Σάββατο 16/06/12
Ξύπνισα νωρίς. Δε μπορώ να χορτάσω βραδυνό ύπνο με τίποτα. 12:30 το βράδυ στο κρεβάτι, 5:00 το πρωί το μάτι γαρίδα. Τι κακό και αυτό!
Κακοοοοο? Όχι βέβαια. Σακίδιο, νερό, rakalακι, καπελάκι και βούρ για περπάτημα. Οχι σπουδαία πράματα, όχι εντυπωσιακά τοπία, όχι δύσβατες περιοχές, όχι ανεμοδαρμένα ύψη. Να, μια βολτίτσα εδώ πιο κάτω... Στα Κιμμέρια.
Σχεδόν 5:30 και είχε ξημερώσει για τα καλά. Κατι λιγότερο από 10λεπτο που έφυγα από το σπίτι και πλησίαζα πρός τη Πλατεία. Πρωί πρωί η πόλη δεν είχε ξυπνήσει ακόμα αλλά όχι οτι δεν είχε και κάποια κίνηση . Μερικοί νεαροί γυρνούσαν στα σπίτια τους και κάποιοι άλλοι ετοιμαζόταν να πάνε για δουλειά. Κανα δυό μπουγατσατζίδικα ανοιχτά όπως και κανα δυό φούρνοι και οι παζαρτζήδες ετοιμαζόταν για το Σαββατιάτικο Παζάρι. Προσπέρασα τη γέφυρα του Κόσυνθου και έφτασα στη στροφή της Παναγίας με κατεύθυνση τις φοιτιτικές εστίες και τα Κιμμέρια.
Τι εστί Κιμμέρια? Γνωστό είναι αλλά πάρτε και μία μικρή γεύση εδώ και για τους αρχαίους κατοίκους της περιοχής εδώ.
Σιγά σιγά άφηνα τη πόλη πίσω μου. Ο ήλιος που ανέτειλε έστελνε τις ακτίνες του μακρία και ψήλα στα βουνά πάνω από τη πόλη αλλά ευτυχώς όχι το δρόμο που βρισκόμουν εγώ.
Αρκετή κίνηση στον επαρχιακό δρόμο, αρκετή και με μεγάλη ταχύτητα. Τόσο αρκετή κίνηση και τόσο μεγάλη ταχύτητα που κάποιοι αναγκαζόταν να προσπερνάνε τους πιό αργούς έστω και αν παραβιάζουν τη "διπλή γραμμή". Δυστυχώς για τον τελευταίο που το έκανε, δεν είχε προσέξει ότι από πίσω του ήταν το περιπολίκό της τροχαίας και τη τσίμπισε τη κλήση. Βρε τι έπαθε ο άνθρωπος πρωί πρωί.
Ακολούθησα το δρόμο μέχρι τη γέφυρα του Κυδωνέα στη διασταύρωση για Λευκόπετρα και Πηγάδια. Είχα κάνει κάποιες σκέψεις να κατευθυνθώ πρός τα Πηγάδια και να βγώ στην Εθνική Οδό (α! ρε Χρήστο τι μου έκανες) αλλά η απόσταση που είχα διανύσει ήδη μου φάνηκε πααααρα πολύ μεγάλη και ούτε κάν το επιχείρησα
Έβγαλα μία φώτο πάνω στη γέφυρα του χειμμάρου και στην άλλη πλευρά, στο βάθος, διέκρινα ένα μικρό καταρράκτη που όπως ήταν φυσικό δεν ήταν δυνατόν να μη πάω από κοντά αφού η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη. Περπάτησα στο χωματόδρομο δίπλα από το χείμαρο. Το τοπίο βουκολικό, όπως και οι μυρωδιές άλλωστε. Κάπου κατακεί είχε κάποιο μαντρί ή στάβλο ή πολλά μαντρία και στάβλους ... if you know what I mean. Σε λίγο κατέβηκα στη κοίτη του Κυδωνέα και πλησίασα το καταρράκτη που σχηματιζόταν από ένα φράγμα. Ενας μικρός αναβαθμός για να κόβει την ορμή των νερών και να τροφοδοτεί διπλανά ρυάκια - ποτίστρες. Ευτυχώς είχε νερό και άξιζε το κόπο για μία ακόμα φώτο.
