Geocaching στη Γερμανία

Το Νοέμβριο βρέθηκα στη Γερμανία. Προορισμός Φρανκφουρτη προσγείωση όμως στη Καρλσρούη αφού το επείγον της αναχώρησης δε μας επέτρεψε μια κοντινότερη πτήση.  Αν θυμάμαι καλά περίπου 2 ώρες διαδρομής με το τραίνο. Δυστυχώς το σκοτάδι είχε ήδη πέσει και δεν φαινόταν τίποτα έξω. Για μια ακόμα φορά εντυπωσιάστηκα από τη ποιότητα των Γερμανικών τραίνων : Οργάνωση, ακρίβεια, καθαριότητα, εξυπηρέτηση, εκτεταμένο δίκτυο, συχνά δρομολόγια. Σαν τα δικά μας ένα πράμα αλλά ακριβώς το αντίθετο.

Στη Φρανκφούρτη η διαμονή ήταν σε ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο καθώς η πτήση της επιστροφής ήταν σχετικά νωρίς.

Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι είχα πολύ λίγη ώρα στη διάθεση μου για να βρω, τι άλλο; τις 5 κρύπτες που είχα βάλει στο μάτι. Γιατί ως γνωστόν πλέον το geocaching αποτελεί σταθερή δραστηριότητα. Πως θα μπορούσα να απογοητεύσω τους φανατικούς θαυμαστές μου (τον Χρήστο και τον …. χμ τον Χρήστο, δεν έχει άλλον)  που περιμένουν πως και πώς να μάθουν τις κρύπτω-περιπέτειές μου.

Η περιοχή της Φρανκφούρτης έχει πάνω από 300 κρυπτές καμιά 30αρια εκ των οποίων βρίσκονται σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο 5 εκ των οποίων σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο.  Αν ήθελα να τις ψάξω και τις 5 θα έπρεπε vα ξεκινήσω νωρίς, πολύ νωρίς.

Όχι μακριά από το ξενοδοχείο έχει ένα πάρκο – δασάκι το Regional ParkRhine Main.

 Αυτή ήταν η περιοχή που θα πήγαινα. Είχα ήδη κατεβάσει στο κινητό όλα όσα χρειαζόμουν με τις σχετικές μεταφράσεις και ξεκίνησα. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα και ο καιρός τυπικά Γερμανικός με αρκετό κρύο και υγρασία από τη βροχή της προηγούμενης μέρας αλλά ποιος δίνει σημασία σε μικρολεπτομέριες.

Η αλήθεια είναι ότι μια ανησυχία την είχα. Δε μου ερχόταν και πολύ λογικό να κυκλοφορώ «βραδιάτικα» σε ένα άγνωστο μέρος. Έλπιζα όμως ότι όλα θα πάνε καλά.  Στην αρχή περπατούσα σε κατοικημένη περιοχή για να φτάσω το δασάκι. Πότε-πότε συναντούσα κάποιο αυτοκίνητο η κάποιο ντόπιο αλλά ακόμα και κάνα δυο παιδιά με ποδήλατα και σάκες που ξεκινούσαν για το σχολείο (μάλλον). Τι ώρα πάνε σχολείο εκεί; ακόμα ούτε 7:00 δεν ήταν.  Ο καιρός τυπικά Γερμανικός όχι τίποτα παγωνιές και τέτοια αλλά  την είχε τη ψυχρά του.

