότι όλα θα πάνε καλά.  Στην αρχή περπατούσα σε κατοικημένη περιοχή για να φτάσω το δασάκι. Πότε-πότε συναντούσα κάποιο αυτοκίνητο η κάποιο ντόπιο αλλά ακόμα και κάνα δυο παιδιά με ποδήλατα και σάκες που ξεκινούσαν για το σχολείο (μάλλον). Τι ώρα πάνε σχολείο εκεί; ακόμα ούτε 7:00 δεν ήταν.  Ο καιρός τυπικά Γερμανικός όχι τίποτα παγωνιές και τέτοια αλλά  την είχε τη ψυχρά του.

Ακολούθησα το  GPS και βρέθηκα στο δασάκι.. Ανάμεσα στα δέντρα το σκοτάδι ήταν πιο «παχύ» Ευτυχώς είχε δημιουργηθεί ένα μικρό μονοπατάκι και δεν υπήρχε πρόβλημα. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να βγω από το μονοπάτι για να πλησιάσω προς τη κρύπτη. Ανάμεσα σε πολλά άλλα έψαχνα να βρω ένα «δέντρο που μοιάζει σαν γλυπτό» σύμφωνα με τη περιγραφή του ιδιοκτήτη της κρύπτης O-Ha, Merline71. Η κρύπτη ονομάζεται “The flying Trunk”  και δεν  άργησα να το βρω το σημείο καθώς πόσο δύσκολο είναι να βρεις ένα κομμένο κορμό στερεωμένο κάθετα ανάμεσα σε άλλους … σαν να πετάει? Με τη βοήθεια του φακού άρχισα το ψάξιμο, στις ρίζες, στα κλαδιά, στις κουφάλες, κάτω από τις πέτρες, κάτω από τα πεσμένα φύλλα, όπου πίστευα ότι μπορούσε να είναι. Τα χέρια μου γέμισαν λάσπες αλλά κρύπτη πουθενά. Προσπάθησα να ξαναδιαβάσω τις οδηγίες αλλά το ότι ήταν γραμμένες μόνο στα Γερμανικά και είχα μεταφράσει μόνο ένα μικρό κομμάτι δε βοηθούσε και πολύ. Θεώρησα ότι φταίει το σκοτάδι και αποφάσισα να τα παρατήσω προς στιγμήν και να ξαναπροσπαθήσω στην επιστροφή που θα έχει ξημερώσει για τα καλά. 

Δε ξεκινήσαμε καλά. Η πρώτη απόπειρα ήταν fail. Μέχρι στιγμής η κρύπτη  GC4KT45 ήταν didn’t find.

Βγήκα στο δρόμο με τη ξύλινη περίφραξη, είχε φέξει πλέον  και με έναν λαμπρό ήλιο να προσπαθεί να ανεβεί πάνω από το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης και κινήθηκα προς τη 2^η κρύπτη με το περίεργο όνομα “I love my girlfriend cache”. 

 

 Προφανώς σε μια ρομαντική βόλτα ο Slamdunk92 μαζί με τη φίλη του έβαλαν αυτή τη κρύπτη «εις ανάμνησιν…». Άλλωστε η περιοχή είναι ότι πρέπει για «αναμνήσεις» μέσα στα δέντρα δίπλα στη λιμνούλα και μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Εντάξει σενάρια κάνουμε, τα ακριβή γεγονότα δε τα γνωρίζουμε οπότε ας  παραβλέψουμε τις υποθέσεις. Στο Regional Park Rhine Main υπάρχει μια μικρή τριγωνική λιμνούλα που ονομάζεται Staudenweiher.  Η μια πλευρά της λίμνης είναι παράλληλη με το δρόμο ενώ η απέναντι κορυφή καταλήγει στη κατοικημένη περιοχή. Ο δρόμος ήταν υπερυψωμένος και έτσι από πό το σημείο που περπατούσα η λίμνη ήταν χαμηλότερα κατά καμιά 5-6 μέτρα. 