Στο γυρισμό ακολούθησα διαφορετικό δρόμο. Μόλις βγήκα από το χείμμαρο είπα να περάσω μέσα από χωρίο. Ανέβηκα ένα μικρό τσιμεντένιο, γεμάτο κακαράντζες, δρομάκι αποτέλεσμα του βουκολικού τοπίου που λέγαμε καθώς εκέι πάνε να ξεδιψάσουν τα κοπάδια, ( τιιιιιι? δε ξέρετε τι είναι οι κακαράντζες? για ψαχτείτε λίγο καλύτερα) και πέρασα μπροστά από την Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, στη συνέχεια μπροστά από ένα παραδοσιακό φούρνο (απ' όπου πήρα και 2 Γαλλικές μπαγκέτες (sic)) και έφτασα στη πλατεία του χωριού όπου κάποιοι περίμεναν το αστικό για τη Ξάνθη και με κοίταζαν και λίγο παράξενα. Φαινόταν αμέσως ότι δεν είμαι ντόπιος με το σακίδιο στον ώμο, τις σακούλα με τις μπαγκέτες στο ένα χέρι και με το Galaxy Note στο άλλο.
Βγήκα κα πάλι στον δρόμο. Δεν ήθελα να ακολουθήσω την ίδια πορεία. Έστριψα κάπου αριστερά σε ένα χωματόδρομο και ... πήρα το τράινο. Για την ακρίβεια ανέβηκα στις γραμμές και ήλπιζα ότι κάποια στγμή θα μπορέσω να βρώ κάποιο σημείο για να βγώ πρίν περάσει το τράινο και γίνω ...μάγκας. Αυτή τη φορά ο ήλιος ήταν ψηλά και η ζέστη έιχε αρχίσει να γίνεται αισθητή και όχι μόνο. Μια φώτο για να αποθανατίσουμε τη στιγμή παρακαλώ.
Το σημείο για να βγώ από τις γράμμές ήταν κανα χιλιόμετρο πιο κάτω κοντά στις φοιτητικές εστίες. Βγήκα στο δρόμο έφτασα στη πόλη, τελείωσα το περπάτημα και ανέβασα τη διαδρομή στο Trimble Outdoors.
Τελικά έκανα παραπάνω από 2 1/2 ώρες για να επιστρέψω. Πρίν ξεκινήσω σκεφτόμουν ότι η διαδρομή που είχα επιλέξει δεν θα ήταν και πολύ ενδιαφέρουσα αλλά τελικά οι φόβοι μου ευτυχώς διαψεύστηκαν. Οι 2 1/2 ώρες πέρασαν ευχάριστα. Είναι τόσα πολλά αυτά που υπάρχουν αλλά δεν έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε μέσα στη καθημερινότητά μας. Έπρεπε να κάνω αυτή τη βόλτα για να δώ το φράγμα, να φωτογραφίσω το καταράκτη, να βρώ τις γευστικές μπαγκέτες, να περπατήσω πάνω στις γραμμές, να δώ τη Ξάνθη και τα βουνά από άλλη άποψη.
Είχα δεν είχα γέμισα ακόμα μία ανάρτηση στο blog. Ποίος θα το φανταζόταν : μία ανάρτηση για τα Κιμμέρια. Κι όμως, το αξίζε 100 %
Μέχρι την επόμενη φορά
Καλές διαδρομές.
Ξύπνισα νωρίς. Δε μπορώ να χορτάσω βραδυνό ύπνο με τίποτα. 12:30 το βράδυ στο κρεβάτι, 5:00 το πρωί το μάτι γαρίδα. Τι κακό και αυτό!
Κακοοοοο? Όχι βέβαια. Σακίδιο, νερό, rakalακι, καπελάκι και βούρ για περπάτημα. Οχι σπουδαία πράματα, όχι εντυπωσιακά τοπία, όχι δύσβατες περιοχές, όχι ανεμοδαρμένα ύψη. Να, μια βολτίτσα εδώ πιο κάτω... Στα Κιμμέρια.
Σχεδόν 5:30 και είχε ξημερώσει για τα καλά. Κατι λιγότερο από 10λεπτο που έφυγα από το σπίτι και πλησίαζα πρός τη Πλατεία. Πρωί πρωί η πόλη δεν είχε ξυπνήσει ακόμα αλλά όχι οτι δεν είχε και κάποια κίνηση . Μερικοί νεαροί γυρνούσαν στα σπίτια τους και κάποιοι άλλοι ετοιμαζόταν να πάνε για δουλειά. Κανα δυό μπουγατσατζίδικα ανοιχτά όπως και κανα δυό φούρνοι και οι παζαρτζήδες ετοιμαζόταν για το Σαββατιάτικο Παζάρι. Προσπέρασα τη γέφυρα του Κόσυνθου και έφτασα στη στροφή της Παναγίας με κατεύθυνση τις φοιτιτικές εστίες και τα Κιμμέρια.
Τι εστί Κιμμέρια? Γνωστό είναι αλλά πάρτε και μία μικρή γεύση εδώ και για τους αρχαίους κατοίκους της περιοχής εδώ.
