Geocaching στις Πρέσπες

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Στις Πρεσπες του Νομού Φλωρίνης βρεθηκα κανοντας μια οικογενιακη εκδρομη στη Δυτικη Ελλαδα. Σαν βαση ενα ορεινο ξενοδοχειο στο χωριό Σιδηροχώρι της Καστοριάς με καταπληκτικη θεα τη πολη και βεβαιως τη λιμνη της Καστοριάς οποτε απο κει οι Πρεσπες δεν ηταν περισσοτερο απο 1 ωρα δρόμος.

Ειχα ηδη συμβουλευτει το www.geocaching.com και η αναφορα σε 2 κρυπτες στη περιοχή μου ηρθε κουτι αφου ηταν στο σημειο που ειχα σκοπο να επισκευτω ετσι και αλλιως. Υπηρχε και μια αναφορά και για ακομα μια κρυπτη μεσα στη Καστοριά αλλα βαση των σχολιων που διαβασα αποφασισα οτι δεν αξιζει το κοπο καθως πολλοι αναφεραν οτι δεν την ειχαν βρει η οτι ηταν κατεστραμενη.

Ξεκινησα λοιπον για τη περιοχη των λιμνων ακολουθοντας για λιγα χιλιομετρα εναν ορεινο φιδωτο δρομο με ωραια θεα στο Βιτσι μεχρι να συναντησω την Εθνικη Οδο Καστοριας - Φλωρινας. Στη διαδρομη μερικα μικρα χωριουδακια με πετροχτιστα η ακομα και χωματινα σπιτια εδιναν ομορφες πινελιες . Απο κει περνοντας δεξιά απο τη διασταυρωση για Κρυσταλλοπηγη που οδηγεί στα σύνορα με την Αλβανία κατευθύνθηκα προς τις Πρέσπες.

Λίγα λόγια για τη περιοχή. 

Η Μικρή και η Μεγάλη Πρέσπα βρίσκονται στο Νομό Φλωρίνης. Η Μικρή Πρέσπα σχεδόν κατά 95% ανήκει στη χώρα μας και μια μικρή μύτη στα δυτικά «χώνεται» στα Αλβανικά εδάφη ενώ όσο αφορά τη Μεγάλη Πρέσπα η Ελλάδα και η Αλβανία μοιράζονται ένα μικρό μέρος ενώ το μεγαλύτερο άνηκε παλιότερα στη Γιουγκοσλαβία και τώρα στη Fyrom. Τις δύο λίμνες χωρίζει μία μικρή λωρίδα γης η «Κούλα» πλάτους  περίπου 400 μέτρων απ’ όπου περνάει ο δρόμος που οδηγεί στα δυτικότερα παραλίμνια χωριά μέσα στον Εθνικό Δρυμό Πρέσπών. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις το γύρο της Μικρής Πρέσπας καθώς όπως είπαμε θα πρέπει να περάσεις μέσα από την Αλβανία και δεν υπάρχει και ο ανάλογος δρόμος.  Οι 2 λίμνες επικοινωνούν με ένα πλωτό κανάλι. Ένα μικρό σιδερένιο φράγμα προς τη πλευρά της Μικρής καθορίζει την ανταλλαγή των νερών ανάλογα με τη στάθμη. Η πανίδα της περιοχής αποτελείται κυρίως από λιμνόψαρα ενώ είναι πολύ εντυπωσιακό να βλέπεις κορμοράνους να βουτούν στα νερά και κοπάδια πελεκάνων να κόβουν βόλτες πετώντας πάνω από το κεφάλι σου.

Click για google maps

 

Οι κάτοικοι της περιοχής ασχολούνται με τη γεωργία (πασίγνωστα τα φασόλια Πρεσπών), τη κτηνοτροφία και το ψάρεμα ενώ τα τελευταία χρόνια και με τον τουρισμό αφού στη περιοχή υπάρχουν ξενώνες, ψησταριές και καφέ. 

