ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ

2/2/2013

Περνάς το 8^ο και μια άλλη Ξάνθη ανοίγεται μπροστά σου. Η ορεινή περιοχή με τα Πομακοχώρια και ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Βουκολικό, ορεσίβιο, αγωνιστικό,  γνήσιο. Εκεί πάνω στα βουνά της Ροδόπης μας που ζούσαν οι Αρχαίοι Αγριάνες. Εκεί που τα σπίτια είναι σκαρφαλωμένα πάνω στις πλαγίες και αναρωτιέσαι από πού στηρίζονται.   

Εκεί που στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν υπήρχε η μπάρα που χώριζε τους Ξανθιώτες σε αρκετά Έλληνες και σε επιτηρούμενους Έλληνες. Πάνω στη διαδρομή υπάρχουν ακόμα μερικές σκουριασμένες, πεσμένες πινακίδες για να θυμίσουν ότι εδώ κάποτε ήταν «επιτηρούμενη ζώνη». Πριν από λίγα χρόνια αν ήσουν κάτοικος ή αν επιχειρούσες να περάσεις πάνω από το 8^ο χιλιόμετρο έπρεπε να έχεις πάρει ειδική άδεια λες και πήγαινες σε άλλη χώρα.  Ανίκανοι  πολιτικάντηδες που με τις λάθος πολιτικές τους έβαζαν ταμπέλες στους Έλληνες και τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής ή παρόμοιας στενόμυαλης πολιτικής τα ζούμε ακόμα και σήμερα.

Ο Κόσυνθος σε συνοδεύει σε μεγάλο μέρος της διαδρομής. Μια από τα αριστερά σου και μια από τα δεξιά σου ανάλογα με ποιο γεφύρι περνάς. Ενίοτε τον βλέπεις και από τις 2 πλευρές.

Το πρώτο Πομακοχώρι η Σμίνθη. Το πιο εμπορικό χωριό της ορεινής περιοχής. Θαρρείς ότι ολόκληρο το χωριό είναι ένας εμπορικός δρόμος. Από κρεοπωλεία και μπακάλικα μέχρι μπουγατσατζίδικα, καταστήματα κινητής τηλεφωνίας και internet.  Κοντά στη Ξάνθη βλέπεις και δεν είναι λίγοι οι «καμπίσιοι» που προτιμάν μία βόλτα στη Σμίνθη για τα κρέατά τους και άλλα ψώνια.

Πιο πάνω φτάνεις τη Μύκη. Χτισμένη σαν γερακοφωλία πάνω στη πλαγιά του βουνού που σχηματίζεται από τη διχάλα του Κόσυνθου που κατεβαίνει μέχρι μέσα στο ποτάμι. Από ψηλά δίνει και κάπου την αίσθηση Far West. Χμ! Εντάξει μην υπερβάλουμε . Παρακάμπτεις τη Μύκη και συνεχίζεις.

Φτάνεις στον Εχίνο. Το κεφαλοχώρι της περιοχής που το περνάς ξώφαλτσα. Δε χρειάζεται να μπεις μέσα. Περνάς τη γέφυρα με το εκκλησάκι και την Ελληνική σημαία και στρίβεις αριστερά. Κατεύθυνση Θέρμες. Έχεις το Κόσυνθο (ή ένα παρακλάδι του τέλος πάντων … μπερδεύτηκα) στα αριστερά σου πλέον. Αρκετά πετρόχτιστα  βρυσάκια με καθάριο νερό σε όλη τη διαδρομή.

Περίπου 5 χιλιόμετρα αργότερα στρίβεις δεξιά. Το υψόμετρο αρχίζει να μεγαλώνει και το τοπίο γίνεται πιο σκληρό. Πλέον δεν έχεις κανένα ποτάμι να σε συνοδεύει και τριγύρω υπάρχουν μόνο πέτρες, χώματα, υψώματα και χωράφια.

Άνω Θέρμες. Γιατί τις λένε άραγε έτσι; Αφού βρίσκονται στο τέλος μια μεγάλης κατηφόρας; Μέσες Θέρμες … Κάτω Θέρμες. Το όνομά τους από τα ζεστά ιαματικά νερά, ανεκμετάλλευτος πλούτος για τη περιοχή. Κάποτε λειτουργούσε εκεί και ένα υδροθεραπευτήριο. Τώρα πλέον… last year. A! Και πάλι ένα ποτάμι στο πλάι σου. Εσύ με το αυτοκίνητο πάνω στο δρόμο,  αυτό σκάβοντας αιώνια τα βουνά είναι πιστό στο ραντεβού του κάπου κοντά στις Θέρμες. Τώρα σε ποια από τις τρεις; Θα σε γελάσω.

 Μόλις βγεις από τις Κάτω Θέρμες με κατεύθυνση τη Κοτάνη και το δρόμο των συνόρων στα αριστερά σου βλέπεις μια ακόμα βρύση. Τσιμεντένια και ασβεστωμένηενώ ακριβώς απέναντι,  στα δεξιά του δρόμου  την  πινακίδα. «Ανάγλυφο Μίθρα». Το ανάγλυφο βρίσκεται καμιά 40-50 πίσω από τη βρύση σε ύψος περίπου 20-25 μέτρων και για να πάς ακολουθείς ένα ημικυκλικό μονοπατάκι συνολικής διαδρομής περίπου 110 μέτρων.

 

 Η πινακίδα  αφορά μια βραχογραφία του θεού Μίθρα του Ταυροκτόνου που χρονολογείται από τα τέλη 200- αρχές 300 Μ.Χ. Ο θεός Μίθρας είναι ένας αρχαίος Πέρσης Θεός και αποτελούσε τη κορυφή της αρχαίας θρησκείας που έφερε το όνομά του. Όπως είπαμε νωρίτερα η περιοχή στα αρχαία χρόνια κατοικούνταν από τους αρχαίους Αγριάνες, τους προγόνους των σημερινών Πομάκων. Οι αρχαίοι Αγριάνες ήταν άριστοι Ακοντιστές και αποτελούσαν το ελαφρύ πεζικό του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην εκστρατεία του στην Ασία. Αργότερα Αγριάνες μαζί με άλλους Θράκες πολεμιστές αποτελούσαν μέρος του Ρωμαϊκού στρατού. Κάποιοι θα πρέπει να μυήθηκαν στα μυστήρια της θρησκείας του Μίθρα και με την επιστροφή τους στη γενέτειρά τους πιθανόν χάραξαν τη βραχογραφία προς τιμή του Θεού τους. 

Υπάρχει και η εκδοχή που λέει ότι το ανάγλυφο έγινε από τους αρχαίους Πέρσες κατά την εκστρατεία του Ξέρξη στην Ελλάδα αλλά αυτό μάλλον δεν ισχύει διότι είναι γνωστό ότι τα πεζοπόρα  τμήματα και το ιππικό τα συνόδευε ισχυρός στόλος και δε θα ήταν σοφό στρατός και ναυτικό να έχουν τόσο μεγάλη απόσταση. Η πεδιάδα της Θράκης προσφερόταν ανέκαθεν για διάσχιση οπότε ο Περσικός στρατός δε είχε λόγο να πάει από τα βουνά. Κυρίως αφού εκεί θα έπρεπε να αντιμετωπίσεις τους Αγριάνες.

Διαβάστε περισσότερα στη Πομάκικη εφημερίδα Ζαγάλισα.

Δυστυχώς παρά τη τεράστια αρχαιολογική αξία το ανάγλυφο αφέθηκε στη τύχη του με αποτέλεσμα να διαβρωθεί και σχεδόν να εξαφανιστεί αφού η βραχογραφία έπεσε θύμα της ασχετοσύνης και της ανικανότητας των «αρμοδίων» που  δεν έλαβαν καμία απολύτως μέριμνα για τη συντήρησή της. Η μοναδική συνεισφορά των αρχών σε αυτό το μοναδικό αρχαιολογικό μνημείο είναι η τοποθέτηση κάποιων πινακίδων στη διαδρομή (2-3 όλες και όλες). Μία αρχαιολογική παράσταση μοναδική σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο αφέθηκε στη τύχη της .  gogglαρετεαπλά τη φράση "ανάγλυφο Μίθρα" και η οθόνη σας θα γεμίσει από Ξάνθη και Θέρμες.

Η αλήθεια είναι ότι δε γνωρίζω πότε άρχισε η καταστροφή του ανάγλυφου όμως υπάρχει φωτογραφία της   ΠΑΜΘ που αναφέρει χρονολογία 1997 που δείχνει το ανάγλυφο σε πολύ καλύτερη μορφή. Αν λοιπόν πριν από λιγότερο από 20 χρόνια η κατάσταση ήταν αυτή που φαίνεται στη φωτογραφία τότε μιλάμε για πλήρη ανικανότητα των αρμοδίων να διατηρήσουν το μνημείο όπως πρέπει.  Πραγματικά εξοργιστικό.

Αν πάλι η φωτογραφία αναπαριστά αρχαιολογικό μοντέλο που έχει φτιαχτεί κατ’ εκτίμηση με βάση τη βραχογραφία … πάω πάσο. Αυτό σημαίνει ότι η διάβρωση άρχισε πολλά χρόνια πριν που δεν ήταν δυνατή η διάσωσή. Πάντως ακόμα και έτσι το άλλο μέρος είναι ένα ξέφραγο αμπέλι και η μόνη του προστασία είναι η «κρυψώνα» του: Πίσω από τους θάμνους πάνω στο ύψωμα. Αν και τελικά δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθείς εκεί, αφού ο βράχος είναι σχεδόν δίπλα από το δρόμο, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να το βρω αν δεν έψαχνα από πριν στο internet.

Πέρνεις το ημικυκλικό μονοπατάκι και μόλις πλησιάζεις το σημείο γίνεται επιβλητικό έως ελαφρώς τρομακτικό. Ο βράχος έχει ύψος περίπου 6-7 ίσως και παρπαάνω μέτρων και ο μισός έχει μαυρίσει από την υγρασία. Το ανάγλυφο βρίσκεται σε ύψος περίπου 2.5 μέτρων και το μοναδικό σημείο που σώζεται σε καλύτερη κατάσταση είναι το κάτω μέρος που περιέχει κάποιες μορφές μέσα σε αψίδες. Δυστυχώς η υγρασία φαίνεται να έχει επηρεάσει σοβαρά το  ανάγλυφο. Εκτός που έχει ξηλωθεί ένα σημαντικό μέρος του, τόσο που ο Θεός Μίθρας και το κεφάλι του Ταύρου έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, από το νερό  έχει μαυρίσει και η μορφή που βρίσκεται από δεξιά του Μίθρα που απεικονίζει έναν από τους 2 συνοδούς του Θεού. Συνήθως οι παραστάσεις που δείχνουν το  Μίθρα να σκοτώνει το κοσμικό Ταύρο και απεικονίζουν και τους 2 συνοδούς του τον Καύτη και τον Καυτοπάτη. Δυστυχώς καμία από τις 3 μορφές δε διασώζεται σε καλή κατάσταση.  

Στα δεξιά υπάρχει ένας άλλος βράχος καταπράσινος αφού έχει καλυφτεί από βρύα. Σε ύψος 1 μέτρου σχηματίζει μια μικρή εσοχή σαν μικρή θηλιά αλλά χωρίς βάθος. Απλά συνεισφέρει στη  μεγαλοπρέπεια του σημείου. Από ψηλά  τρέχει νερό σαν ένας πολύ μικρός καταρράκτης και καταλήγει σε μία τσιμεντένια κατασκευή προφανώς για  τη συλλογή του. Πιθανόν από εκεί να τροφοδοτείται η βρύση δίπλα από το δρόμο.

Κάθισα λίγη ώρα και χάζευα το μνημείο. Μάταια προσπαθούσα να καταλάβω τη παράσταση. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες που όπως βλέπετε δε δείχνουν και τίποτα σημαντικό. Η διάβρωση έκανε καλή δουλεία και έχει παραμορφώσει σε μεγάλο βαθμό το ανάγλυφο. Δυστυχώς. Ουτε και ήταν έυκολο να πάρω φωτογραφία όλου του χώρου. Το πλάτωμα που υπάρχει είναι πολύ μικρό και ο φακός δε μπορεί να χωρέσει ολόκληρο το τοπίο. Κάποιο όχι πολύ πετυχημένο βίντεο δίνει μία πολύ μικρή ιδέα.

  Τελικά είναι Μιθραισμός και όχι Μιθριδαϊσμός αλλά δε βαρίεσε!!!!

Πάντως από κει πάνω φαίνεται όμορφα και ο δρόμος που οδηγεί προς τη Κοτάνη και τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα.

Τέλος πάντων. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για συντεταγμένες μπορεί να μου γράψει.

Συνεχίσαμε όχι για πολύ. Η πινακίδα αυτή τη φορά και πάλι έδειχνε δεξιά αλλά τώρα έγραφε «Βουλγαρία». Ένας στενός, ανηφορικός δρόμος με πολλές στροφές, οδηγεί στο συνοριακό σταθμό του Αγίου Κωνσταντίνου. Οι στροφές είναι πολύ ενοχλητικές  αλλά είναι πολύ εντυπωσιακό που σχεδόν σε κάθε «φουρκέτα» κατεβαίνει από το βουνό και ένα ρυάκι. Μερικά μάλιστα μεγαλύτερα σχηματίζουν και μικρούς καταρράκτες. Δυστυχώς δεν είναι εύκολο να σταματήσεις για φωτογραφίες. Ανηφόρα και στενότητα βλέπεις. Σίγουρα δεν είναι με τίποτα ένας διεθνής δρόμος. Άλλωστε από την αρχή τον είχαν βαφτίσει «Τουριστική Δίοδο» οπότε μη ζητάμε πολλά-πολλά. Και κυρίως να παρακαλάς να μη σε πετύχει σε καμία στροφή  κανένα μεγαλύτερο όχημα που κατεβαίνει.

Λίγο πριν το συνοριακό σταθμό κάποια λίγα χιόνια που υπενθύμιζαν τη κακοκαιρία της προηγούμενης εβδομάδας. Ευκαιρία για μία στάση, λίγο παιχνίδι και κάποιες φώτο. Οι κορυφές των απέναντι βουνών εντυπωσιακές.

Μετά τα σύνορα σε 5 λεπτά βρίσκεσαι στο Ζλάτογραντ. Από μακριά ένα βαθύ σύννεφο αιθαλομίχλης δημιουργεί τα πρώτα αρνητικά συναισθήματα. Η πόλη βρίσκεται τριγυρισμένη από βουνά και είναι νωρίς ακόμα για να προλάβει να εξαφανιστεί ο καπνός από τις καμινάδες. Διασχίζοντας στις πρώτες γειτονίες με κατεύθυνση προς το κέντρο διαπιστώνεις τη φτώχια και ένα χαμηλότερο επίπεδο ζωής. Σπίτια χωρίς παντζούρια, χωρίς κουρτίνες, μερικά χωρίς σοβάδες, κακοσυντηρημένα με αυλές γεμάτες καλαμπαλίκια. Ευχαριστάς το Θεό που εσύ μένεις στην άλλη πλευρά των συνόρων και ελπίζει να μην αξιωθείς να βρεθείς στο ίδιο επίπεδο. Ο Χρήστος πάντως μου είπε ότι το θέμα με τις ανοιχτές κουρτίνες δεν έχει να κάνει μόνο με τη φτώχια αλλά και με το οτι επι του προηγούμενου καθεστότως επιβαλόταν τα ακάλυπτα παράθυρα ώστε να μπορούν οι αρχές να βλέπουν μέσα μη τυχόν και οργανώνονται τίποτα αντικαθεστωτικές εξεγέρσεις.  Παρόλα αυτά κάποια παιδιά παίζουν μπάλα στο δρόμο και παραμερίζουν το αυτοσχέδιο τέρμα τους για να περάσει το αυτοκίνητο. Ε! τώρα που το σκέφτομαι αυτό έχω μερικά χρόνια να το δώ στη Ξάνθη. Από τότε που η δική μου γειτονία έχει γεμίσει αυτοκίνητα και στις 2 πλευρές του δρόμου και ακόμα και πάνω στα πεζοδρόμια ενίοτε. Όπου «ενίοτε» βλέπε «μόνιμα»

Προς το κέντρο τα πράγματα … δε γίνονται καλύτερα. Η αγορά της πόλης αποτελείται από πολλά μικρά μαγαζιά, ατάκτως εριμένα, μερικά από τα οποία είναι φτιαγμένα από λαμαρίνες. Σχεδόν κάθε μαγαζί είναι πολυκατάστημα αφού μπορείς να βρεις από κολόνιες μέχρι μπουφάν και οδοντογλυφίδες  και από εσώρουχα μέχρι μαχαίρια, τσάντες, μυγοσκοτώστρες και μπαχαρικά.

Τα πολλά μικρά μπακάλικα δεν έχουν μεγάλη ποικιλία αλλά μπορείς να βρεις τα πάντα (αλλά από 1 είδος… άντε 2) και φθηνά. Μη κάνεις το λάθος και πεις ΝΑΙ όταν σε ρωτήσουν αν θέλεις τσάντα στο μπακάλικο. Θα φύγεις με τα ψώνια στα χέρια ΝΑΙ στα Βουλγάρικα σημαίνει ΟΧΙ (αν θέλεις να εννοήσεις ΝΑΙ πες ΝΤΑ). Το ενδιαφέρον είναι τα βενζινάδικα που εδώ που έφτασαν οι τιμές στην Ελλάδα το να πληρώνεις 1.30 euro το λίτρο σου φαίνεται … συμφέρον.

Κι όμως υπάρχουν και τα θετικά. Πόσους κάδους για ανακύκλωση έχουμε στη Ξάνθη? Έλα Αλέκο πόσους? Εκεί έχει σε κάθε 50 μέτρα. Ξεχωριστούς για το χαρτί, το γυαλί και το αλουμίνιο. Πόσο έχει το ψωμί? 30 λεπτά τα 400 γραμμάρια. Εδώ μάλλον τα διπλάσια και βάλε. Στο βενζινάδικο ο μπάρμπας δε σε ρωτάει αν θέλεις απόδειξη. Με το που κλείνει την αντλία η απόδειξη είναι έτοιμη από τη ταμειακή. Εδώ ακόμα ψάχνουμε να περιορίσουμε τη φοροδιαφυγή στα καύσιμα λες και πρόκειται να ανακαλύψουμε τη φωτιά και το τροχό και βάζουμε φόρο στους νοικοκύρηδες επειδή δε μπορούμε να πιάσουμε τους κλέφτες. Τι να λέμε τώρα.

Πλούσια σε νερά η περιοχή εκεί πάνω. Υπάρχει και ένα ποτάμι που διασχίζει τη πόλη. Ένας Κόσυνθος Βούλγαρος. Η πόλη φαίνεται να έχει αναπτυχθεί γύρω και κατά μήκος του ποταμιού και χρειάζεται να διασχίζει γέφυρες κατά τις βόλτες σου.

Κανένα χιλιόμετρο προς τα αριστερά έτσι όπως έρχεσαι από τη Ξάνθη είναι το Ethnographical Complex όπως το αποκαλούν οι Βούλγαροι, ένα Εθνογραφικό Σύνολο σε ελεύθερη μετάφραση που αποτελεί τη περιοχή της παλιάς πόλης και του πιο όμορφου κομματιού της. Καλντερίμια, αναπαλαιωμένα σπίτια με πετρόχτιστους τοίχους, βαριά καφέ ξύλινα παράθυρα, εξωτερικά τζάκια και εσωτερικές βεράντες, μουσεία, εργαστήρια χειροποίητων κατασκευών, εκκλησίες, μικρά ξενοδοχεία, πηγάδια και γενικά μια όμορφη ατμόσφαιρα αποτελούν το Ethnographical Complex.. 

