Σε προηγούμενες αναρτήσεις είχα αναφέρει τις 2 διαδρομές που συνήθως χρησιμοποιούνται για το Αυγό. Τη πλέον συνηθισμένη που ξεκινάει από το «γήπεδο» της Ιερατικής Σχολής και περνάει από τη "διασταύρωση" για το Τσαλ και αυτή που περνάει από το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, ανεβαίνει το ζωγραφιστό βράχο, περνάει από το Δέντρο του Βοριά, κατηφορίζει τον Αυχένα και παίρνει την ανηφόρα για τη Κορυφή. Υπάρχει και η 4η διαδρομή από τη Χρύσα αλλά αυτό θα αποτελέσει μελλοντική αναφορά.
Οπότε, αν και άργησα, δικαιωματικά η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη 3η εναλλακτική για την οποία προσωπικά έχω και μία ιδιαίτερη αδυναμία καθώς ήταν η πρώτη διαδρομή που έκανα πριν από 25 χρόνια και η μόνη που ήξερα μέχρι πριν από λίγους μήνες.
Η διαδρομή αυτή λοιπόν ξεκινάει από τα παλιά λατομεία, λίγο πιο κάτω από το σημείο που χρησιμοποιούνταν παλιότερα σαν πεδίο εκπαίδευσης της αναρριχητικής σχολή του ΕΟΣ Ξάνθης. Σήμερα έχουν γίνει παρεμβάσεις στο χώρο και χρησιμοποιείται πλέον για parking του Καζίνο, οπότε το πεδίο εκπαίδευσης μάλλον έχει εγκαταλειφθεί. Τέλος πάντων ακόμα θυμάμαι τα αναρριχητικά κλειδιά καρφωμένα στους βράχους και τη σχετική πινακίδα που όσο και αν έψαξα δε τη βρήκα.
Μόλις είχε αρχίσει να αχνοφέγγει. Με τον Σάββα και τον Αλέξανδρο αφήσαμε το αυτοκίνητο στο parking και κατηφορίσαμε μερικά μέτρα για αν βρούμε ακριβώς το σημείο που ανέφερε το Hellaspath. Διασχίσαμε ένα ρυάκι και σχεδόν αμέσως βρεθήκαμε κάτω από ένα βραχώδη όγκο που ήταν και η αρχή του “μονοπατιού” όπου υπήρχαν και σημάδια. Δε γνωρίζω αν σήμερα ο χώρος χρησιμοποιείται όπως στο παρελθόν αλλά τα σημάδια δείχνουν ότι αποτελεί μία ενεργή διαδρομή.
Αρχίσαμε το σκαρφάλωμα. Κάπου στη μέση της αναρρίχησης διαπιστώσαμε ότι τα μπαστούνια μας όχι μόνο δε μας χρησίμευαν αλλά μας εμπόδιζαν κιόλας και αποφασίσαμε να τα ξεφορτωθούμε. Τα πετάξαμε λοιπόν όσο πιο μακριά γινόταν και ελπίζαμε να μπορέσουμε να τα ξαναβρούμε στην επιστροφή. Συνεχίσαμε το σκαρφάλωμα και κάπου κατά κει πρέπει να ήταν που το gps μου ζουλήχθηκε σε ένα βράχο και παρέδωσε το πνεύμα. Το ότι είχε σπάσει η οθόνη αφής το κατάλαβα πολύ αργότερα στην κατεβασιά. Μια ακόμα παράπλευρη απώλεια λοιπόν.
Με το που τελείωσε η αναρρίχηση βρεθήκαμε μέσα στα αποκαΐδια. Ότι απέμεινε από τη φωτιά που είχε ξεσπάσει σε αυτό το σημείο το καλοκαίρι του 2008 ήταν καμένα δέντρα και θάμνοι. Είχε πλέον ξημερώσει για τα καλά και το θέαμα δεν ήταν και ότι καλύτερο για βουνό. Αναλογιζόμενοι τη καταστροφή θα πρέπει πάντως να θεωρήσουμε μεγάλη τύχη το ότι η φωτιά δεν επεκτάθηκε περισσότερο.
Πίσω μας η πόλη και στο βάθος ο κάμπος με τη συνήθη σχετική ομίχλη. Μας πήρε περίπου 30 λεπτά μέχρι εδώ και από αυτό το σημείο αρχίσαμε να βλέπουμε το Αυγό.