 

 

 

 

Είχα φτάσει λοιπόν πάνω από τη λίμνη σχεδόν στη κάτω γωνία της αλλά δυστυχώς το σήμα του GPS έδειχνε ότι θα έπρεπε να προχωρήσω ακόμα περισσότερο πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να κατηφορίσω τη λασπωμένη όχθη για να φτάσω στο σημείο. Αυτό ακριβώς έκανα. Αφού λάσπωσα χέρια και παπούτσια δεν ήταν δύσκολο να βρω τη κρύπτη. Επιτέλους η πρώτη κρύπτη επί Γερμανικού εδάφους και μάλιστα ήταν και πλουσιοπάροχη. Ένας κουβάς με ένα σωρό καλούδια, μπιχλιμπιδάκια για ανταλλαγή που όμως δε πήρα κανένα καθώς δεν είχα τίποτα μαζί μου για να ανταλλάξω. Μάλιστα είχε και 2 travel bugs (travel bugs (αριθμημένες μεταλλικές ετικέτες με χαραγμένο το σχέδιο ενός ζουζουνιού που θα πρέπει να τοποθετούνται από κρύπτη σε κρύπτη και να δηλώνονται σε ειδική ιστοσελίδα για να καταγράφονται τα ταξίδια τους και τα χιλιόμετρα που έχουν διανύσει). Το ένα μάλιστα ζουζούνι συνοδευόταν και από μια λίστα από κράτη που ο ιδιοκτήτης του θα ήθελα να ταξιδέψουν. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ήταν μέσα σε αυτά οπότε δε πήρα κανένα ζουζούνι πήρα μαζί μου.

Κρύπτη  GC3ETQZ  found. 

Περπατώντας πάνω στο δρόμο, περίπου στα μισά της λίμνης έχει ένα ξύλινο διάδρομο που καταλήγει σε ένα επίσης ξύλινο κιόσκι. Από κει έχει μια πολύ όμορφη θέα προς τη λιμνούλα καθώς δεν υπάρχει πολλά δέντρα  που να εμποδίζουν το μάτι . 

Εκεί κοντά ήταν και η 3^η κρύπτη GCQWVD   Ο ιδιοκτήτης Team wolke07 προτίμησε να της δώσει το αναμενόμενο όνομα "Regionalpark Rhein-Main – Staudenweiher". Η κρύπτη ήταν πολύ εύκολη υπόθεση  καθώς οι οδηγίες έλεγαν ότι βρίσκεται σε μια κουφάλα ενός δέντρου. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν να ανακαλύψω ένα διχαλωτό δέντρο που ο ένας του κορμός ήταν κανονικός ενώ ο άλλος πολύ μικρότερος και με μια τρύπα στο κέντρο. Αρκούσε μία ματιά για να διαπιστώσω ότι μέσα στη κουφάλα είχε φύλλα και πέτρες που είναι κλασικό σημάδι τοποθέτησης με το χέρι. Κάτω από εκεί ένας διάφανος πλαστικός κύλινδρος έκρυβε μόνο ένα logbook και τίποτα άλλο.

  

 Loggαρισα, έβαλα τη κρύπτη μέσα στη κουφάλα, την κάλυψα με τα φύλα και τις πέτρες και συνέχισα τη πορεία μου.

Αν δε άνω λάθος το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης είναι το 2^ο η 3^ο μεγαλύτερο της Ευρώπης. Παρόλο που ήταν νωρίς αρκετά αεροπλάνα κατέφθαναν στη Γερμανική μεγαλούπολη και τη στιγμή που πλησίαζα είχα την ευκαιρία να  δω να προσγειώνεται ένα τεράστιο αεροσκάφος. Δεν ξέρω τι τύπου ήταν αλλά μάλλον θα ήταν κάποια υπερατλαντική πτήση αφού εκεί χρησιμοποιούνται αυτά τα τεράστια σιδερένια πουλιά. Μη περιμένετε φωτογραφία δε το πρόλαβα. Η 4^η κρύπτη GC3KRWF  με έφερε στη περίφραξη του αεροδρομίου πάνω σε μια πεζογέφυρα  για αυτό και το όνομά της Sinnlose Brücke.    Μόλις 5 μέτρα από τα συρματοπλέγματα των αεροδιαδρόμων κάτω από τη σιδερένια κουπαστή ήταν κολλημένο με μαγνήτη ένα κυλινδρικό κουτάκι από φωτογραφικό film.

Ο ιδιοκτήτης Stefan&60 είχε τυλίξει το δοχείο με γκρι ασημένια κολλητική ταινία όχι τόσο για να κάνει δύσκολη τη ζωή των geocachers αλλά περισσότερο για να τη κάνει αόρατη από τους muggles καθώς και τα κάγκελα έιχαν περίπου το ίδιο χρώμα. Και πάλι loggαρισα και έφυγα.  

