Λες να είναι Εγνατία?

Σάββατο 28/04/12

Αφορμή για αυτή τη βόλτα ήταν ένα mail που μου έστειλε πριν καιρό ο Τάσος. Ένα mail που έλεγε για ένα «λιθόστρωτο που είναι μεταξύ παλαιάς Μορσύνη πεδίου βολής αρμάτων ,τμήματα του σε καλή κατάσταση θα συναντήσουμε σε όλη την διαδρομή μέχρι τους παλιούς Τοξότες» που συνοδευόταν από μια φωτό.

Ένα λιθόστρωτο πάνω στα βουνά. Ένα παλιό καλντερίμι που τόσα έχω ακούσει για τα αυτά αφού αποτελούσαν τους δρόμους μεταξύ των χωριών αλλά δεν είχα τύχει ποτέ μου να πετύχω μέχρι τώρα σε «καλή κατάσταση» όπως φαινόταν και στη φωτό. Αφού ξέραμε τη περιοχή στο περίπου προσπαθήσαμε να μάθουμε περισσότερες πληροφορίες από τον γνώστη της περιοχής Μπάμπη, ο οποίος όμως μας απέτρεψε νομίζοντας ότι ο χώρος είναι στρατιωτικός και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση.

Μία ακόμα πιο μεγάλη και καθαρή φωτογραφία σε ένα 2^ο mail μας ξεσήκωσε κυριολεκτικά. Αναφορά (έστω και σαν υποψία) στην αρχαία Εγνατία Οδό και παραλληλισμός με παρόμοιο καλντερίμι που έχει αναγνωριστεί επίσημα σαν τμήμα της στη περιοχή του Αγίου Σίλα στη Καβάλα έκαναν την επιθυμία μας για «εξερεύνηση» μεγαλύτερη. Ορίστε και 2 link εδώ και εδώ για την αρχαία Εγνατία Οδό.

Σε μία παλαιότερη βόλτα μου που δεν έχω αναρτήσει καθώς δεν αξίζει το κόπο, είχα δει πίσω από το πεδίο βολής ένα χωματόδρομο να χάνεται μέσα στο δάσος. Σε μία χιλιοπυροβολημένη,  στραβή, σκουριασμένη πινακίδα είχα μάλιστα αναγνωρίσει και τη κατεύθυνση προς ένα ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.

Τα μυαλό μου πήγε αμέσως στις κουβέντες που είχαμε κάνει για το καλντερίμι – Εγνατία οπότε μόλις τέθηκε θέμα για τον Σαββατιάτικο περίπατο είχαμε κιόλας αποφασίσει για το προορισμό.

Το Σάββατο το πρωί ξεκινήσαμε με τον Τάσο για το λιθόστρωτο με μισή καρδιά. Ο καιρός ήταν αρκετά φορτωμένος στις 6¨30 το πρωί και στο βάθος προς το κάμπο και τη Θάσο διακρίναμε κάποιες εντυπωσιακές φωτεινές γραμμές από τους κεραυνούς που σάρωναν τον ουρανό. Για να μπορέσεις να αποθανατίσεις ένα κεραυνό θέλει καλή φωτογραφική μηχανή και μαστοριά και εμείς δε διαθέταμε τίποτα από τα 2 οπότε μη περιμένετε φωτογραφίες των κεραυνών.

Με πάντα το νού μας σε μία πιθανή βροχή, που τελικά ευτυχώς δεν ήρθε, αφήσαμε το αυτοκίνητο πίσω από το σχολείο της Παλιάς Μορσύνης και πήραμε τον τσιμεντένιο ανηφορικό δρόμο προς τα μαντριά δίπλα από το πεδίο βολής. Περάσαμε το ανάχωμα των στόχων και συνεχίσαμε στον  χωμάτινο πλέον δρόμο που μας οδηγούσε μέσα στο δάσος στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.

Από τη δεξιά μεριά του δρόμου ένα πυκνό νεαρό όμως πευκοδάσος και από την αριστερή κάποια διαφορετικά είδη δέντρων (που δε μπόρεσα να αναγνωρίσω) λες και ο δρόμος χαράχτηκε ακριβώς στη μέση των 2 ποικιλιών. Ο χώρος στο εκκλησάκι είναι διαμορφωμένος και μάλλον στη γιορτή του Αγίου ετοιμάζεται εκεί κουρμπάνι ή κάποιο πανηγύρι γιατί έχει πάγκους, τραπέζια, υπόστεγα  και ένα κτιστό φούρνο για μαγειρέματα. Δυστυχώς πάνω στο δρόμο και μερικά σκουπίδια που χαλάνε την ομορφιά του τοπίου. 

