Η Γέφυρα του 5ου

Σάββατο 06/04/2013

Μια μικρή, αποτυχημένη πλην όμως όχι λιγότερο ενδιαφέρουσα βολτίτσα θα περιγράψω στη σημερινή ανάρτηση.

Με το Τάσο ξεκινήσαμε το Σάββατο πρωί - πρωί όπως συνήθως και γύρω στις 7 παρά παρκάραμε στο δασάκι μετά το 4μισι χιλιόμετρο μετά τη διπλή γέφυρα του Κόσυνθου. Εκεί στο βάθος απομακρυσμένη και σχεδόν άγνωστη από το πολύ κόσμο στέκει ακόμα πανέμορφή αν και ελαφρώς κατεστραμμένη μια  παραδοσιακή,  πετρόχτιστη,  τετράτοξη γέφυρα. Η κατεύθυνση της Ανατολικά – Δυτικά σαν να ενώνει το βουνό που βρίσκονται τα Μοναστήρια της Παναγιάς με το όγκο του Αχλαδόβουνου (Τσαλ). Ας τη πούμε «η γέφυρα του 5^ου χιλιομέτρου». 

 

Η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο περίεργη η θέση της στο σημείο εκείνο. Πρώτα απ’ όλα η μία άκρη της δε βρίσκεται στην όχθη του ποταμού αλλά στη κυριολεξία μέσα στη μέση καθώς σε εκείνο το σημείο το ποτάμι έχει μεγάλο πλάτος και η γέφυρα δε φτάνει μέχρι την όχθη του. Προφανώς όταν χτίστηκε, ο Κόσυνθος στη σημείο εκείνο δεν ήταν τόσο απλωμένος όπως τώρα ή όπως θα δείτε παρακάτω πιθανόν καταστράφηκε το γεφύρι. Το δεύτερο περίεργο είναι ότι στις μέρες μας και με την υπάρχουσα χάραξη του δρόμου προς το 8^ο, η ύπαρξη μιας γέφυρας σε αυτό το σημείο φαίνεται αχρείαστη. Μετά τη γέφυρα, προς τα δυτικά εκεί που αγγίζει το βουνό, δεν υπάρχει κάποιο εμφανές μεγάλο μονοπάτι απ’ όπου θα μπορούσαν να περάσουν άνθρωποι και ζώα. Δεν υπάρχουν κοντινά χωριά, ούτε χωράφια που θα απαιτούσαν τη κατασκευή της γέφυρας εκεί. Σίγουρα μετά από τόσα χρόνια έχει αλλάξει η μορφολογία του εδάφους και η πραγματική χρησιμότητα της γέφυρας δεν είναι ορατή. Όσο και αν έψαξα  δε μπόρεσα να βρω λεπτομέριες  για αυτή παρά μόνο μικρές αναφορές όπως πχ στο www.pomakohoria.gr 

«Το μονοπάτι του Κόσυνθου από την Ξάνθη μέχρι το 8ο χλμ στο δρόμο προς Εχίνο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς περνούσε τέσσερα πέτρινα γεφύρια μέχρι τη διασταύρωση του 8ου χιλιομέτρου. Πιο συγκεκριμένα, στο 4ο χλμ από την Ξάνθη και σε μια στροφή του Κόσυνθου συναντάμε μεγάλη γέφυρα με μήκος καταστρώματος 50 μ., η οποία χρονολογείται από το 1904. Το μονοπάτι συνέχιζε στα δυτικά του ποταμού και διέρχονταν στο 5ο χλμ από την ανατολική πλευρά για να κατευθυνθεί προς τη Μονή Παναγίας Καλαμούς. Το πεντάτοξο γεφύρι στο 5ο χλμ Ξάνθης –Σταυρούπολης εντυπωσιάζει με την κατασκευή του (19). Ιδιαίτερα σημαντική είναι η αναπαράσταση του ψαροκόκαλου που βλέπουμε στο κλειδί του μεγάλου τόξου στο νότιο μέρος. Πρόκειται μάλλον για τη "σφραγίδα" των κατασκευαστών του γεφυριού.»