Συνεχίσαμε ανηφορίζοντας για καμιά 300αριά μέτρα μέσα στα καμένα. Έτσι φτάσαμε το «οροπέδιο». Ένα ξερό, πέτρινο πλάτωμα ακριβώς στους πρόποδες του κώνου που σου προσφέρει την ομορφότερη θέα της κορυφής. Είναι ακριβώς η ίδια θέα που με είχε εντυπωσιάσει τη πρώτη φορά πριν από 25 χρόνια. Όλο το Αυγό απλώνεται μπροστά σου. Σε σύγκριση με τις υπόλοιπες 2 διαδρομές, αυτή η πορεία προς τη κορυφή είναι η πιο ανηφορική και έχει τη μεγαλύτερη απόσταση από τη κορυφή είναι όμως σίγουρα η ομορφότερη.
Φωτογραφίες και τα σχετικά και πήραμε την ανηφόρα. Μπροστά ο Σάββας μετά ο Άλεξ και τέλος εγώ. Η κλίση είναι αρκετά μεγάλη και αρκετά κουραστική αλλά δεν είναι δύσκολη ή επικίνδυνη. Βέβαια κάθε διαδρομή στο βουνό απαιτεί προσοχή και η συγκεκριμένη δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι λοιπόν είτε με κάθετο ανέβασμα είτε με ζιγκζακοτό, ακολουθώντας και πάλι τα σημάδια. πλησιάζαμε προς τη κορυφή. Τα σημάδια δεν οριοθετούν κάποιο μονοπάτι αφού δεν υπάρχει ο κίνδυνος να χάσεις το δρόμο σου. Όμως είναι πολύ χρήσιμα αφού δείχνουν το πιο βατό σημείο της ψιλοδύσβατης ανάβασης και σε βγάζουν στο καλύτερο σημείο για να ανεβείς στη κορυφή.
Καμία 20αρια μέτρα πριν το τέλος στα δεξιά, σε ενα "καμβά" που σχηματίζει ο κάθετος βράχος, στα Νοτιοδυτικά, υπάρχει ζωγραφισμένη μία μεγάλη Γαλανόλευκη. Η συνολική της επιφάνεια είναι περίπου 8 τ.μέτρα και είναι ορατή ακόμα και από τη Χρύσα. Για να δεις τη σημαία από τη κορυφή θα πρέπει να φτάσεις στην άκρη του γκρεμού.
Μπροστά κάποιοι βράχοι που εξέχουν δημιουργούν ένα στένεμα που εύκολα περάσαμε σκαρφαλώνοντας και πατήσαμε κορυφή που κάποιοι πρίν από εμάς είχαν σχηματίσει με πέτρες τη λέξη "ΑΥΓΟ".
Οι σκηνές αποθανατίστηκαν σε βίντεο από το κινητό του Σάββα που είχε φτάσει πρώτος. Ο ήλιος είχε ανατείλει πλέον για τα καλά και ήταν μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα στα μέσα του Φεβρουαρίου. Μεσα από την ομίχλη που αργά αργά δυαλιόταν φιανόταν η πόλη στο βάθος ο κάμπος και η θάλασσα. Καθίσαμε για λίγο στην άκρη του βράχου και κάναμε μία ανασκόπηση της διαδρομής. Υπογράψαμε στο «Βιβλίο των ευχών», πήγαμε και μέχρι τα απομεινάρια του Βυζαντινού κάστρου της κορυφής και αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο πήραμε τη κατηφόρα από το μονοπάτι της Ιερατικής.
Μπροστά κάποιοι βράχοι που εξέχουν δημιουργούν ένα στένεμα που εύκολα περάσαμε σκαρφαλώνοντας και πατήσαμε κορυφή που κάποιοι πρίν από εμάς είχαν σχηματίσει με πέτρες τη λέξη "ΑΥΓΟ".
Οι σκηνές αποθανατίστηκαν σε βίντεο από το κινητό του Σάββα που είχε φτάσει πρώτος. Ο ήλιος είχε ανατείλει πλέον για τα καλά και ήταν μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα στα μέσα του Φεβρουαρίου. Μεσα από την ομίχλη που αργά αργά δυαλιόταν φιανόταν η πόλη στο βάθος ο κάμπος και η θάλασσα. Καθίσαμε για λίγο στην άκρη του βράχου και κάναμε μία ανασκόπηση της διαδρομής. Υπογράψαμε στο «Βιβλίο των ευχών», πήγαμε και μέχρι τα απομεινάρια του Βυζαντινού κάστρου της κορυφής και αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο πήραμε τη κατηφόρα από το μονοπάτι της Ιερατικής.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Google Earth η όλη διαδρομή μαζί με τις στάσεις μας πήρε 2 ώρες και 20 λεπτά για να δυανίσουμε κάτι παραπάνω από 3.5 χλμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου