Πούντο πούντο το μονοπάτι...

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012-08-29

Πριν ξεκινήσω τη περιγραφή της σημερινής περιγραφής, ένα έχω να πω:

ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΠΟΤΕ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΚΑΙ ΔΕ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΑΨΥΧΗ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ! ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΔΗΛΑΔΗ?

Τώρα θα μου πεις σε ποιόν τα λέω αφού και οι 6 όλοι και όλοι  αναγνώστες αυτού το blog βίωσαν την ίδια ακριβώς εμπειρία με τον γράφοντα. Ποτέ δε ξέρεις όμως … μπορεί να έχουμε καμιά έκπληξη και να βρεθεί και κανένας ακόμα αναγνώστης. Ε! λοιπόν προς αυτόν είναι αυτή η προειδοποίηση.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Την Κυριακή 26 Αυγούστου 2012 ο Χρήστος επρόκειτο να συμμετάσχει στον Ποδηλατικό αγώνα 74 χιλιομέτρων στη Ξάνθη που διοργάνωσε ο ποδηλατικός σύλλογος «Πήγασος». Οπότε στις συζητήσεις της προηγούμενης εβδομάδας είχε σκοπό να κάνει κάτι χαλαρό ώστε να μη καταπονηθεί ιδιαίτερα αλλά να κρατήθεί σε φόρμα. Να θυμάσαι αυτό που είπα: «… κάτι χαλαρό»

Κάποιος, κάπου, κάποτε είχε αναρτήσει μία διαδρομή. Αυτή η διαδρομή είχε γίνει αντικείμενο μελέτης μέσω του google maps και του camp base της garmin και από εμάς χαρακτηρίστηκε ως  «η χαλαρή διαδρομή» που ψάχναμε. Θα ήταν μία κάθοδος από το Μακάριο (Μάκακλαρ) προς τα Ανατολικά δηλαδή με κάποιον τρόπο … στον Κόσυνθο. Θεωρήσαμε ότι όσο καιρό και να έχει να χρησιμοποιηθεί, δε θα είναι δύσκολο να ακολουθήσουμε το … «χαραγμένο» μονοπάτι. 2 το πολύ 2 1/2 ώρες σύνολο « και ίσως ούτε και τόσο»

Το ραντεβού ήταν στις 6:30 στην Ιερατική. Εγώ ο Χρήστος και ο Τάσος κανονίσαμε το trasnfering (τη φροντίδα να υπάρχει όχημα για την επιστροφή αφού το σημείο άφιξης είναι διαφορετικό από το σημείο εκκίνησης) και ήμασταν στην ώρα μας στην αφετηρία. Ο Σάββας, ο Ηλίας και ο Αλέξης κατέφθασαν σε λίγο και περιμέναμε τον Κο Πύραμο για να ξεκινήσουμε.

Καθώς οι ικανότητες της ομάδας δεν είναι ομοιογενείς  με τον Τάσο ξεκινήσαμε νωρίτερα (όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά) θεωρώντας σίγουρο ότι οι υπόλοιποι δε θα δυσκολευτούν να μας φτάσουν – και να μας προσπεράσουν βεβαίως βεβαίως- κατά τη διαδρομή. Και πράγματι ο Ηλίας και ο Αλέξης μας είχαν ήδη προλάβει πριν φτάσουμε στο «Σινικό Τοίχος» πάνω από την Ιερατική και τους χάσαμε καθώς έφυγαν σφαίρα στο μονοπάτι. Οι υπόλοιποι τρείς δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα και η επικοινωνία γινόταν μέσω ασυρμάτου.

Για να μη τα πολυλογώ η παρέα στο τέλος βρέθηκε όλη μαζί στο Μακάριο. Κατά τη διαδρομή είχαμε για μία ακόμα φορά τη τύχη να συναντήσουμε το κοπάδι με τα άγρια Άλογα που γευμάτιζαν πάνω στο μονοπάτι. Η παρουσία μας τα ενόχλησε και δε δίστασαν να μας το δείξουν καθώς απομακρύνθηκαν πάνω στο ύψωμα του Φοινέα στη προσπάθειά μας να τα πλησιάσουμε. 

Στα ερείπια του Μακαρίου λοιπόν έγινε η πρώτη σύσκεψη για να αποφασιστεί η πορεία. Πλέον μπαίναμε σε «ξένα νερά» και χρειαζόμασταν τεχνική κάλυψη για την υπόλοιπη διαδρομή. Στα 2 gps ήταν φορτωμένος ο χάρτης που «κάποιος τον ανάρτησε κάποτε» και από κανένα κινητό με internet για να ανοίγουμε και κανένα δορυφορικό χάρτη αν παραστεί ανάγκη. 

Η παρέα στο Μακάριο

Πρός το μονοπάτι

 

Οι πλοηγοί μας Κος Πύραμος και Σάββας με τη βοήθεια του Χρήστου δε δυσκολεύτηκαν να βρούνε ακριβώς το στίγμα  του μονοπατιού και από τα  πρώτα μέτρα,  αν και δεν πολυφαινόταν αφου ήταν πολύ στενό στενό, το μονοπάτι μας δημιούργησε την αισιοδοξία της εύκολης κατάβασης. Είχε ήδη περάσει περισσότερη από μια ώρα από την εκκίνηση και θα είχαμε το υπόλοιπο εύκολο μισό της διαδρομής να διανύσουμε. Απλά πράματα.

Μπαινοντας στο μονοπάτι

 Μετά τα πρώτα μέτρα διαπιστώσαμε ότι τελικά τα πράγματα δεν ήταν και τόσο απλά. Το χαραγμένο στα gps μονοπάτι δεν είχε καμία σχέση με οποιαδήποτε χάραξη στο έδαφος. Μετά τα πρώτα μέτρα κάθε ίχνος μονοπατιού είχε χαθεί. Εκεί που κανονικά θα έπρεπε να έχει οτιδήποτε που να μοιάζει με μονοπάτι ή τουλάχιστον με οτιδήποτε που να μοιάζει εύκολο να περπατηθεί, δεν είχε παρά δέντρα, θάμνους, βράχους, κλαδιά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχει μέσα σε ένα δάσος. Α! και για μερικά μέτρα ένα πεσμένος φράχτης με πασσάλους που ίσως αυτό να θεωρούνταν το όριο του μονοπατιού. Η διήγηση παρακάτω και για αρκετή ώρα δεν έχει ποικιλία. Μια κατηφορική πορεία (και ανηφορική στις περιπτώσεις που θεωρούσαμε ότι πήραμε λάθος δρόμο – και δεν ήταν και λίγες αυτές-) μέσα σε δασικό πυκνοφυτεμένο περιβάλλον.

Κατεβαίνοντας

Ανεβαίνοντας

 Οι αγκαθωτοί θάμνοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη προσπάθεια μας να παραβιάσουμε την ιδιοτικότητά τους και μας φιλοδωρούσαν με μερικές γρατζουνιές και σχισίματα. Κάτι παρόμοιο και τα πεσμένα πλατύφυλλα που αποφάσιζαν να μετακινούνται υπό το βάρος μας κάνοντας μας να γλιστράμε στη κατηφόρα.

Στο τελος της ανάρτησης  υπάρχει η πορεία έτσι όπως την κατέγραψε το gps. Στα σημεία που η γραμμή δεν ακολουθεί μια ομαλή πορεία αλλά μοιάζει με μπερδεμένο σπάγκο είναι ακριβώς αυτά σημεία που περιγράφω παραπάνω.Εκεί δηλαδή που ανεβοκατεβαίναμε για να βρόυμε τη σωστή διαδρομή.

Κάποιες φορές είχαμε και θέματα στα οποία θα έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση :

-«Να πάμε από δώ?»

-«Μπά όχι δε φαίνεται κάποια έξοδος από δώ»

-«Καλά πάμε!»

-«ΟΚ»

ή και φιλοσοφικές αναζητήσεις :

-«Αυτό τώρα τι είναι? Μονοπάτι ή ρυάκι» Για μονοπάτι δε φαινόταν να οδηγεί κάπου ενώ για ρυάκι δεν είχε νερό. Οπότε?

meeting time

 Μερικές φορές χρειάστηκε ακόμα και η Θεία Φώτιση για να βρούμε το σωστό δρόμο.  

Δεν είναι μονταζ

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα ξέφωτο με τη μοναδική όμορφη θέα σε όλη τη πορεία. Η γέφυρα του Κόσυνθου στο 4,5χλμ (τεσσεράμισι χιλιόμετρο το λέμε) βρισκόταν από κάτω μας σε απόσταση μάλλον κανα-δυο χιλιόμετρα σε ευθεία και καμία 300-400 μέτρα χαμηλότερα σε υψόμετρο. Δυστυχώς όμως η πορεία μας δε θα μπορούσε να είναι προς αυτή τη κατεύθυνση καθώς ανάμεσά μας υπήρχε ένα αδιαπέραστο δάσος από αγκαθωτούς θάμνους και τσαλιά.

Η γέφυρα στο 4.5

Οπότε μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες παρακάμψαμε το σημείο και ψάχναμε να βρούμε που στο καλό είναι επιτέλους αυτό το μονοπάτι που υπήρχε στο gps. Το να το βρούμε ήταν ο μοναδικός μας σκοπός πλέον. (Βέβαια για το μονοπάτι του gps υπήρχε μία μικρή λεπτομέρεια που την έμαθα αργότερα και μέχρι τότε την αγνοούσα όπως και οι περισσότεροι της παρέας που δεν κάναμε το κόπο να ρίξουμε μία ματιά στην οθόνη. Το «μυστικό» το ήξεραν μόνο ο Χρήστος, ο Σάββας και ο Κος Πύραμος –αγωνία ε?-)

Η διάταξη λοιπόν της ομάδας είχε ως εξής : Σάββας, Ηλίας, Αλέξης μπροστά, Χρήστος στο κέντρο και Κος Πύραμος, Τάσος και γώ στην οπισθοφυλακή.

 Τραβερσάροντας μια απότομη πλαγιά ακούμε το Χρήστο καμία εικοσαριά μέτρα μπροστά μας « Αυτό δεν είναι μονοπάτι, αυτό είναι λεωφόρος ολόκληρη». Επιταχύναμε το βήμα προσέχοντας να μη γλιστρήσουμε στα φύλλα και πραγματικά βρεθήκαμε επιτέλους στο περίφημο μονοπάτι. Πλάτος τουλάχιστον 2 μέτρα κατηφόριζε ομαλά και το κυριότερο; Ήταν ακριβώς πάνω στη καταγραμμένη πορεία του gps.  Κάναμε και τις εκτιμήσεις μας ότι με βάση τη βατότητα του μονοπατιού και την απόσταση δε θα έπρεπε να μας πάρει και πολύ ώρα μέχρι το προορισμό. Ε δε θα ήμασταν σε 2 ώρες κάτω, θα ήμασταν σε 2 ½. Ε! και τι έγινε. Και πάλι μέσα στο χρονοδιάγραμμα.
  

Τραβερσάροντας

Επιτέλους μονοπατι

Βγήκαμε σε ένα πλάτωμα. Το μονοπάτι άνοιγε και βάθυνε σαν … κοίτη ρέματος. Πιο κάτω σχηματιζόταν μία στροφή. Στρίψαμε και το μονοπάτι τελείωσε σε λιγότερο από 200μέτρα φέρνοντας μας κατάμουτρα σε ακόμα μια συστάδα θάμνων και δέντρων που ήταν αδύνατο να περάσουμε.

Μονοπατι ή Κοίτη;

θα έπρεπε να διαλέξουμε ή να κάνουμε ολόκληρο κύκλο να μπαίναμε μέσα στο ρέμα. Επιλέξαμε τη 2^η εναλλακτική. Καμία 7 μέτρα πιο χαμηλά η κοίτη του ρέματος φαινόταν η μοναδική διέξοδος. Κατακαλόκαιρο και ξηρασία δεν είχε σταγόνα νερό οπότε έμοιαζε σαν μοναδική λύση. Άλλωστε που θα μπορούσε να οδηγήσει ένα ρέμα αν όχι σε χείμαρρο. Κόσυνθε σου ερχόμαστε.

Μπαίνοντας στο ρέμα

Κατεβήκαμε προσεκτικά και πάλι στη κοίτη. Από κει και πέρα όλη η πορεία ήταν σε ένα βραχώδες περιβάλλον που μερικές φορές θα έπρεπε να κατεβούμε μέχρι και 5 μέτρα σε ύψος για να συνεχίσουμε τη πορεία μας. Αν είχε νερό σε αυτά τα σημεία θα πρέπει να σχηματιζόταν μικροί καταρράκτες που θα έδιναν περισσότερη ομορφιά στο τοπίο. Ευτυχώς σε όλες αυτές τις δύσκολες περιπτώσεις υπήρχαν πάντα σημεία που μπορούσαμε να πιαστούμε, να πατήσουμε ή να ακουμπήσουμε και έτσι δε είχαμε πρόβλημα. Μερικές φορές έπρεπε να συρθούμε λερώνοντας και σχίζοντας τα ρούχα μας αλλά τίποτα περισσότερο.

Μέσα

 Δυστυχώς στις φωτογραφίες δε μπορεί να γίνει κατανοητό το ανάγλυφο του τοπίου. Βλέποντας απλά μια φωτό δε μπορείς να αντιληφθείς τις άλλες διαστάσεις : το βάθος  και το πλάτος του «φαραγγιού» ή το ύψος των βράχων. Ούτε καν το σωστό χρωματισμό δεν μπορούν να αποδώσουν λόγο του χαμηλού επιπέδου φωτός κάτω από όλα τα δέντρα που δεν άφηναν τον ήλιο να φτάσει μέχρι κάτω.

Βράχο - Βράχο

Κοτρωνάκι - Κοτρωνάκι

 Δύσκολο, κουραστικό αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρον το να προσποιείσαι ότι είσαι το νερό και να προσπαθείς να κυλίσεις μέσα στο ρέμα. Και το γεγονός ότι βρίσκεσαι σε ένα σημείο που ελάχιστοι μπορεί να είχαν βρεθεί πριν από σένα το έκανε ακόμα πιο συναρπαστικό.