αλλά και στην εργασία του Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Βιστωνίδας «Ακολουθώντας το ποταμό Κόσυνθο»  

"Το γεφύρι που βρίσκεται στο 5ο χλμ είναι ένα από τα παλαιότερα πέτρινα γεφύρια στο χώρο της Θράκης (16 ος αι.) και λέ γεται πως αρχικά αποτελούνταν από 9 τόξα τα οποία κατέρρευσαν σταδιακά και απέμειναν μόνο 2 τόξα και 2 ανακουφιστικοί θόλοι" Έτσι εξηγείται και η τωρινή της κατάσταση.

Mέσα από ένα σύμπλεγμα παλιών μονοπατιών η γέφυρα αποτελούσε σημείο διέλευσης προς Νότια , τη Ξάνθη δηλαδή ή ακόμα παλαιότερα και προς  τη Γενισσέα που ήταν και το κέντρο του εμπορίου της  περιοχής κατά τα μεταβυζαντινά χρόνια. Προφανώς μετά το Μοναστήρι της Καλαμούς η διέλευση γινόταν από την αριστερή κατεβαίνοντας όχθη του Κόσυνθου   έως το Σαμακώβ ακλουθώντας το γνωστό μονοπάτι. 

Πάντως αν θέλετε περισσότερες επιστημονικές πληροφορίες για το Κόσυνθο  πρέπει οπωσδήποτε να δείτε  τη πτυχιακή εργασία  της Φοιτήτριας του Πανεπιστημίου Πατρών Μαυραποστόλου Μαρίας .

Εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό ο Κόσυνθος είχε τα αναμενόμενα νερά για την εποχή και έτσι μας επέτρεψε να περπατήσουμε μέσα στην αμμουδιά και να φτάσουμε μέχρι τη γέφυρα. Το σημείο εκεί  έχει τόσο πλάτος που μόνο σε πλημμύρες υπάρχει περίπτωση τα νερά να φτάνουν στην ανατολική όχθη. Η γέφυρα καλύπτει τη κυρίως κοίτη. Είναι τετράτοξη με 2 μεγάλα τόξα και 2 μικρότερα (ανακουφιστικά). Στο κέντρο στη Νότι πλευρά, πάνω στο "κλειδί" έχει το σημάδι των μαστόρων : ένα ψαροκόκκαλο. Για 500 χρόνων γέφυρα καλά διατηρείτε. 

Στη φώτο δε φαίνεται καθαρά το ψαροκόκκαλο. Προτιμήστε να το δείτε από κοντά.

 Η ανατολική πλευρά της έχει καταστραφεί και από τις προσχώσεις έχει περίπου 1 μέτρο ύψος από το έδαφος. Δεν είναι δύσκολο να ανεβείς και να περπατήσεις στο κατάστρωμα μέχρι την απέναντι πλευρά.

Δε κάνει κανένα πέταλο εκεί ο ποταμός. Απλά έτσι βγαίνουν οι πανοραμικές φώτο πάνω από τη γέφυρα.

Μόλις περάσεις σκάς ακριβώς πάνω στο βουνό. Κατακόρυφοι βράχοι, δέντρα γαντζωμένα στο γκρεμό, γάργαρα νερά, όμορφες εικόνες της Ελληνικής φύσης. Πάντα η φύση προκαλεί εντύπωση. Οι παρακάτω φωτογραφίες από το Τάσο. Τώρα πώς σκαρφάλωσαν τα δέντρα εκεί πάνω μη με ρωτάτε.

 

Αριστερά προς το Νότο και δεξιά προς το Βορρά  φαίνετε  κάποιο στενό μονοπατάκι και εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε το Βορινό. Καναδυό  παλιά ξεβαμμένα από τον ήλιο κορδελάκια και μερικά κομμένα με πριόνι κλαδιά μας έκαναν να πιστέψουμε πως το μονοπάτι είναι βατό για μεγάλη απόσταση και είπαμε να το ακολουθήσουμε. Σε μερικά σημεία όμως δεν υπάρχει καθόλου οπότε χρειαζόταν να περνάμε μέσα και πάνω από θάμνους και χόρτα ενώ σε κάποια άλλα σημεία έκανε κάτι σαν μπαλκόνι πάνω από το ποταμό και έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία για μια ακόμα φώτο της γέφυρας όσο ακόμα φαινόταν με φόντο το φαράγγι πρός τη Ξάνθη.

