Μαζί μου έλα πάνω απ' τα σύνεφα

Παραλίγο η βροχή να μας χαλάσει τα σχέδια. Τελικά το τηλέφωνο έπεσε 6¨30 το πρωί της Κυριακής.  Ερώτηση και απάντηση μονολεκτική : "Πάμε;", "Πάμε!" και πήγαμε. 7 παρά στο γηπεδάκι της Ιερατικής, πίσα σκοτάδι τριγύρω. Προετοιμασία, σακίδιο, φακός, gps, μπαστούνι και ανηφόρα.

Οταν βγήκαμε στη κορυφή της "ανηφόρας" ακόμα δεν είχε φέξει καλά καλά. Η κορυφή ήταν σκοτεινή και το φεγγάρι ακριβώς από πάνω της μπαινόβγαινε στα σύνεφα. Πήραμε λίγες ανάσες γιατί παρά τα μόλις 650 μέτρα απόστασης που διανύσαμε η ανηφόρα για ακόμα μία φορά ήταν εξουθενωτική.

Αυγό by night

Το σκοτάδι σιγά σιγά υποχωρούσε και η υγρασία στους βράχους μας έκανε να είμαστε πιο προσεχτικοί για να αποφύγουμε ...περιπέτειες. Μερικές ριπές κρύου αέρα μας υπενθύμιζαν ότι ακόμα βρισκόμασταν στον Ιανουάριο παρόλο που γενικά η θερμοκρασία ήταν καλή για Χειμωνιάτικο μήνα. Είχε χαράξει για τα καλά  πρίν πάρουμε  τη μεγάλη ανηφόρα της κορυφής και αρχίσαμε τη πορεία μας στο λασπωμένο μονοπάτι μέσα στο δασάκι.

Στο σημείο που τελειώνουν τα δέντρα το χωμάτινο λασπωμένο μονοπατι γίνεται πέτρινο και είναι σημάδι ότι σε πολύ λίγο φτάνεις στη κορυφή. Λίγο πρίν τη κορυφή αποκτήσαμε και ένα συνοδοιπόρο που ανέβαινε ψηλά επίσης. Ένα εντυπωσιακό στρώμα ομίχλης που ανέβαινε από τη χαράδρα και στροβιλιζόταν από τα ρεύματα με έκανε να ψάχνω μέσα στο σακίδιο τη camera για να αποθανατίσω τη στιγμή.

Σε λίγο φτάσαμε στη κορυφή και η ομίχλη εμπόδιζε τη θέα πρός τη πόλη δημιουργόντας όμως ένα άλλο είδος θέας που δεν είχα συναντήσει μέχρι τώρα. Βρισκόμενος σε ύψος 600 και βάλε μέτρα και με τα σύνεφα χαμηλώτερα καταλαβαίνεις το συναίσθημα...

Κάτσαμε να πάρουμε μια ανάσα, να πούμε μια γουλιά νερό και να θαυμάσουμε ότι μπορούσαμε τέλος πάντων να θαυμάσουμε. Ο Σάββας έκανε τις τελευταίες ρυθμίσεις στο gps του όταν παρατήρησε ένα σημαδάκι στην οθόνη. "Εδώ δείχνει ένα κάστρο" μου λέει "Δεν είναι μακρία από το σημείο που βρισκόμαστε". "Αντε τι καθόμαστε πάμε να το βρούμε" του λέω και ξαναφορτώνομαι το σακίδιο γρήγορα γρήορα και ξεκινάμε πρός τη κατεύθυνση που έδειχνε το gps. Στη πορεία έιδαμε ότι η διαδρομή ήταν σημαδεμένη με πορτοκαλί μπογιά. Μάλλον είμασταν οι μόνοι που δε γνωρίζαμε τα ερείπια :(

Η αλήθεια είναι ότι στο google maps κάποιος είχε αναρτήσει μία φωτογραφία με κάτι επείπια από τείχη προς τη ΝοτιοΔυτική πλευρά της κορυφής και κάθε φορά που ανέβαινα έριχνα κάποιες ματίες πρός τη πλαγιά μήπως και διακρίνω τίποτα αλλά καθώς η φωτογραφία είναι σε λάθος θέση, ποτέ δεν έβλεπα κάτι. Τα απομεινάρια λοιπόν ενός τείχους και ενός μάλλον πύργου-πολεμίστρας, μιάς άλλης εποχής βρίσκονται στη βορειοδυτική πλευρά της κορυφής κορυφή του αυγού απέναντι από το Τσάλ. Προφανώς οχυρωματικό έργο Ρωμαικής ή Βυζαντινής εποχής μάλλον χωρίς μεγάλη αρχαιολογική αξία παρόμοιο με το κομμάτι του τείχους της "Ξάνθειας" που βρίσκεται χαμηλώτερα απέναντι από το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία, πάνψ από την Ιερατική Σχολή. Πρός αποκατάσταση της αλήθειας η φωτογραφία βγήκε geotaging και η νέα ανάρτηση στο google maps θα την έχει στη σωστή θέση. B41.1501389, A24.861223

 

Θα προσπαθήσω να βρώ κάποιες πληροφορίες αλλά αν κάποιος γνωρίζει τίποτα σχετικά καλό θα ήταν να μας ενημερώσει και μας.

Πίσω μας ο όγκος του Τσαλ με τη συνεφιασμένη κορυφή με τη σκιά του Αυγού στη πλαγιά του.

 

Η σκιά του Αυγού στη πλαγιά του Τσαλ.

 Δε καθήσαμε πολύ περισσότερο.  Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το γνωστό μονοπάτι.