 

Κρύπτη GC3KRWF found.

Ο χρόνος άρχισε να πιέζει είχα φτάσει σχεδόν στη κορυφή της νοητής ακτίνας της περιοχής που είχα υπολογίσει να κινηθώ. Χρειαζόμουν λίγο περισσότερη από μισή ώρα για να επιστρέψω, να πάρω πρωινό και να βρεθώ στο shuttle bus για την αναχώρηση στις 09:05. Η 5^η και τελευταία όμως κρύπτη βρισκόταν καμία 300αρια μέτρα μακρύτερα. Αν πήγαινα μέχρι εκεί θα μεγάλωνα την απόσταση  και τον χρόνο της επιστροφής.  Δίλημμα;

Κανένα δίλημμα. Απλά θα έπρεπε να βιαστώ. Επιτάχυνα το βήμα μου έχοντας στα αριστερά μου  τη περίφραξη του αεροδρομίου, πέρασα μπροστά από κάτι συνεργεία αυτοκινήτων και έκοψα αριστερά σε ένα χωματόδρομο.

 Η κρύπτη ονομαζόταν Neben der Nordwest-Landebahn που το google μου μετάφρασε σαν «Εκτός από το διάδρομο βορειοδυτικά» κάνοντας προφανώς σαφή αναφορά στον αεροδιάδρομο και όποιος κατάλαβε … κατάλαβε. Σε εκείνο το μέρος αν υπήρχε κάποιο σημείο που θα μπορούσε να είναι η κρύπτη, αυτό ήταν μόνο εκεί που την έβαλε ο γνωστός από τη προηγούμενη κρύπτη Stefan&60. Ήταν ένα παρόμοιο με τη προηγούμενη κρύπτη δοχείο με μαγνήτη. Οπότε το μοναδικό σημείο που θα μπορούσε να είναι τοποθετημένο ήταν μια μεταλλική πινακίδα πάνω στο χωματόδρομο μέσα στα χωράφια.

 Παρ όλα αυτά είχε 2 δυσκολίες. Η πρώτη ήταν το ότι ήταν κολλημένη ψηλά (για μένα) και 2^ον ότι σε εκείνο το σημείο δεν είχε καθόλου δέντρα οπότε η όποια απόπειρα να πάρω τη κρύπτη ήταν ορατή από τον καθένα που περνούσε με το αυτοκίνητο ή από τα απέναντι συνεργεία. Τετοιες ώρες τέτοια λόγια. Τεντώθηκα λίγο και κατέβασα τη κρύπτη loggarisa και όποιος με είδε, το πολύ-πολύ να αναρωτιέται ακόμα τι ακριβώς έκανα εκεί. 

Κρύπτη GC3KRW8 found.

Και τώρα η επιστροφή. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι από το σημείο που βρισκόμουν ήμουν πιο κοντά στο ξενοδοχείο μου αλλά αφενός δεν ήθελα να το διακινδυνέψω, αφετέρου είχα αφήσει και μια κρύπτη που δεν είχα βρεί. Η επιστροφή έγινε με βήμα ταχύ και ενίοτε με τρέξιμο. Πέρασα από γνώριμα σημεία και αυτό μου έδινε τη σιγουριά  ότι πήγαινα καλά.

Και έφτασα στο σημείο της κρύπτης. Πλέον ακόμα και μέσα στο δασάκι είχε φωτίσει για καλά και βάλθηκα μέσα στο άγχος να ψάχνω για τη κρύπτη του «ιπτάμενου κορμού». Είτε νωρίτερα μέσα στο σκοτάδι, είτε τώρα μέσα στο φως… το ίδιο αποτέλεσμα. Με τη πίεση της ώρας δεν είχα καμία διάθεση πλέον να επιμείνω για το finding. Αφού κοίταξα σε μερικά πιθανά σημεία, κουφάλες, κλαδιά, πέτρες φύλλα δε τη γλύτωσα να ξαναλασπώσω τα χέρια μου και αφού η κρύπτη δεν έλεγε να εμφανιστεί μπροστά μου εγκατέλειψα μεγαλοπρεπώς και ξεκίνησα κατευθείαν για το ξενοδοχείο χωρίς άλλη στάση. 

Δυστυχώς GC4KT45 ηταν οριστικά didn’t find. Το κακό είναι ότι ολοι οι υπόλοιποι geocachers έχουν βρεί τη κρύπτη. Κάτι μου ξέφυγε.