Σε όλη τη διαδρομή είχαμε επικοινωνία με ασύρματο με τον Χρήστο και τον Σάββα που κατακτούσαν με τα ποδήλατά τους τις κορυφές και τα μονοπάτια προς τη Λατίνιτσα. Κάθε λίγο και λιγάκι μας ανέφεραν που βρισκόταν και εμείς του λέγαμε για το πώς είναι το μονοπάτι δίπλα από το ποτάμι. 2 δραστηριότητες ταυτόχρονα και παρέα εξ αποστάσεως.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο επίπεδο του ποταμού πάνω στο γρασίδι και πεσμένα δέντρα ενώ κάποια άλλη βγήκαμε μέσα από τα δάσος και περπατούσαμε μέσα στη κοίτη πάνω σε μικρές νησίδες που είχαν δημιουργηθεί από τα τραβηγμένα νερά. Θέλαμε να πιστεύουμε ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρναμε να φτάσουμε στη γέφυρα του Πιλήματος. Δε κάναμε μεγάλη απόσταση όμως. Φτάσαμε μέχρι τη πίσω πλευρά από το βενζινάδικο στο 5.5 χλμ περνώντας πίσω και από το ξενοδοχείο. Εκεί λοιπόν δε βρήκαμε άλλο μονοπάτι και δεν είχαμε καμία διάθεση να ψάξουμε περισσότερο. Κορδελάκια δε βλέπαμε, ούτε και ανοίγματα παρά μόνο θάμνους δέντρα και βράχους. Αρχίσαμε την επιστροφή λοξοκοιτώντας και προς το ποτάμι μπας και διακρίνουμε κανένα πιθανό πέρασμα για να φτάσουμε στην άλλη πλευρά για να μη ξανακάνουμε την ίδια διαδρομή. Δεν υπήρχε περίπτωση. Μας φάνηκε αρκετά βαθύ και αρκετά παγωμένο και έτσι ακολουθήσαμε τον ασφαλή δρόμο από απ’ όπου ήρθαμε.

Εντωμεταξύ οι ποδηλάτες είχαν αρχίσει τη κάθοδο και είπαμε να πάμε να τους συναντήσουμε.

Μέχρι να κατεβούνε εμείς ανεβήκαμε μεχρι το Γέρκα για να ρίξουμε μια ματιά στα μονοπάτια  για κάποια επόμενη βόλτα. Μέχρι τη διαστάυρωση του 8ου, στα δεξιά πριν αλλά και μετά τη γέφυρα του Πιλήματος φαινόταν κομμάτια από το μονοπάτι που θέλαμε να πάρουμε. Τώρα που τα κοιτάζαμε καλύτερα φαινόταν πιο λογικό να ακολουθήσουμε ανάποδη πορεία από το Πίλημα προς τα κάτω αλλά και πάλι τίποτα δεν εγγυόταν ότι ακόμα και έτσι θα φτάναμε στη γέφυρα του 5^ου χιλιομέτρου. Τι να πω αν κάνω λάθος διορθώστε με για να το διορθώσω. Ίσως αυτό να αποτελέσει επόμενη βόλτα και ανάρτηση.

Στο Γέρακα άλλη Βυζαντινή πετρόχτιστη γέφυρα εκεί πέρα και πάλι μοιάζει να μην έχει σχέση με τη σύγχρονη πραγματικότητα, καθώς και αυτή ξεκινάει από το πουθενά και σκάει πάνω στο ανάχωμα που κατασκευάστηκε για το τωρινό δρόμο προς Σταυρούπολη. Άλλη μια απόδειξη για τη διαφορετική πορεία των ορεινών μονοπατιών σε σχέση με τις σύγχρονες ανάγκες. 

