Στη σκιά του Μεγάλου Ben

26-28 Νοεμβρίου 2012

Εντάξει ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Για να έχεις σκιά πρέπει να έχεις φώς … ήλιο ρε παιδί μου πώς το λένε δηλαδή!. Αλλά η φράση «Ήλιος στο Λονδίνο» είναι τόσο ανέκδοτο όσο και η φράση «Ανάπτυξη στην Ελλάδα». Οπότε διαγράψτε τη λέξη «σκιά» και κρατήστε μόνο τον Μεγάλο Ben.

Έχει πολλές ονομασίες και χαρακτηρισμούς αυτή η χώρα : Μεγάλη Βρετανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γηραιά Αλβιόνα αλλά για τους περισσότερους από εμάς είναι πιο εύκολο να την αποκαλούμε απλά Αγγλία αν και με αυτό το χαρακτηρισμό στη πραγματικότητα εννοούμε μόνο ένα μέρος της ενώ εμείς θεωρούμε ότι αποκαλούμε έτσι ολόκληρο το κράτος

Στην Αγγλία λοιπόν βρέθηκα  για επαγγελματικούς λόγους. Προορισμός το Manchester.  Η μελέτη για το ταξίδι είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα από την αναχώρηση. Αναζήτηση του καταλληλότερου τρόπου για να φτάσω στο Manchester αφού οι απευθείας πτήσεις από Θεσσαλονίκη έχουν διακοπεί. Έτσι προέκυψε και η ενδιάμεση στάση, και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα,  στο Λονδίνο.

Ενδιαφέρουσα τόσο για τα  αξιοθέατα που θα μπορούσα να δω στις ελάχιστες ώρες παραμονής μου εκεί όσο και για το geocaching.

Χάρτες, σταθμοί μετρό τρένων και λεωφορείων,  ωράρια άφιξης και αναχώρησης, διαδρομές, αποστάσεις, τοποθεσίες, σημεία συναλλάγματος, αξιοθέατα (2-3) και σημεία geocaching (τουλάχιστον 2), ξενοδοχεία κτλ  όλα τέθηκαν επί τάπητος προκειμένου να γίνει ο τέλειος συνδυασμός των παρακάτω:

Ξάνθη – Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη – Gatwick Λονδίνο (αεροδρόμιο)

Gatwick Λονδίνο – London Victoria (σταθμός τρένου)

London Victoria – London Westminster (Big Ben, London Eye, 1^η κρύπτη)

London Westminster – London Bridge (Σταθμός tube – στο Λονδίνο το metro το λένε tube-)

London Bridge – London Euston (Σταθμός τρένου για Manchester)

London Euston – Manchester Piccadilly

Και μετά για την επιστροφή τα αντίστροφα μέχρι το London Victoria όπου θα έπρεπε να πάρω το λεωφορείο για το αεροδρόμιο Stansted για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη.

Εκτός λοιπόν από τα εισιτήρια και τη κράτηση του ξενοδοχείου είχα προτυπώσει όλες τις πληροφορίες που θεωρούσα ότι θα μου χρειαζόταν. Από τα δρομολόγια και χάρτες μέχρι και χειρόγραφο αναλυτικό πρόγραμμα με τις ώρες που πρέπει να βρίσκομαι και το χρόνο που χρειάζομαι σε κάθε σημείο. Ακόμα και στο κινητό είχα βάλει 3-4 εφαρμογές χαρτών και πληροφοριών για πιο άμεση αναζήτηση. Ευτυχώς για το Λονδίνο υπάρχει πληθώρα στοιχείων αλλά και εφαρμογών Αndroid και iOS  για αυτό το σκοπό.

Επίσης  ενδιαφέροντα στοιχεία υπάρχουν εδώ  και εδώ αλλά αν ψάξειςστο internet θα βρείς ακόμα περισσότερα και σίγουρα αυτό ακριβώς που σ’ ενδιαφέρει.

Φτάνοντας λοιπόν από το Gatwick στο London Victoria έπαθα το πρώτο πολιτισμικό shock. Η Victoria είναι ένας κομβικός σταθμός όπου συνυπάρχει οτιδήποτε κινείτε με ρόδες  και μπορεί να μεταφέρει κόσμο. Δηλαδή μόνο λιμάνι και αεροδρόμιο δεν έχει. Ο σταθμός είναι έτσι όπως πρέπει να είναι ένας σταθμός σε μία προηγμένη χώρα και δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε έχω δει στην Ελλάδα. Μοιάζει περισσότερο με ένα εμπορικό κέντρο αφού έχει δεκάδες καταστήματα κάθε είδους. 

Λόγω του καιρού που επικρατεί σε ολόκληρη τη Μ. Βρετανία με πολλές βροχές και κρύο οι περισσότερες υποδομές είναι σκεπαστές. Λόγω της πληθώρας επιλογών και της οργάνωσης ο κόσμος προτιμά τα ΜΜΜ και έτσι οι σταθμοί καλύπτουν όλες τις ανάγκες τους τόσο από ένα καφέ, σνακ, ή γεύμα, μέχρι και ψώνια για το σπίτι , ρούχα ή βιβλία (η ανάγνωση βιβλίων είναι πολύ διαδεδομένη).

Το tube του Λονδίνου  είναι το παλαιότερο στο κόσμο. Οι πρώτοι σταθμοί και τα πρώτα δρομολόγια ξεκίνησαν το 1863 οπότε εδώ και 150 χρόνια αναπτύσσουν το δίκτυό τους τόσο κάθετα όσο και οριζόντια δημιουργώντας ένα δαιδαλώδες πολύπλοκο υπόγειο και υπέργειο δίκτυο με σκοπό να εξυπηρετήσει πάνω από 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους το χρόνο. Και να φανταστείς ότι είναι μόλις το τρίτο πολυπληθέστερο δίκτυο μεταφοράς στην Ευρώπη μετά από τα αντίστοιχα συστήματα της Μόσχας και το Παρισιού.

Κάθε εισιτήριο έχει μαγνητική λωρίδα,  κοστίζει 2 λίρες αλλά μπορείς να πάρεις κάρτες πολλαπλών διαδρομών για να σου βγει φθηνότερα. Με ένα εισιτήριο μπορείς να κάνεις απεριόριστες αλλαγές τρένων μέχρι να φτάσεις στο προορισμό σου αλλά δε μπορείς να βγεις από το σταθμό γιατί για να ξαναμπείς θα πρέπει να αγοράσεις άλλο εισιτήριο. Τόσο στις εισόδους όσο και στις εξόδους έχουν συσκευές ανάγνωσης των μαγνητικών λωρίδων στα εισιτήρια και τις κάρτες  και μόνο με την ανάγνωση ανοίγουν οι ηλεκτρικές πόρτες, οπότε πρέπει να χρησιμοποιήσεις το εισιτήριο ή τη κάρτα και στην είσοδο και στην έξοδο. Και απο κεί και πέρα ορολογίες όπως το District Line, Jubilee line, Northern Line και πολλές άλλες lines πρέπει να σου γίνουν 2η φύση γιατί έτσι ονομάζονται οι γραμμές που θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις  για να φτάσεις εκεί που θές.

Ευτυχώς βρήκα γρήγορα τον τρόπο να φτάσω από τη Victoria στο Westminster. Το Big Ben , το London Eye  , το Αβαείο του Westminster   και η κρύπτη GL9VYH4B Three London Icons  με περίμεναν.

Στον σταθμό Westminster ακολούθησα το πλήθος που βγήκε από το tube και χρειάστηκε να κατεβώ 3 επίπεδα κάτω για να καταλάβω ότι τελικά όλοι αυτοί ήθελαν απλά να πάρουν ένα άλλο τρένο για το προορισμό τους και όχι να βγούν έξω από το σταθμό. Φαίνεται ότι η μελέτη που είχα ρίξει είχε πάει χαμένη και μόνο η  τύχη με έφερε γρήγορα μέχρι εδώ. Εκεί σχίζεις κάθε χάρτη και κάθε χειρόγραφη σημείωση. Εκεί και το πρώτο άγχος. Αν καθυστερώ ανάλογα σε κάθε σταθμό θα είμαι στην ώρα μου εκεί που πρέπει? Όλη η «μελέτη» που είχα ρίξει βοήθησε μεν να έχω μία ιδέα αλλά δε θα με πήγαινε εκεί που ήθελα. Άρχισα λοιπόν να ρωτάω τους ανθρώπους του σταθμού  και μάλιστα ρωτούσα κάθε επόμενο που έβρισκα μπροστά μου ώστε να βεβαιώνομαι ότι πάω σωστά.

Είχε πάει 16:20 τοπική ώρα. (βάλε και -2 ώρες διαφορά από Ελλάδα) είχε σκοτεινιάσει. Στεκόμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο ακριβώς κάτω από το φωτισμένο Big Ben δίπλα από το Βρετανικό Κοινοβούλιο.


Ο φημισμένος πύργο του ρολογιού που επίσημα ονομάζεται  Πύργος της Βασίλισσας Ελισάβετ της 2^ης ή ο Πύργος του Αγίου Στεφάνου είναι το γνωστότερο ίσως αξιοθέατο του Λονδίνου. Είναι το ψηλότερο τετραπλό ρολόι στο κόσμο. Λόγω ιστορικής παρεξήγησης ο πολύ κόσμος θεωρεί ότι ολόκληρος ο πύργος / καμπαναριό έχει το παρατσούκλι Big Ben . Η αλήθεια είναι όμως ότι έτσι ονομάζεται μόνο η 14^ων τόνων καμπάνα του που βγάζει το χαρακτηριστικό ήχο. Για το πώς πήρε αυτό το παρατσούκλι οι πληροφορίες διίστανται και για αυτό δε θα μπώ στο κόπο να τις αναφέρω.  Εφ’ όσον είχα βρεθεί στο Λονδίνο δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Τον χάζεψα, τον θαύμασα, τον φωτογράφισα (όχι με απόλυτη επιτυχία ομολογώ), τον βιντεοσκόπησα αλλά λόγω του άγχους δεν είχα το χρόνο να περιμένω να ακούσω τη περίφημη καμπάνα του.

Ακριβώς απέναντι από το σημείο που έβγαζα φωτογραφίες το London Eye  Αυτή η τεράστια ρόδα luna park με τα 135 μέτρα ύψος και τα 120 μέτρα διάμετρο και με τις 32 καμπίνες έστεκε στην απέναντι πλευρά του Τάμεση  με τη περίμετρό της σε έντονο  γαλάζιο χρώμα . Όταν μιλάμε για καμπίνες μη φανταστείτε απλά στασίδια luna park. Μιλάμε για καμπίνες με air-condition, άνεση δωματίου ξενοδοχείου και αν πληρώσεις και το κάτι τις σου έχουν και ανέσεις δωματίου ξενοδοχείου με προσφορά σοκολάτας, σαμπάνιας και κρασιού. Χωράνε έως και 25 άτομα και μία πλήρης περιστροφή κάνει περίπου 30 λεπτά για να ολοκληρωθεί.  Κατά τη διάρκεια της βόλτας  –αν δεν έχει ομίχλη- μπορείς να δεις όλο το Λονδίνο και αρκετά χιλιόμετρα μακρύτερα. Φωτογράφισα «το μάτι του Λονδίνου» από μακριά και αναρωτιόμουν για τον τρόπο κατασκευής και λειτουργίας αυτού του μεγαθήριου. Δυστυχώς καθόλη τη παρουσία μου στο σημείο δεν είδα να γυρνάει η ρόδα. Κεσάτια; Ποιος ξέρει!!! Δείτε και την επίσημη σελίδα εδώ .

Περίπου 100 μέτρα από το Big Ben 2 τηλεφωνικοί θάλαμοι. Τι αξιοθέατο μπορεί να είναι 2 τηλεφωνικοί θάλαμοι; Για το πολύ κόσμο απολύτως τίποτα. Για όσους ασχολούνται με το geocaching όμως εκεί βρίσκεται η κρύπτη GC3B88D Three London Icons  (3 μνημεία του Λονδίνου σε ελεύθερη μετάφραση) αφού με αυτή τη κρύπτη ο ιδιοκτήτης purple haze ήθελε να επισημάνει α) το κτήριο όπου στεγαζόταν κατά το παρελθόν –μέχρι το 1906- η Scotland Yard, β) το Big Ben αλλά και γ) τους ίδιους τους τηλεφωνικούς θαλάμους που τελικά αποτελούν αξιοθέατο αφού δεν είναι απλοί θάλαμοι αλλά είναι οι χαρακτηριστικοί Αγγλικοί Κόκκινοι Θάλαμοι με το συγκεκριμένο σχέδιο από το 1935 παρακαλώ.  Σε κάθε θάλαμο υπάρχει η «κορώνα του Αγίου Εδουάρδου» σαν σύμβολο της Μοναρχίας της Βασίλισσας Ελισάβετ.

Όταν έφτασα στο σημείο ήταν μία παρέα νεαρών που μπαινόβγαιναν και φωτογραφιζόταν στους θαλάμους. Νόμιζα ότι και αυτοί ήταν geocachers όμως το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν ο χαβαλές τους. Αφού λοιπόν αυτοί χαριεντιζόταν στον πρώτο θάλαμο –πράγμα που με βόλευε πολύ- εγώ μπήκα στο 2^ο, σήκωσα το χέρι πάνω από το τηλέφωνο και πίσω από ένα μαύρο κουτί έπιασα τη κρύπτη, ένα μικρό δοχείο από φιλμ τυλιγμένο με κόκκινη μονωτική ταινία για να μη κτυπάει στο μάτι. Ακριβώς όπως το περιέγραφε ο purple haze το σημείο που την είχε βάλει δεν ήταν δύσκολο καθόλου να βρεθεί. Το δύσκολο ήταν να βρω χώρο στο logbook για να γράψω καθότι η κρύπτη πολύ δημοφιλής και το logbook έχει γεμίσει πολύ γρήγορα. Με τη βοήθεια του φακού από το κινητό και με ένα στυλό που είχα προβλέψει να έχω διαθέσιμο υπέγραψα το found στις 26/11/12. Έκλεισα το καπάκι και ξαναέβαλα τα κρύπτη στη θέση της. Οι νεαροί συνέχιζαν την αφασία τους στον άλλο θάλαμο και μάλλον δε πήραν χαμπάρι το οτιδήποτε.

Το Big Ben από τη κρύπτη

Το επόμενο αξιοθέατο που ήθελα να δώ ήταν το Αβαείο του Westminster   Έτρεξα λοιπόν καμία 400-500 παρακάτω. Προσπέρασα ένα άγαλμα του Churchill και έψαχνα να βρω ένα σημείο που να μπορέσω να αποδώσω φωτογραφικά όσο γίνεται καλύτερα το Ναό. Ο καθεδρικός του Λονδίνου είναι αφιερωμένος στον Άγιο Πέτρο και είναι ο χώρος που τελούνται όλες οι επίσημες τελετές και οτιδήποτε θρησκευτικό έχει σχέση με τη μοναρχία. Γάμοι, Κηδείες κτλ. Η ιστορία του είναι πάνω από 1000 χρόνια όταν Βενεδικτίνοι Μοναχοί δημιούργησαν στο σημείο ένα λατρευτικό χώρο. Τελικά λόγω του κατασκευής του συγκροτήματος των παλατιών στο Westminster που στις μέρες μας στεγάζουν τη Βουλή των Λόρδων, τη Βουλή των Κοινοτήτων και διάφορες κρατικές και κυβερνητικές υπηρεσίες,  το Αβαείο  που για πολλά χρόνια επεκτεινόταν,  απέκτησε τον σημερινό επίσημο χαρακτήρα του.  Πρόκειται για ένα τεράστιο ναό σε σχήμα σταυρού με 2 πύργους στην είσοδο και ένα μακρύ κεντρικό κλίτος μέχρι το Ιερό. Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται τηλεοπτικές εικόνες από το γάμο του αιώνα  της Πριγκίπισσας Νταιάνας με τον Πρίγκιπα Κάρολο και τη τεράστια ουρά του νυφικού που σερνόταν στο πάτωμα του Ναού. Η επίσημη σελίδα του Ναού εδώ. Α! και να μη ξεχάσω αν θέλεις να επισκεφτείς το μνημείο σαν τουρίστας φρόντισε να έχεις 15 λίρες στη τσέπη για το εισιτήριο.  


Παρόλο που τελικά είχα καταφέρει να δώ 3 μνημεία και να βρω μία κρύπτη ένιωσα ότι δε το φχαριστήθηκα. Το άγχος για το επόμενο τρένο με έκανε να τρέχω σαν τρελός με τη βαλίτσα στο ένα χέρι και το κινητό για τις φωτογραφίες στο άλλο και να ιδρώνω μέσα στο Βρετανικό παλιόκαιρο. Έβλεπα τους Λονδρέζους με τα μπουφάν, τις ομπρέλες και τα σακάκια τους και εγώ ίσως  ήμουν και ο μοναδικός κοντομάνικος σε ολόκληρο το Λονδίνο. Ίσως για αυτό με κοιτούσαν περίεργα οι συνεπιβάτες μου μέσα στο tube για το London Euston - με ενδιάμεσο σταθμό το London Bridge όπου υπήρχε ακόμα μία κρύπτη αλλά δε τόλμησα να βγω από το σταθμό μήπως και χάσω την ώρα μου. Αυτή θα την άφηνα για την επιστροφή-

To London Euston είναι ένας ακόμα κομβικός σταθμός / πολυκατάστημα. Το άγχος για να μη χάσεις το τρένο είναι τελικά ο καλύτερος σύμβουλος για να φτάσεις νωρίς-νωρίς στο προορισμό σου. Και λέγοντας νωρίς εννοώ έως και 2μιση ώρες νωρίτερα αλλά κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε. Και μία φαεινή ιδέα που μου ήρθε να ζητήσω αλλαγή εισιτηρίου ώστε να φύγω νωρίτερα για το Manchester μου έφυγε αμέσως όταν μου είπαν ότι χρειάζεται μία επιπλέον επιβάρυνση … 223 λιρών για την αλλαγή. Το πραγματικό εισιτήριο δε μου είχε κοστίσει ούτε τα μισά.

Διαδρομή London Euston – Manchester Piccadilly πάνω από 2 ½ ώρες με τρένο με 4-5 ενδιάμεσες στάσεις. Και εκεί όπως και στη Γερμανία τα δρομολόγια του μετρό και των τρένων είναι τόσο ακριβή που στους πίνακες δρομολογίων σπάνια θα βρεις ώρες αναχώρησης και άφιξης σε «στρογγυλεμένες ώρες» :00, :15, :30, :45. Τα πολλά δρομολόγια είναι πχ. :16, :24, :33. :47 κτλ. you know what I mean. Έτσι λοιπόν 22:48 ακριβώς έφτανα στο Manchester. 

A! εδώ μια συμβουλή. Για τα εισιτήρια του τρένου όταν είναι με επιστροφή ή όταν είναι με ανταπόκριση σου δίνουν ένα σωρό χαρτάκια με μαγνητικές ταινίες ένα εκ των οποίων είναι το εισιτήριο και τα υπόλοιπα απλά αποδεικτικά των κρατήσεων. Μη πετάξεις τίποτα μέχρι να ολοκληρωθεί τελείως το ταξίδι σου. Οι ελεγκτές κοιτάνε και σφραγίζουν πρώτα το αρχικό εισιτήριο και αν κάνεις το λάθος και το πετάξεις θεωρώντας ότι έχει περάσει η σειρά του,  δε πρόκειται να αναγνωρίσουν το αποδεικτικό της κράτησης και έτσι θα χρειαστεί να πληρώσεις και πάλι για την διαδρομή. Μόλις με το καλό επιστρέψεις στο σπίτι σου πέτα ότι θές.


Στο Manchester η μέρα ήταν αφιερωμένη στην εργασία οπότε δεν υπάρχουν πολλά πολλά από πλευράς αναψυχής. Μόνο το lunch με τον φίλο μου τον Phil στο RED CAFÉ AT OLD TRAFFORD στο περίφημο Θέατρο των Ονείρων - Theater of Dreams –   δηλαδή το φημισμένο γήπεδο μιας από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες στο κόσμο της Manchester United απ’ όπου και η φωτογραφία. Μια ξεχωριστή εμπειρία να γευματίζεις στο χώρο που παραδίδονται μαθήματα ποδοσφαιρικού μεγαλείου από τους super star του ποδοσφαίρου. Πήρα και αναμνηστικό μία λινή πετσέτα

Το βράδυ στο δρόμο για την επιστροφή στο ξενοδοχείο επισκέφτηκα το – όπως μου είπαν – μεγαλύτερο κλειστό εμπορικό κέντρο στην Ευρώπη – σίγουρα όμως της Μ. Βρετανίας - το Trafford Centre  ένα διώροφο μέν αλλά τεράστιο σε έκταση εμπορικό κέντρο με εκατοντάδες εμπορικά μαγαζιά με ρούχα, καλλυντικά, καφέ, ζαχαροπλαστεία, εστιατόρια, είδη τεχνολογίας, κοσμήματα, είδη για το σπίτι και ότι βάνει ο νους σου. Όταν πήγα ετοίμαζαν το παγοδρόμιο ενώ μέσα ήθελε γερά πόδια για πολύ περπάτημα και χάρτη για να μη χαθείς. Η επίσημη σελίδα του  Trafford Centre εδώ .

Λυπάμαι αλλά δεν έχω περισσότερα για το Manchester. Ήταν όμως μια πλούσια και γεμάτη μέρα.
 5:00 το πρωί της επομένης στο σταθμό για την επιστροφή στο Λονδίνο. Και ναι!! Tαξίδεψα με Virgin.

 Η τρίτη μέρα, η της επιστροφής και λεγόμεν , είχε και πάλι λιγα απ'ολα αλλά ...  και από geocaching.

Είχα ακόμα 2 σημεία που ήθελα να βρεθώ και ένα τρίτο που δε το είχα χορτάσει τη προηγούμενη. Φτάνοντας λοιπόν στο σταθμό London Bridge με ένα σμπάρο 2 τρυγόνια. Ούτε 200 μέτρα στη κυριολεξία στρίβοντας στη γωνία η (τι άλλο;) μια γέφυρα, η γέφυρα του Λονδίνου. Δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο ονομάζεται έτσι αυτή η γέφυρα αφού υπάρχουν αμέτρητες άλλες. Τι το ιδιαίτερο έχει και πήρε το όνομα της πόλης? Και δυστυχώς όσο και αν έψαξα δε βρήκα τίποτα σημαντικό να αναφέρεται σε αυτή τη γέφυρα για να της κάνουν αυτή τη τιμή. Ούτε καν η Wikipedia   γράφει κάτι το ιδιαίτερο εκτός από το γεγονός ότι το 1973 πήρε τη θέση μίας μεσαιωνικής γέφυρας που βρισκόταν καμιά 30αριά μέτρα παρακάτω. Οπότε τι δουλεία είχα σε μία εντελώς ασήμαντη γέφυρα?

2 δουλείες για ην ακρίβεια.

Η μία ήταν ότι από τη London Bridge έχεις μία υπέροχη θέα της … Tower Bridge της γέφυρας με τους 2 πυλώνες σε σχήμα πύργου. Η κατασκευή της ολοκληρώθηκε το 1894 και έχει πάρει το όνομά της από τον διπλανό πασίγνωστο Πύργο του Λονδίνου. Η γέφυρα εκτός από το ιδιαίτερο σχήμα της έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό να ανοίγει στη μέση για να περνάνε από κάτω πλοία και στη κορυφή της έχει  ένα διάδρομο όπου υπάρχουν κιάλια για να θαυμάσεις επί πληρωμή τη θέα και μία μικρή έκθεση με θέματα γύρω από την ίδια τη γέφυρα. Οι 2 πυργόσχημοι πυλώνες στεγάζουν και στηρίζουν τους μηχανισμούς ανύψωσης της που επίσης είναι επισκέψιμοι με κάποιο αντίτιμο of course.

Η Tower Bridge φωτογραφημένη από την London Bridge

 Δίπλα από τη γέφυρα ο περίφημος Πύργος του Λονδίνου . Ο Πύργος φόβητρο των περασμένων αιώνων αφού ήταν η πιο φριχτή φυλακή των αντιπάλων της μοναρχίας και όχι μόνο αφού ακόμα και κάποιοι βασιλιάδες φυλακίστηκαν και βρήκαν εκεί φριχτό θάνατο από τους διαδόχους τους. Σήμερα αποτελούν ένα θησαυροφυλάκιο υψίστης ασφαλείας αφού εκεί φυλάσσονται τα κοσμήματα της Βασίλισσας και όλα τα σύμβολα της μοναρχίας που χρησιμοποιούνται στις επίσημες τελετές κορώνες, σκήπτρα, σταυροφόρες σφαίρες, χρυσοποίκιλτες μπέρτες κτλ.

Ανάμεσα στη Tower Bridge και τη London Bridge αραγμένο εδώ και χρόνια – από το 1978 - ένα πολεμικό πλοίο / πλωτό μουσείο το HMS Belfast  αναπόσπαστο κομμάτι του τοπίου εδώ και μερικά χρόνια. Το HMS Belfast φαίνεται ακόμα και στο google maps 
 

Αρκετά με την ιστορία όμως. Είχα και μία αποστολή.

Τι άλλο? Geocaching on London Bridge.

Ακριβώς στη μέση της γέφυρας λοιπόν, και στις 2 πλευρές υπάρχει από ένα κόκκινο σωσίβιο. Κοιτάζοντας προς το City στο αριστερό σου χέρι, πίσω και πάνω δεξιά από το σωσίβιο, μέσα σε μία εσοχή που δημιουργεί η μεταλλική κουπαστή βρίσκεται η κρύπτη GC37D9XLondon Bridge 11-11-11 μια μικροσκοπική nano cache που με το ζόρι χωράει ίσα-ίσα μια λωρίδα χαρτί για log book. Περπατούσα πάνω κάτω και έψαχνα με τη βαλίτσα στο ένα χέρι και με το κινητό-gps-πυξίδα-geobrowser στο άλλο βάζοντας τη παλάμη μου σε κάθε πιθανό σημείο που νόμιζα ότι θα ήταν η κρύπτη. Μέχρι που εδέησα να βρω το σωστό σημείο ακριβώς στη πάνω δεξιά πλευρά του σωσιβίου κάτω από τη κουπαστή. Ολόγυρα muggles περπατούσαν και κοιτούσαν αλλά κανένας δεν έδινε σημασία. Ούτε όσο έψαχνα, ούτε όσο “έβαζα χέρι” στη γέφυρα, ούτε όσο έγραφα το log. Κρύπτη GC37D9X found.

Δεν είχα πολύ χρόνο μέχρι το λεωφορείο που θα με πήγαινε στο αεροδρόμιο αλλά μου χρωστούσα κάτι. Τον ήχο του Μεγάλου Ben.  Ηταν πρωί και έπεσα "σε κίνηση". Τη rush hour ένα βαγόνι του tube του Λονδίνου είναι ίσως από τα πιο πυκνοκατηκοιμένα μέρη της Γής. Ο εργάτης με το μοντέλο, ο γιάπης με τον ροκά, ο σκεηντμπορνίστας με τη νοσοκόμα, ο καλιτέχνης με το στέλεχος επιχείρησηςκαι εγώ με τη βαλίτσα μου. Όλοι στιβαγμένοι σαν σαρδέλες μέσα στα βαγόνια.


Έφτασα και πάλι στο Westminster και αυτή τη φορά ήταν μέρα. Έβγαλα μερικές ακόμα φωτογραφίες «υπό σκιάν» αυτή τη φορά αφού ήλιος δεν υπήρχε ούτε για πλάκα. Ξαναεπισκεύτηκα τους θαλάμους της πρώτης κρύπτης για μερικές ακόμα πιο ειδικές φωτογραφίες. Ήθελα να βγάλω την ίδια τη κρύπτη για να σας τη δείξω. Όπως βλέπετε ένα απλό κουτάκι από film τυλιγμένο στα κόκκινα για να μη χτυπάει στο μάτι μέσα σε ένα κόκκινο θάλαμο.

London eye by day

Και μερικές φωτογραφίες από τη Waterloo Bridge που είναι και το σημείο που συνήθως φωτογραφίζουν το Big Ben. Δυστυχώς έφτασα μόνο μέχρι τη μέση όπου υπάρχει και ένας διπλός Θυρεός. Και λέω Δυστυχώς διότι 100 μέτρα πιο κάτω, στην άλλη όχθη του Τάμεση υπήρχε ακόμα μια κρύπτη η South Bank Lion  την οποία δυστυχώς δεν είχα πάρει χαμπάρι παρά μόνο όταν γύρισα σπίτι. Oh!!! What a pity.

Στη σκιά του Μεγάλου Ben!!!

Η ώρα πλησίαζε 9 και πήγα και στάθηκα κάτω από τον Μεγάλο Ben. Άρχισε να βαράει. Τι στο καλό? Το χαμήλωσαν? Με το ζόρι άκουγα. Ο ήχος της καμπάνας πνιγόταν από το θόρυβο της κίνησης και από άλλες παρακείμενες καμπάνες που υπήρχαν και στα άλλα ρολόγια που βρίσκονται στο συγκρότημα του Κοινοβουλίου. Ήταν μεν ο χαρακτηριστικός μεταλλικός ήχος αλλά όχι αυτό που φανταζόμουν. Περασμένα μεγαλεία? Who knows? Ένας μύθος καταρρίφτηκε μπροστά στα μάτια μου.

Tube, λεωφορείο, αεροπλάνο. Back to home.