Ακολούθησα το  GPS και βρέθηκα στο δασάκι.. Ανάμεσα στα δέντρα το σκοτάδι ήταν πιο «παχύ» Ευτυχώς είχε δημιουργηθεί ένα μικρό μονοπατάκι και δεν υπήρχε πρόβλημα. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να βγω από το μονοπάτι για να πλησιάσω προς τη κρύπτη. Ανάμεσα σε πολλά άλλα έψαχνα να βρω ένα «δέντρο που μοιάζει σαν γλυπτό» σύμφωνα με τη περιγραφή του ιδιοκτήτη της κρύπτης O-Ha, Merline71. Η κρύπτη ονομάζεται “The flying Trunk”  και δεν  άργησα να το βρω το σημείο καθώς πόσο δύσκολο είναι να βρεις ένα κομμένο κορμό στερεωμένο κάθετα ανάμεσα σε άλλους … σαν να πετάει? Με τη βοήθεια του φακού άρχισα το ψάξιμο, στις ρίζες, στα κλαδιά, στις κουφάλες, κάτω από τις πέτρες, κάτω από τα πεσμένα φύλλα, όπου πίστευα ότι μπορούσε να είναι. Τα χέρια μου γέμισαν λάσπες αλλά κρύπτη πουθενά. Προσπάθησα να ξαναδιαβάσω τις οδηγίες αλλά το ότι ήταν γραμμένες μόνο στα Γερμανικά και είχα μεταφράσει μόνο ένα μικρό κομμάτι δε βοηθούσε και πολύ. Θεώρησα ότι φταίει το σκοτάδι και αποφάσισα να τα παρατήσω προς στιγμήν και να ξαναπροσπαθήσω στην επιστροφή που θα έχει ξημερώσει για τα καλά. 

Δε ξεκινήσαμε καλά. Η πρώτη απόπειρα ήταν fail. Μέχρι στιγμής η κρύπτη  GC4KT45 ήταν didn’t find.

Βγήκα στο δρόμο με τη ξύλινη περίφραξη, είχε φέξει πλέον  και με έναν λαμπρό ήλιο να προσπαθεί να ανεβεί πάνω από το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης και κινήθηκα προς τη 2^η κρύπτη με το περίεργο όνομα “I love my girlfriend cache”. 

 

 Προφανώς σε μια ρομαντική βόλτα ο Slamdunk92 μαζί με τη φίλη του έβαλαν αυτή τη κρύπτη «εις ανάμνησιν…». Άλλωστε η περιοχή είναι ότι πρέπει για «αναμνήσεις» μέσα στα δέντρα δίπλα στη λιμνούλα και μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Εντάξει σενάρια κάνουμε, τα ακριβή γεγονότα δε τα γνωρίζουμε οπότε ας  παραβλέψουμε τις υποθέσεις. Στο Regional Park Rhine Main υπάρχει μια μικρή τριγωνική λιμνούλα που ονομάζεται Staudenweiher.  Η μια πλευρά της λίμνης είναι παράλληλη με το δρόμο ενώ η απέναντι κορυφή καταλήγει στη κατοικημένη περιοχή. Ο δρόμος ήταν υπερυψωμένος και έτσι από πό το σημείο που περπατούσα η λίμνη ήταν χαμηλότερα κατά καμιά 5-6 μέτρα. 

 

 

 

 

Είχα φτάσει λοιπόν πάνω από τη λίμνη σχεδόν στη κάτω γωνία της αλλά δυστυχώς το σήμα του GPS έδειχνε ότι θα έπρεπε να προχωρήσω ακόμα περισσότερο πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να κατηφορίσω τη λασπωμένη όχθη για να φτάσω στο σημείο. Αυτό ακριβώς έκανα. Αφού λάσπωσα χέρια και παπούτσια δεν ήταν δύσκολο να βρω τη κρύπτη. Επιτέλους η πρώτη κρύπτη επί Γερμανικού εδάφους και μάλιστα ήταν και πλουσιοπάροχη. Ένας κουβάς με ένα σωρό καλούδια, μπιχλιμπιδάκια για ανταλλαγή που όμως δε πήρα κανένα καθώς δεν είχα τίποτα μαζί μου για να ανταλλάξω. Μάλιστα είχε και 2 travel bugs (travel bugs (αριθμημένες μεταλλικές ετικέτες με χαραγμένο το σχέδιο ενός ζουζουνιού που θα πρέπει να τοποθετούνται από κρύπτη σε κρύπτη και να δηλώνονται σε ειδική ιστοσελίδα για να καταγράφονται τα ταξίδια τους και τα χιλιόμετρα που έχουν διανύσει). Το ένα μάλιστα ζουζούνι συνοδευόταν και από μια λίστα από κράτη που ο ιδιοκτήτης του θα ήθελα να ταξιδέψουν. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ήταν μέσα σε αυτά οπότε δε πήρα κανένα ζουζούνι πήρα μαζί μου.