Όσο αφορά τη συνάντηση θεωρήσαμε ότι έχουμε χρόνο αλλά οι 2 τους αποδείχτηκαν πολύ πιο γρήγοροι. Όταν καταφέραμε να ξαναμιλήσουμε με τα ρακαλάκια είχαν ήδη περάσει το 4μισι. Αφού δε τους προλαβαίναμε είπαμε κατεβαίνοντας να κάνουμε  μία στάση στο 8^ο . Εκεί πριν από το λόφο των Προσκόπων στα δεξιά, μέσα στο ρέμα που κατεβαίνει από το Γέρακα ένας μικρός αναβαθμός δημιουργεί ένα καταρράκτη που αν και μικρός μοιάζει αρκετά εντυπωσιακός και πολύ όμορφος έτσι όπως μπορείς να τον δεις από ψηλά. Ένα στενό μονοπατάκι τραβερσάρει τη πλαγιά του λόφου και δε χρειάζεται παρά ελάχιστο περπάτημα για να βρεθείς εκεί. Επίσης μπορείς να κατεβείς χαμηλά , όπως έκανε ο Τάσος, και να βρεθείς ακριβώς πάνω από το καταρράκτη στα τσιμέντα του αναβαθμού. Φωτογραφίες απαραίτητες και επιστροφή.

 

Και η πανοραμική για καλύτερη θέα της περιοχής

Τελικός σταθμός το εγκαταλελειμμένο πολυβολείο πού ήλεγχε το δρόμο από τη Σταυρούπολη τότε που οι Βόρειοι γείτονες μας ήταν εχθροί. Θαμμένο μέσα στη γη, άδειο πλέον και με ξηλωμένες όλες του τις εγκαταστάσειςμ, αλλά με εμφανείς όλες τι υποδομές του,  έχει γίνει πλέον σπίτι για νυχτερίδες αλλά και λαθρομετανάστες ίσως καθώς κάποια παλιά λερωμένα στρώματα και κουτιά από κονσέρβες μαρτυρούν τα γεγονότα. 

Σχεδόν 3 σελίδες κείμενο. Καμιά 10αρια φωτογραφίες και αρκετ΄αλεπτά βίντεο που δε τα έβαλα στην ανάρτηησ. Ακόμα και αν θεωρηθεί αποτυχημένη η Σαββατιάτικη βόλτα καθώς δε καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε το στόχο που θέσαμε εξ αρχής, είχε τόσα πολλά να μας προσφέρει. Και τόσο κοντά στη Πόλη.  Τι άλλο να ζητήσουμε δηλαδή;

ESPN Xtreme Sports & National Geographic με τη μία

Κυριακή 31/03/2013

Κυριακή πρωί. Το ραντεβού ήταν στη γέφυρα των Κιμμερίων. Με τον Τάσο περιμέναμε τους Ξανθιώτες Σάββα και Σάκη και τον Χρυσουπολιώτη Γιώργο. Μετά τις 8:30 ξεκινήσαμε. Αργά για τα δικά μας δεδομένα. Όμως οι 3 τους είχαν το λόγο τους. Εκεί που θα πήγεναν θα έπρεπε να έχει ζεστάνει όσο πιο πολύ γίνεται.

Ξεκινήσαμε με 2 αυτοκίνητα Ανατολικά. Περάσαμε τον Ίασμο και στρίψαμε προς τη παλιά γέφυρα του Κομψάτου  . Τη περάσαμε και παρκάραμε στην ανοιχτοσιά δεξιά από το ποτάμι. Επιβιβαστήκαμε και οι 5 στο RAV του Σάββα και ξεκινήσαμε.

Προορισμός μας ? Η γέφυρα του Τρίκορφου, καμία 15αριά χιλιόμετρα προς τα Βόρεια μέσα στα βουνά πάνω από τον Ιασμο.   Σκοπός? Η διάσχιση του Κομψάτου με kayak. Καλά με τρελαίνεσαι. Όχι από μένα.  Η οδική διαδρομή με το RAV στο trimbleoutdoors έιχε καταγραφεί το 2010. Η φετινή διαδρομή δε γράφτηκε. Δεν άλλαξαν και πολλά από τότε. Αλλού χωμάτινος και αλλού βραχώδης ο ορεινός δρόμος με νεροφαγιές και κοτρώνες, λάσπη αλλά και ξεραΐλα. Φάγαμε αρκετό «φραπέ» μέχρι να φτάσουμε if you know what I mean. Παρ’ όλα αυτά όσο ανεβαίναμε το τοπίο ομόρφαινε περισσότερο. Εντυπωσιακές εικόνες από γκρεμούς και ρέματα σε μεγάλο βάθος και μια υπέροχη θέα του κάμπου και της Βιστωνίδας μας αποζημίωσαν. 