Μέσα στη Μικρή Πρέσπα βρίσκεται το νησάκι του Αγίου Αχίλλειου όπου μπορείς να πάς πλέον με τα πόδια λόγω της πεζογέφυρας μήκους λιγότερου από χιλιόμετρο που έχει κατασκευαστεί εδώ και καμία 10αρια χρόνια από το στρατό. Το νησί έχει όλο και όλο 11 σπίτια (και αρκετά γκρεμισμένα που συμβάλουν περισσότερο στη γραφικότητά του) και υπάρχει ο μύθος ότι όποιος άλλος πάει να χτίσει άλλο σπίτι εκεί, αυτό γκρεμίζεται. Εκτός από την εμπειρία του να περπατήσεις μέχρι εκεί και την υπέροχη αίσθηση του να βρίσκεσαι στο νησί, ο Άγιος Αχίλλειος έχει τόσες εκκλησίες ή χαλάσματα εκκλησιών σχεδόν όσα και τα σπίτια του με σημαντικότερο αξιοθέατο τα ερείπια της ομώνυμης Βασιλικής που κτίστηκε από τον Βούλγαρο Τσάρο Σαμουήλ τον 10ο αιώνα για να στεγάσει το οστά του Αγίου.  Αξιόλογο θρησκευτικό μνημείο αποτελεί επίσης το μοναστήρι της Παναγίας Πορφύρας (αρχές 16ου αι.) Παλιότερα λέει όλο το νησί ήταν κάστρο. Στις μέρες μας είναι φημισμένες οι πολιτιστικές εκδηλώσεις των Πρεσπών που μαζεύουν πολλούς καλλιτέχνες και πολύ κόσμο. 

Εκεί συνάντησα και τρεις γιαγιάδες που έλιαζαν και έτριβαν τον τραχανά. Τις φωτογράφισα κιόλας αλλά σεβόμενος την επιθυμία τους να «μην τις πουλήσω» δημοσιεύω μόνο μια φώτο του τραχανά και όχι των ιδίων.  

Στη καφετέρια μας εξυπηρέτησαν 2 κοριτσάκια θάταν δε θάταν 10-12 χρονών. Η υπόλοιπη οικογένεια έφερνε τις προμήθειες με το βαρκάκι και τα πιτσιρίκια είχαν αναλάβει το service του καταστήματος. Είναι περίεργο πάντως το συναίσθημα που ένιωσα στη περιοχή και με την επαφή μου με τους κατοίκους. Για μας είναι ένας τουριστικός προορισμός θεωρώντας ότι όλα είναι τόσο ειδυλλιακά όσο φαίνονται στις φωτογραφίες. Όμως πόσο ανάλογα ειδυλλιακά είναι για τους ίδιους όταν ζεις σε ένα νησί με 11 σπίτια; Πόσοι άνθρωποι μπορεί να κατοικούν; Πόσοι νέοι; Πόσοι γέροι; Πόσο εύκολα μπορούν να βρουν γιατρό; Πού να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο; Και άντε το καλοκαίρι όλα καλά. Το χειμώνα με τις χαμηλές θερμοκρασίες και τις κακοκαιρίες που κάνουν το νησάκι απροσπέλαστο τι γίνεται? Προφανώς μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν. Πραγματικοί αγωνιστές της ζωής.  RESPECT.

Κόβω λοιπόν το τουριστικό οδηγό και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις και ξαναγυρνώ στο κυρίως θέμα της ανάρτησης. 

