Να τη πήρε το ποτάμι;

Κυριακή 24/03/2013

Ήθελα από καιρό να πάω στο Μονοπάτι της Ζωής για να ελέγξω τη κρύπτη. Για όποιον δε ξέρει η κρύπτη ανήκει στο geocaching και περισσότερα στοιχεία για αυτό το παιχνίδι μπορείτε να βρείτε εδώ. Ηθελα λοιπόν να πάω από καιρό. Βλέπεις με τις βροχές του φετινού χειμώνα φοβόμουν ότι ο Κόσυνθος δε θα ήταν και πολύ ευγενικός μαζί της.

Τελικά με βόλεψε τη παραμονή το Ευαγγελισμού. Κυριακή πρωί και τι καλύτερο από μια βόλτα στο ποτάμι. 9:00 το πρωί ανοίγει τις πύλες του το Μονοπάτι … 9 και 10 περνούσα εγώ από κει. Παρόλα αυτά δεν ήμουν ο πρώτος καθώς ήδη είχε κανα δύο επισκέπτες πρωί - πρωί. Γιατί όχι άλλωστε. Το Κυριακάτικο πρωινό ήταν ότι πρέπει για βολτίτσα.  

Πέρασα τη παλιά δεξαμενή, ανέβηκα τα σκαλάκια και βάδισα πάνω στις τσιμεντένιες πλάκες του παλιού καναλιού. Στα δεξιά μου ο Κόσυνθος έρεε βιαστικά. Παρόλο που είχε να βρέξει 3-4 μέρες το ποτάμι κατέβαζε αρκετό νερό από τα ορεινά.

Τελειώνοντας το τσιμεντένιο μονοπάτι έπρεπε να μπω πλέον μέσα στο κανάλι και να περπατώ πάνω στα σπασμένα τσιμέντα, στα βράχια και στα χώματα. Σαν να άλλαξε όψη η διαδρομή από τη τελευταία φορά που τη περπάτησα. Πρέπει να έγινε και μια μικρή κατολίσθηση που χάλασε τη βατότητα καθώς κάποιοι μικροί βράχοι έδειχναν να έχουν μετακινηθεί. Και βεβαίως σκουπίδια, πολλά σκουπίδια που είχαν παρασυρθεί σε όλο το διάβα του ποταμού μέχρι να φτάσουν να καρφωθούν σε ένα βράχο ή σε κάποια κλαδιά. Σε μερικά σημεία μάλιστα σε αρκετά μεγάλο ύψος. Σκέφτηκα ότι αυτό δε θα ήταν καθόλου καλό για τη κρύπτη μου.

Βέβαια δε θα έβγαζα φώτο τα σκουπίδια, προτιμώ να σας δείξω κάποιες πιο όμορφες εικόνες.

 

Μετά το κλειστό καναλάκι, για να φτάσεις μέχρι τη κρύπτη κάποιες φορές πρέπει να περπατάς πάνω στο χτιστό ντουβαράκι, κάποιες πάνω στα βράχια και κάποιες κατεβαίνεις στο επίπεδο της κοίτης και περπατάς σχεδόν μέσα στο νερό. Και φτάνεις εκεί που αν δεν είσαι αγριοκάτσικο ή master των αναρριχήσεων δεν είναι και τόσο εύκολο να προχωρήσεις (καλά υπερβάλω, δεν είναι και τόσο απρόσιτο απλά πλέον δεν υπάρχει βατότητα) και βλέπεις ένα υπέροχο θέαμα να απλώνεται μπροστά σου. Το παλιό φράγμα υδροληψίας τίγκα στο νερό να δημιουργεί έναν υπέροχο καταρράκτη και από τη δύναμη που πέφτει το νερό σχηματίζει σταγονίδια που δημιουργούν ένα μικρό συννεφάκι πάνω από το φράγμα. Η βοή από το νερό που έπεφτε δημιουργούσε ένα απόκοσμο περιβάλλον στο φαράγγι του Κόσυνθου. Ναι Χρήστο βοή μπόλικη .

Σε αυτό το σημείο να κάνω πάσα και στο βιντεάκι του Σάββα. Όχι η σκηνή δεν είναι από τον Κόσυνθο αλλά από το Νέστο.  Ασχετο αλλά τι Λωζάνη τι Κοζάνη που λένε.

Τέλος πάντων συνεχίζω: Σε εκείνο το σημείο είχα τοποθετήσει τη κρύπτη GC3N9RD   . Όπως πιθανόν να θυμάστε και από την ανάρτηση Geocaching time, Το Μονοπάτι της Ζωής είχα θεωρήσει ότι μια βαθιά σχισμή στο βράχο (που τελικά αποδείχτηκε όχι αρκετά βαθιά) θα ήταν το κατάλληλο σημείο. Δυστυχώς οι χειρότεροι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Το πέτρινο καπάκι που είχα βάλει για να κρύψω και να προστατέψω τη κρύπτη έλειπε και βέβαια μαζί με αυτό έλειπε και η ίδια η κρύπτη. 