 

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ντουζάκι για ξελάσπωμα, πρωινό για δύναμη και αναχώρηση.

Πάνω από τη Θεσσαλονίκη συναντήσαμε βροχή και από το αεροπλάνο πετύχαμε ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο. Ένα πολύ όμορφο τέλος ενός πολύ χρήσιμου ταξιδιού.

 και μιάς και αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση για φέτος

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

                             ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2014

Geocachιng time. 2 more nanos εδώ γύρω

Τη Κυριακή 10 Νοεμβρίου είχαμε ένα όμορφο πρωινό. Καμία σχέση με αυτά των τελευταίων ημερών. Τάσο, Σάββα, Χρήστο, Σταμάτη, Τριαντάφυλλε  κανένα σχόλιο;

Ένα πρωινό ότι πρέπει για βολτίτσα και για … τοποθέτηση κρυπτών.

Η αλήθεια είναι ότι αν και το είχα σκοπό να βάλω κάποιες κρύπτες κάποια στιγμή προς τα εκεί, εν τούτοις δεν ήμουν ιδιαίτερα προετοιμασμένος.  Έτσι όταν βρέθηκα στον Αυχένα του Αυγού, (συγνώμη αλλά δε γνωρίζω την επίσημη ονομασία) για καλή μου τύχη είχα μαζί μου 2 nano και δεν έχασα την ευκαιρία να τις τοποθετήσω.

Η 1^η  κρύπτη  έχει τοποθετηθεί κοντά στο ξωκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και προσφέρει μια υπέροχη θέα  προς της Ξάνθη. Είναι ένα πλαστικό διάφανο super nano tube που είναι από τις μικρότερες δυνατές μορφές κρυπτών και το μόνο που περιέχει είναι το logbook  και τίποτα άλλο. Το μικρό μέγεθος της κρύπτης το κάνει ιδανικό να χωράει σε σχισμές και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκα κατά τη τοποθέτηση του. Χρειάζεται δικό σας μολύβι οπωσδήποτε για το logging.

Η 2^η κρύπτη είναι τοποθετημένη στο Δέντρο του Βοριά (στη κυριολεξία όμως ) και πρόκειται για μια αλουμινένια  nano με κρικάκι για να μπορείς να τη κρεμάς κάπου. Επίσης περιέχει μόνο το logbook και για αυτό καλό είναι να έχετε μαζί σας κάποιο δικό σας μολύβι γιατί αλλιώς no logging. Η Κρύπτη εκτός που προσφέρει μια υπέροχη ανάβαση μέχρι το περίεργο αλλά πανέμορφο Δέντρο του Βοριά , χαρίζει και μία καταπληκτική θέα προς τη κορυφή  «Σταύρος Τσακίρης» (Αυγό) καθώς και το Οροπέδιο των Σκιών στη βάση της κορυφής. Επίσης αν αντέχουν τα πόδια σας μπορείτε να συνεχίσετε την ανάβαση μέχρι τη κορυφή και την ομώνυμη κρύπτη Aygo  Top Castle.

Δεν αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες για τις κρύπτες διότι ότι οδηγία χρειάζεστε θα τη βρείτε στις επίσημες σελίδες της κάθε κρύπτης στο www.geocaching.com

Έτσι έχουμε και λέμε 

GC4T6M6  Ayia Paraskevi cache  με την εύκολη διαδρομή και την υπέροχη θέα. 

και τη 

GC4T6NN The Τree of the North cache 

Και βέβαια μη ξεχνάμε τις υπόλοιπες κρύπτες της περιοχής :

GC3XB XNThe Clock Tower cache in Xanthi  και στο blog

GC4CYCEXanthi’s View 

 

GV3N9RD ThePath of Life και στο blog

 

GC2XH84Avgo Top Castle   και  στο blog

  

GC43B6N The Master of the Kosynthos  και στο blog

 

GC2NHAN Nestos River 

GC4G4FV Port of Lagos cache 

Μικρή και ξερή η σημερινή ανάρτηση που είναι κυρίως ενημερωτική και όχι περιγραφική. Για αυτό και ένα bonus με το ταξίδι των νεφών πάνω από τον Κόσυνθο όπως φαινόταν εκείνο το πρωινό από τον Αυχένα του Αυγού.
 

Καλό κυνήγι.

Ognyanovo αυτό το άγνωστο. Και συνεχίζει έτσι.

 Και έπεσε το τηλεφώνημα. 

«Τι θα γίνει ρε μεγάλε; Ακόμα για τις κρύπτες της Χαλκιδικής θα διαβάζουμε; Χειμώνιασε πια και συ ακόμα τις καλοκαιρινές κρύπτες έχεις στο blog;»

Ήταν ο Χρήστος, ο πιο φανατικός αναγνώστης του ιστολογίου , και έτσι ένιωσα βαρύ το φορτίο στους ώμους μου. Θα έπρεπε να ανανεώσω τη σελίδα.  Διότι καλά τα facebook και τα twitter αλλά άμα δε γραφτεί  στο baxygr.blogspot.com δε μετράει.

Και έτσι άρχισα να γράφω για μια από τις τελευταίες δραστηριότητες. Όλα ξεκινάν με τη μυστηριώδη λέξη : Ognyanovo.

Το Ognyanovo   λοιπόν είναι ένα Βουλγάρικο Πομακοχώρι στην οροσειρά της Ροδόπης, καμία 25αρια χιλιόμετρα από το συνοριακό σταθμό της Εξοχής, πάνω από τη Δράμα. Ένα κλασικό Βουλγάρικο μεθοριακό χωριό με μικρά, φτωχικά και ασοβάντιστα στη πλειοψηφία τους σπίτια, με αυλές γεμάτες καλαμπαλίκια και  με παράθυρα χωρίς παντζούρια και ενίοτε και χωρίς κουρτίνες .

Χτισμένο σε μια Ροδοπαία πεδιάδα σε υψόμετρο περίπου 1000 μέτρων το χωριό δε προσφέρει και τίποτα ιδιαίτερο στον επισκέπτη (ή τουλάχιστον εμείς δε βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον) εκτός από κάποιες σχετικά καινούργιες ξενοδοχειακές μονάδες που εκμεταλλεύονται τα ιαματικά νερά της περιοχής. Τα νερά πλούσια σε ιαματικά συστατικά και σε θειάφι που βρωμάει σαν κλούβιο αυγό, είναι κατάλληλα για πολλές δερματικές, παθολογικές και ορθοπεδικές παθήσεις αλλά δυστυχώς τα βρίσκεις μόνο στα ξενοδοχεία αφού οι αρχές φρόντισαν να τα στερήσουν από το ντόπιο πληθυσμό που πριν χρόνια τα είχε στις βρύσες των σπιτιών του για να τα δώσουν στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις της περιοχής για οικονομική εκμετάλλευση. 

Περίπου στο κέντρο του χωριού υπάρχει μία διπλή βρύση που από τη μία πλευρά τρέχει κρύο νερό και από την άλλη ιαματικό ζεστό και την ώρα που περνούσαμε από κει τρείς οικογένειες Βουλγάρων Ρομά γέμιζαν μεγάλα μπιτόνια για οικιακή χρήση. Που φόρτωναν αυτά τα μπιτόνια;  Σε αλογόκαρα βεβαίως με προορισμό  το γειτονικό  τσιγγανοχώρι περίπου 4 χιλίομετρα από το Ognyanovo. 

Η αλήθεια πάντως είναι ότι τα ιαματικά νερά έφεραν και τη σχετική ανάπτυξη στη περιοχή αφού τα ξενοδοχεία απασχολούν αρκετούς ντόπιους και υπάρχουν τουριστικές κατασκευές σε εξέλιξη. Κάποιες ξενοδοχειακές μονάδες μάλιστα «δένουν» πολύ ταιριαστά και με το φυσικό περιβάλλον . Παραδοσιακά κτήρια με πλακόστρωτες σκεπές και πέτρινα δρομάκια  στο παραδοσιακό στυλ ομορφαίνουν περισότερο τη περιοχή.  

 Εκτός από hotel’s tour και πλατσουρίσματα στην εσωτερική πισίνα δεν έχει και πολλά να κάνεις στο Ognyanovo. Και βέβαια μη ζητήσεις vodka λεμονάδα στο bar του ξενοδοχείου γιατί θα πάρεις αυτό.

Αν πάλι θέλετε spa ορίστε. Αλλά υπολογίστε και το κόστος της βενζίνας για να έρθει ο μασέρ στο χωριό.