Η πρώτη κρύπτη GC2MCZ5 από τον  geocacher “ta ksotika” βρίκεται στο λόφο Καλέ στα Ανατολικά της Μικρής Πρέσπας. Είναι ένας μικρός λοφάκος ύψους καμιά 200αριά μέτρων ακριβώς δίπλα από το δρόμο. Την είσοδο του μονοπατιού προς τη κορυφή καθορίζει ένα μικρό εκκλησάκι. Ο ελικοειδής χωματόδρομος μέχρι πάνω είναι ότι πρέπει για πεζοπορία (αν δεν ανησυχείς για τυχών ατυχείς συναντήσεις με τα ερπετά της περιοχής) και για τζιποειδές αυτοκίνητο ενώ ένα συμβατικό σαν το δικό μου θα ταλαιπωρηθεί όχι όμως ότι δε θα τα καταφέρει (έστω και με λίγες γρατζουνιές). Φτάνοντας στη κορυφή εκτός από την ανακούφιση που νιώθεις από το σφίξιμο της ανάβασης, συναντάς ένα υψομετρικό κολωνάκι και κυρίως μια ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ θέα στις λίμνες.  Η μύτη που χάνεται μέσα στην Αλβανία, το Βιδρονήσι (ένα ξερονήσι χαμηλά στη λίμνη), Ο Άγιος Αχιλλειος, η Μεγάλη Πρέσπα, η Κούλα, όλα εκεί στα πόδια σου μπροστά. Μέσα στο καυτό ήλιο έμεινα να χαζεύω το τοπίο και προς στιγμή ξέχασα το λόγο που βρισκόμουν εκεί.   

Όταν συνήλθα από τη θέα άρχισα να ψάχνω τη κρύπτη με βοηθούς τη Ζωή και τη Χριστίνα.  Σύμφωνα με τη περιγραφή η κρύπτη είναι κάτω από ένα βράχο. Μόνο ένα βράχο οπου θα μπορούσε να βρίσκεται είχε εκεί . Αυτόν του υψομετρικού. Στη βάση του φαινόνταν μια τρύπα και μια μεγάλη πέτρα σαν βαλμένη από χέρι ακριβώς μπροστά της. Ε! δεν ήθελε και πολύ να το καταλάβουμε. Πήραμε ένα χοντρό κλαδί με το οποίο χτυπήσαμε το βράχο και κάναμε λίγο θόρυβο στη συνέχεια βάλαμε το κλαδί στη τρύπα για να ανιχνεύσουμε τη πιθανότητα να υπάρχει και τίποτα άλλο εκεί μέσα. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι όλα ήταν εντάξει βγάλαμε τη πέτρα και στο βάθος βρήκαμε τη δοχείο της κρύπτης. Ένα μικρό στρόγγυλο ταπεράκι που περιείχε διάφορα καλούδια : ένα νόμισμα, ένα λαστιχένιο παπάκι, ένα σαπουνάκι ξενοδοχείου, ένα κοχύλι, ένα μολύβι με σπασμένη μύτη και βέβαια το log για να καταγράψουμε την επίσκεψή μας. Βγάλαμε μια φωτογραφία, συμπληρώσαμε το log πήραμε το νόμισμα σαν σουβενίρ και αφήσαμε ένα κοριτσίστικο διακοσμητικό για το χέρι – δωρεά της Χριστίνας-  (ε! τι να κάνω αυτό είχα μαζί μου αυτό άφησα) και ξαναβάλαμε το δοχείο στη κρύπτη. 

 

Γεμάτοι ικανοποίηση τόσο για το found όσο και για την καταπληκτική θέα που αντικρίσαμε πήραμε το δρόμο για το Νησάκι του Αγίου Αχίλλειου και για την επόμενη κρύπτη. 

Κατά τη διαδρομή περάσαμε από τη Κούλα. Στα δεξιά μας, στην αρχή της Κούλας,  το «Πατουλίδιο Εθνικό Αθλητικό Κέντρο» προς τιμήν της Βούλας Πατουλίδου και στη συνέχεια στην άλλη πλευρά της στενής λωρίδας ένα Ελληνικό Στρατιωτικό Φυλάκιο, που φυλούσε το πέρασμα, το οποίο έχει πλέον εγκαταλειφθεί καθώς έχουν αλλάξει οι διακρατικές σχέσεις με την Αλβανία. Δίπλα στο φυλάκιο μία επιτύμβια στήλη ενός Έλληνα Ανθυποσμηναγού που «έπεσε υπέρ πατρίδος» ενώ εντύπωση μου έκανε και μια δεύτερη επιτύμβια στήλη ενός Βρετανού πιλότου της RAF που προφανώς και αυτός έχασε τη ζωή του στη περιοχή.  

 

Αφήσαμε το αυτοκίνητο κάτω από ένα σκέπαστρο που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι του Αγ. Αχίλλειου για να αφήνουν τα δικά τους όταν φεύγουν από τη «στεριά» και πάνε στο νησί. Περάσαμε τη πεζογέφυρα. Η διαδρομή δεν είναι μόνο μία απλή διαδικασία για να περάσεις από το ένα μέρος στο άλλο. Είναι μία εμπειρία που τη ζεις περπατώντας καθώς έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις το περιβάλλον. Οι καλαμιές στις όχθες, τα ψάρια στη λίμνη, οι κορμοράνοι που βουτούν στα νερά για το μεσημεριανό τους, οι πελεκάνοι που πετούν σε κοπάδια πάνω από το κεφάλι σου, σε κάνουν να εύχεσαι να μη τελειώσει η πεζογέφυρα. Κάπου - κάπου τη νιώθεις να κουνιέται κάτω από τα πόδια σου και αυτό δίνει πόντους στην εμπειρία. 

Α! είδαμε και 3 ποδηλάτες να αναχωρούν μέσω της πεζογέφυρας από το νησί. Τους ξανασυναντήσαμε όταν επιστρέφαμε καμία 35αρία χιλιόμετρα παρακάτω. Χαρά στο κουράγιο τους να κάνουν τη διαδρομή με ποδήλατα. 

Πατώντας το πόδι  στον Άγιο Αχίλλειο υπάρχει μια πινακίδα που ενημερώνει για τη μνημεία του νησιού. Όλα σε απόσταση το πολύ 15 λεπτών με τα πόδια με σημαντικότερο βέβαια  τη Βασιλική του Αγίου που έδωσε και το όνομα στο νησί που αποτέλεσε και τον πρώτο προορισμό.

Πάντα μου έκανε εντύπωση όταν έβλεπα το Ναό σε φωτογραφίες και θεώρησα την επίσκεψή μου εκεί σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Η Βασιλική αν και μισογκρεμισμένη διατηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση. Δεν έχει μείνει τίποτα βέβαια από τη ξυλοκατασκευή που είχε ενώ έχουν διατηρηθεί κάποιοι τοίχοι και στα 3 κλίτη, κάποιες αψίδες, το πέτρινο πάτωμα και το Ιερό και δίνουν μια σαφή εικόνα για τη κατασκευή της. Θα έλεγα μεγάλος και εντυπωσιακός Ναός για την εποχή του. Ευτυχώς επιτρέπεται η επίσκεψη μέσα στο Ναό και έτσι μπορείς να θαυμάσεις έστω και με δυσκολία κάποιες λεπτομέρειες όπως τις τοιχογραφίες που έχουν σχεδόν σβηστεί αλλά και τη βλακεία κάποιων ανθρώπων που χαράζουν με ονόματα και άλλες σαχλαμάρες τους τοίχους του μνημείου. 

 

Εκτός από τη τουριστική επίσκεψη στο μνημείο σκοπός μου ήταν να ψάξω και τη κρύπτη GC171J9 του "Olimpos". Καθώς είχα διαβάσει βιαστικά τη περιγραφή στο geocachιng.com μου είχε διαφύγει το γεγονός ότι η κρύπτη βρισκόταν στο νησάκι (γενικά) και όχι στο Ναό του Αγίου Αχιλλείου. Προσπαθούσα να ταυτοποίηση τη φωτογραφία ενός τοίχου που έκρυβε τη κρύπτη με τα τείχη του Ναού αλλά μάταια. Κάθισα σε μία σκιά και μελέτησα καλύτερα τη περιγραφή και τα log των προηγούμενων επισκεπτών. Τότε έβαλα μπρός τα μεγάλα μέσα. Πυξίδα, χάρτης και ξεκινήσαμε για καμία 250αριά μέτρα προς τα δυτικά σε κάποια άλλα ερείπια ενός άλλου Ναού.