Το βαμμένοπράσινο κουβαδάκι από μονόκιλο γιαούρτι (shick)  που περιείχε το log και άλλα καλούδια είχε εξαφανιστεί.  Αν κρίνω από το σκουπιδιαριό που είχε σκαρφαλώσει σε κάποια κλαδιά ψηλότερα στην απέναντι όχθη τότε θα πρέπει κάποια στιγμή μέσα στο χειμώνα ο Κόσυνθος να φούσκωσε και να παρέσυρε ότι βρήκε στο πέρασμά του. Βέβαια υπάρχει πάντα και η περίπτωση η κρύπτη να έπεσε θύμα κάποιου geomuggle αλλά εγώ σαφώς προτιμώ την πιο «επική» εκδοχή,  του να έχει παρασυρθεί από το ρέμα. Θέλω να πιστεύω ότι το κουβαδάκι ταξιδεύει μέσα στο νερό και κάποια στιγμή θα ξεβραστεί κάπου και θα έχω πάλι νέα του.

Δε μπορούσα πλέον να κάνω και πολλά. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες και κάποια video και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Εκεί παρατήρησα καλύτερα τη «καταστοφή» που είχε προκαλέσει η πλημμύρα. Όπως πχ ένας σκελετός από ποδήλατο σφηνωμένος στα βράχια ή ένας κορμός δέντρου σφηνωμένος σε κάποια άλλα βράχια … 2 1/2 μέτρα ψηλά.

 

Σε όλη τη διαδρομή κοιτούσα και μήπως το κουβαδάκι έχει πιαστεί πουθενά σε κανένα βράχο ή σε κανένα κλαδί. Μάταια όμως. Δε βαριέσαι. Ότι έγινε, έγινε.  Επιστρέφοντας στο σπίτι θα έπρεπε  να δηλώσω στο geocaching.com ότι η κρύπτη δεν είναι ενεργή. Όχι ότι θα πήγαινε κανένας να τη ψάξει αλλά έπρεπε να ακολουθηθούν οι κανονισμοί του παιχνιδιού.

Δευτέρα 25/03/2013

Την επόμενη μέρα ξύπνησα αρκετά πρωί. Έπρεπε βλέπεις να ετοιμάσω τη νέα κρύπτη διότι δε θα έπρεπε να μείνει άδεια για πολύ καιρό η σχισμή στο βράχο.Αυτή τη φορά διάλεξα ένα μικρότερο δοχείο για να μπορέσω να το ασφαλίσω καλύτερα ελπίζοντας ότι σε μελλοντική πλημμύρα δε θα έχει την ίδια κατάληξη. Το έβαψα και αυτό πράσινο και ελπίζω να μην είναι τελικά το χρώμα που φέρνει την ατυχία. Κόλλησα και ένα αυτοκόλλητο απ' έξω με τα στοιχεία της κρύπτης για να ενημερώσω κάποιο πιθανό geomuggle που ίσως τη βρεί κατά λάθος. Δυστυχώς λόγω του μεγέθους δε μπορούσα να βάλω κάποιο δωράκι μέσα και έτσι τα μόνα που χώρεσαν είναι το log book και κάποιες οδηγίες σε μικρά ρολλάκια και ένα μολυβάκι  για το loggarisma.

Έφτασα κατά τις 9:30  στο Μονοπάτι και  δε με πήρε πολύ να διασχίσω τα 750 μέτρα μέχρι το βράχοπριν το φράγμα-καταρράκτη.

Έβαλα μερικά κλαδάκια μέσα στη σχισμή για να ισιώσω το έδαφος και να μη κατρακυλήσει το δοχείο. Τοποθέτησα το κουτάκι μέσα έβαλα από πάνω μια μικρή πέτρα και πάνω μια μεγαλύτερη που να δένει στο περιβάλλον και να μη προκαλεί υποψίες.

 

 Έβγαλα και πάλι μερικές φωτογραφίες και έστειλα και τις συντεταγμένες σε κάνα 2 φιλαράκια έτσι για να ξέρουν που βρίσκομαι. 

Στην επιστροφή με πήρε τηλέφωνο Ο Χρήστος που ετοιμαζόταν για τα δικά του 42 ποδηλατικά χιλιόμετρα. Τι να σε κάνω ρε Χρηστάρα δεν ανέβασες τίποτα να σε κάνω link.

Οταν έφτασα σπίτι «ξεκλείδωσα» τον αποκλεισμό της κρύπτης και  πλέον είναι ενεργή και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μπορείτε να δείτε την επίσημη σελίδα εδώ.

Ένα διήμερο στο φαράγγι του Θεού Κόσυνθου. Το ποτάμι αλλάζει μορφές ανάλογα την εποχή και άμα λάχει κάνει και κάποια ανακαίνιση στις όχθες του ανάλογα με τα κέφια του. Ο κρυφός καταρράκτης είναι εκπληκτικός και πανέμορφος. Η κρύπτη στη θέση της για κάθε επισκέπτη

Όσοι πιστοί προσέλθετε.