Νυχτερινή Ανάβαση

Παρασκευή 29/06/12 πρός Σάββατο 30/06/12

 

Μερικές φορές δε θέλει πολύ κουβέντα και προγραμματισμό. Δυο λόγια και ένα τηλεφώνημα!

 

-«Πάμε?»

-«Πάμε!» 

Και ας είναι και 10 και τέταρτο το βράδυ. Προορισμό? Αυγό.

Γρήγορα – γρήγορα μια μικρή προετοιμασία, να ξέρεις τώρα,  ένα μπουκάλι νερό, ένα μπαστουνάκι για να διώχνει τα φίδια και κανένας φακός.

Οπως πάντα ο Σάββας είχε πιο "ώριμη προετοιμασία". Ακόμα και αν συναντούσαμε το μεγαλύτερό μας εφιάλτη 

Ξεκινήσαμε με το Σάββα και το Τάσο από την Ιερατική. Με τους φακούς στα χέρια μπήκαμε στο δασάκι και ξεκινήσαμε την ανηφόρα. Ο δικός μου φακός παρέδωσε γρήγορα το πνεύμα αλλά ευτυχώς ο Τάσος είχε αναπληρωματικό και έτσι ουδέν πρόβλημα. Η βραδινή πορεία δεν είναι τίποτα το φοβερό. Γνωστή η διαδρομή αλλά θέλει λίγο προσοχή μη σκουντουφλάς στις πέτρες.

Όσο γνωστή πάντως και να είναι σου δημιουργεί εκείνο το περίεργο αίσθημα ότι περπατάς μέσα στο σκοτάδι και ίσως λίγο μέσα στο άγνωστο. Αυτό άλλωστε είναι και το τριπάκι. Αυτού του είδους ο φόβος κάνει το εγχείρημα πιο συναρπαστικό. Πάντως καμία σχέση όταν ήμασταν στο ίδιο σημείο το χειμώνα και ξεκινούσαμε τη διαδρομή μας πολύ πρωί μέσα στο σκοτάδι με το κρύο κα τον αέρα να λυσσομανάει. Τώρα το ελαφρύ αεράκι ήταν δροσιστικό και καλοδεχούμενο.

Μας πήρε 23 λεπτά να ανεβούμε στο «μπαλκόνι» εκεί που είναι το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Δεν είναι και η καλύτερη επίδοση αλλά για μέσα στο σκοτάδι μια χαρά είναι. Εκεί στο «μπαλκόνι» παίρνεις μια πρώτη ιδέα για το τι θα αντικρίσεις όταν φτάσεις στη κορυφή.  

Συνεχίσαμε το συνηθισμένο μονοπάτι. Στη διαδρομή είχαμε και μια συνομιλία μέσω ασυρμάτου με τον συνάδελφο ραδιοερασιτέχνη τον Χρήστο τον 7MTU. Σε αυτό το κύκλωμα δε χρειάζεται να γνωρίζεσαι με τον άλλον (αν και τελικά αποδείχτηκε ότι γνωριζόμασταν). Αρκεί μόνο να κάνεις μια κλήση και πάντα θα υπάρχει κάποιος να ανταποκριθεί. Και μάλιστα στη περίπτωση που είσαι νυχτερινός στο βουνό είναι καλό να γνωρίζεις ότι υπάρχει υποστήριξη από κάποια βάση για πάν ενδεχόμενο. Και ας μη ξεχνάμε ε? ακόμα και από άτομα που ίσως ούτε καν γνωρίζεις.

Είχαμε και άλλη παρέα στη διαδρομή. Προφανώς οι φακοί ήταν ευδιάκριτοι στη πόλη και έτσι είχαμε κάποιον να μας «σημαδεύει» με ένα πράσινο laser. Ας είναι καλά, laser αυτός; φακούς εμείς.Αν προσέξετε καλά στο videaki φαίνετα κάπου μια πράσινη λάμψη. Αυτό είναι.

 

Πιάσαμε το τελευταίο δασάκι. Είχα καιρό να ανεβώ στο Αυγό και η ανηφόρα μου φάνηκε λίγο κουραστική. Μάλιστα έχει ξηλωθεί και η γνωστή «κουπαστή» και όσο να είναι ήθελε λίγη παραπάνω προσπάθεια. Αλλά μικρό το κακό. Σάμπως και κανονικά που πήγαινα, και με τη «κουπαστή» δε μου έβγαινε η γλώσσα έξω? 