Κρύπτη  GC3ETQZ  found. 

Περπατώντας πάνω στο δρόμο, περίπου στα μισά της λίμνης έχει ένα ξύλινο διάδρομο που καταλήγει σε ένα επίσης ξύλινο κιόσκι. Από κει έχει μια πολύ όμορφη θέα προς τη λιμνούλα καθώς δεν υπάρχει πολλά δέντρα  που να εμποδίζουν το μάτι . 

Εκεί κοντά ήταν και η 3^η κρύπτη GCQWVD   Ο ιδιοκτήτης Team wolke07 προτίμησε να της δώσει το αναμενόμενο όνομα "Regionalpark Rhein-Main – Staudenweiher". Η κρύπτη ήταν πολύ εύκολη υπόθεση  καθώς οι οδηγίες έλεγαν ότι βρίσκεται σε μια κουφάλα ενός δέντρου. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν να ανακαλύψω ένα διχαλωτό δέντρο που ο ένας του κορμός ήταν κανονικός ενώ ο άλλος πολύ μικρότερος και με μια τρύπα στο κέντρο. Αρκούσε μία ματιά για να διαπιστώσω ότι μέσα στη κουφάλα είχε φύλλα και πέτρες που είναι κλασικό σημάδι τοποθέτησης με το χέρι. Κάτω από εκεί ένας διάφανος πλαστικός κύλινδρος έκρυβε μόνο ένα logbook και τίποτα άλλο.

  

 Loggαρισα, έβαλα τη κρύπτη μέσα στη κουφάλα, την κάλυψα με τα φύλα και τις πέτρες και συνέχισα τη πορεία μου.

Αν δε άνω λάθος το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης είναι το 2^ο η 3^ο μεγαλύτερο της Ευρώπης. Παρόλο που ήταν νωρίς αρκετά αεροπλάνα κατέφθαναν στη Γερμανική μεγαλούπολη και τη στιγμή που πλησίαζα είχα την ευκαιρία να  δω να προσγειώνεται ένα τεράστιο αεροσκάφος. Δεν ξέρω τι τύπου ήταν αλλά μάλλον θα ήταν κάποια υπερατλαντική πτήση αφού εκεί χρησιμοποιούνται αυτά τα τεράστια σιδερένια πουλιά. Μη περιμένετε φωτογραφία δε το πρόλαβα. Η 4^η κρύπτη GC3KRWF  με έφερε στη περίφραξη του αεροδρομίου πάνω σε μια πεζογέφυρα  για αυτό και το όνομά της Sinnlose Brücke.    Μόλις 5 μέτρα από τα συρματοπλέγματα των αεροδιαδρόμων κάτω από τη σιδερένια κουπαστή ήταν κολλημένο με μαγνήτη ένα κυλινδρικό κουτάκι από φωτογραφικό film.

Ο ιδιοκτήτης Stefan&60 είχε τυλίξει το δοχείο με γκρι ασημένια κολλητική ταινία όχι τόσο για να κάνει δύσκολη τη ζωή των geocachers αλλά περισσότερο για να τη κάνει αόρατη από τους muggles καθώς και τα κάγκελα έιχαν περίπου το ίδιο χρώμα. Και πάλι loggαρισα και έφυγα.  

 

Κρύπτη GC3KRWF found.

Ο χρόνος άρχισε να πιέζει είχα φτάσει σχεδόν στη κορυφή της νοητής ακτίνας της περιοχής που είχα υπολογίσει να κινηθώ. Χρειαζόμουν λίγο περισσότερη από μισή ώρα για να επιστρέψω, να πάρω πρωινό και να βρεθώ στο shuttle bus για την αναχώρηση στις 09:05. Η 5^η και τελευταία όμως κρύπτη βρισκόταν καμία 300αρια μέτρα μακρύτερα. Αν πήγαινα μέχρι εκεί θα μεγάλωνα την απόσταση  και τον χρόνο της επιστροφής.  Δίλημμα;

Κανένα δίλημμα. Απλά θα έπρεπε να βιαστώ. Επιτάχυνα το βήμα μου έχοντας στα αριστερά μου  τη περίφραξη του αεροδρομίου, πέρασα μπροστά από κάτι συνεργεία αυτοκινήτων και έκοψα αριστερά σε ένα χωματόδρομο.