 

Περάσαμε και τη διασταύρωση για τα Θρακικά Μετέωρα και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι αυτό θα αποτελέσει μια άλλη εκδρομή κάποια άλλη στιγμή. Αυτή τη φορά θέλαμε να φτάσουμε στη γέφυρα του Τρίκορφου. Με τέτοιο δρόμο χρειαστήκαμε πάνω από 40 λεπτά για να φτάσουμε. Και να σκεφτείς ότι οδηγούσε ο Σάββας. Όσοι ξέρουν κατάλαβαν…

Καμιά 200αριά μέτρα πριν τη γέφυρα ο Κομψάτος κάνει μια αμμουδιά ότι πρέπει για στάθμευση και προετοιμασία των kayakers. Σάββας, Σάκης & Γιώργος αρχίσανε τα δικά τους. Βγάλε βάρκα, βγάλε τρόμπα, φούσκωσε βάρκα, ταχτοποίησε μαξιλαράκια, φόρα neoprene, φόρα αδιάβροχο, φόρα κράνος, φόρα σωσίβιο (σημαντικό) δέσε τα συμπράγκαλα στη βάρκα, ετοίμασε κουπιά.Αρκετά κουραστική προετοιμασία θα έλεγα. Εγώ με το Τάσο βοηθούσαμε όσο μπορούσαμε … τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο αλλά και εμψυχώνοντας τους με διάφορα ευφυολογήματα.

 

Πάντως δεν είχαμε άδικο. Η τοποθεσία προσφερεται γαι πολλές φώτο.Να ορίστε μια πανοραμική του σημείου.

και ξέρετε πόσο μου αρέσουν τα μοναχικά δέντρα.

10:40 οι 2 βάρκες με  τους 3 τους ξεκίνησαν. Ραντεβού σε καμιά δυό ώρες στη γέφυρα, εκεί που είχαμε αφήσει το πρώτο αυτοκίνητο.

Το τι έγινε μέσα στο ποταμό έχει καταγραφεί σε 4 εικοσάλεπτα βίντεο, 8GB μέχρι που τίγκαρε η κάρτα, τα οποία παιδεύομαι να μοντάρω. Για το τελικό αποτέλεσμα κράτα μικρό καλάθι γιατί δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά για το τι θα βγει. Παρόλα αυτά δε θα μπορούσα να σας αφήσω έτσι. Κάποιες λήψεις από τους ίδιους μέσα στο ποτάμι αρκούν για να δείξουν τη καταπληκτική εμπειρία. Σκέτο ESPN Xtreme sports.

 

Έτσι περνούσαν αυτοί μέσα στο παγωμένο ποτάμι. Οσο για μας;  με το Τάσο πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Πριν όμως πήγαμε λιγάκι πιο πάνω στη τσιμεντένια γέφυρα  του Τρίκορφου . Δεξιά παρκαρισμένα αυτοκίνητα του ΕΟΣ Ξάνθης και Κομοτηνής που είχαν πορεία προς τα Θρακικά Μετέωρα από τη διαδρομή που ξεκινάει από εκεί.

Και μία όμορφη πανοραμική της γέφυρας του Τρίκορφου.

Δεν περάσαμε τη γέφυρα. Απλά ήθελα να τραβήξω μια φώτο των Θρακικών Μετεώρων έτσι για να αποκτήσω μια μικρή γεύση για όταν θα πάμε και εμείς. Δε βάζω περισσότερα στοιχεία εδώ. Να έχω και τίποτα να γράφω όταν με το καλό πραγματοποιηθεί ή δική μας πορεία.