Κάποια στιγμή από τον ασύρματο ακούσαμε την εμπροσθοφυλακή να μας πληροφορεί για βράχους και χόρτα στη διαδρομή. Τι θα μπορούσε να εννοεί? Άντε τους βράχους τους βλέπαμε, το χόρτα; Σιγά σιγά το έδαφος άλλαζε και από γυμνό και πετρώδες γέμιζε με χόρτα… πολλά χόρτα. Χόρτα που κάλυπταν τη κοίτη και δεν ήξερες που πατούσες, χόρτα που σκέπαζαν τα περάσματα, χόρτα που εμπόδιζαν την ομαλή πορεία. Κάποια στιγμή πέσαμε πάνω σε ένα πεσμένο κορμό που δεν τον αντιληφθήκαμε καθώς ήταν σκεπασμένος με … χόρτα. Βλέπεις πλησιάζαμε προς το τέλος και σε εκείνο το σημείο η κοίτη στένευε καθώς δημιουργούνταν ένα στενό τούνελ  που από πάνω περνούσε ο δρόμος. Το στένεμα προφανώς δημιουργούσε το φαινόμενο του χωνιού και σύλλεγε το νερό οπότε η μεγαλύτερη υγρασία ευνοούσε την ανάπτυξη της βλάστησης. Ευτυχώς  πλησιάζαμε προς το τέλος. Είχαμε αρχίσει να ακούμε τα αυτοκίνητα αλλά αυτό μας μπέρδευε πιο πολύ καθώς απροσανατολισμένοι όπως ήμασταν δε μπορούσαμε να εκτιμήσουμε  τη κατάσταση. Εντάξει μη πάρω και τους άλλους στο λαιμό μου. Εγώ δε μπορούσα να κατανοήσω τη κατάσταση και αναρωτιόμουν από πού προέρχεται ο θόρυβος.

Τελευταία στροφή και το τούνελ ξεπρόβαλε σκοτεινό μπροστά μου. Πρώτη σκέψη : «Θάχει πλάκα να πρέπει να περάσουμε από μέσα». Τελικά δε χρειάστηκε. Ήταν αρκετό να σκαρφαλώσω τη πλαγιά και μέσα από κάτι … χόρτα να βρεθώ πάνω στο δρόμο Ξάνθης – Σταυρούπολης καμιά 300αρια μέτρα μακριά από τα αυτοκίνητα μας.  Οι οδηγοί που κινούνταν στο δρόμο μας έβλεπαν με περιέργεια να βγαίνουμε μέσα από το … πουθενά και μάλλον κουνούσαν το κεφάλι τους κάνοντας κάποιο μορφασμό. Αν και έχω περπατήσει αρκετές φορές από αυτό το σημείο ποτέ δεν είχα δει ότι εκεί έχει γεφυρούλα και ρέμα. Πνιγμένο μέσα στη πυκνή βλάστηση είναι σχεδόν αόρατο από το ανθρώπινο μάτι μια μόνο αν πάθεις αυτό που πάθαμε εμείς θα μπορέσεις να το ανακαλύψεις.

The End

Τόσα gps είχαμε μαζί, δε θα μπορούσαμε να μη καταγράψουμε τη διαδρομή. Θα τη βρείτε στο γνωστό πλέον trimble outdoors αλλά μη ξεχνάτε την αρχική προειδοποίηση με τα κόκκινα αγράμματα.

ΜΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΠΟΤΕ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΚΑΙ ΔΕ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΝΑΨΥΧΗ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ! ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΔΗΛΑΔΗ?

 Όταν μία διαδρομή φτάνει στο τέλος της δε σκέφτεσαι πλέον καθόλου τη κούραση και τη ταλαιπωρία, ακόμα και αν πονάν τα πόδια για 2 μέρες. (αγύμναστος γαρ). Αναπολείς τα μοναδικά θαυμαστά τοπία που είχες τη τύχη να δείς και αισθάνεσαι υπερήφανος για το επίτευγμα σου. Τι έγινε που τελικά δεν υπήρχε μονοπάτι. Το μονοπάτι το άνοιξες εσύ νικώντας όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες. Και τι έγινε που αντί για 2:00 ώρες έκανες περίπου 4?

 

Και όσο και αν σε όλη τη διαδρομή έβριζες αυτόν που σε έφερε εδώ ακολουθώντας ένα ανύπαρκτο μονοπάτι στο τέλος τον ευχαριστείς μέσα από τη καρδιά σου για την εμπειρία.

Α! και αυτή τη Κυριακή έχει ένα ποδηλατικό αγώνα. Κανείς για μία «απλή διαδρομή»? Έλα να βλέπω συμμετοχές.

Καλές διαδρομές