Κορυφή. Αυτή τη θέα πρώτη φορά την είδα. Διαμαντάκια τα φώτα της πόλης κάτω μας. Ολόκληροι δρόμοι σχηματισμένοι με φωτεινές κουκίδες. Ο επαρχιακός προς Κιμμέρια, η Εθνική προς το Ζυγό, ο Περιφερικός, η Εγνατία… Μέσα στη πόλη δε ήταν εύκολο να  ξεχωρίσουμε τις τοποθεσίες. Μόνο κάποια χαρακτηριστικά σημεία που τα ξέραμε από τις προηγούμενες φορές. Αμυδρά το Ρολόι της Πλατείας με τον πύργο κεραιών του ΟΤΕ παραδίπλα και ο δρόμος της «βόλτας» λίγο πριν τη πλατεία Αντίκα, ίσα-ίσα που ξεχώριζαν μέσα στη πληθώρα των φώτων. Ο 7MTU είχε δει τους φακούς μας και μας έκανε και ο ίδιος κάποια φωτεινά σήματα μορς.

Δυστυχώς είχε συννεφάκι. Πέρα από τα περίχωρα της πόλης δε μπορούσαμε να διακρίνουμε άλλα φώτα. Κρίμα γιατί θα μπορούσαμε να δούμε τα φώτα της Θάσου και γιατί όχι και της Σαμοθράκης. 

 

Μέσα στο χειμώνα μια παρέα είχε στήσει ένα μεγάλο ιστό με μια μεγάλη σημαία που κυμάτιζε και φαινόταν ακόμα και από τη πόλη. Δυστυχώς λόγω του ύψους και του βάρους του ιστού και λόγω των ανέμων που πιάνει η κορυφή του Αυγού, ο ιστός δεν άντεξε. Με λύπη μας τον είδαμε να κείτεται χάμω. Λυπήθηκα είναι η αλήθεια. Θα ήθελα πολύ να δώ τη σημαία να κυματίζει. Τα λαχταρούσα κάθε φορά που έστρεφα το βλέμμα εκεί ψηλά αλλά δυστυχώς δε μπορούσα να ανεβώ. Τώρα που κατάφερα να πάω εγώ η σημαία δεν υπήρχε πλέον.

Οι φωτογραφίες δεν είναι δυνατόν να αποδώσουν τη καταπληκτική εικόνα που είδαμε οι τρείς μας. Πρέπει να ανεβείς νύχτα για να νιώσεις αυτή τη μοναδική εμπειρία «Νύχτα στο Αυγό». Και μιλώντας για φωτογραφίες, θα πρέπει να έχεις καλή μηχανή για να μπορέσεις να δώσεις κάτι καλό. Η μηχανή από το κινητό όσο καλή και να είναι δε μπορεί να αποδώσει στο σκοτάδι. Παρόλα αυτά ιδού μερικές φώτο έστω και θαμπές, έστω και σκοτεινές. Πρωταγονιστικό ρόλο? Τα φοσφορούχα στα ρούχα των συνοδοιπόρων μου.

Πήραμε τη κατηφόρα. Και πάλι στη παρέα μας ο Χρήστος ο 7MTU. Είπαμε:  ήταν καραούλι στη βάση μη συμβεί τίποτα. Ευτυχώς δε συνέβη. Όταν μάλιστα κατεβήκαμε και φτάσαμε και πάλι στην αλάνα της Ιερατικής ο Χρήστος ήταν εκεί. Είχε έρθει για να «γνωριστούμε». Αν και τελικά αποδείχτηκε ότι και οι τρείς μας τον γνωρίζαμε υπό διαφορετικές περιστάσεις ο καθένας. Τα είπαμε για λίγο και «δια ζώσης» και καληνυχτιστήκαμε. 

Σε αυτή την ανάρτηση δε περιέγραψα την ομορφιά της διαδρομής – την έχω περιγράψει τόσες φορές και που να τη δεις άλλωστε μέσα στο σκοτάδι- ούτε έβγαλα όμορφες φωτογραφίες και video. Προσπάθησα να περάσω κάποια από τα συναισθήματα που δημιουργεί η νυχτερινή ανάβαση στο Αυγό και να μεταφέρω κάποιες εικόνες όπως τις ένοιωσα εκείνο το βράδυ.

Έτσι για το τυπικό δείτε επίσης τη διαδρομή και στο  trimbleoutdoors

Καλές διαδρομές.