Υπήρχε κάτι ανησυχητικό στη περιγραφή. Αν πάτε στη σελίδα της κρύπτης θα το δείτε με κεφαλαία κόκκινα γράμματα «BE CAREFUL THE SNAKES». Δεν ήταν και ότι καλύτερο να περπατάς μέσα στα ξερόχορτα έχοντας διαβάσει πρίν αυτό. Σχηματιζόταν βέβαια ένα μικρό μονοπάτι αλλά τι να το κάνεις. Επιστράτευσα και πάλι ένα κλαδί και κοπανούσα δεξιά και αριστερά τα χορτάρια και τους θάμνους για να αποφύγω κάθε ατυχή συνάντηση.  Φτάσαμε στο σημείο της κρύπτης και εκεί μεγαλύτερη απογοήτευση. Ο «Ναός» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν σορό από πέτρες. Από ολόκληρο το Ναό δεν είχε σωθεί τίποτα παρά μόνο ένα τοιχίο και κάποιες πεσμένες κολώνες από έναν μάλλον αρχαιότερο Ναό που βρισκόταν στην ίδια θέση πριν χτιστεί ο νεότερος ο οποίος όμως επίσης είχε καταρρεύσει. 

 Μελέτησα τη φωτογραφία για να περιορίσω το πεδίο που έπρεπε να ψάξω. Η αλήθεια είναι ότι το σημείο που επέλεξε ο olimpos δεν είναι και ότι καλύτερο.  Όχι από πλευράς θέας ή δυσκολίας. Αλλά δεν γίνεται να κρύβεις ένα δοχείο σε ένα αρχαιολογικό χώρο που για να τη βρεις θα πρέπει να ξηλώσεις ολόκληρο ή έστω το μισό μνημείο. Βγάζοντας μία-μία μερικές πέτρες από το σωρό με προσοχή, κοιτούσα μέσα και τις ξαναέβαζα στη θέση τους. Δοχείο εδώ, δοχείο εκεί δοχείο πουθενά. Ίσως δεν έβλεπα στο σωστό σημείο, ίσως παράπεσε ανάμεσα στις πέτρες πάντως έχοντας στο μυαλό μου τη προειδοποίηση με τα κόκκινα γράμματα δε κάθισα να το πολυσκεφτώ.  Έβγαλα μερικές φωτογραφίες για να μπορώ να αποδείξω την επίσκεψή μου στο σημείο και την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια. Απογοητευμένοι που δε ζευγαρώσαμε τα founds πήραμε το δρόμο της επιστροφής. 

Δεν επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο που ήρθαμε αλλά ακολουθήσαμε το αχνό μονοπατάκι που μας έβγαλε σε ένα πέτρινο δρομάκι μπροστά από τα σπίτια όπου γνώρισα τις γιαγιάδες με τον απλωμένο τραχανά. 

Αργότερα στο ξενοδοχείο συμπλήρωσα και τα logs στο geocaching.com όπου όσον αφορά τη πρώτη κρύπτη στο λόφο Καλέ σημείωσα το μολύβι με τη σπασμένη μύτη και την ανάγκη για αντικατάσταση ενημερώνοντας τους επόμενους cachers να έχουν το δικό τους ενώ για τη 2^η κρύπτη έκανα τα παράπονά μου στον owner σχετικά με την επιλογή της τοποθεσίας. Πάντως παρ’ όλο που είχα not found τον ευχαριστώ γιατί με την ευκαιρία της κρύπτης γνώρισα αυτή τη πλευρά του νησιού που αλλιώς δεν είχα σκοπό να πάω. 

Geocashres ή μη, αν έχετε έστω και λίγο την αγάπη για τη φύση και αν αναρωτιέστε για έναν άλλο τρόπο ζωής, η περιοχή των Πρεσπών είναι ένα μέρος που όχι μόνο αξίζει αλλά πρέπει να επισκεφτείτε. Μέσα σε μισή μέρα είδα φύση με απερίγραπτη ομορφιά, επισκέφτηκα μέρη που ούτε ήξερα πώς υπάρχουν και ένιωσα συναισθήματα που δεν είχα νιώσει μέχρι τότε.

Καλές διαδρομές.