 Η κρύπτη ονομαζόταν Neben der Nordwest-Landebahn που το google μου μετάφρασε σαν «Εκτός από το διάδρομο βορειοδυτικά» κάνοντας προφανώς σαφή αναφορά στον αεροδιάδρομο και όποιος κατάλαβε … κατάλαβε. Σε εκείνο το μέρος αν υπήρχε κάποιο σημείο που θα μπορούσε να είναι η κρύπτη, αυτό ήταν μόνο εκεί που την έβαλε ο γνωστός από τη προηγούμενη κρύπτη Stefan&60. Ήταν ένα παρόμοιο με τη προηγούμενη κρύπτη δοχείο με μαγνήτη. Οπότε το μοναδικό σημείο που θα μπορούσε να είναι τοποθετημένο ήταν μια μεταλλική πινακίδα πάνω στο χωματόδρομο μέσα στα χωράφια.

 Παρ όλα αυτά είχε 2 δυσκολίες. Η πρώτη ήταν το ότι ήταν κολλημένη ψηλά (για μένα) και 2^ον ότι σε εκείνο το σημείο δεν είχε καθόλου δέντρα οπότε η όποια απόπειρα να πάρω τη κρύπτη ήταν ορατή από τον καθένα που περνούσε με το αυτοκίνητο ή από τα απέναντι συνεργεία. Τετοιες ώρες τέτοια λόγια. Τεντώθηκα λίγο και κατέβασα τη κρύπτη loggarisa και όποιος με είδε, το πολύ-πολύ να αναρωτιέται ακόμα τι ακριβώς έκανα εκεί. 

Κρύπτη GC3KRW8 found.

Και τώρα η επιστροφή. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι από το σημείο που βρισκόμουν ήμουν πιο κοντά στο ξενοδοχείο μου αλλά αφενός δεν ήθελα να το διακινδυνέψω, αφετέρου είχα αφήσει και μια κρύπτη που δεν είχα βρεί. Η επιστροφή έγινε με βήμα ταχύ και ενίοτε με τρέξιμο. Πέρασα από γνώριμα σημεία και αυτό μου έδινε τη σιγουριά  ότι πήγαινα καλά.

Και έφτασα στο σημείο της κρύπτης. Πλέον ακόμα και μέσα στο δασάκι είχε φωτίσει για καλά και βάλθηκα μέσα στο άγχος να ψάχνω για τη κρύπτη του «ιπτάμενου κορμού». Είτε νωρίτερα μέσα στο σκοτάδι, είτε τώρα μέσα στο φως… το ίδιο αποτέλεσμα. Με τη πίεση της ώρας δεν είχα καμία διάθεση πλέον να επιμείνω για το finding. Αφού κοίταξα σε μερικά πιθανά σημεία, κουφάλες, κλαδιά, πέτρες φύλλα δε τη γλύτωσα να ξαναλασπώσω τα χέρια μου και αφού η κρύπτη δεν έλεγε να εμφανιστεί μπροστά μου εγκατέλειψα μεγαλοπρεπώς και ξεκίνησα κατευθείαν για το ξενοδοχείο χωρίς άλλη στάση. 

Δυστυχώς GC4KT45 ηταν οριστικά didn’t find. Το κακό είναι ότι ολοι οι υπόλοιποι geocachers έχουν βρεί τη κρύπτη. Κάτι μου ξέφυγε.

 

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ντουζάκι για ξελάσπωμα, πρωινό για δύναμη και αναχώρηση.

Πάνω από τη Θεσσαλονίκη συναντήσαμε βροχή και από το αεροπλάνο πετύχαμε ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο. Ένα πολύ όμορφο τέλος ενός πολύ χρήσιμου ταξιδιού.

 και μιάς και αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση για φέτος

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

                             ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2014