 

Χαρακτηριστικό των σπιτιών οι ψηλοί τοίχοι που κρύβουν τις δραστηριότητες των κατοίκων από τα αδιάκριτα μάτια. Σε μερικά σπίτια όμως που τα έκαναν μουσεία ή δημόσια κτίρια γκρέμισαν ένα κομμάτι της περίφραξης για να φανεί η ομορφιά που κρύβεται από πίσω. Χωρίς αμφιβολία το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πόλης που αν και πολύ μικρό (3-4 στενοί δρόμοι και άλλες τόσες κατεβασιές) προσφέρει καμιά ώρα όμορφων αναμνήσεων όταν το περπατάς. Τόσο έκανα και εγώ, μία ώρα για 2037 μέτρα με τις φωτογραφίες και το χάζεμα το πρωί της Κυριακής. 

Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες και πολύ περισσότερο οι Ξανθιώτες και εδώ έχουν βοηθήσει στην οικονομική άνθηση της πόλης. 

 

Δυστυχώς η υπόλοιπη πόλη δε μοιάζει τόσο πολύ με τη παλιά. Τα χαμόσπιτα που περιέγραψα νωρίτερα και οι παλιού τύπου παλιές και ασυντήρητες Σοβιετικού Τύπου πολυκατοικίες δυστυχώς είναι η πλειοψηφία στο Ζλατογραντ.

 

Γενικά με το φαγητό υπάρχει πρόβλημα. Ή τουλάχιστον και οι 2 επιλογές που έκανα ήταν αποτυχημένες. Μικρές μερίδες, όχι ιδιαίτερη ποικιλία, καθυστέρηση στο service, χρέωση τη γαρνιτούρας, σαλάτες χωρίς ελαιόλαδο και από γεύση…σαν ετοιματζίδικα. Και όχι ιδιαίτερα φθηνά. Παρόλο που κάποια μαγαζιά έχουν ελληνικές πινακίδες και ελληνικούς καταλόγους μη παρασυρθείτε και πάτε εκεί αν δε υπάρχει κάποιος που να γνωρίζει. Και όσο και όμορφο και αν είναι πάνω στο ποτάμι, μη προτιμήσετε τη ταβέρνα που ήταν παλιός νερόμυλος αν βρεθείτε εκεί. Εκτός αν προτιμάτε όλα τα παραπάνω αρνητικά μαζεμένα. Μη περιμένετε φωτογραφίες των φαγητών. Δεν άξιζαν κατ' οποιοδήποτε τρόπο.

GEOCACHING TIME

 

Και βέβαια κλείνοντας δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στο geocaching. Στο Ζλάτογραντ έχει μία κρύπτη την  GC350E3 αφιερωμένη σε ένα τοπικό ήρωα τον Delyo Haydutin.  Η κρύπτη βρίσκεται στο μνημείο του Delyo δίπλα στο ποτάμι και δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρεθεί χάρη στο spoiler. Είναι μια μικρή κρύπτη μέσα σε ένα κύλιδρο από κάποιο φάρμακο και περιέχει μόνο οδηγίες, το log book, ένα μολύβι και μία ξύστρα και τελικά αποδείχτηκε πολύ σοφή η επιλογή των περιεχομένων από τον ιδιοκτήτη mount runner διότι είχα ξεχάσει να έχω κάποιο μολύβι μαζί μου. Η αλήθεια πάντως είναι ότι ανησύχησα μη τυχών και προκαλέσω τίποτα υποψίες σε κανένα που θα με δει στο χάραμα να γυροφέρνω τους βράχους αλλά τελικά μπόρεσα να τη βρω, να logαρω, να φωτογραφίσω και να τη ξαναβάλω πίσω στη θέση της χωρίς πρόβλημα. Από τον Αύγουστο του 12 που ενεργοποιήθηκε είμαι ο 2^ος που τη βρήκε. Και μάλιστα αυτή είναι το 14ο found μου που σημαίνει ότι πέρασα "αναίμακτα" το γουρσούζικο Νο 13.

 

 

 Κατά την επιστροφή ακόμα μία στάση στο ανάγλυφο του Μίθρα. Ακόμα μια προσπάθεια να καταλάβω τις μορφές. Ακόμα μια μάταια προσπάθεια.

Αλλά ... λες? Μπαααα... Μια πιθανή τοπόθεσία για κάποια Γεοκρύπτη;  Χμ!!! Δε ξέρω θα δούμε! 

Πάντως ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω πώς το αφήσανε και καταστράφηκε. Τα χω πάρει να ‘ουμε.