Σάββατο 3/03/2012.
Βέβαια τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι βράδυ Τετάρτης 14/03/12 αλλά άντε να κλείνω παλιές υποθέσεις να παίρνουν σειρά οι νεώτερες. Άλλωστε πλησιάζει ΣΚ και όλο κάτι ακόμα πιο καινούργιο θα βγεί.
Σάββατο 3/03/2012 λοιπόν και η συνεννόηση για το Αυγό είχε γίνει από τη προηγούμενη με το Σάββα. Ακολουθήσαμε το γνωστό μονοπάτι της Ιερατικής και φτάσαμε στη κορυφή. Στη διαδρομή έβλεπα το Σάββα να προσπαθεί μάταια να κρατήσει χαμηλό ρυθμό αφού συνήθως αυτός κάνει σε 35 λεπτά τη διαδρομή που εγώ κάνω σε κάτι λιγότερο από 1 ώρα. Τέλος πάντων για την ανηφόρα τα βρήκαμε κάπου στη μέση και τελικά κάναμε 50 λεπτά χρόνος που αποτελεί ρεκόρ για μένα.
Θα μπορούσε λοιπόν να είναι μια ακόμα συνηθισμένη βόλτα στο Αυγό αν δεν είχε συμβεί το … μοιραίο.
Και ποιο είναι το μοιραίο? Ένα καλός ραδιοερασιτεχνικός φορητός ασύρματος V/U προστέθηκε στο κατάλογο των αντικειμένων που χάσαμε στο τελευταίο διάστημα από τότε που έχουμε ξεκινήσει τις βόλτες μας στα βουνά και στα λαγκάδια της περιοχής μας. Έτσι λοιπόν μετά από ένα ρακαλάκι και ένα σκούφο που αφήσαμε στ Καρπούζι , ένα gps που έσπασε κατά την άνοδο στο Αυγό σκαρφαλώνοντας τα βράχια πάνω από το Λατομείο και ένα ακόμα ρακαλάκι που αφήσαμε κάπου στο Τσαλ, αυτό που πόνεσε πιο πολύ ήταν η τελευταία απώλεια του εν λόγω ασυρμάτου.
Τι χαρτιά κόλλησα σε όλη τη περιοχή της Ιερατικής, τι κουβέντα έπιασα με όλους τους περιπατητές μπας και το έχουν βρεί , τι χιλιόμετρα έγραψα με το να πηγαίνω και να ξαναπηγαίνω στη περιοχή και να ψάχνω, τι μηνύματα στο twitter δε λέγεται.
Μέχρι και στη κορυφή του Αυγού ξαναανέβηκα το επόμενο Σάββατο 10/03/12 και έβαλα ακόμα ένα χαρτί με στοιχεία επικοινωνίας για να μπορέσει να το δεί ο οποιοσδήποτε μήπως και έχει τίποτα να μου πει
Το θέμα είναι ότι ο ασύρματος δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κάποιον άσχετο. Οπότε το πιο πιθανό είναι ότι για όποιον τον βρήκε όποιος τον βρήκε είναι τελείως άχρηστος αλλά και σε κάθε περίπτωση χρήσης είναι και παράνομος εάν δεν έχει κατάλληλη άδεια εκπομπής.
Δεν είναι η οικονομική απώλεια αυτή που πονάει. Όχι ότι είναι ευκαταφρόνητη η αξία του σαν αντικείμενο, αλλά γεροί να ήμαστε, κάποια στιγμή θα αξιωθούμε να πάρουμε ένα άλλο. Αυτό που πραγματικά πονάει είναι η απώλεια της δυνατότητας χρήσης του ασυρμάτου, η απώλεια επικοινωνίας με τους φίλους, η μη δυνατότητα εξάσκησης μιας αγαπημένης ασχολίας. Είναι όλες εκείνες οι συγκινήσεις που έκαναν μία παρέα άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων να συνομιλήσουν, να κρατήσουν παρέα ο ένας στον άλλον, να βρεθούν, να αλληλοβοηθηθούν, να εκπαιδεύσουν και να εκπαιδευτούν, να γίνουν φίλοι βρε αδερφέ κι όλα αυτά μέσα από τα ερτζιανά κύματα. Είναι αυτό το κάτι κοινό που ενώνει όλους όσους ασχολούνται με το hobby του ραδιοερασιτεχνισμού.
Έχει περάσει λοιπόν πάνω από 1 ½ εβδομάδα από εκείνο το Σάββατο και ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Το έχω πάρει λοιπόν απόφαση ότι δε πρόκειται να ξαναδώ τον Κινέζο μου. Αν παρ’ όλα αυτά πάρει τίποτα το αυτί σας, βάλτε καμιά φωνή.
Rest in Peace λοιπόν καλό μου κινεζάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου