Μεγάλη Θηλιά

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

 

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι τα δόντια μου «κροτάλιζαν» καθώς διέσχιζα με το μηχανάκι το φαράγγι του Κόσυνθου  μετά το άλσος, Η πρωινή δροσιά ενισχυόταν λόγω της ταχύτητας και καθώς κοντομάνικος ένιωσα το κρύο να με τρυπάει. Άλλωστε πάντα τα σημεία που διασχίζει ο Κόσυνθος έχουν μερικούς βαθμού θερμοκρασίας χαμηλότερους από άλλα σημεία της πόλης. Και ας είναι και Ιούλιος. Μάλλον έφταιγε το πολύ πρωινό της ώρας -λίγο μετά τις 5 τα ξημερώματα - μίας και ο ήλιος δεν είχε ακόμα εμφανιστεί.

Με κατεύθυνση το 5.5χλμ (το σημείο που ενώνεται ο επαρχιακός δρόμος της Σταυρούπολής με τη κατηφόρα από το Μοναστήρι Παναγίας Καλαμούς) ήθελα να ξεκινήσω όσο πιο νωρίς γίνεται τη διαδρομή μου για να μη με πετύχει ο καλοκαιρινός Ξανθιώτης Ήλιος. Έφτασα, πάρκαρα και ξεκίνησα στις 05:24 σύμφωνα με τα στατιστικά του του trimble outdoors.

Στόχος «η Μεγάλή Θηλία» δηλαδή η ανηφόρα προς τα μοναστήρια, περπάτημα στο χωματόδρομο από πάνω  παραπλεύρως της «Μικρής Θηλιάς», Λιβάδι - Ποδηλατική Πίστα Τουριστικές Κατοικίες, Διάφορο, Σιρόκο, Επαρχιακή Οδός  Ξάνθης Σταυρούπολης και επιστροφή στο σημείο εκκίνησης. Είχα προετοιμάσει τη διαδρομή στο google maps και υπολόγισα ότι θα χρειαζόμουν έως και 4 ώρες για να διασχίσω τα περίπου 12 χιλιόμετρα ανηφόρας και χωματόδρομου.

Είχα πολύ δρόμο μπροστά μου και πήρα την ανηφόρα μέσα στο σκοτάδι. Το λυκόφως επέτρεπε να μη χρησιμοποιήσω φακό. 

Η ανηφόρα πρός τη Καλαμού

Άλλωστε το έδαφος ήταν βατό. Ασφαλτόδρομος έστω και κατεστραμμένος. Καθόλη την ανηφόρα στα δεξιά μου ο ορεινός όγος Αυγού – Μακάριου – Τσάλ που βυθιζόταν μέσα στο Κόσυνθο. Είχε ξημερώσει μέχρι να ανεβώ. Άλλωστε υψηλότερα το φώς είναι περισσότερο από ότι πιο χαμηλά. Η ανηφόρα είναι κάτι περισσότερο από 2 χιλιόμετρα αλλά τελικά αποδείχτηκε πολύ γλυκιά και δε με κούρασε καθόλου. Είχα ήδη διασχίσει το πιο ανηφορικό κομμάτι της διαδρομής με κέρδος τουλάχιστον 15 λεπτά από τον αρχικό προγραμματισμό. Καλός Οιωνός. Μια φωτογραφία του Μοναστηριού πάνω στο ξημέρωμα. Μεγάλη η Χάρη Της και να μας βοηθάει. 

Μοναστήρι Παναγίας Καλαμούς

Πήρα το χωματόδρομο αριστερά. Σε κανένα 10λεπτο είχα φτάσει στο σημείο που έχει θέα προς τη πόλη. Σε εκείνο το σημείο άκουσα τον ήχο  call από το ρακαλάκι. Γνώριμος ήχος. Είναι το σημάδι ότι και ο Χρήστος έχει ξεκινήσει τη διαδρομή του με το ποδήλατο. Προς τα πού? Θα το μάθαινα πολύ σύντομα. Η πρώτη επαφή φωνής δεν ήταν πολύ καθαρή. Μάλλον ήταν μακριά. Η δεύτερη επαφή όμως πεντακάθαρη. «Είμαστε περίπου στη μέση μεταξύ των 2 Μοναστηριών» και μετά 2^η φωνή μέσα από το ρακαλάκι. Ήταν του Σάββα «Συνέχισε την ίδια πορεία και κάποια στιγμή θα βρεθούμε». Οι μάγκες ξεκίνησαν και αυτοί πρωί-πρωί με τον ίδιο σκοπό αλλά λόγω του ποδηλάτου είχαν μεγαλύτερες φιλοδοξίες για μια μεγαλύτερη διαδρομή.

Θέα πρός τη πόλη από το χωματόδρομο

Διέσχισα από δεξιά τη «Μικρή Θηλιά» και έφτασα στη κορυφή πέρνοντας το δρόμο προς το «Λιβάδι» και τη πίστα τοy Mountain Bike. Κάποια χρόνια  πριν δεν είχα καταλάβει τον απέραντο κόσμο που κρύβεται πίσω από το λόφο των Μοναστηριών της Ξάνθης. Εδώ και λίγο καιρό που ασχολούμαι με αυτό το νέο hobby δεν παύω να εντυπωσιάζομαι όσες φορές και να βρεθώ εδώ πάνω. Φωτογραφία και συνέχεια.

 

Εντωμεταξύ είχε χαθεί η επαφή με τους ποδηλάτες. Η επικοινωνία στο βουνό δεν είναι και το πιο εύκολο πράμα κυρίως όταν ο εξοπλισμός δε βοηθάει. Τα ενδιάμεσα υψώματα και η απόσταση είναι αποτρεπτικοί παράγοντες για μία καλή επαφή. Ξανά ακουστήκαμε σχεδόν στις Τουριστικές Κατοικίες. Για την ακρίβεια όχι μόνο ξανακουστήκαμε αλλά βρεθήκαμε. Όταν μετά το λιβάδι εγώ πήρα τον αριστερό δρόμο για τις Τουριστικές, αυτοί πήραν τον δεξί. Το ενδιάμεσο λοφάκι δεν επέτρεπε την επικοινωνία και βρεθήκαμε και οι 3 στο χωματόδρομο πάνω από το χωριό Διάφορο ακριβώς κάτω από το συγκρότημα των Τουριστικών Κατοικιών. Άδειο όπως πάντα.

Διάφορο από ψηλά

Ταπαμε λιγάκι, ανταλλάξαμε τις πληροφορίες μας, αλληλοενημερωθήκαμε για την υπόλοιπη διαδρομή που ο καθένας ήθελε να τραβήξει και ξαναξεκινήσαμε. Εγώ προς το Διάφορο και οι 2 ποδηλάτες… εκεί υπήρχε μια διαφορά απόψεων. Ο Χρήστο ήθελε να παρασύρει τον Σάββα σε ακόμα μία από τις συνηθισμένες τεράστιες διαδρομές του ενώ ο Σάββας τον συγκρατούσε για μία πίο κοντινή απόσταση που θα επέτρεπε και την γρήγορη επιστροφή. Άλλωστε το Σάββατο είναι μέρα αφιερωμένη στην Οικογένεια και σε διάφορες άλλες υποχρεώσεις και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος της πρωινής εκκίνησης εκτός από τον ήλιο.

Τους είδα να χάνονται στα υψώματα πάνω από το Διάφορο μετά τη «Πέτρινη Βρύση». Βασικά τσιμεντένια αλλά λέμε τώρα.

Πέτρινη βρύση

 Ακολούθησα για λίγο την ίδια πορεία όταν κατάλαβα ότι θα έπρεπε να είχα πάρει στα αριστερά έναν άλλο μικρό χωματόδρομο για αν βγώ μέσα στο Διάφορο. Δε βαριέσαι! Ποτέ δεν είναι αργά. Διέσχισα κάθετα ένα λοφάκι και ένα πλάτωμα γεμάτο φτέρες, πέρασα μέσα από ένα μικρό δασάκι και βρέθηκα στο χωματόδρομο που οδηγούσε σε κάποιες στάνες και έπειτα στο Διάφορο. Εκεί έξω συνάντησα και κάτι ντόπιους βοσκούς και επαλήθευσα τη διαδρομή.

Μαντρί στο Διάφορο

 Να ‘μαι λοιπόν στο Διάφορο. Ένα μικρό χωριουδάκι, οικισμός θα έλεγα καλύτερα με το πολύ 10-12 σπίτια σκαρφαλωμένα πάνω στη πλαγιά. Κάθε αυλή και μαχτσές, κάθε πλάτωμα και μαντρί, κάθε ισιάδα και καπνοχώραφο. Κάνα δυο γυναίκες μάζευαν καπνό εκείνη την ώρα. Σε όλη τη διαδρομή μέσα από τον οικισμό και ανάλογα με τη κατεύθυνση του αέρα, έντονη η … ¨βουκολική” μυρουδιά . Βγήκα στον ασφαλτόδρομο και κατευθύνθηκα προς τη διασταύρωση. Στα αριστερά  το Σιρόκο, Στα δεξιά Στήριγμα, Γοργόνα και πάει λέγοντας. 

Διαστάυρωση όπως την βλέπεις όταν έρχεσαι από Σιρόκο

Ακόμα μια επαφή με τους ποδηλάτες πριν πάρω τη κατηφόρα για το Σιρόκο. «Είμαστε στη κορυφή, Πανέρια, Λατινίτσα σε καμία ώρα θα ξαναβγούμε στην άσφαλτο». Τα χε καταφέρει λοιπόν ο Χρήστος. Μπορεί να μην έκαναν καμία τεράστια διαδρομή αλλά πήγαν αρκετά  μακριά. Λίγο πιο κάτω από τη Σμίνθη για να καταλάβετε.

Σιρόκο. Μεγαλύτερο χωριό. Περισσότερα καπνοχώραφα, περισσότεροι άνθρωποι στα χωράφια. Μια καλημέρα σε όλους. Κάποιος παππούς μάλιστα με προέτρεψε με την Ελληνοπομάκικη προφορά του «Να μαζέψεις ρίγανη ρε!». Την άλλη φορά, δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό τώρα. Παρακάτω ακόμα περισσότεροι άνθρωποι πάνω στο δρόμο. Περίμεναν τον φούρναρη νε περάσει και να τους αφήσει ψωμί. Ένα μπλε φορτηγάκι, ποιος ξέρει από ποιο χωριό, κάνει τη διανομή του ψωμιού όπως γίνεται σε πολλά χωρία και στη πεδιάδα. Δεξιά πάνω στο δρόμο μια ακόμα βρύση με μία Ελληνοτουρκική πινακίδα να πληροφορεί ότι το νερό δε είναι πόσιμο. Γιατί άραγε?

Βρύση με ΜΗ ποσιμο νερό στο Σιρόκο

Βγήκα από το χωριό όταν με προσπέρασε ένα φορτηγάκι με οικοδομικά υλικά. Πήγε περίπου 30 μέτρα πιο κάτω, σταμάτησε, έβαλε όπισθεν με πλησίασε και ο οδηγός περίπου 30 χρονών με ρώτησε με πολύ πιο καθαρά Ελληνικά αν θέλω να με κατεβάσει κάτω. Τον ευχαρίστησα αλλά αρνήθηκα αφού ήθελα να κάνω όλη τη βόλτα περπατώντας όπως το είχα σχεδιάσει. «Σιγουρα;» με ξαναρωτάει! «Σίγουρα!» του απαντάω «... και Ευχαριστώ!» -«Εντάξει όπως θέλεις!»και έφυγε. Κοίταξα το  GPS για να σιγουρευτώ ότι δε θα το μετανιώσω που δε δέχτηκα τη προσφορά του. Εντάξει! Η ώρα και η απόσταση που απομένουν με δικαίωσαν. Ευτυχώς!

Ο δρόμος πλέον μόνο κατηφορικός. Εύκολος, βατός, άσφαλτος, χωρίς αυτοκίνητα και κίνηση. Μια ωραία βολτίτσα. Σε ένα σημείο δεξιά ένας μικρός χώρος πικ – νικ. Βρυσούλα, τραπεζάκι με παγκάκια, χώρος για σούβλα, ψησταριά, σκιά ότι πρέπει για μια οικογενειακή εξόρμηση για τζιζμπίζια.