Και βέβαια μετά τις τουριστικές πληροφορίες η υπόθεση σηκώνει geocaching. Στη πρότασή μου προς τη παρέα να πάμε να ψάξουμε για κρύπτες στο παραδιπλανό χωριό Leshten βρήκα μόνο 2 εθελοντές. Τι κι αν έταξα όμορφη διαδρομή στο βουνό, τι κι αν η σερβιτόρα που μιλούσε Ελληνικά (αφού δούλευε σε ένα καφενείο στη Δράμα απ’ όπου έφυγε λόγω της κρίσης) μας πληροφόρησε ότι το χωριό είναι πολύ όμορφο και παραδοσιακό, η υπόλοιπη παρέα προτίμησε το χαλάρωμα στη πισίνα και μόνο ο Φραγκούλης και η Κατερίνα αποδείχτηκαν αρκετά «γενναίοι» να με ακολουθήσουν. 

 Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα για «κυνήγι» με άτομα που δεν γνωρίζουν το geocaching και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να τους εξηγήσω τα σχετικά. Η αλήθεια είναι ότι και οι 2 τους έδειξαν ενδιαφέρον και το μόνο πλέον που έλειπε ήταν να μην απογοητευτούν και να βρούμε τις κρύπτες. 

Στο gps είχα σώσεi ήδη τα στοιχεία των 2 κρυπτών και πήραμε την ανηφόρα προς το Leshten. H σερβιτόρα μας είχε προειδοποιήσει: « Δε θα πάρετε το δρόμο που δείχνει το gps, αυτός σας βγάζει κατευθείαν μέσα στο χωρίο των τσιγγάνων και συνηθίζουν να ρίχνουν εμπόδια στο δρόμο για να σταματάνε τα αυτοκίνητα και να ζητιανεύουν. Θα πάρετε τη παράκαμψη».

Βλέπεις το Leshten είναι από τα in χωριά της περιοχής και οι πλούσιοι που ανακατασκευάζουν τα σπίτια τους και δημιουργούν τουριστικές μονάδες δε θέλουν να τους ενοχλούν οι Ρομά. Έτσι τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει μία παράκαμψη, η οποία μάλιστα δεν ήταν στο gps, και αποφεύγουν περίεργες συναντήσεις. Που να τα βγάλει πέρα η Mercedes με το αλογόκαρο;

Μέχρι το Lesthen είχαμε  μια όμορφη ορεινή διαδρομή και χόρταινε το μάτι πρασινάδα και πανύψηλα δέντρα. Μετά από κάποιες στροφές αντικρίσαμε στο βάθος τα παραδοσιακά σπίτια χτισμένα με πέτρα και ξύλα και  με βαριές πλακόστρωτες στέγες.

Η πρώτη κρύπτη βρίσκεται σχεδόν πάνω στο δρόμο. Σχεδόν πέφτεις επάνω της χωρίς να το θέλεις. Βλέπεις βρίσκεται στο μόνο χώρο που μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο πάνω στο δρόμο, ένα αυτοσχέδιο parking, μια μικρή αλάνα καλύτερα,  κοντά στο κεντρικό και ίσως  τον μόνο πλακόστρωτο δρόμο του χωριού. Στο gps βλέπαμε πολύ κοντά τη κρύπτη και έτσι ό ένας βάλθηκε να ψάχνει πάνω από το τοιχάκι, η άλλη κατά μήκος και ο τρίτος εκεί γύρω.  Αυτή τη κρύπτη έπρεπε να τη βρούμε, δεν ήθελα με τίποτα οι 2 φίλοι μου να φύγουν με «άδεια χέρια». Τι ψυχή θα παραδώσω μωρέ αν δε μπορέσω να προσφέρω την ικανοποίηση εύρεσης μια κρύπτης σε 2 muggles?

Έτσι λοιπόν μετά από ένα 5λεπτο ψάξιμο η κρύπτη GC1XCZY με το πολύ απλό όνομα Leshten Cache αποκαλύφθηκε μπροστά μας πίσω από μια πέτρα στο εν λόγω τοιχάκι.

 Δε θα μπορούσε να ήταν καλύτερη αρχή καθώς η κρύπτη ήταν αρκετά πλούσια αφού εκτός από τα γνωστά logbook και μολύβι περιείχε επίσης και μερικά δωράκια καθώς και ένα ξύλινο πυρογραφημένο Τσέχικο geocoin  http://en.wikipedia.org/wiki/Geocoin το οποίο και πήρα αφήνοντας στη θέση του το δικό μου αντάλλαγμα.