 

Προσπεράσαμε το εκκλησάκι και μπήκαμε στα πεύκα. Πλέον μας οδηγούσε μόνο η διαίσθηση μας καθώς μέσα στο δάσος δεν υπήρχε κάποιο χαραγμένο ξεκάθαρο μονοπάτι παρά μόνο μερικά μικρά αόριστα μονοπατάκια που μάλλον μπέρδευαν παρά βοηθούσαν.

Λίγο η διαίσθηση, λίγο η τύχη και λίγο μερικά μέτρα που χρειάστηκε να επιστρέψουμε προς τα πίσω, τελικά μας οδήγησαν σχεδόν πάνω στο στόχο μας. (χμ!!! τώρα που το σκέφτομαι μάλλον η τύχη ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας) . Το καλντερίμι το είδε πρώτος ο Τάσος. Εγώ από το σημείο που βρισκόμουν μερικά μέτρα πίσω του δε μπόρεσα να το αναγνωρίσω μέσα στις υπόλοιπες πέτρες. Να δείτε και σεις. Δηλαδή άδικο είχα?

Αυτές οι άσπρες πέτρες δεν είναι τίποτα άλλο από το ρέμα που κατεβαίνει από το βουνό και ποιος ξέρει που καταλήγει. Προσπεράσαμε λοιπόν το ρέμα και ανεβήκαμε πάνω στο καλντερίμι.

Εγνατία – ξεεγνατία, αρχαίο – νέο δε μας ένοιαζε καθόλου. Εμείς ένα καλντερίμι ψάχναμε, καλντερίμι βρήκαμε. Εμένα πάντως μου φάνηκε σαν ένας απλός δρόμος που συνέδεε τον παρακείμενο οικισμό της Μόρσας (ερείπια πλέον σύμφωνα με τα λεγόμενα) παρά αρχαία οδός αλλά έτσι και  είναι αρχαίος δρόμος και αν τελικά είναι και τμήμα της original Εγνατίας ακόμα καλύτερα.

Περπατήσαμε καμία 300 μέτρα. Τόσο ήταν το καλοδιατηρημένα κομμάτι του δρόμου. Μόλις τελείωσε προχωρήσαμε ακόμα καμία 200σαρία πάνω στο χωματόδρομο μπας και βρούμε τη συνέχειά του. Αντί για αυτό όμως συναντήσαμε μια μεγάλη λακκούβα με νερό πάνω στο χωματόδρομο και αποφασίσαμε να μη θυσιάσουμε τα παπούτσια μας για χάρη της. Οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Όταν βγήκαμε πλέον από το καλντερίμι είπαμε να πάρουμε ένα άλλο πιο φαρδύ μονοπάτι που είχε και ίχνη ρόδας αυτοκινήτου. Θεωρήσαμε πιο εύκολη τη διαδρομή   αφού μπορούσε και περνούσε αυτοκίνητο από εκεί. Όταν όμως είδαμε τη γραμμή του GPS να ξεμακραίνει από τη πορεία που είχαμε όταν ερχόμασταν αφήσαμε το δρόμο και ξαναχωθήκαμε μέσα στο δάσος. Μετά από κανένα μισάωρο ή και λιγότερο βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο εκκλησάκι και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Σύμφωνα με το trimble outdoors δεν κάναμε ούτε 5 χιλιόμετρα πάνε έλα σε 1 ώρα και 40 λεπτά. Βέβαια ο χρόνος είναι δυσανάλογος με την απόσταση αλλά τόσο κάνεις όταν δεν έχει ιδέα που πηγαίνεις και βγάζεις και ένα σωρό φωτογραφίες … Όχι για μένα, αλλά για σένα φίλε επισκέπτη του blog.

Η διαδρομή έχει καταγραφεί πλήρως αλλά δεν την έχω αναρτήσει. Όποιος θέλει να τη δει είναι διαθέσιμη. Σε επόμενη φάση πιθανόν να προσπαθήσουμε να φτάσουμε και μέχρι τα ερείπια της Μόρσας. 

Μέχρι τότε: 

Καλά να περνάτε και καλές διαδρομές.