Λίγο πιο κάτω όχι μακρία από το κεντρικό δρόμο μια εικόνα που δε πίστευα ότι θα μπορούσα να δώ στη Ξάνθη. Όχι γιατί η περιοχή μας δεν με έχει συνηθίσει σε τέτοιες ομορφιές αλλά γιατί νόμιζα ότι σε εκείνο το σημείο δεν υπήρχε  κάτι τόσο όμορφο. Σαν σε Αλπικό τοπίο (πώς μου ήρθε άραγε αυτό ο συνειρμός) στο βάθος μία γκρεμισμένη γέφυρα στο Κόσυνθος και δεξιά προς βορρά  το ξενοδοχείο Αγριανή με τον ανατολικό του τοίχο να έχει πνιγεί από αναρριχώμενο κισσό σαν ένα καταπράσινο πέπλο. Πίσω στο φόντο όλη η πρασινάδα του βουνού που διακόπτει η κοίτη του χείμαρρου και δεξιά και αριστερά η κατάφυτη φύση χωρίς τίποτα το τεχνητό χωρίς τίποτα το ανθρώπινο. Ακόμα και οι 2 κατασκευές που ανέφερα ήταν πλήρως εναρμονισμένες με το τοπίο.  Η όλη περιοχή λουσμένη από ένα λαμπερό Ήλιο δημιουργούσε μια εικόνα και ένα τοπίο υπέροχο. Έβγαλα ένα σωρό φωτογραφίες, μακρινές, κοντινές, με zoom, με μεγάλη ανάλυση κτλ σε μία προσπάθεια να φυλακίσω τη στιγμή. Μάταια όμως κανένα τεχνητό μέσο δε πρόκειται ποτέ να αποδώσει τέτοια ομορφιά. Αυτό πρέπει να το δεις ζωντανά.Στη παρακάτω φωτογρφία αφησα την ανάλυση όπως είναι. Κάντε μεγένθυση για να δείτε τι εννοώ. Δυστυχώς καμία camera και κανένα monitor δε πρόκειται να αποδώσουν τη πραγματικότητα. Θα πάρετε όμως μια ιδέα.

Πράσινη Ομορφιά

Εντυπωσιασμένος άφησα το σημείο και συνέχισα τη κατηφόρα. Βγήκα στο δρόμο και πήγα προς το σημείο που είχα αφήσει το μηχανάκι. Δυο γουλιές νερό και κλήση στον ασύρματο. Που να είναι άραγε οι ποδηλάτες? Αυτοί κατεβαίνοντας το δρόμο της Σμίνθης πέρασαν από τα κοντινά Πομακοχώρια, βγήκαν στο 8ο χιλιόμετρο και κατευθυνόταν προς τη Ξάνθη. Δεν ήταν μακριά και σε 2 λεπτά τους είδα να παίρνουν τη τελευταία στροφή μπροστά από το βενζινάδικο και να έρχονται προς το μέρος μου. Τέλειος συγχρονισμός. Τα ξανάπαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες,  συνεννοηθήκαμε για την υπόλοιπη μέρα, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αυτοί με τα ποδήλατα εγώ με το μηχανάκι.

Αυτή η συνύπαρξη στον ίδιο δρόμο 2 ποδηλάτων και μίας μηχανής είχε σαν αποτέλεσμα ένα όμορφο πιστεύω video αναρτημένο στο youtube διαθέσιμο μόνο στους … μυημένους. Μια υπέροχη βόλτα έκλεινε με το καλύτερο τρόπο.

Τη διαδρομή του Χρήστου και του Σάββα μπορείτε να τη δείτε εδώ. Τη δική μου μικρότερη διαδρομή εδώ:

Τις εμπειρίες και τις ομορφιές που συναντήσαμε θα μπορέσετε να τις βρείτε μόνο άμα κάνετε τις ίδιες διαδρομές. Το  video μη το ψάχνετε εκτός αν είστε … μυημένος οπότε απλά ρωτήστε.

Α! και κάτι τελευταίο. Η αποτύπωση της διαδρομής στη «Μεγάλη Θηλιά» δε μοιάζει λίγο με το περίγραμμα του χάρτη του Νομού Ξάνθης? Τυχαίο?

Καλές διαδρομές.