Τό 'χα βάρος στη συνείδησή μου.
Εδώ κοντεύει να βγει και ο Φεβρουάριος και ακόμα δεν έχω γράψει για κάτι που έγινε αρχές Ιανουαρίου. Δεν υπάρχει που δεν υπάρχει δραστηριότητα (έλλειψη χρόνου, κρύο, και ένας γαϊδουρόβηχας που με ταλαιπωρεί πάνω από βδομάδα) άμα είναι να μη γράφουμε και αυτά τα λίγα που κάνουμε πάει θα το διαλύσουμε το μαγαζί -βλέπε blog-. Οπότε είπα να στρωθώ στο γράψιμο, να ισοφαρίσω τουλάχιστον το χρόνο και μακάρι να δωσει ο Θεός να μπορέσω να γράψω και άλλα αργότερα.
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012 λοιπόν.
Η πρώτη Αυγοανάβαση για το 2012. Στη παρέα μας και ο Χρήστος. Εφοδιασμένος με τη Nikon του ήλπιζε ότι από τέτοιο υψόμετρο θα πετύχει μια καλή λήψη. Η προσμονή του δικαιώθηκε? Θα το αποφασίσεις εσύ.
Ξεκινήσαμε πρωί πρωί όπως (σχεδόν) πάντα. Πρωί λέγοντας σκοτάδι. Είπαμε αφού θα ήταν η πρώτη ανάβαση για τον Χρήστο θα έπρεπε να είναι πραγματικά κάτι ξεχωριστό.
Ο Σάββας όπως πάντα άψογα οργανωμένος μας εφοδίασε με φακούς και πήραμε την ανηφόρα. Το οπτικό πεδίο ελάχιστο – όσο έφεγγε ο φακός δηλαδή – και αυτό έκανε τη διαδρομή πιο ενδιαφέρουσα. Αν δεν έχεις ξανανεβεί στο Αυγό και δε ξέρεις τη διαδρομή λες από μέσα σου « άμα είναι έτσι η αρχή, φαντάζομαι πως θα είναι η συνέχεια ». Δεν είναι τόσο η κούραση που σε καταβάλει όσο το ότι μη γνωρίζοντας τη διαδρομή δε ξέρεις πώς να μοιράσεις τις δυνάμεις σου. Βλέπεις μια συνεχή ανηφόρα μπροστά σου - έστω και αν για ένα μεγάλο μέρος της πορείας η διαφορά υψομέτρου δεν είναι και τόσο μεγάλη – και δε ξέρεις πότε τελειώνει για να πάρεις θάρρος και δύναμη. Τέλος πάντων αυτές είναι σκέψεις που έκανα εγώ τη πρώτη φορά που ανέβηκα και νομίζω ότι όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.
Σε κανένα 20λεπτο βρισκόμασταν στη πρώτη κορυφή στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Ήμασταν στο γλυκοχάραμα και στη πόλη λαμπύριζαν τα αναμμένα φώτα. Η Nikon Coolpix βγήκε από τη θήκη της και έγινε το πρώτο κλίκ. Δυστυχώς η έλλειψη φωτός δε βοήθησε σε κάποιο καλό αποτέλεσμα. Συνεχίσαμε αργά - δε βιαζόμασταν άλλωστε αφού θέλαμε να το διασκεδάσουμε- και είχε ξημερώσει για τα καλά πλεόν.
Συνεχίσαμε την πορεία μας προς τη κορυφή. Το ελαφρό χιονόνερο μας έκανε να πιστέψουμε ότι θα συναντήσουμε χιόνι παρακάτω αλλά μάταια. Όχι μόνο δε χιόνισε αλλά είχε λιώσει και αυτό που έπεσε τις προηγούμενες μέρες. Μόνο το Τσαλ ήταν κατάχιονο και όπως πάντα πανέμορφο.
Φτάνοντας στη κορυφή πετύχαμε ένα θαυμάσιο φυσικό φαινόμενο. Καθώς είχε περάσει κάπως η ώρα και ο Ήλιος είχε ανεβεί λίγο ψηλά κρύφτηκε μέσα στα σύννεφα. Από μια χαραμάδα όμως καθρεφτιζόταν ολόκληρος μέσα στη Βιστωνίδα. Εμείς από κει ψηλά δε μπορούσαμε να δούμε τον ίδιο αλλά μόνο την αντανάκλασή του μέσα στη λίμνη και έτσι φαινόταν ακόμα πιο λαμπρός. Η Coolpix άστραψε και βρόντηξε. Η φωτογραφία μάλιστα έχει δημοσιευτεί και στο "Φωτογραφικό Ταξίδι" και απέσπασε ούκ ολίγα σχόλια.
Βγάλαμε και άλλες φωτογραφίες εκεί πάνω. Άλλες και πάλι για το για το «φωτογραφικό ταξίδι» όπως αυτή η οποία επίσης απέσπασε πολλά και θερμά σχόλια και άλλες για το blog όπως οι παρακάτω.
Τις φωτογραφίες που ανέβασε ο Χρήστος στο "Φωτογραφικό Ταξίδι" δεν τις έχω ανεβάσει εδώ. Αν θέλετε μπορείτε να μπείτε και εσείς στο site και να γίνετε μέλη, να ανεβάζεται δικές σας φωτογρφίες ή και να αφήνετε σχόλιά σε άλλες.
Ήταν μια πολύ όμορφη εκδρομή. Παρά τη κούραση ς τη καταδιασκέδασαμε και αποζημιώθηκαμε τόσο από τη μοναδική θέα όσο και από την ευκαιρία για τις φωτογραφίες.
Αντε! Και σαν πρώτη ανάρτηση για το 2012, αργοπορημενα μέν, … ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