 

Πιο άνετοι αυτή τη φορά αφού πλέον μείναμε μόνο 2 μέσα στο RAV και όχι στριμωγμένοι όπως στην ανηφόρα φτάσαμε και πάλι στη γέφυρα ανάμεσα στον Ίασμο και στον Πολύανθο. Εκεί που είχαμε αφήσει το άλλο αυτοκίνητο. Παρκάραμε και ξεκινήσαμε τη δική μας βόλτα. Από εκείνο το σημείο ξεκινάνε 2 μονοπάτια. Το ένα σχεδόν μέσα στη κοίτη του ποταμού ή τουλάχιστον πολύ κοντά. Για το άλλο δεν είμαι σίγουρος αλλά μπορεί να φτάνει και μέχρι τον Τρίκορφο. Να μη φτάνει? Και γιατί να μη φτάνει δηλαδή? Ε! όλο και κάπου θα φτάνει. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι και στο πάνω και στο κάτω μονοπάτι υπήρχε αρκετός κόσμος που προτίμησε το όμορφο Κυριακάτικο πρωινό για τη βόλτα του ή για ψάρεμα. 

Ακολουθώντας το κάτω μονοπάτι σε πολύ λίγο φτάσαμε στη περίφημη πέτρινη, τοξωτή γέφυρα του Κομψάτου. Όπως λέει η Wikipedia : “ Το υπουργείο πολιτισμού χαρακτηρίζει το γεφύρι ως "μεσαιωνικό γεφύρι 17ου - 18ου αιώνα", ^[1] ενώ υπάρχουν δημοσιεύματα τα οποία αναφέρονται στο γεφύρι ως "βυζαντινό". ^[8] Ο Χίθ Λόουρι, ιστορικός-οθωμανολόγος από το Πανεπιστήμιο Πρίνσετον, χαρακτηρίζει το γεφύρι οθωμανικής περιόδου” 

Ότι και να είναι σίγουρα είναι πανέμορφο. Πρόκειται για ένα πεντάτοξο γεφύρι, μάλλον το μεγαλύτερο του είδους της στη περιοχή. Το κεντρικό τόξο έχει άνοιγμα 21,8μ και ύψος 12μ. Το πλάτος του καταστρώματος είναι περίπου 2 μέτρα και δεν έχει στηθαίο γεγονός που κάνει λίγο τρομακτική τη διάβαση. Από εκείνη τη πλευρά το κατάστρωμα είναι πιο βατό ενώ πάνω από το κεντρικό τόξο οι πέτρες είναι πιο τραχιές και προφανώς κατασκευάστηκαν έτσι ώστε τα καραβάνια να μη γλιστράνε στην ανηφοριά πάνω στη γέφυρα.

Δυστυχώς το Δυτικό τόξο έχει καταστραφεί και δεν είναι δυνατόν να περάσεις απέναντι αλλά όλη η υπόλοιπη κατασκευή στέκει καλά και αντιστέκεται στις ορέξεις του ποταμού. Έχω βρει φωτογραφία στο internet που οι ορέξεις του είναι πολύ μεγάλες.Όσοι έχουν δει τη γέφυρα μπορούν να καταλάβουν για τι ύψος μπορεί να φτάσει το νερό όταν ο Κομψάτος έχει κέφια

Στην αρχή του γεφυριού, στην Ανατολική πλευρά, χρυσοθήρες έχουν αφήσει τα σημάδια τους πάνω στο κατάστρωμα ανοίγοντας μια τρύπα. Δυστυχώς τέτοιες ενέργειες έχουν οδηγήσει σε καταστροφή αρκετών παραδοσιακών γεφυριών καθώς θεωρούνται ότι έχουν κρύψει εκέι χρυσάφι οι παλιοί.

Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, και συνεχίσαμε στο μονοπάτι ακριβώς δίπλα από το ποτάμι.  Το έδαφος πετρώδες αφού πρακτικά κάποιες φορές ήμασταν μέσα στη κοίτη και κάποιες ακριβώς από πάνω. Μη κοιτάς που τα νερά είχαν τραβηχτεί πιο πέρα, όταν είναι πιο φουσκωμένο το ποτάμι τα νερά φτάνουν μέχρι εκεί που περπατούσαμε. Μερικές φορές ανεβαίναμε λίγο ψηλότερα. Και πάλι υπήρχαν σημάδια ότι το ποτάμι φτάνει και μέχρι εκεί όταν φουσκώσει.