Η επόμενη κρύπτη GC46KG1 είχε το πολλά υποσχόμενο όνομα Leshten Panorama Geocache. Οι οδηγίες έλεγαν ότι η κρύπτη βρίσκεται σε έναν από τους λόφους του χωριού κοντά σε ένα παραδοσιακό πήλινο, ναι !!! , πήλινο σπίτι.

Αφού «κόψαμε αζιμούθιο» από το σημείο που ήμασταν, ξεκινήσαμε. Για να φτάσουμε θα έπρεπε να πάμε πιο πίσω, να ανεβούμε ένα χωματόδρομο, να αποφασίσουμε ποια κατεύθυνση να πάρουμε σε ένα σταυροδρόμι, να κατεβούμε έναν άλλον χωματόδρομο να βγούμε φωτογραφίες σε ένα νεόχτιστο παραδοσιακό αρχοντικό και ελέγχοντας το gps να διαπιστώσουμε ότι είμαστε ακόμα μακριά  αφού δε φαινόταν κάποιος δρόμος που να φτάνει κατά στον προορισμό μας.

Χρειαζόμασταν να δυανίσουμε ακόμα καμία 200αρια μέτρα αλλά δε φαινόταν « φώς στο τούνελ». Έτσι αποφασίσαμε να το παίξουμε Νικολούλη και ρωτήσαμε κάποιους εργάτες σε μια κοντινή οικοδομή. Οι άνθρωποι με σπαστά Ελληνικά (πολύ σπαστά μιλάμε) μας έδειξαν τη κατεύθυνση και ξεκινήσαμε. Έκανε έκπληξη στη Κατερίνα το πώς μπορέσαμε να συνεννοηθούμε δείχνοντας τους  απλά το gps. Το μυστικό είναι ότι είχε οδηγίες και στα Βουλγάρικα. Αλλά την άφησα με την απορία για λίγο. Στο τέλος δεν άντεξα και της το ξεφούρνισα.

Το κακό είναι ότι ο φίλος μας μας έδωσε 2 επιλογές. Ή να συνεχίσουμε το δρόμο που ήδη ήμασταν ή να γυρίσουμε λίγο πίσω και να κάνουμε ένα ημικύκλιο από κεί που ήρθαμε. Προτιμήσαμε τη πρώτη επιλογή και κατεβήκαμε το δρόμο μέχρι να δούμε τη πυξίδα να μας δείχνει κατεύθυνση ορθής γωνίας και το αποστασιόμετρο τη μικρότερη μέχρι τότε απόσταση. Από κει που ήμασταν φαινόταν κάπως το πήλινο σπίτι, ή μάλλον η σκεπή του , ή μάλλον… μάλλον αυτό πρέπει να ήταν. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό το «μάλλον» ήταν μεν σε απόσταση καμιά 70 μέτρα από το μας αλλά τουλάχιστον 40 μέτρα ψηλότερα. Είπαμε σε λόφο βρισκόταν.  Δε το πολυσκεφτήκαμε: ο συντομότερος δρόμος είναι η ευθεία και τι αν ανάμεσα σε μας και σε αυτό βρισκόταν λασπωμένα χωραφάκια, πεσμένες περιφράξεις, αγκαθωτοί θάμνοι, γλυστερά χορτάρια και ξύλινοι φράχτες. Α! και ανηφόρα. 

Πήραμε λοιπόν τον ανήφορο και ήμασταν τυχεροί αφού από κάποιο σημείο και μετά είχε ένα μονοπατάκι που έκανε τα τελευταία μέτρα της ανάβασή μας ευκολότερα. Γέλια και πειράγματα στη διαδρομή και πάντα αμφιβολία αν πάμε σωστά. Στο τέλος βρεθήκαμε στο δρόμο έξω από το πήλινο σπίτι.

Δε ξέρω αν ήταν ιδιόκτητο, κοινοτικό, τουριστικό, ή καθημερινή κατοικία κάποιου. Ίσως και να καταπατήσαμε την ξένη ιδιοκτησία αλλά μπήκαμε σαν κύριοι στην αυλή και περιηγηθήκαμε θαυμάζοντας τη κατασκευή. Ήταν πραγματικά απίστευτη. Πέτρα για βάση και τοίχοι από πηλό, άχυρα στην οροφή, μια μοναδική εικόνα. Ένα κυκλικό, καφεκόκκινο, πήλινο σπίτι με πήλινα κουφώματα, ξύλινη πόρτα και κυκλική αχυρένια σκεπή με πήλινη καπνοδόχο.

 Ένα παραμυθένιο στη κυριολεξία σπίτι που περιμένεις να δεις τους 7 νάνους να ξεπορτίσουν, ή ακόμα και τα στρουμφάκια αν ζούσαν σε πήλινα σπίτια δηλαδή. Ακόμα και το μπαλκονάκι ήταν πήλινο όπως και τα παγκάκια και η βρύση. Από το μπαλκόνι καταλάβαμε και το όνομα της κρύπτης. Πραγματικό πανόραμα προς το όρος Πιρίν  στην ενδοχώρα  της Βουλγαρίας.

 Έχω την εντύπωση ότι στη περιοχή υπάρχει ένα παρόμοιο τουριστικό χωριό αλλά αυτό το πήλινο σπιτάκι δεν ανήκε εκεί. Ευτυχώς κανένας δεν μας έδιωξε και έτσι μετά τις φωτογραφίες το αφήσαμε για να πάμε για τη κρύπτη. 

Ψάχναμε στο γύρω χώρο και τελικά το gps μας έβγαλε και πάλι πάνω στη περίφραξη. Και δεν ήταν δύσκολο μετακινώντας μια πέτρα στο τοιχάκι να βρούμε ένα κουτί από film που περιείχε μόνο το log book και ένα μολύβι. 

 

Πρίν πάρουμε τη κατηφόρα ο Γητευτής των Αλόγων Φρανκ άρχισε τις κοινωνικές συναναστροφές με τα μοναδίκά ζωντανά όντα που είδαμε να κυκλοφορούν στο χωριό.

Περπατούσαμε στο πλακόστρωτο ανάμεσα σε ξύλινα, πέτρινα και αχυρένια σπίτια σαν να ήμασταν στο παραμύθι με τα 3 γουρουνάκια. Ευτυχώς δεν υπήρχε ο κακός ο λύκος παρά μόνο ησυχία και λουλουδιασμένα παράθυρα. 

 Ο κεντρικός δρόμος (και μάλλον μοναδικός) σε έκανε να νομίζεις ότι περπατάς στο παρελθόν. 

Τελικά διαπιστώσαμε ότι το κατηφορικό πλακόστρωτο οδηγούσε, που αλλού, στο parking εκεί που είχαμε βρει τη πρώτη κρύπτη. Αν υπήρχε καλύτερη χαρτογράφηση ή αν οι οδηγίες ήταν καλύτερες ή  αν είχαμε μελετήσει καλύτερα δε θα χρειαζόταν να κάνουμε  ολόκληρο κύκλο και να περάσουμε τα πάνδεινα για αν βρούμε τη κρύπτη. Τότε όμως δε θα είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε τόσο όμορφα, να περιηγηθούμε στα αξιοθέατα (βλέπε λασπωμένα χωράφια) του χωριού και να υπερβάλουμε εαυτόν για να φτάσουμε στο στόχο μας.

Η υπόλοιπη μέρα καταναλώθηκε στο Άνω Νευροκόπι. Gotse Delthcev στα Βουλγαρικά  ή κάπως έτσι. Τη κομώπολη της περιοχής. Το Ελληνικό τοπωνύμιο μαρτυρά την Ελληνική παρουσία στη περιοχή πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους και πριν τις ανταλλαγές πληθυσμών και εδαφών με τη γείτονα σε παλιότερες μαύρες εποχές.

Εκεί δεν είχαμε την ευκαιρία παρά μόνο να κυκλοφορήσουμε στην αγορά του Άνω Νευροκοπίου, γεμάτη από Έλληνες λόγω της αργίας.

 Άρα δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να αναφέρω στη συνέχεια. Παρά μόνο τον Κύριο Πέτρο, τον Δραμινό συνταξιούχο που παράτησε την Ελλάδα για να έρθει στα 75 του να ζήσει στη Βουλγαρία αφού με τα 425 euro σύνταξη που του άφησε ή τρόϊκα και οι ντόπιοι συνεργάτες της δε μπορούσε να τα βγάλει πέρα στην πατρίδα. 

Κύριοι ιδού τα επιτεύγματά σας.