Αυγό, Χιονάκι, Μαγεία

2η μέρα των Χριστουγέννων, μετά τη μάσα του Χριστουγεννιάτικου Τραπεζιού, το στομάχι ήταν πολύ βαρύ .  Το μόνο που δε χρειαζόμουν ήταν μία βόλτα στο Αυγό. Αλλά όταν έπεσε το τηλεφώνημα δε μου έκανε καρδιά να αρνηθώ. Δυστυχώς με το γουρουνόπουλο να χορεύει ακόμα μέσα μου η ανηφόρα μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου (1η κορυφή) αποδείχτηκε πολύ βασανιστική. Στο τέλος όμως τα ξέχασα όλα

Πάντως όταν ξεκινήσαμε με το Σάββας πρωί πρωί και με το σκοτάδι δε περιμέναμε αυτό που θα βλέπαμε στη συνέχεια. Καθώς στη πόλη δεν είχε πέσει ούτε νιφάδα και καθώς ακόμα και όταν ξημέρωσε δεν είχαμε οπτική επαφή με τη χιονισμένη πλευρά, δε περιμέναμε να δούμε τόση ομορφιά στη συνέχεια.

Όταν πιάσαμε την ανηφόρα της κορυφής, όλο το μονοπάτι ήταν μεσ’ στο χιόνι. Δε χάσαμε την ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες  και video. Βέβαια ήθελε και λίγη προσοχή το θέμα γιατί σε μερικά σημεία από τα πατήματα το χιόνι είχε παγώσει και είχε γίνει γυαλί.

Μια πολύ ωραία στιγμή λίγο πριν τη κορυφή όταν ο πρωινός ήλιος ξεπρόβαλε μέσα από τα δέντρα και καθρεφτιζόταν μέσα στη Βιστωνίδα. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε αυτή τη μαγεία. Η φωτογραφία έχει δημοσιευθεί και στο «Φωτογραφικό Ταξίδι» όπου μπορείτε να δείτε και τα σχόλια.



Τελικά στη κορυφή δεν είχε σχεδόν καθόλου χιόνι. Λες και το Τσάλ το είχε μαζέψει όλο. Ο αέρα για μία ακόμα φορά «Ξύριζε» αλλά για μία ακόμα φορά ήταν πανέμορφα από κει πάνω. Η φωτογραφία που βγάλαμε κατά την άνοδο λες και μεγεθύνθηκε και είχαμε μια ολόκληρη ομορφιά μπροστά μας. Ο ήλιος συνέχιζε να καθρεφτίζεται μέσα στη λίμνη και μάς έδινε ένα μαγευτικό τοπίο. Μόνο από κει μπορείς να το πετύχεις αυτό.

Δε μείναμε πολύ εκεί πάνω. Είπαμε : αέρας, κρύο, πόσο να αντέξουμε οι περιπατητές?

Η κατηφόρα απλά απαιτούσε περισσότερη προσοχή. Με το παγωμένο μονοπάτι δε παίζουμε! Παίζουμε;