Μια εκδρομή μέσα στη φύση δε μπορεί παρά να είναι πάντα μια ξεχωριστή εμπειρία. Βράχοι, πέτρες, νερά, στενά περάσματα,  πανέμορφα σημεία  και περίεργα. Όπως για παράδειγμα στα δεξιά πάνω στο βράχο σκαρφαλωμένο ένα δέντρο με γυμνές ρίζες και το κορμό ασπρισμένο από το νερό. Έτσι όπως είναι  γαντζωμένο στο βραχώδες τοπίο δε ξέρεις από πού αρχίζουν τα κλαδιά και από πού οι ρίζες.

 

ή λίγο πιο κάτω όταν συνάντησα ένα ρυάκι να τρέχει παράλληλα αλλά προς αντίθετη κατεύθυνση από το ποτάμι. Από πού ξεφύτρωσε πάλι αυτό? Ζωντανό γάργαρο νερό (έστω και λίγο) ανάβλυζε από το βράχο. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα πραγματική πηγή.  Ποιος ξέρει από πού ξεκίνησε τη πορεία του για να βρει σημείο διαφυγής χαμηλά μπροστά στα πόδια μου. Όσο και αν προσπάθησα να κάνω καλή λήψη, δεν είναι εύκολο να αποτυπωθεί η πραγματική ομορφιά. Σκέτο National Geographics.

Η ώρα πλησίαζε 12:30 και από το βάθος του ποταμού άρχισαν να φαίνονται 2 κόκκινες βάρκες. Οι 3 kayakers ήταν πιστοί στο ραντεβού τους. Χαιρετούρες και φωνές και πάλι βίντεο και φωτογραφίες. Έτρεχα μέσα στα κατσάβραχα να προλάβω να ανέβω πάνω στη πέτρινη γέφυρα για να τους τραβήξω από κει. Λοιπόν μάθημα πρώτο. Διασχίζεις πιο γρήγορα ένα ποτάμι με kayak παρά τρέχοντας. Με το ζόρι τους πρόλαβα. Με τόσο καρδιοχτύπι πώς να βγει σταθερό το βίντεο? Τέλος πάντων.

Ο κόσμος που έκανε τη βόλτα του μόλις πήρε χαμπάρι τους 3 του ποταμού έκατσε να τους χαζεύει . Μάλιστα είχαν και 2 θαυμάστριες που προτίμησαν να κάτσουν ακριβώς πάνω στη γέφυρα για να έχουν καλύτερη θέα.

Σάκης , Σάββας και Γιώργος περάσανε κάτω από το πέτρινο γεφύρι  με κατεύθυνση το σημείο που βγαίνουν από το ποτάμι.

 

Σίγουρα τσάντισαν τους 2 τύπους που ψάρευαν που ξαφνιάστηκαν όταν τους είδαν να περνάνε από μπροστά τους τρομάζοντας πιθανόν τα ψάρια αλλά μικρό το κακό.

  

Κάποιες από τις φωτογραφίες που τράβηξε ο Τάσος αποτυπώνουν πολύ όμορφα τη προσπάθεια των τριών αλλά κα την ομορφιά του τοπίου. Απολάυστε. 

 

Αν κρίνω από τα βίντεο που είδα οι τρείς τους είχαν μια καταπληκτική εμπειρία μέσα στο Κομψάτο. Η δική μας εμπειρία βέβαια δεν ήταν τόσο υγρή και τόσο περιπετειώδης αλλά δεν μπορώ να πω ότι υπολείπεται σε ομορφιά  μέσα στο συγκλονιστικό τοπίο του ποταμού σε μια ακόμα πανέμορφη γωνιά της Ελληνική Γης.

Η διαδρομή μέσα στο ποτάμι καταγράφηκε από το GPS του Σάββα, οπότε όποιος ενδιαφέρεται κλικ εδώ.

Κλείνοντας ενα bonus. Φαντάζομαι δεν έχετε ξεναδεί τέτοιο βίντεο. Ταυτόχρονη λήψη απο το πλάι και πάνω από το kayak. Προσοχή μη βραχείτε.

και όποιος θέλει να δεί το συνολικό video στο YouTube κλικ εδώ.