Σιγά σιγά άφηνα τη πόλη πίσω μου. Ο ήλιος που ανέτειλε έστελνε τις ακτίνες του μακρία και ψήλα στα βουνά πάνω από τη πόλη αλλά ευτυχώς όχι το δρόμο που βρισκόμουν εγώ.
 |
| Δρόμος, Αυγό, Μελτή |
Ακολούθησα το δρόμο μέχρι τη γέφυρα του Κυδωνέα στη διασταύρωση για Λευκόπετρα και Πηγάδια. Είχα κάνει κάποιες σκέψεις να κατευθυνθώ πρός τα Πηγάδια και να βγώ στην Εθνική Οδό (α! ρε Χρήστο τι μου έκανες) αλλά η απόσταση που είχα διανύσει ήδη μου φάνηκε πααααρα πολύ μεγάλη και ούτε κάν το επιχείρησα
Έβγαλα μία φώτο πάνω στη γέφυρα του χειμμάρου και στην άλλη πλευρά, στο βάθος, διέκρινα ένα μικρό καταρράκτη που όπως ήταν φυσικό δεν ήταν δυνατόν να μη πάω από κοντά αφού η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη. Περπάτησα στο χωματόδρομο δίπλα από το χείμαρο. Το τοπίο βουκολικό, όπως και οι μυρωδιές άλλωστε. Κάπου κατακεί είχε κάποιο μαντρί ή στάβλο ή πολλά μαντρία και στάβλους ... if you know what I mean. Σε λίγο κατέβηκα στη κοίτη του Κυδωνέα και πλησίασα το καταρράκτη που σχηματιζόταν από ένα φράγμα. Ενας μικρός αναβαθμός για να κόβει την ορμή των νερών και να τροφοδοτεί διπλανά ρυάκια - ποτίστρες. Ευτυχώς είχε νερό και άξιζε το κόπο για μία ακόμα φώτο.
 |
| Φράγμα στον χείμαρο Κυδωνέα. |
Στο γυρισμό ακολούθησα διαφορετικό δρόμο. Μόλις βγήκα από το χείμμαρο είπα να περάσω μέσα από χωρίο. Ανέβηκα ένα μικρό τσιμεντένιο, γεμάτο κακαράντζες, δρομάκι αποτέλεσμα του βουκολικού τοπίου που λέγαμε καθώς εκέι πάνε να ξεδιψάσουν τα κοπάδια, ( τιιιιιι? δε ξέρετε τι είναι οι κακαράντζες? για ψαχτείτε λίγο καλύτερα) και πέρασα μπροστά από την Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, στη συνέχεια μπροστά από ένα παραδοσιακό φούρνο (απ' όπου πήρα και 2 Γαλλικές μπαγκέτες (sic)) και έφτασα στη πλατεία του χωριού όπου κάποιοι περίμεναν το αστικό για τη Ξάνθη και με κοίταζαν και λίγο παράξενα. Φαινόταν αμέσως ότι δεν είμαι ντόπιος με το σακίδιο στον ώμο, τις σακούλα με τις μπαγκέτες στο ένα χέρι και με το Galaxy Note στο άλλο.
 |
| Αγιος Δημήτριος Κιμμερίων |
 |
| Πάνω στις γραμμές |
Τελικά έκανα παραπάνω από 2 1/2 ώρες για να επιστρέψω. Πρίν ξεκινήσω σκεφτόμουν ότι η διαδρομή που είχα επιλέξει δεν θα ήταν και πολύ ενδιαφέρουσα αλλά τελικά οι φόβοι μου ευτυχώς διαψεύστηκαν. Οι 2 1/2 ώρες πέρασαν ευχάριστα. Είναι τόσα πολλά αυτά που υπάρχουν αλλά δεν έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε μέσα στη καθημερινότητά μας. Έπρεπε να κάνω αυτή τη βόλτα για να δώ το φράγμα, να φωτογραφίσω το καταράκτη, να βρώ τις γευστικές μπαγκέτες, να περπατήσω πάνω στις γραμμές, να δώ τη Ξάνθη και τα βουνά από άλλη άποψη.
Είχα δεν είχα γέμισα ακόμα μία ανάρτηση στο blog. Ποίος θα το φανταζόταν : μία ανάρτηση για τα Κιμμέρια. Κι όμως, το αξίζε 100 %
Μέχρι την επόμενη φορά
Καλές διαδρομές.
1 σχόλιο:
Και εγώ αυτήν την πλευρά της Ξάνθης, Κιμέρια και Καρά ογλάν - την σνόμπαρα για δεκαετίες. Βλέπεις ο όγκος που λέγεται Τσαλ και τα πέριξ του μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον μας. Θεωρώ ότι είναι αδικημένα βουνά πέρα για πέρα. Έχουν σπάνιες ομορφιές και κυρίως πολύ νερό. Όποιον δρόμο και να πάρεις, θα βρείς πηγές, γάργαρα ποταμάκια, μικρούς καταράκτες και πολλές κτιστές βρύσες. Είναι απίστευτο που βρίσκεται τόσο νερό.
Δημοσίευση σχολίου